Vraag Israëlisch schaakkampioen Liel Levi-tan naar apartheid in het Midden-Oosten

Een zevenjarige kampioene wordt verhinderd het wereldkampioenschap schaken in Tunesië bij te wonen omdat zij Israëlisch is, maar er gebeurt niets. Alleen de Israëlische nationaliteitswet is apartheid.

Door Giulio Meotti 27 juli 2018

Liel Levi-tan komt uit een familie van grote schakers. Op haar vierde begon ze te experimenteren met deze tak van sport. En onlangs stond ze aan de top van de Europese kampioenschappen in Krakau, waar honderden leerlingen van de basisschool aan deelnamen, op zevenjarige leeftijd.

Aan het eind van de prijsuitreiking verklaarde Liel: "Ik hou van schaken. Ik denk dat het een spel is voor alle leeftijden, niet alleen voor volwassenen. Mijn droom is om wereldkampioen te worden".

Van 1 tot en met 9 september zou Liel deelnemen aan het wereldkampioenschap schaken in Monastir (Tunesië). Maar Liel zal niet deelnemen, aangezien zij een Israëlische staatsburger is. Van de Noord-Afrikaanse Arabische staat, de meest "gematigde" en succesvolle van de "Arabische lente" seizoen, is een scherpe weigering gekomen: "We willen geen Israëlische schakers in de wedstrijd".

Het is de moeite waard om te onthouden dat Beersheba, in het zuiden van Israël, de wereldhoofdstad van schakers is, de stad met het hoogste percentage per hoofd van de bevolking van kampioenen.

De Internationale Joodsfederatie heeft een week geleden geprobeerd Tunesië ertoe aan te zetten van gedachten te veranderen door de Grote Joods Prijs van Tunis op te schorten. Dit veranderde echter niets aan de houding van de Tunesische autoriteiten.

Zes van de zeven staten die voorkomen in de moslimwet in uitvoering van Trump (Iran, Irak, Libië, Soedan, Syrië en Jemen) verbieden de toegang aan een Israëlisch paspoort, en zo zijn er nog tien andere landen met een moslimmeerderheid.

De schaduwen van gebeurtenissen als die van de Egyptische Judoka die in Rio 2016 zijn Israëlische tegenstander - die hem net had verslagen - niet de hand schudde. De Israëlische judoka's, hoofdrolspelers die een jaar geleden in een toernooi in Abu Dhabi, werden gedwongen om zelf het volkslied te zingen. Er zijn veel vergelijkbare gevallen, maar voor het eerst is een zevenjarig Israëlisch meisje het doelwit geweest.

Een week geleden, na de goedkeuring van de Israëlische wet op de Nationaliteitswet, waarin de Joodse uitroeping van staat in een fundamentele wet werd vastgelegd, schreeuwden veel Europese kranten over de "Israëlische apartheid" en steunden de valse beweringen van de Arabische afgevaardigden van de Knesset - waarbij ze vergeten dat deze nooit in de Knesset zouden kunnen komen als Israël een apartheidsstaat was!

Tegenwoordig verbieden bijna alle Arabische staten niet langer de toegang van Joden, zoals dat na 1948 plaatsvond. Maar ze blijven Israëlische burgers de toegang ontzeggen. Zes van de zeven staten die voorkomen in de uitvoerende moslimwet van Trump (Iran, Irak, Libië, Soedan, Syrië en Jemen) verbieden de toegang aan mensen met een Israëlisch paspoort, zoals tien andere landen met een moslimmeerderheid dat ook doen.

Niet alleen dat.

Veel van deze landen staan de toegang van niet-Israëlische burgers niet toe die een Israëlisch visum in hun paspoort hebben staan. Het lijkt er niet op dat de internationale gemeenschap dit gedrag ooit heeft gezien met een bijzonder klinkende verontwaardiging over de internationale normen. In de kranten is niet geschreeuwd van "apartheid", die ook Arabische kunstenaars treft als ze voet aan de grond hebben gekregen in Israël, zoals de Algerijnse romanschrijver Boualem Sansal en de Syrische dichter Adonis, via de Egyptische schrijver Ali Salem.

Afgelopen september werd de Libanese regisseur Ziad Doueiri, wiens acteur Kamel el Basha op het filmfestival van Venetië de prijs won voor beste acteur in de film "De belediging", bij zijn terugkeer uit Venetië opgewacht door de Libanese politie op het vliegveld van Beiroet. Doueiri werd gearresteerd en drie uur lang ondervraagd door een militaire rechtbank, en beschuldigd van "samenwerking met Israël". Zijn "schuld" bestond erin dat hij enkele scènes van de film op Israëlisch grondgebied zou hebben gefilmd.

Daarna moest de Tunesische filmproducent Saïd Ben Saïd de regie van het Filmfestival in Carthago, Tunesië opgeven. Zijn "schuld"? Jurylid te zijn geweest van het Jerusalem Film Festival.

Dit is de "apartheid" in het Midden-Oosten: slechts die van de Arabisch-islamitische wereld tegenover de Israëli's, maar daarover wordt met geen woord gerept. Ziet u wel, antisemitisme is geen racisme. Het is sociaal aanvaardbaar.

Bron: Ask Israeli chess champion Liel Levi-tan about Middle East apartheid - Israel National News