De zaak Andrew Brunson bewijst dat de Amerika-Turkije-alliantie voor jaren voorbij is.

20 augustus 2018 - door Caroline Glick

Nu de crisis in de betrekkingen tussen de VS en Turkije escaleert, is het tijd om ons het onvoorstelbare voor te stellen.

Stelt u zich eens voor dat de Turkse president Recep Erdogan besluit - moge G-d het voorkomen - dat de Amerikaanse predikant Andrew Brunson zal worden geëxecuteerd.

Woensdag heeft een Turkse rechtbank in de provincie Itzmir een beroep van de advocaat van Brunson afgewezen om hem uit huisarrest vrij te laten en heeft het beroep naar een hogere rechtbank gestuurd.

Stelt u zich eens voor dat Brunson zou worden berecht - in een bevooroordeelde rechtbank - en schuldig zou worden bevonden aan spionage en steun voor terrorisme.

Hij wordt ter dood veroordeeld, met een kap over zijn hoofd uit de rechtszaal gehaald, naar de galg geleid en op klaarlichte dag opgehangen.

De ambassade van de V.S. in Ankara wordt dan uitgenodigd om zijn lichaam voor verwijdering op te halen.

Wat zou de VS doen?

Het is belangrijk om je het onvoorstelbare voor te stellen, want op dit moment is het onvoorstelbare mogelijk.

Dit is het belangrijkste punt waarmee rekening moet worden gehouden bij het waarnemen van de snelle verslechtering van de Turks-Amerikaanse betrekkingen.

Voor het grootste deel van de afgelopen 15 jaar sinds Erdogan en zijn islamitische AJP-partij voor het eerst werden gekozen in december 2002, hebben Turkse waarnemers in de VS de Amerikaanse leiders en beleidsmakers gewaarschuwd dat Erdogan, een islamistische revolutionair, van plan is om Turkije om te vormen tot een radicale islamitische staat.

Jarenlang hebben waarnemers toegekeken en gewaarschuwd hoe Turkije Iran, Hezbollah en Hamas de mond snoerde. Zij waarschuwden dat Erdogan Turkije in staat stelde om te fungeren als ISIS's mobilisatiebasis en belangrijkste economische markt voor de Syrische olie.

Zij waarschuwden toen Erdogan de democratische instellingen van Turkije een voor een vernietigde. Hij nam de rechterlijke macht over, het ambtenarenapparaat, het onderwijssysteem en ten slotte het Turkse leger.

Hij nam ook de Turkse media en het Turkse banksysteem over. Bij de verkiezingen van dit jaar, toen Erdogan van de kiezers dictatoriale macht kreeg, was Turkije een land dat al was veranderd.

De oefeningen van de luchtmacht met de Chinezen, de aanschaf van het Russische S-400-luchtvaartsysteem en de officiële sponsoring van Hamas waren demonstraties van een verandering die al had plaatsgevonden.

Gedurende deze lange, stapsgewijze transformatie van Turkije, van een seculiere republiek verbonden met de VS naar een islamitische dictatuur verbonden met de Islamitische Staat en Hamas, hebben de opeenvolgende regeringen zich voor deze waarschuwingen doof gehouden. Met een goede reden. Turkije, dat Azië strategisch verbindt met Europa, Rusland en het Middellandse Zeegebied, is een van de meest strategisch waardevolle gebieden ter wereld. De VS hebben de NAVO-vliegbasis in Incirlik gebruikt om hun macht wereldwijd te projecteren.

Daarnaast vertelde Erdogan aan de goedgelovige Amerikaanse functionarissen dat zijn regime het bewijs was dat Islamisten niet in oorlog zijn met de VS - dat was een grootse. Wie zou er niet willen geloven dat een gekozen dictator in de lijn van de Moslimbroederschap die openlijk oproept tot het herstel van het Ottomaanse Rijk en de vernietiging van Israël, het bewijs is dat de islam niet in oorlog is met de wereld?

De Trump-regering wilde, net als zijn twee voorgangers, de realiteit absoluut niet onder ogen zien, laat staan er iets aan doen. Het was dus zo dat de regering achterover leunde en niets deed in januari, toen Erdogan het Turkse leger beval om de Koerdische bondgenoten van Amerika, de Syrisch-Koerdische YPG-militie in Afrin in Syrië, te veroveren. En dus was het Minister Mike Pompeo die in juni een deal sloot met zijn Turkse tegenhanger, Mevlut Cavusoglu, waarbij hij de door de Koerden gedomineerde en de door de VS gedomineerde SDP-troepen in Manbij, Syrië, verzocht de stad te verlaten en Turkse troepen toe te laten om de stad over te nemen. De overeenkomst tussen Pompeo en Cavusoglu volgde na maanden waarin Erdogan openlijk had gedreigd de in Manbij gestationeerde Amerikaanse speciale troepen aan te vallen evenals de militaire adviseurs van het SDP.

Maar sinds het aantreden van Trump is er een groot obstakel gekomen dat het steeds moeilijker maakte om de vijandigheid van Turkije tegenover de VS te negeren en zijn belangen onder het tapijt te vegen.

Dat obstakel is de gevangenneming van dominee Andrew Brunson.

Brunson werd een maand voor de verkiezingen van 2016 in hechtenis genomen. Op 6 oktober 2016 ging Brunson, een evangelische presbyteriaanse voorganger, die 23 jaar in Turkije woont, naar het lokale politiebureau in Izmir voor wat hij aannam dat een routineprocedure zou zijn om zijn Turkse visum te vernieuwen.

In plaats daarvan werd hij in hechtenis genomen. Brunson kreeg te horen dat hij binnen 15 dagen gedeporteerd zou worden. Vervolgens werd hij een week lang incognito gehouden. In die tijd werd Brunson de toegang tot zijn advocaat ontzegd, die op zijn beurt van de politie te horen kreeg dat Brunson zijn raad had geweigerd.

In strijd met het Verdrag van Wenen inzake consulaire betrekkingen werd het Amerikaanse consulaat het recht ontzegd om Brunson te bezoeken.

Het kostte bijna anderhalf jaar voor de Turken om Brunson van een misdaad te beschuldigen. In maart 2018 werd hij beschuldigd van steun aan een terroristische groepering en spionage. Totdat hij vorige maand werd vrijgelaten onder huisarrest, werd Brunson 24 uur per dag onderworpen aan onmenselijke gevangenisomstandigheden in twee afzonderlijke gevangenissen en opgesloten in zijn cel.

Aan het begin van zijn proces in april vertelde zijn advocaat Ismail Cem Halavurt Reuters dat Brunson gearresteerd was vanwege zijn christelijke praktijk. Met zijn woorden: "Er is bewijs dat aantoont dat Brunson werd gearresteerd vanwege zijn geloof. Brunsons rol als voorganger van een kleine evangelische kerk met 25 vaste aanbidders in Izmir werd "geclassificeerd als steun aan terreurorganisaties".

De regering-Trump is er eveneens van overtuigd dat Brunson gearresteerd werd en vervolgd wordt voor zijn praktijk en prediking van het christendom. Vicepresident Mike Pence heeft dat vorige maand in zijn toespraak voor het Ministerie ter Bevordering van de Vrijheid van Godsdienst duidelijk gezegd.

Verschillende aspecten van Brunsons behandeling vallen op. Elk op zich is voldoende om een fundamenteel punt aan te tonen: Tegen de tijd dat hij werd gearresteerd, was de Amerikaanse alliantie met Turkije al voorbij.

Overweeg het volgende.

Ten eerste is de klaarblijkelijke beslissing van Turkije om Brunson op grond van zijn geloof de aanleiding voor vervolging, en een uiting van het feit dat Turkije zijn vroegere seculiere nationale karakter heeft laten varen en Erdogans radicale islamitische ideologie heeft omarmd als heersende filosofie.

Onder leiding van Erdogan heeft Turkije zijn christelijke minderheid stelselmatig vervolgd, kerken in beslag genomen en de aanbiddingsdiensten geblokkeerd. De vervolging van christenen door het regime gaat hand in hand met de vervolging van andere minderheidsgroepen, waaronder Koerden, Alevieten, Yazidi's, Joden en vrouwen.

De vervolging van christenen is een essentieel onderdeel van de onderdrukking van de burgerrechten door het Erdogan-regime en een vervanging van de democratie door tirannie en onderdrukking.

Terwijl een alliantie met een seculiere moslimmeerderheid en quasi-democratie voor de VS een gemakkelijke pasvorm was, is een alliantie met een religieuze vrijheid onderdrukkende tirannie, die minderheden vervolgt, een veel minder comfortabele match voor Amerika. Met een dergelijke regime kan op basis van gemeenschappelijke belangen fragmentarisch worden samengewerkt. Het is veel moeilijker om met een dergelijk regime strategische allianties voor de lange termijn aan te gaan.

Dan is er nog het feit dat Erdogan geen moeite heeft gedaan om te verhullen dat Brunson geen gevangene is in de normale zin van het woord. Hij is een gijzelaar. Erdogan houdt hem vast om concessies van de Verenigde Staten af te dwingen.

Denk aan de deal die Trump vorige maand tijdens de NAVO-conferentie met Erdogan dacht te hebben gesloten.

Trump geloofde naar verluidt dat hij en Erdogan een overeenkomst hadden voor de vrijlating van Brunson. Erdogan vertelde Trump hij Brunson zou bevrijden als Israel een Turks staatsburger, Ebru Ozkan, vrij zou laten, die in Israel was in afwachting van een proces, na te zijn gearresteerd voor het werken in een witwasprogramma voor Hamas.

Na de ontmoeting met Erdogan belde Trump op 14 juli de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en vroeg hem Ozkan vrij te laten. Israël liet Ozkan vrij en stuurde haar de volgende dag terug naar Turkije.

Erdogan kocht Brunson dus vrij voor een Hamas-terrorist. Dit is niet het gedrag dat je zou verwachten van een NAVO-lid en een strategische bondgenoot op de lange termijn.

Maar dat was natuurlijk niet het ergste. Na het veiligstellen van de vrijlating van Ozkan, bedroog Erdogan Trump. In plaats van Brunson vrij te laten en naar zijn moederland terug laten keren, zoals hij beloofde, verplaatste Erdogan Brunson van de gevangenis naar een huisarrest en verbood hem Turkije te verlaten. Dat wil zeggen, hij hield hem gegijzeld.

En nu verwacht hij voor de tweede keer losgeld voor hem te kunnen krijgen, voor een grotere vis: Fethullah Gulen.

Vorig jaar gaf Erdogan aan dat hij Brunson gebruikte om de VS te dwingen Gulen uit te leveren, een Turkse clericus die in Pennsylvania woont. Erdogan beweert dat Gulen achter de mislukte staatsgreep zat van juli 2016 tegen hem. Turkije heeft sinds de staatsgreep om de uitlevering van Gulen verzocht, maar heeft niet voldoende bewijzen aangedragen om zijn uitlevering te rechtvaardigen.

Vorig jaar zei Erdogan in opmerkingen met betrekking tot Brunson: "De pastor die wij hebben, staat terecht. De uwe niet - hij woont in Pennsylvania ... U kunt hem meteen overgeven."

Toen hij zondag, onder de ineenstorting van de Turkse lire, de Turken opriep om hun patriottisme te bewijzen, sprak Erdogan zich boosaardig uit over Trump: "We kunnen alleen maar afscheid nemen van iedereen die zijn strategisch partnerschap en een halve eeuw durende alliantie met een land van 81 miljoen opoffert voor de betrekkingen met terroristische groeperingen. U durft 81 miljoen in Turkije op te offeren voor een pastor die verbonden is met terreurgroepen?"

Maar de waarheid is natuurlijk het tegenovergestelde. Erdogan offerde de halve eeuwse alliantie van zijn land met de VS op om zijn jihadistische overtuigingen en aspiraties te bevorderen. Brunsons gevangenschap en de gevaarlijke dreigementen die Erdogan en zijn vertegenwoordigers tegen hem blijven uiten, maken duidelijk dat de al lang bestaande alliantie tussen Turkije en de VS een overblijfsel is uit een vervlogen tijd.

Trump loopt niet weg uit een alliantie. Hij verzoent het Turkse beleid van Amerika met de realiteit van de Turks-Amerikaanse betrekkingen.

Brunsons leven is in gevaar. Hij loopt gevaar omdat Turkije een gijzelnemer is, een jihadistische tirannie, die terroristische organisaties steunt en zijn volk indoctrineert om Amerikanen, christenen, Joden, Koerden, Yazidi's, Alevieten en wie dan ook te haten.

De veiligste manier om Brunsons leven te redden is niet toe te geven aan de eisen van Erdogan. Het nemen van Brunsons leven maakt de kosten te hoog, zelfs voor Erdogan. Dat doe je niet vanwege de moeilijke werkelijkheid. Je doet het door die te erkennen en er actie op te ondernemen.

Het is onmogelijk te weten hoe de huidige crisis in de betrekkingen tussen Turkije en de VS zich zal uitbreiden. Maar wat duidelijk genoeg is, is dat als Washington zich hardnekkig vast wil houden aan een beleid dat erop is gericht te weigeren datgene wat te lezen staat op de muren met betrekking tot Erdogan en zijn neo-Ottomaanse Turkije, de vervolging van dominee Brunson Washington eindelijk dwingt de waarheid over Turkije onder ogen te zien en haar beleid aan te passen om het in overeenstemming te brengen met die werkelijkheid.

Bron: Andrew Brunson case proves US-Turkey alliance has been over for years - CarolineGlick.com