VOORBODE'S VAN DE MOERASSEN IN SYRIË

Door Caroline B. Glick - 23 november 2017

Poetin, Rouhani en Erdogan hebben gelijk en zijn vanaf nu de overwinnaars in Syrië. Maar laten we hen niet machtiger maken door te geloven dat ze onoverwinnelijk zijn.

Is de oorlog in Syrië gewonnen? De beelden in de uitzending van deze week uit Sochi, het Russische vakantieoord aan de Zwarte Zee kust, waren beelden van overwinning – voor de 'bad guys'.

Op dinsdag stond de Russische President Vladimir Poetin naast zijn Syrische cliënt, President Bashar Assad, die Poetins laarzen likte, wat hij wel moest. Assad heeft zijn regime en leven te danken aan Poetin.

De volgende dag werd Poetin vergezeld door zijn bondgenoten – de presidenten van Iran en Turkije. Hassan Rouhani en Recep Tayyip Erdogan maakten de bedevaart naar Sochi om aan de zijde van Poetin te staan en verklaarden de overwinning in de oorlog, en ze zouden zich nu wijden aan de zaak van "vrede en verzoening" in het na-oorlogse Syrië.

Bij het bereiken van hun verheven doelen van vrede en verzoening, verklaarden Poetin en zijn partners dat Sochi in de nabije toekomst de plaats zal zijn van een vredesconferentie waar alle relevante partijen in Syrië zullen zijn vertegenwoordigd. De onderhandelingen die zij hebben beschreven, zullen parallel lopen aan de zesde ronde van de Syrische verzoeningsgesprekken, die volgende week in Genève onder auspiciën van de VN zullen plaatsvinden, en men neemt aan dat dit ten koste gaat van deze zesde ronde.

Een aantal Israëlische commentatoren bekeken Poetins Sochi-gesprekken precies zoals hij dat wenste.

Ehud Yaari, Reshet/Keshet commentator en veteraan in Arabische zaken, verklaarde: De VS is uitgewerkt in het Midden-Oosten! De hoofdstad van het Midden-Oosten is nu gevestigd in Sochi. Zo verklaarde hij in de achtereenvolgende journaals. In bepaalde opzichten heeft Yaari gelijk. De zaken lijken deze dagen goed te gaan voor de as van het kwaad.

Woensdag was ook een goede dag voor Iran. Niet alleen vierde Rouhani zijn overwinningsdans met Poetin en Erdogan, toen ze zich huldden in triomf in Sochi, en de Iraanse Libanese marionet, Saad Hariri, op weg was naar Beiroet na zijn tegenslag in Saoedi-Arabië.

Zoals verwacht, heeft Hariri daar het ontslag geannuleerd wat hij zo dramatisch aankondigde, anderhalveweek eerder in Riyadh, Saoedi-Arabië, na Iran en de Hezbollah leger te hebben beschuldigen van de beheersing van Libanon. Oppervlakkig gezien is Hariri's terugkeer een zegen voor Iran. Als hij in Saoedi-Arabië was gebleven zou Iran zijn vijgenblad hebben verloren.

Hariri's plicht als Minister-president is om het Westen onder te sneeuwen in het geloof dat zijn regering en de Libanese strijdkrachten een tegenwicht vormen tegen Iran en Hezbollah, zelfs als ze worden aangestuurd door Iran en Hezbollah. Tot aan zijn reis naar Riyad had Hariri deze baan goed gedaan.

Door Hariri's lobbywerk verkreeg Libanon miljarden dollars aan Amerikaanse militaire en civiele steun. Het congres zou nooit hebben ingestemd met deze hulp als Hariri niet zo overtuigend was geweest. Maar het is verre van duidelijk of Hariri nog als vijgenblad kan dienen, nadat hij de Iran-Hezbollah kat uit de zak liet in Riyad.

Een terugkerend refrein van VS-wetgevers eist nu een onmiddellijk einde van de VS-hulp aan de LAF. En Hariri's terugkeer naar Beiroet deed deze stemmen niet verminderen.

In augustus bezocht Hariri President Donald Trump in het Witte Huis. Trump heeft Libanon geprezen als "bondgenoot" in de oorlog tegen het terrorisme. Hij vermeerderde de Amerikaanse hulp aan het LAF en implementeerde de speciale VS-troepen in Libanon, waar ze vochten aan de zijde van de LAF onder een effectief Hezbollah commando.

Het is moeilijk voor te stellen dat Trump binnenkort gastvrij zal zijn voor Hariri en hem naar het Witte Huis zal uitnodigen. Net als Erdogan arriveerde hij in Sochi als een afgedane kracht.

Erdogan is misschien wel de grootste verliezer van de oorlog in Syrië. Hij was de belangrijkste sponsor van de anti-Assad oppositie, welke veranderde in de Islamitische Staat. Erdogans samenwerking is vooral te danken aan zijn gebrek aan betere opties. De VS is twee jaar geleden gestopt met het ondersteunen van zijn campagne in Syrië.

Sinds de mislukte militaire staatsgreep tegen hem in juli 2016, staat Erdogan steeds vijandiger tegenover de VS. Deze vijandigheid verklaart zijn onlangs afgesloten overeenkomst met Poetin om het S-400 luchtafweersysteem van Rusland te kopen. De S-400 bedreigt elk gevechtsvliegtuig van het Amerikaanse arsenaal. De Amerikaanse officials hebben hierop gereageerd door serieus na te denken over de mogelijkheid om de verkoop van 100 F-35's aan Turkije te annuleren.

Turkse uitzetting uit de NAVO – ooit een taboe – wordt nu regelmatig besproken in Washingtons politieke kringen.

De belangrijkste reden dat Erdogan aan de zijde van Poetin in Syrië staat, is dat de VS aan de zijde van de Syrische Koerden staat. Erdogan ziet de Syrische Koerden als een bedreiging voor de stabiliteit van zijn regime. Hij verwacht dat Poetin zijn vastberadenheid zal ondersteunen om de Koerdische autonomie in Syrië te vernietigen.

Als Poetin niet voldoet aan zijn verwachtingen, kan Erdogan weer afzien van zijn nieuwe vrienden. Of hij kan bij hen blijven en zo steeds afhankelijker worden van Poetin.

Wat het geval ook zal zijn, hij zal niet worden versterkt door zijn lidmaatschap in de Pax Poetin.

En dit brengt ons bij Poetin en Rusland.

Zeker, het is waar, de Sochi-onderhandelingen hebben Poetins positie vastgelegd als redder van Moedertje Rusland.

Een enkele generatie geleden was Rusland nog een overspoelde, vijfderangs macht geworden. Aan het eind van de Koude Oorlog behoorde de wereld toe aan Amerika. Vandaag slaan de wereldleiders weer het pad in naar Poetins deur.

Maar niet alles is rozengeur en maneschijn.

Ruslands alliantie met Iran en Turkije is gebaseerd op Ruslands verblijf in Syrië – wat er ook gebeurt. En wat er komt, is waarschijnlijk niet leuk.

Terwijl Putin, Erdogan en Rouhani zichzelf feliciteerden in Sochi, was er een andere conferentie in Riyad. De leiders van de anti-Assad-milities waren daar in vergadering om te bespreken wat hun volgende zet zal zijn in de aanloop naar de door de VN gesponsorde vergadering volgende week in Genève.

Het is waar, de strijdkrachten die Saoedi-Arabië vertegenwoordigen zijn niet zo machtig als die van Iran, Hezbollah en Rusland. Maar ze hebben wapens. En ze zijn ontevreden. En als een aantal overheden hen meer wapens willen geven, dan hebben ze meer wapens en kogels. En die zullen ze afschieten op de mensen die Assad aan de macht houden.

Commentatoren verkondigen de opkomst van een door Rusland gecontroleerd Midden-Oosten, waar de VS dood is, en een andere basisfeit negeert. Er zijn een heleboel Amerikaanse troepen in Syrië.

Eind oktober vertelde de Amerikaanse Generaal-Majoor James Jarrard, commandant van de Amerikaanse anti-ISIS task force in Irak en Syrië, "per ongeluk" aan de verslaggevers dat er 4000 Amerikaanse troepen in Syrië zijn. Toen de verslaggevers op zijn verklaring terugkwamen, trok Jarrard zich snel terug en zei dat hij een fout had gemaakt. Er zijn slechts 500 Amerikaanse troepen in Syrië.

O mijn liefje...

Donderdag meldde de Washington Post dat de regering niet van plan was om de Amerikaanse troepen uit Syrië terug te trekken nu de missie tegen ISIS grotendeels is voltooid.

De Amerikaanse troepen in Syrië zijn geconcentreerd in het Syrische Koerdistan. Als het VS de Koerdische autonome gebieden langs de grens met Irak beschermt, zal Erdogan weer opnieuw een grote weddenschap in Syrië verliezen. Zijn bondgenootschap met Poetin zal hem niets brengen dan slechts een verslechtering van zijn banden met de VS en thuis een instabiliteit wanneer de Turkse Koerden hun banden met de autonome Syrische broeders uitbreiden.

Boze, onverzoenlijke, goed bewapende rebellen en autonome Koerden zijn veruit de grootste bedreiging voor Poetins overwinning in Syrië. De grootste bedreiging voor zijn triomf is Syrië zelf. Dankzij - voor een groot deel - Poetin en zijn bondgenoten is Syrië vandaag de dag één grote ruïne.

Volgens de beoordelingen van de VN zal de reconstructie van het land dan ook iets van $200 tot $350 miljard kosten. Is Poetin van plan de financiering van de Syrische wederopbouw te doen? En hoe zit het met Ayatollah Ali Khamenei, of met Erdogan, of met China? Natuurlijk niet.

Maar als Syrië een ruïne blijft, zal Syrië niet tot vrede komen; en als Syrië niet tot vrede zal komen, zal het blijven bloeden.

De media maakten een grote zaak gemaakt van Poetins telefoontje naar Trump na zijn ontmoeting met Assad. Sommige commentatoren zien dit gesprek als bewijs dat Poetin de schijnwerpers op het Midden-Oosten richt. Anderen zagen het tegenovergestelde – dat Poetin niet al te ver voor de Amerikanen uit durft te lopen.

Maar beide meningen hebben het waarschijnlijk mis.

Poetins staat van dienst geeft aan dat hij zich om twee dingen bekommert: het hervestigen van Rusland in de grote machtstatus, en het geld. Om te voorkomen dat zijn overwinning in Syrië een pyrrusoverwinning wordt, heeft hij veel Amerikaans geld nodig om de Syrische wederopbouw te financieren.

Dit brengt ons op de VS en wat Washington wil doen in Syrië en in het bredere Midden-Oosten.

Tot nu toe hebben de Amerikanen elke maar mogelijke fout gemaakt in Syrië en Irak. Vervolgens stond president Barack Obama aan Assad toe om een volkerenmoord te plegen op de Syrische Soennieten, en stimuleerde toen de vluchtelingencrisis in Europa. Hij liet Iran en Hezbollah Syrië en Irak overnemen. En hij liet Erdogan een anti-Assad rebellenleger organiseren, gedomineerd door de Moslim Broederschap, welke in de loop van de tijd veranderde in ISIS. Hij stond de Russen toe de oorlog te gebruiken toe als een middel om hun positie in het Midden-Oosten te herstellen, 33 jaar nadat de Sovjets werden vernederd en verbannen uit de Levant.

Voor zijn deel heeft Trump het Syrië-beleid van Obama aangehouden in betrekking tot Rusland, Iran, Hezbollah en Assad. Hij breidde de Amerikaanse militaire hulp uit aan het LAF. Hij gaf de Iraanse milities, gecontroleerd door Irans Revolutionaire Garde toestemming om met de door de VS opgeleide Iraakse troepen samen te werken in het overnemen van Kirkuk van de Koerdische troepen. Daarbij heeft Trump de Koerden verraden, de enige betrouwbare bondgenoten van de VS in Irak.

Als de Amerikanen hun beleid van falen in stand willen houden, dan hebben ze nog vele opties om dit te doen. Ze kunnen afzien van de Syrische Koerden. Ze kunnen Poetin helpen door de Syrische wederopbouw te onderschrijven. Ze kunnen de door Hezbollah gecontroleerde LAF blijven bewapenen. Maar de Amerikanen hebben ook een optie om te slagen, net zo goed.

Als Trump de Amerikaanse troepen in het Syrische Koerdistan aanhoudt, en als hij weigert om te helpen bij het betalen voor de Syrische reconstructie zo lang Assad aan de macht blijft, en de troepen van Iran en Hezbollah daar blijven, en als de VS zijn civiele en militaire hulp aan Libanon beëindigt, dan zullen de Verenigde Staten en zijn bondgenoten worden versterkt, en Rusland en zijn bondgenoten zullen worden verzwakt.

Als de Amerikanen niet voorkomen dat de Syrische "vrijheidsstrijders" tegen de Iraanse of Russische "agressie" gaan verdedigen, dan het maakt niet uit onder welke voorwaarden de Iraniërs Poetin gas of olie en nucleaire deals geven. Hij zal een weg zoeken weg uit Syrië.

Op 1 mei 2003 landde de toenmalige president George W. Bush in een S-3 Viking op het dek van de USS Abraham Lincoln, gekleed in een gevechtspak. Voor een juichend publiek van troepen en tegen de achtergrond van een spandoek met de tekst "Missie Volbracht", verklaarde Bush: "De grote gevechtsoperaties in Irak zijn afgesloten. In de strijd om Irak hebben de Verenigde Staten en onze bondgenoten de overhand gehad."

Een maand later begon de echte oorlog in Irak.

In de jaren die volgden, ging er waarschijnlijk geen dag voorbij dat Bush zijn overwinningsdans op de USS Lincoln betreurde.

Poetin, Rouhani, en (in veel kleinere mate) Erdogan, hebben gelijk dat zij nu de overwinnaars zijn in Syrië. Maar laten we hen er niet toe in staat stellen te geloven dat ze onoverwinnelijk zijn. Hun overwinning tegen de ISIS – die ze bereikten met een massale Amerikaanse steun – is zeker een prestatie. Maar het is niet het einde van het verhaal. Als de Amerikanen hen niet redden, wordt de situatie op de grond als een moeras, en geen triomf, voor hun 'spilfunctie' en voor hun afzonderlijke regeringen.

Bron: Column One: Portents of quagmires in Syria - Opinion - Jerusalem Post