TRUMPS GROTE EN INGENIEUZE GESCHENKEN

President Trump geeft een Chanoeka-cadeau aan het Joodse volk en een kerstcadeau aan het Amerikaanse volk.

8 december 2017 - door Caroline Glick

Oorspronkelijk gepubliceerd door de Jerusalem Post.

Trumps geschenk aan Israël is niet alleen dat 68 jaar nadat Israël zijn hoofdstad Jeruzalem tot hoofdstad heeft uitgeroepen, ook de VS de hoofdstad van Israël eindelijk heeft erkend.

In zijn verklaring zei Trump: "Israël heeft de stad Jeruzalem tot zijn hoofdstad gemaakt, de hoofdstad die het Joodse volk in de oudheid heeft gesticht."

Door deze eenvoudige waarheid te verklaren, verwierp Trump volledig de hele anti-Israël erfenis van zijn voorganger Barack Obama.

In zijn toespraak in Caïro in 2009 liet Obama doorschemeren dat de legitimiteit van Israël was geworteld in de Holocaust, in plaats van in de duizendjarige gehechtheid van de Joodse natie aan het Land van Israël. Omdat dat de Balfour-verklaring en het mandaat van de Volkenbond de soevereine rechten van het Joodse volk wortelden op het Land van Israël in haar 3500 jaar durende relatie ermee, zei Obama dat Israël niets meer was dan een vluchtelingenkamp gelegen in een lastig gebied. Daarmee gaf hij geloof aan de anti-Israël laster dat Israël een koloniale macht is.

Door de echte basis voor Israëls legitimiteit vast te stellen, heeft Trump duidelijk gemaakt dat het Joodse volk inheems is in het Land Israël. Ook maakte hij bekend dat het Amerikaanse beleid ook Israëls bestaansrecht zo zal bekijken, net als haar recht op de hoofdstad, als onvoorwaardelijk.

Trumps buitengewone gift aan Israël was een daad van politieke en morele moed. Het was ook een daad met een strategische glans.

Om te begrijpen waarom het zowel moedig en verstandig was, beschouwen we de politieke, institutionele en geopolitieke context waarin Trump heeft gehandeld.

Politiek gezien, legde Trump zijn verklaring af terwijl er in eigen land een giftig politiek klimaat heerst.

De Democraten ageerden tegen Trumps overwinning, op Hillary Clinton vorig jaar, en wilden een delegitimisering van zijn overwinning. Daarom kozen ze ervoor zich te verzetten tegen alles wat hij zegt en doet.

En dus, ondanks hun lang gekoesterde en de onlangs uitgesproken steun voor Amerikaanse erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van de staat Israël, hebben de democratische senatoren, Trumps verklaring veroordeeld, met inbegrip van New Jersey's Cory Booker en Californië's Diane Feinstein.
De afwijzing door de Democraten van Trumps stap was een verbazingwekkende daad van hypocrisie. Maar het was ook voorspelbaar.

Trump moest wel weten dat de Democraten dus tegen hem zouden zijn. En hij moest ook wel weten dat zij in hun verzet ook de Amerikaanse bondgenoten in Europa en de Arabische wereld in staat zouden stellen om publiekelijk zijn stap te veroordelen op een manier zoals ze niet zouden kunnen uitvoeren als de Democraten hem wel hadden gesteund. En ondanks deze kennis hierover heeft Trump toch actie ondernomen.

En het waren niet alleen de Democraten, de Europeanen en de Arabieren die in oppositie waren tegen Trump. Zijn belangrijkste oppositie kwam van binnenuit zijn eigen regering.

Sinds 1949 heeft het State Department [Ministerie van BuZa] het Amerikaanse beleid bepaald over Israël en het Midden-Oosten als een geheel. En ook sinds 1949 heeft het State Department in haar Israël-beleid geweigerd om Jeruzalem te erkennen als de hoofdstad van Israël.

Erger nog, het werkte aan het ondermijnen van elke internationale steun voor de soevereine rechten van Israël op Jeruzalem.

Bijvoorbeeld, zo heeft men in een nota van het State Department uit 1962, gericht aan de toenmalige nationale veiligheidsadviseur McGeorge Bundy van president John F. Kennedy de 'wet op Jeruzalem' uitgevaardigd.

Deze memo vertelde aan Bundy dat niet alleen maar het State Department zich verzette tegen het besluit van Israël om Jeruzalem tot de hoofdstad te maken. Het ging gedetailleerd in op de inspanningen van het State Department dat het meer dan een decennium lang gelobbyd had bij elke regering die diplomatieke banden had geopend met Israël, om Jeruzalem niet te erkennen als Israëls hoofdstad en niet hun ambassade zouden vestigen in Jeruzalem.

In de loop der jaren hebben verschillende presidenten zich gebogen over het beleid van het State Department ten aanzien van Israël. Deze geschillen zijn er zowel door oprechte onenigheid over de institutionele vijandschap tegenover Israël als door politieke zorgen. Het Amerikaanse volk heeft Israël gesteund en die steun is in de loop der jaren alleen maar toegenomen.

Maar ondanks hun oprechte bezwaren en politieke zorgen greep geen enkele president in om zich te verzetten tegen de vijandigheid van het staatsdepartement tegenover Israël. Het Amerikaanse Israëlische beleid bleef onder de controle van het staatsdepartement.

Dat wil zeggen, niemand deed het, totdat Trump het deed.

Op woensdag, en op een zeer publieke manier, onttrok Trump zich aan de controle van het State Department over het Amerikaanse beleid richting Israël in het algemeen en Jeruzalem in het bijzonder. De gevolgen van Trumps overname van de teugels over het Midden-Oostenbeleid van de VS zijn enorm, en onverdeeld positief voor de VS zelf. Inderdaad, beide zijn in het bijzonder grote geschenken aan het Amerikaanse volk.

In zijn verklaring zei Trump: "Vandaag verklaren we eindelijk wat voor de hand ligt. Dat Jeruzalem de hoofdstad van Israël is. Dit is niets meer of minder dan een erkenning van de werkelijkheid. Het is ook het juiste ding om te doen. Het is iets dat moet worden gedaan."

Het buitenlandse beleid van de VS ten aanzien van Israël in het bijzonder, en het Midden-Oosten als geheel, is al 68 jaar lang gevoerd onder toezicht van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, dit in weerwil van de werkelijkheid. In het geval van Jeruzalem drong het staatsdepartement erop aan, in plaats van het duidelijke feit te erkennen dat Jeruzalem de hoofdstad van Israël is, om te doen alsof Israël geen hoofdstad heeft. Deze positie was een centraal onderdeel van een algemeen Amerikaanse Midden-Oosten beleid, dat het staatsdepartement eveneens baseerde op een weerzinwekkende afwijzing van de waarneembare realiteit.

Zo gebeurde het dus dat de VS decennialang de veelvoudige, systemische pathologieën van de Arabische en islamitische wereld negeerde en in plaats daarvan ervoor koos om haar beleid te baseren op de valse veronderstelling dat de problemen van het Midden-Oosten zijn geworteld in Israëls weigering om de Arabische wereld voldoende tevreden te stellen.

Door de verwerping van het standpunt van het State Department over Jeruzalem, en door de vaststelling dat haar standpunt is geworteld in een afwijzing van de werkelijkheid, heeft Trump een nieuwe koers gestart voor het Midden-Oosten beleid van de VS dat geworteld is in de werkelijkheid voor het eerst in drie generaties.

De heilzame gevolgen van een op realiteit gebaseerd beleid zijn voor Amerika even vanzelfsprekend als het feit dat Jeruzalem de hoofdstad van Israël is.
Dit brengt ons op de tweede positief voordeel dat Amerika behaalde uit Trumps verklaring over Jeruzalem.

In de loop van tientallen jaren werd de macht van een Amerikaanse president om het buitenlandse beleid te bepalen, afgemeten aan twee dingen: de hoeveelheid daglicht tussen de verklaringen van het Witte Huis en de traditionele standpunten van het staatsdepartement, en de verschillen tussen de standpunten van het Amerikaanse buitenlandse beleid en de standpunten van West-Europese regeringen en de EU. Hoe groter de afstand tussen de standpunten van het Witte Huis en die van het State Department en Europa, hoe groter de macht van de president over het buitenlandse beleid van de VS.
De enige uitzondering op deze regel was Obama. Net als het staatsdepartement, en net als Europa, was het buitenlands beleid van Obama gebaseerd op de noodzaak voor de VS om vijanden tevreden te stellen ten koste van de bondgenoten - in de eerste plaats Israël. Het was ook gebaseerd op de allang bestaande veronderstelling van het Ministerie van Buitenlandse Zaken dat de VS zijn beleid in overeenstemming met Europa moest brengen. Gezien zijn overtuigingen, kon Obama zijn agenda in harmonie brengen met het State Department.

Tijdens Obama's ambtstermijn waren zowel de Amerikaanse bondgenoten als de vijanden bereid om te geloven dat de VS hen niet ter discussie zouden stellen en dat het Amerikaanse ministerie het buitenlands beleid van de VS zou controleren. De Europeanen kwamen tot deze overtuiging, ondanks hun militaire en economische afhankelijkheid van de VS, dat het de VS was die rekening moest houden met hun beleid bij het uitstippelen van hun buitenlands beleid - en niet andersom. Dit was zeker het geval in het Midden-Oosten, waar Obama zich gretig bij hen aansloot om Iran te sussen en de duimschroeven op Israël aan te draaien.

Wat betreft Amerika's vijanden hebben Obama en zijn Ministerie van Buitenlandse Zaken aan de Noord-Koreanen en de Iraniërs duidelijk gemaakt dat de Amerikaanse dreigementen een grap waren. De VS zou hen niet serieus uitdagen. En vanwege het belang om hen kalmeren, was de VS bereid om al zijn bondgenoten uit te verkopen.

Met dit in het spoor was het duidelijk dat Trump een dramatische actie zou moeten ondernemen om aan de Amerikaanse bondgenoten en vijanden te laten zien dat de spelregels in Washington zijn veranderd.

Trumps erkenning van Jeruzalem deed de klus.

Door Jeruzalem te erkennen als Israëls hoofdstad, in weerwil van Europa en de Arabieren, in het kader van de controle over het buitenlands beleid van Europa, heeft Trump zijn Amerikaanse bondgenoten en vijanden laten zien dat hij de leiding heeft. En hij is bereid om op te treden, zelfs als dat de Amerikaanse vijanden provoceert om met represailles te dreigen, terwijl hij gelooft dat zijn optreden de Amerikaanse belangen ten goede komt.

Trumps beweging was niet alleen strategisch briljant. Het was ook politiek positief.

Overweeg de tegenstrijdige reactie van de liberale 'Unie voor Hervorming van het Jodendom' op de erkenning van Jeruzalem. In de aanloop naar de verklaring van Trump veroordeelde URJ-president Rick Jacobs de verwachte actie van Trump, die volgens hem de kansen op vrede tussen Israël en de Palestijnen zou schaden.

De verklaring van Jacobs - die werd gesteund door belangrijke groepen binnen de Reform-beweging - scheidde het Jodendom van het Zionisme. Door aan de PLO een vetorecht te geven over de Israëlische soevereiniteit in Jeruzalem, zei Jacobs dat de Reform-beweging van mening is dat de PLO-claims op Jeruzalem sterker zijn dan Joodse claims.

Deze vanzelfsprekend antizionistische houding viel blijkbaar niet goed bij de achterban. Omdat in minder dan 24 uur nadat Trump zijn toespraak hield, de URJ een nieuwe verklaring uitgaf waarin het Trumps actie prees.

En de URJ leiders zijn niet de enigen met boter op hun hoofd.

Trump riskeerde door deze verdieping van Amerikaanse steun aan Israël de politieke steun in de peilingen, gezien de felle tegenstand van de Democraten, het State Department, de media, de Europeanen en de Arabieren - omdat hij geloofde dat dit het juiste ding was om te doen.
En als het werkt, was het ook een even scherpzinnige als ongelooflijk gedurfde politieke zet.

Door op te staan tegen de Democraten, die hem enkele maanden geleden nog opriepen om precies datgene te doen wat hij gedaan heeft, maar zich er nu tegen verzetten, omdat Trump het ook goedkeurde, onthulde Trump Democraten als Booker en Feinstein als zijnde hypocriete opportunisten. Tegelijkertijd nam hij de verantwoordelijkheid op zich voor een beleid ter ondersteuning van Israël, dat een brede en diepe publieke steun geniet.

Samenvattend: door Jeruzalem als de hoofdstad van Israël te erkennen, heeft Trump duidelijk gemaakt dat de steun van de VS aan Israël niet gebaseerd is op wat dan ook. Israël, de Joodse staat, wordt gesteund door de VS omdat het als een geallieerde democratie de steun verdient van de VS.

Trump versterkte zichzelf ten opzichte van zijn politieke tegenstanders door zich een zeer 'populaire' positie in het buitenlandse beleid toe te eigenen.
Hij nam de controle over het Amerikaanse buitenlandse beleid over van een staatsdepartement dat zich verzet tegen zijn beleid. Hij legde de basis van het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid, in plaats van de werkelijkheid te negeren.

Hij heeft de Amerikaanse bondgenoten en vijanden erop gewezen dat hij het buitenlandse beleid van de VS bepaalt. En hij zette een grote stap naar het herstel van de geloofwaardigheid van de VS als supermacht.

Oh, en hij heeft al deze dingen bereikt zonder ook maar een dubbeltje uit te geven.

Voor zijn geschenk aan Israël treedt Trump nu binnen in het pantheon van Israëls vrienden in de annalen van de Joodse geschiedenis.

Voor zijn geschenk aan Amerika heeft hij zijn plaats ingenomen onder de meest scherpzinnige Amerikaanse staatslieden.

En vanwege zijn politieke en economische meesterschap voert hij de gelederen aan van de genieën in de Amerikaanse politieke geschiedenis.

Bron: TRUMP’S GREAT AND INGENIOUS GIFTS | Frontpage Mag