Sharia-raden en seksueel misbruik in Groot-Brittannië

(Door: Khadija Khan op 14 April, 2017 – Vertaling: “Wachteres” & “Henk V.”)

Zo slecht als dit al is, is er een nog donkerder kant aan het verhaal: Onder de sharia, de tweede man is niet verplicht om zijn vrouw een snelle echtscheiding te geven - waardoor hij haar als zijn virtuele seks slaaf te houden voor zo lang als hij wenst.

Het meest recente schandaal rond de seksuele uitbuiting van moslimvrouwen door islamitische religieuze leiders in het Verenigd Koninkrijk geeft nog meer blijk van de manier waarop Groot-Brittannië zijn ogen sluit voor de gruwelijke praktijken die onder zijn neus plaats vinden.

Een BBC onderzoek naar ‘Halala’ – een ritueel dat een gescheiden moslimvrouw in staat stelt om opnieuw met haar man te trouwen, door eerst met iemand anders in het huwelijk te treden, dit huwelijk te consumeren en vervolgens moet deze persoon van haar scheiden – wees uit dat imams in Groot-Brittannië dit niet alleen aanmoedigen, maar er ook financieel van profiteren. Deze corruptheid heeft ertoe geleid dat veel van zulke vrouwen – letterlijk en figuurlijk – gegijzeld worden door mannen die ervoor worden betaald om hun tweede man te worden.

Dit ritueel, dat zelfs door extremistische sjiieten en Saoedi-stijl salafisten als een verkeerde interpretatie van de islamitische sharia wetgeving wordt beschouwd, wordt in de praktijk toegepast door bepaalde islamitische sekten, zoals het Hanafisme, het Barelvisme en het Deobandisme. Wanneer een man het Arabische woord voor echtscheiding – talaq – drie keer voor zijn vrouw herhaalt, beschouwen deze sekten een islamitisch huwelijk als nietig verklaard. Dus moet zo’n vrouw, om te mogen terugkeren naar de man die haar heeft verbannen, eerst trouwen met iemand anders – en seks met hem hebben – voor de tweede man van haar kan scheiden.

Deze scheidingsrituelen komen, ondanks de wetten van het land, vaak voor in India, Bangladesh, Pakistan en andere Aziatische landen, waar de meerderheid van de mensen behoort tot de Hanafi, Barelvi of Deobandi sekten. Toch maken lokale seminaries, moskeeën en online diensten openlijk reclame en steunen zij ‘Halala’ straffeloos; het wordt geaccepteerd door de maatschappij en zelden gecontroleerd door de nationale overheden.

In Groot-Brittannië heeft ‘Halala’ zich ontpopt als een ‘booming business’, met websites en social media sites die aanbieden om vrouwen voor exorbitante sommen geld te voorzien van een tweede man. Dit is al slecht, maar er is een nog donkerder kant aan het verhaal: Onder de sharia wetgeving is de tweede man niet verplicht om zijn vrouw een snelle echtscheiding te geven, waardoor hij haar – zo lang als hij dat wenst – als zijn feitelijke seksslaaf kan houden.

Een moslimvrouw die van gedachten is veranderd over verder gaan met ‘Halala’, nadat zij heeft onderzocht hoe het proces in de praktijk uitwerkt, vertelde de BBC dat zij anderen kende die het proces wel ondergingen en uiteindelijk maandenlang seksueel werden misbruikt door de tweede man, die werd betaald om met hen te trouwen. Volgens een bericht in The Guardian zegt de Sharia-raad van Groot-Brittannië dat het gaat om honderden echtscheidingen per jaar.

Deze beruchte raad is indirect verantwoordelijk voor wat in wezen is uitgegroeid tot een wereldwijde verkrachtingsepidemie, omdat de raad niets doet om een einde te maken aan ‘Halala’ of om het te weerleggen. Sterker nog, de Raad bewijst dat het gebruik onder de sharia volledig legaal is. Het enige nadeel, stelt de raad, is dat de imams, die het gezag uitoefenen, niet de juiste richtlijnen volgen volgens welke het tweede huwelijk en de echtscheiding niet met voorbedachten rade moet gebeuren, maar liever op een natuurlijke manier.

Als men de vraag stelt of dit alles in overeenstemming is met de Britse wet, dan is het antwoord dat dit niet het geval is. Maar jonge moslims in het Verenigd Koninkrijk worden er door hun gemeenschappen van weerhouden om te trouwen volgens het Britse systeem, en aan hen wordt verteld dat imams hun bruiloft moeten uitvoeren en dat sharia-gemeenten hun huwelijk moeten registreren. Paren die hieraan voldoen, zijn wat familiezaken betreft – waaronder echtscheiding – overgeleverd aan de genade van de islamitische autoriteiten.

Vanwege de vaak onethische praktijken, die worden uitgevoerd uit naam van religieuze wetgeving, is de sharia-raad een aantal keren onder de loep genomen. In november vorig jaar bijvoorbeeld schreef de in het Verenigd Koninkrijk gevestigde NGO, Muslim Women’s Network, een open brief – met 100 ondertekenaars – aan het Beperkte Comité van de Britse regering en Binnenlandse Zaken en eiste dat de Shariaraad wordt onderzocht, om te bepalen of zijn praktijken zich houden aan de Britse wet.

In reactie daarop heeft de Sharia-raad verklaard dat de brief ‘islamofoob’ is en heeft de raad het Muslim Women’s Network ervan beschuldigd dat zij een anti-islamitische organisatie is. Daarnaast kwam het Labour-lid van het parlement Naz Shah de Sharia-raad te hulp, waarbij zij het idee van een onderzoek afwees met het argument dat het sluiten van dergelijke raden zou kunnen betekenen dat meer vrouwen in een gewelddadig huwelijk vast zullen zitten.

Hoewel zij erkent dat deze raden kunnen worden gebruikt als een instrument om vrouwen hun rechten te ontzeggen, zei Shah dat ze ook als waardevolle bemiddelaars in echtelijke geschillen dienen. Haar beweringen zijn volledig ongegrond. Het is de Britse wet, niet de sharia, die de moslim als enkeling en als echtpaar beschermt, zoals die iedere andere burger beschermt.

Als de Britse regering de wanpraktijken van de Sharia-raad meteen had aangepakt toen die werden onthuld, dan zouden we nu niet worden geconfronteerd met deze wereldwijde epidemie. In tegenstelling tot wat apologeten [geloofsverdedigers] van deze karikatuur zeggen, moet de positie van moslimvrouwen worden behandeld als een mensenrechtenvraagstuk. Het is tijd voor de Britse regering om wakker te worden en een hard standpunt in te nemen over een dergelijk onethisch en waarschijnlijk illegaal stelsel. En hoe eerder, des te beter, om duizenden vrouwen tegen misbruik te beschermen, voordat het hele Sharia-raad stelsel ‘ondergronds’ gaat en buiten bereik is.

Khadija Khan is een in Pakistan-gebaseerde journalist en commentator.

Vertaling door: “Wachteres” & “Henk V.”

© 2017 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Sharia Councils and Sexual Abuse in Britain