Rusland heeft de leiding

15 oktober 2017 - door Vic Rosenthal

Het lijkt erop dat Iran, de gevaarlijkste vijand van Israël, heel hard de rode lijnen van Israël in Syrië tegenwerkt. Dit is wat militaire correspondent van Yediot Aharonot, Alex Fishman, schrijft,

Het Iraanse regime lijkt de openbare waarschuwingen van de Israëlische defensiemacht niet serieus te nemen. Ze zetten op hectische wijze hun gesprekken met het Syrische regime voort, evenals ze ook bezig zijn om te zoeken naar een militaire vliegbasis in de buurt van Damascus die als basis zou moeten dienen voor de gevechtstroepen van de Iraanse Revolutionaire Garde.

Tegelijkertijd boeken de Iraniërs en de Syriërs vooruitgang in hun besprekingen over een autonome Iraanse militaire pier in de haven van Tartus, evenals de oprichting van een Iraanse divisie op Syrisch grondgebied.

Israël heeft echter zowel de Iraniërs als de Syriërs, en ook de Russen, duidelijk gemaakt dat het geen enkele Iraanse aanwezigheid in Syrië zal toestaan, met name geen oorlogsvliegtuigen, en ook geen Iraanse pier in de haven van Tartus.

Israël is blijkbaar een stuk pro-actiever in Syrië dan dat openbaar bekend is. Mogelijk helpt het in sommige gebieden de anti-Assad rebellen. Rusland heeft zich tot nu toe niet bemoeid met de Israëlische activiteiten die vooral gericht zijn geweest op het onderscheppen van wapentransporten naar de Hezbollah in Libanon. Maar als Rusland akkoord gaat met een Iraans verzoek om een basis, dan zal elke actie die Israël onderneemt om dit te voorkomen, een directe oppositie tegen Rusland zijn.

Israël zou een beroep hebben gedaan op de VS en Rusland om te voorkomen dat de zaken uit de hand lopen. Maar zelfs al zou president Trump zeer competent zijn geweest in deze zeer gecompliceerde kwesties (wat hij niet is), dan is het onduidelijk wie op een bepaald moment precies richting geeft aan het Amerikaanse defensie- en buitenlands beleid in de regio. Bepaalde elementen in het staatsdepartement en de CIA verdedigen nog steeds de politiek uit de Obama-periode van een betrokkenheid (lees: verzoening) met Iran.

Bovendien is de huidige regering op zijn hoede voor een verdere betrokkenheid in het Midden-Oosten en houdt zij zich vooral bezig met binnenlandse kwesties en Noord-Korea. De VS beschikt mogelijk niet over voldoende militaire middelen in de regio. Tot slot is er het schrikbeeld van een juridische actie tegen de president door zijn politieke tegenstanders, want die willen zijn handelingsbekwaamheid aan banden leggen.

Kortom, Israëlische planners kunnen niet rekenen op de VS als de dingen hier gaan opspelen.

Dit plaatst de bal in de Russische hoek, precies waar Poetin het wil hebben. In de woorden van de militaire analist van Ha'aretz, Amos Harel: "Als er één ding is dat het Russische beleid kenmerkt, dan is dat het totale cynisme: "Rusland zal niet aarzelen om een andere natie of groep op het altaar van haar belangen te offeren. Vandaag de dag zijn zij het, en niet de VS, die als de scheidsrechter zijn in de resultaten van het Midden-Oosten. En zij hebben besloten om zeer geïnteresseerd te zijn in onze regio.

Dr. Dmitry Adamski van IDC Herzliya heeft enkele zeer verontrustende speculaties gepubliceerd over hoe een Hezbollah-Israëlische oorlog in het voordeel kan zijn van Rusland, en hoe Rusland zou kunnen ingrijpen:

Als er een conflict uitbreekt tussen Israël en Hezbollah, zou Moskou Hezbollah en Iran waarschijnlijk laten bloeden om hun regionale positie te verzwakken. Maar het zal ook een totale Israëlische overwinning proberen te voorkomen, aangezien het nog steeds Hezbollah nodig heeft als een strategische speler in de regio, en daarmee zou hij Israël de grenzen van hun macht kunnen aantonen. Door het conflict te beslechten en de status quo van voor de oorlog te herstellen, zou Rusland kunnen bevestigen dat het de Verenigde Staten evenaart of overtreft als troepenmacht in het Midden-Oosten....

Maar als Moskou er niet in slaagt een politiek einde aan het conflict te maken, zou het kunnen proberen beide partijen te dwingen de gevechten op eigen kracht te beëindigen. Gedreven door de wens om met zo min mogelijk wrijving maximale voordelen te genereren, zou Moskou beperkte cyberoperaties kunnen uitvoeren tegen civiele doelen in Israël, zoals havens of olieraffinaderijen. Dergelijke aanvallen lijken minder escalatie op te leveren en gemakkelijker uit te voeren dan aanvallen op de militaire infrastructuur, en Rusland zou deze aanvallen kunnen toeschrijven aan Iran of Hezbollah, in ieder geval om te profiteren van een aannemelijke ontkenning en zo een directe confrontatie met Israël voorkomen. Moskou zou dan kunnen signaleren dat, tenzij Israël zijn aanval op Hezbollah terugschroeft, het op een andere "rode knop" zou kunnen drukken - een eerder geïmplanteerde digitale kwetsbaarheid in de kritieke infrastructuur van Israël, die klaar is om te worden geëxploiteerd op een moment van nood. Ten slotte zou het, om de cohesie van het Israëlische publiek te ondermijnen, verkeerde informatie kunnen verspreiden of echte geheimen kunnen onthullen om een publiek schandaal te ontketenen.

Op het slagveld zou Rusland ondertussen kunnen proberen om de Israëlische planners te laten denken dat het Russische personeel zo dicht bij Hezbollah gestationeerd is dat een aanval een van beide in gevaar zou brengen. Als dat niet lukt, kan Moskou dreigen met het inzetten van anti-toegankelijke/gebiedsgebonden ruimtes om te voorkomen dat Israëlische troepen in Syrië en Libanon Hezbollah-doelen aanvallen. In het volgende niveau van escalatie zou het de Israëlische precisie-aanvallen of de elektronica kunnen verstoren en saboteren, of de Israëlische drones neerschieten. Als Israël nog steeds niet reageert, zou Moskou een cyber-sabotage kunnen uitvoeren tegen het Iron Dome raketten verdedigingssysteem, of luchtaanval sirenes of social-media systemen kunnen verstoren door een vroegtijdige waarschuwing, en deze stappen kunnen begeleiden met een voorlichtingscampagne over de kwetsbaarheid van de civiele defensie van Israël, gericht op het veroorzaken van paniek onder het publiek.

Gezien de voorspellingen dat Hezbollah elke dag honderden of duizenden korteafstandsraketten en raketten met een langere actieradius zal lanceren, en gezien het feit dat de oorlog waarschijnlijk ook een zuidelijk front met Hamas zal omvatten, zou een gelijktijdige cyberaanval uit Rusland onze positie kunnen verslechteren en het aantal slachtoffers onder het thuisfront aanzienlijk kunnen laten toenemen.

De beste situatie voor Israël zou zijn dat Hezbollah vreedzaam wordt ontwapend. Dit zou een regimewisseling in Iran vereisen, iets dat niet aan de horizon lijkt te staan. Het volgende beste zou een preventieve Israëlische aanval zijn met een snelle, volledige overwinning. Ook dit lijkt onwaarschijnlijk als Adamski gelijk heeft met betrekking tot het Russische denken (het is ironisch dat Rusland de voormalige rol van de VS overneemt om te voorkomen dat Israël zijn oorlogen resoluut wint).

Premier Netanyahu heeft de Russische president Vladimir Poetin meermalen ontmoet, klaarblijkelijk om details uit te werken over regelingen ter voorkoming van botsingen tussen het IDF en de Russische operaties in het Syrische luchtruim. Maar ze hebben het zeker ook gehad over de Iraanse ambities. Ik ben er zeker van dat Poetin op zijn hoede is voor een te machtig Iran dicht bij zijn zuidgrens. Moskou ligt al binnen het bereik van de Iraanse raketten, en het islamitische terrorisme is ook een ernstige bedreiging voor Rusland.

Rusland wil Bashar al-Assad in Syrië aan de macht houden om de Russische toegang tot een basis aan de Syrische kust te waarborgen. De Iraanse vertegenwoordiger van Hezbollah levert de mankracht om Assad te steunen, zowel tegen ISIS als tegen verschillende groepen soennitische rebellen die banden hebben met Amerika, Saoedi-Arabië, Qatar, de moslimbroederschap en Turkije. Rusland heeft Hezbollah hard nodig en daarom heeft Rusland Iran nodig.

Israël lijkt geen sterke onderhandelingspositie te hebben. Rusland zal eisen stellen en voordelen bieden - zoals het weghouden van Iraanse troepen van onze grenzen - als tegenprestatie. Zo zien wij er bijvoorbeeld al van af om een standpunt in te nemen over het Oekraïense conflict om Rusland gelukkig te houden. Ik ben er zeker van dat we gedwongen zullen zijn om een balans te vinden in hoeverre we meegaan in de richting die Rusland wil bewandelen en het handhaven van onze relatie met haar historische tegenspeler, de VS. Het is van cruciaal belang dat Israël een soort hefboomwerking vindt - iets wat we Poetin kunnen bieden of waarmee we hem kunnen bedreigen - en wat dan kan worden gebruikt om een wig tussen Rusland en Iran te drijven.

Het voeren van het Iraanse monster is gevaarlijk, vooral nadat het werd verrijkt met een bonus van 100 miljard dollar voor het ondertekenen van de nucleaire overeenkomst. De Russen weten dit en zullen het op een gegeven moment moeten inperken. Maar zullen ze het doen vóór of na de volgende Midden-Oosten-oorlog?

Bron: Russia in the driver’s seat | Abu Yehuda