RAKETTEN HEZBOLLAH GAAN NIET VERROESTEN

Door Caroline B. Glick - 7 juli 2017

Als we niet onverschillig zijn over de uitbreiding van de capaciteiten van Hezbollah, wat zijn we dan van plan om te doen?

Vorige maand deed de chef van de IDF Militaire Inlichtingendienst, Maj.-Gen. Herzl Halevi, een verbazingwekkende onthulling. Hezbollah en Iran veranderen de terreurgroep in een militair macht die onafhankelijk zijn eigen precisiewapens kan produceren.

Sprekend tijdens de Herzliya Halevi conferentie meldde hij: "We zien Hezbollah op Libanees grondgebied een binnenlandse militaire industrie opbouwen, die is gebaseerd op Iraanse knowhow. Hezbollah wil deze wapensystemen produceren en vervoeren naar Zuid-Libanon."

Halevi voegde eraan toe: "In het afgelopen jaar werkte Iran aan de infrastructuur voor de onafhankelijke productie van precisiewapens in Libanon en Jemen. We kunnen niet onverschillig staan tegenover deze ontwikkeling. En wij doen dat ook niet."

Niet alleen bouwt de Hezbollah aan een rakettenfabricagemogelijkheid. Haar troepen liggen direct aan de grens met Israël, wat een wezenlijke schending is van resolutie 1701 van de Veiligheidsraad van de VN uit 2006, die de voorwaarden bepaalde van de wapenstilstand tussen Israël en de Hezbollah aan het einde van de tweede Libanonoorlog.

Onder de voorwaarden van 1701 is het Hezbollah verboden om te opereren ten zuiden van de Litani-rivier. Alleen de Libanese strijdkrachten (LAF) en de UNIFIL-vredesmacht van de VN worden geacht om daar in Zuid-Libanon te worden ingezet.

Hezbollah opereert daar volgens Halevi, onder de dekmantel van een nep milieu-NGO genaamd "Green Without Borders", die de observatieposten langs de grens met Israël heeft opgericht en bemand met strijders.

In Halevi's woorden kan met deze posten "Hezbollah nu functioneren op een steenworp afstand van de grens."

In een briefing aan de media op zondag besprak Minister van Defensie Avigdor Lieberman deze onthulling van Halevi. Lieberman zei dat de defensie gemeenschap zich "absoluut bewust is [van de raketten-fabricage] en de nodige maatregelen neemt."

"Dit is een belangrijk fenomeen," waarschuwde Lieberman. "We moeten het in geen geval negeren."

Misschien in een uithaal naar zijn voorganger, Moshe Ya'alon, die jaren geleden de beruchte uitspraak deed dat de Hezbollah-raketten zouden "verroesten" in hun opslagfaciliteiten, en tevens misschien als een waarschuwing aan Hezbollah, voegde Lieberman eraan toe "dat de fabrieken niet gaan roesten en de raketten ook niet zullen roesten."

Dus als we niet onverschillig zijn over Hezbollah's uitbreiding van haar capaciteiten, wat zijn we dan van plan om te doen?

Wat de IDF daarop ook zal antwoorden, Israël moet nu al diplomatieke stappen ondernemen om zich voor te bereiden op de volgende ronde – wie die ook mag openen.

Vorige maand heeft Israël een formele klacht ingediend bij de VN-Veiligheidsraad over de door Hezbollah opgezette observatietorens langs de grens die ze bemant met strijders.

Niet verrassend heeft UNIFIL en de Veiligheidsraad de klacht van Israël verworpen. Sinds er zes UNIFIL-soldaten werden gedood in 2007 door een bermbom, is gebleken dat UNIFIL blind is voor alle operaties van de Hezbollah in Libanon. Met betrekking tot deze klacht begon de Veiligheidsraad zelfs voorwaarden vast te stellen. Welk doel zou dat dienen?

In een toekomstige oorlog moet Israël bijvoorbeeld niet willen streven naar het vernietigen van Hezbollah als een strijdend leger. Het doel moet naar mijn mening zijn het vernietigen of neutraliseren van het Hezbollah rakettenarsenaal en de raket-assemblage-industrie zoveel als maar mogelijk is. Indien mogelijk moet Israël ook trachten de tunnelinfrastructuur van Hezbollah langs de grens te vernietigen.

De eerste vraag is of de dreiging een actie kan rechtvaardigen. Het antwoord is naar mijn mening duidelijk genoeg. In de afgelopen 11 jaar is het rakettenarsenaal van Hezbollah uitgegroeid tot een onaanvaardbare en groeiende strategische dreiging voor Israël. Overwegend dat in 2006 het Hezbollah rakettenarsenaal ongeveer 15.000 raketten bevatte, vandaag is dat ongeveer 150.000.

In 2006, op het hoogtepunt van haar offensief tegen Israël, vuurde Hezbollah zo'n 120 raketten per dag af naar Israëlisch grondgebied. Vandaag kunnen dat er zo'n 1000 tot 1200 zijn die men per dag kan afschieten op Israël.

En het is niet alleen de hoeveelheid raketten waardoor ze een onaanvaardbare bedreiging vormen, het is ook hun kwaliteit. Overwegend dat in 2006 Hezbollah Israël heeft aangevallen met onduidelijke projectielen, en ook met een kleine lading, vandaag heeft Hezbollah naar verluidt precisie-geleide-lange-afstandsraketten, zoals de Yakhont en de Fatah-110.

De Yakhont-raketten kunnen Israëls belangen in gevaar brengen in de Middellandse Zee, inclusief haar offshore aardgas-installaties. De Fatah-110, met een bereik van ongeveer 300 kilometer, bedreigt de hele metropool Tel Aviv en zijn belangrijke militaire installaties. Beide typen raketten zijn geschikt voor het vervoeren van ladingen van honderden kilo's aan explosieven.

Om zeker te zijn heeft Israël in de 11 jaar sinds de Tweede Libanonoorlog ook massaal haar militaire vermogens opgewaardeerd. Vorige week zei de luchtmachtchef Maj.-Gen. Amir Eshel, dat de luchtmacht vandaag in twee dagen, een niveau van schade kan toebrengen op Hezbollah wat in 2006 weken duurde.

De vraag is dan ook niet of Israël de mogelijkheid heeft om te reageren op een aanval van Hezbollah. Maar juist gezien de dodelijkheid van het Hezbollah-arsenaal, zou het roekeloos zijn om te veronderstellen dat Israël eenvoudigweg een aanval door raketten kan absorberen.

Maar verliezen tijdens de strijd zou niet de enige overweging moeten zijn waar Israël rekening mee moet houden. Er is bijvoorbeeld ook nog een VS. Hoe zou de VS reageren op een oorlog?

Wat de regering Trump betreft, is het beeld gemengd. Aan de ene kant President Donald Trump en zijn adviseurs, die veel meer een voorstander zijn van Israël dan zijn voorganger Barack Obama en zijn adviseurs dit waren.

Onder Obama kon Israël niet alleen verwacht hebben dat de VS zich zou verzetten tegen een aanval op de Hezbollah-raketten, maar er zijn zelfs redenen om te geloven dat de Obama-regering Hezbollah zelfs tegen Israël zou hebben gesteund.

Dit is het geval vanwege twee redenen. Ten eerste maakte Obama zijn ploeg duidelijk dat hun belangrijkste buitenlandse politieke doel was het ontwikkelen van een alliantie met Iran.

Ten tweede, en dat was tevens ter ondersteuning van Obama's doel met de Iraniërs en die hofmakerij, lekte zijn regering herhaaldelijk details over de IDF-aanvallen tegen de Hezbollah-wapenkonvooien door Syrië heen die onderweg waren naar Libanon. Deze lekken werkten zeer ten nadele van de staat Israël en ten voordele van Hezbollah, doordat ze het gevaar benadrukten dat Israëls aanvallen op de Hezbollah-konvooien tot een ongewenste escalatie van de vijandelijkheden zouden leiden.

Minimaal kan Israël verwachten dat de Trump-regering haar reactie op een oorlog met Hezbollah in Libanon net zo tolerant zal zijn als de reactie van de regering van president George W. Bush ten aanzien van de militaire acties door Israël in de oorlog van 2006.

Bush en de toenmalige Minister van Buitenlandse zaken, Condoleezza Rice, drongen onmiddellijk aan op een wapenstilstand. Maar in het vroege stadium van de oorlog hebben ze ook Israël ondersteund en de anti-Israël resoluties die in de Veiligheidsraad werden voorgelegd, geblokkeerd. Hun steun aan Israël begon echter te verzwakken toen de oorlog zich voortsleepte en de IDF in de problemen kwam toen er geen significante winst op het slagveld was.

Vandaag de dag is de Trump-regering verdeeld over de problematiek aangaande Israël. Trumps Witte Huis-adviseurs, onder leiding van Steve Bannon, evenals Vice President Mike Pence, en de ambassadeur bij de VN, Nikki Haley, lijken een oorlog met Hezbollah te steunen. Staatssecretaris Rex Tillerson en Minister van Defensie James Mattis zullen waarschijnlijk eisen dat Israël kalm blijft.

Een manier om de oppositie binnen de regering tegen een oorlog te verminderen is de diepte te belichten van Hezbollahs controle over de Libanese regering en het Libanese leger. Dit laatste is van bijzonder belang.

Het buitenlandse en het defensiebeleid van de gevestigde orde in Washington staat met Tillerson en Mattis op één lijn, en die blijven nadrukkelijk de Libanese strijdkrachten steunen, ondanks het feit dat deze aantoonbaar ondergeschikt is aan de Hezbollah.

Pas nog, in mei, heeft de VS geweren naar de LAF gestuurd, als een laatste partij aan militaire hulp. De strategische roekeloosheid van de voortdurende Amerikaanse wapentransfers naar het LAF werd blootgelegd in november vorig jaar. De in de VS vervaardigde gepantserde personen-vervoerders, die identiek zijn aan het type dat de VS aan het LAF heeft verstrekt, hebben deelgenomen aan een militaire parade van Hezbollah in Syrië.

Inderdaad, er gaat nauwelijks een week voorbij zonder nieuwe bewijzen dat de LAF in een ondergeschikte positie zit bij de Hezbollah. Deze week bijvoorbeeld bezochten 150 LAF-cadetten van Hezbollah het militaire museum samen met luitenant-kolonel Ali Ismail, die fungeert als de chef van het LAF Inlichtingen Directoraat in Nabatiyah.

Dan wat betreft Iran - het is moeilijk om te weten hoe het zal reageren. Er is een lage waarschijnlijkheid dat Iran, in het geval van een oorlog met Hezbollah, Israël rechtstreeks zal aanvallen met ballistische raketten. Raketten voor Hezbollah beschouwt Iran als een middel om Israël af te schrikken van een aanval op Iran - en niet iets anders.

Irans waarschijnlijke onmiddellijke reactie op een oorlog zal zijn het inzetten van haar buitenlandse milities in Libanon bij de Hezbollah. Vorige maand vroeg Hezbollah-chef Hassan Nasrallah in het openbaar aan Iran om hem buitenlandse strijders te sturen uit Afghanistan, Pakistan, Irak, Jemen en Iran.

Nasrallahs aanvraag, met de kans dat Iran dit binnenkort zal toekennen, is een nieuwe reden waarom de oorlog er uiteindelijk zal komen. Israël mag niet staan toe te kijken, terwijl Iran duizenden strijders naar Libanon stuurt om toe te treden tot de volgende oorlog tegen hen.

Wat betreft de Saoedi's en de Egyptenaren en hun bondgenoten, zij zijn duidelijk geweest dat ze Iran en Hezbollah zien als een grotere bedreiging dan Israël. Inderdaad verklaarden zij vorig jaar Hezbollah tot een terroristische groepering. In 2006 steunden zij Israël totdat het begon vast te lopen.

In een toekomstige oorlog, als Israël in staat is om snel een zware klap uit te delen aan Hezbollah, zullen de soennieten dit waarschijnlijk toejuichen. Dus dit zijn ongeveer de mogelijkheden.

Als de IDF een snelle, effectieve operatie tegen Hezbollah kan uitvoeren, en hen zou vernietigen, en een groot deel van zijn raketten-arsenaal en haar raket-assemblagevestigingen kan degraderen of neutraliseren, dan komen de voordelen naar voren die naar mijn mening opwegen tegen de kosten.

Bron: Column One: Hezbollah’s missiles will not rust - Opinion - Jerusalem Post