Palestijnen: Waarom een "proces van regionale vrede" zal mislukken

door Khaled Abu Toameh - 27 februari 2017

Palestijnen verwijzen soms naar de Arabische leiders en regimes als de "echte vijanden" van de Palestijnen. Zij zouden liever Frankrijk, Zweden, Noorwegen en België hebben voor het toezien op een vredesproces met Israël dan een van de Arabische landen.

Hierin zit een fundamentele misvatting: Arabische landen kunnen juist helpen vrede te bereiken in het Midden-Oosten door het overtuigen, of liever druk uitoefenen op de Palestijnen om concessies te doen richting Israël.

Dit misverstand is zowel misleidend en ongegrond.

Onlangs zijn ambtenaren in Israël en Washington begonnen met spreken over een "regionale aanpak" voor het oplossen van het Israëlisch-Palestijnse conflict. Er zouden zo veel mogelijk Arabische landen rechtstreeks worden betrokken bij het streven naar een duurzame en alomvattend vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen. Voorstanders van de "regionale aanpak" zijn van mening dat de Arabische landen, zoals Jordanië, Egypte, Libanon, Qatar en Saoedi-Arabië genoeg hefboomwerking hebben op de Palestijnen ertoe te dwingen een vredesakkoord met Israël te accepteren.

De Palestijnen waren er echter snel bij om het idee te verwerpen als de zoveelste Amerikaanse-Israëlische-Arabische "samenzwering" om hun zaak te "liquideren" en hen te dwingen onaanvaardbare concessies te doen. De belangrijkste onder deze "onaanvaardbare concessies" is de erkenning van Israël als een Joodse staat en de vraag om een "recht op terugkeer" voor miljoenen Palestijnse vluchtelingen naar Israël op te geven.

Wat het recente Washington-Israëlische concept mist, is dat Palestijnen gewoon hun Arabische broeders niet vertrouwen. De Palestijnen beschouwen allereerst de Arabische leiders en regimes als "marionetten" in de handen van de VS en zijn "Zionistische" bondgenoten. Erger nog, veel Palestijnen verwijzen soms naar de Arabische leiders en regimes als de "echte vijanden" van de Palestijnen. Zij zouden liever Frankrijk, Zweden, Noorwegen en België hebben om toe te zien op het vredesproces met Israël dan een van de Arabische landen.

In het algemeen hebben de Palestijnen meer vertrouwen in de westerse landen dan in hun Arabische broeders. Dat is waarom de Palestijnse Autoriteit (PA) onder leiding van Mahmoud Abbas blijft aandringen op een internationale conferentie als de voorkeursmethode voor het bereiken van vrede in de regio, en niet door een "regionale aanpak" die de Arabische landen een belangrijke rol zou geven bij het oplossen van het conflict. Arabische betrokkenheid bij het vredesproces met Israël is in feite het laatste wat Abbas en andere Palestijnen zouden willen.

Hani al-Masri, een prominente Palestijnse politieke analist, laat dit scepticisme weerklinken over een mogelijke rol voor de Arabische landen in de Midden-Oosten-vrede. In feite is hij van mening dat de Arabieren Israël willen helpen met het "liquideren" van de Palestijnse zaak.

Hij voorspelde ook dat de recente toenadering tussen Israël en sommige Arabische landen zich sterk zouden willen maken vanwege "alle oppositie- en jihadistische groepen" die tegen de Arabische regimes strijden. Volgens al-Masri is het niet duidelijk of alle Arabische staten, met name Israëls buren, enthousiast zijn over een "regionale oplossing". De Jordaniërs, bijvoorbeeld, zijn bezorgd dat een "regionale oplossing" het idee zou bevorderen om het Hasjemitisch Koninkrijk te vervangen door een Palestijnse staat.

In navolging van deze angst heeft de voormalige Jordaanse Minister van Informatie, Salih al-Qallab, dit aan de kaak gesteld in een gesprek bij een "regionale conferentie" over een "giftig cadeau en samenzwering" tegen Jordanië en de Palestijnen.

De Egyptenaren van hun kant zijn bezorgd dat een "regionale aanpak" zou betekenen het opgeven van land in de Sinaï aan de Palestijnen in de Gazastrook - een zeer impopulair idee in Egypte. De Egyptenaren hebben goede redenen tot ongerustheid: sommige Arabische leiders en landen hebben hun belangstelling uitgesproken voor dit idee.

Ook de Libanezen zijn bezorgd dat een "regionale oplossing" hen zou dwingen om volwaardig burgerschap en gelijke rechten te verlenen aan de honderdduizenden Palestijnse vluchtelingen in dat land. De Libanezen hebben al decennia lang de droom van de dag waarop zij zich kunnen ontdoen van de Palestijnse vluchtelingenkampen en hun bewoners, die reeds lang zijn onderworpen aan apartheid en discriminerende wetten.

Een andere aangrenzende staat, Syrië, is nu te veel bezig met de eigen ineenstorting om na te denken over een vrede tussen de Palestijnen en Israël. Bovendien, wanneer hebben de Syriërs ooit hun bezorgdheid geuit over de Palestijnen? Sinds het begin van de burgeroorlog, vijf jaar geleden, zijn meer dan 3400 Palestijnen gedood en zijn er duizenden gewond geraakt. Daarnaast zijn meer dan 150.000 Palestijnen gedwongen om te vluchten uit Syrië naar de naburige Arabische landen of Europa. Het Syrische regime geeft niet eens om zijn eigen mensen, die in grote aantallen dagelijks worden afgeslacht. Waarom zou het dan te verwachten zijn dat hun de Palestijnen iets kunnen schelen? Het zou een Syrische nachtmerrie zijn om de Palestijnen te hervestigen en hen volledige rechten en burgerschap te geven. Net als de meeste Arabische landen wil Syrië dat de Palestijnen verdwijnen.

Jordanië, Egypte, Libanon en Syrië zijn vervolgens nogal op hun hoede over een "regionale oplossing". En geen wonder: het vormt een enorme bedreiging voor hun nationale veiligheid. Dus, welke Arabische landen zouden dan helpen in het Israëlisch-Palestijnse conflict? Saudi-Arabië? Qatar? Koeweit? Oman? Tunesië? Marokko? Echt?

Israël als Joodse staat is een vloek voor de Palestijnse ambities. Geen enkele Arabische leider in de wereld kan de Palestijnen ervan overtuigen het "recht op terugkeer" voor de Palestijnse vluchtelingen op te geven, of een oplossing te accepteren waarmee Israël de controle zou behouden over bepaalde delen van de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem. Een Arabische of Palestijnse leider die een dergelijk compromis bevordert, neemt het risico zijn leven te verliezen. En de Palestijnse geschiedenis zal hem behandelen als een "verrader" aan de Joden en iemand die zich overgaf aan Amerikaanse en Israëlische druk.

Bovendien zijn Abbas en de Palestijnse Autoriteit verre van geïnteresseerd in een Arabisch-Israëlische toenadering. Abbas en zijn cohorten in Ramallah liggen 's nachts al wakker en maken zich zorgen alleen al over het spreken tussen Israël en sommige Arabische landen, met name Saoedi-Arabië en andere Golfstaten. Dit is "normalisering" - klaar en simpel. Dergelijke "normalisatie" is in de visie van de PA pas voorbehouden aan Israël nadat zijn haar eisen opgelegd.

De Minister van Buitenlandse Zaken van Abbas, Riad al-Malki, heeft deze week duidelijk gemaakt dat de Palestijnen het idee verwerpen van een "regionale oplossing" welke de Arabieren een rol zal geven in de vrede. De Israëlische Premier Binyamin Netanyahu, zo zei hij, was verkeerd begrepen door te denken dat toenadering tussen Israël en sommige Arabische landen iets goeds zou voortbrengen. Al-Malki heeft Netanyahu's "regionale aanpak" aan de kaak gesteld als een "verdraaid beleid" en voegde toe: "Netanyahu denkt dat hij door de oprichting van betrekkingen met de Arabische regeringen de Palestijnen zou kunnen dwingen om te onderhandelingen met Israël." Volgens hem willen de Palestijnen de Europeanen, en niet de Arabieren, aan hun kant als ze met Israël gaan onderhandelen.

De Palestijnse minister van Buitenlandse Zaken zegt dat de Palestijnen liever de Europeanen aan hun kant zouden hebben dan hun Arabische broeders wanneer het gaat om te proberen het leven uit Israël te knijpen. De Palestijnen denken dat dit een betere zet is.

In ieder geval zou een "regionale oplossing" waarbij de Arabische landen betrokken zijn, gedoemd zijn om te mislukken, omdat de Palestijnen en hun Arabische broeders elkaar haten. Bovendien, zelfs als Abbas voorwaarden en gedicteerde voorwaarden zou accepteren door dergelijke een alliantie, dan zou zijn eigen volk het verwerpen. Elke oplossing aangeboden door de Arabische regeringen zal altijd worden beschouwd als een "Amerikaans-zionistisch dictaat."

Hier is wat de Palestijnen echt willen: de Europeanen gebruiken voor het opleggen van een "oplossing" aan Israël. Dat is de reden waarom Abbas vasthoudt aan het idee van een internationale conferentie.

Khaled Abu Toameh, een bekroond journalist, is gevestigd in Jeruzalem.

© 2017 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Palestinians: Why a "Regional Peace Process" Will Fail