De logica van Trumps buitenlandse beleid

De fundamentele contouren van een consistente aanpak beginnen vorm te krijgen.

Door Michael Auslin, WSJ - 21 februari 2017

Temidden van de schijnbare wanorde als gevolg van President Trumps buitenlandse beleid lijken de critici niet in staat te zijn om hun gedachten te ordenen. Of de heer Trump zet Amerika's traditionele naoorlogse prioriteiten overeind, zoals door het verketteren van de NAVO, óf hij komt gemakkelijk tegemoet aan conventionele wijsheid, zoals het aanvaarden van het "Één China"-beleid. Wat is het?

Deze kritiek mist de logische draad die de heer Trumps acties samen bindt. Hoewel het te vroeg is om te verwachten dat de president zijn buitenlandbeleid al volledig heeft uitgewerkt, vooral na het plotselinge aftreden van Mike Flynn als nationale veiligheidsadviseur, lijkt het Witte Huis zich te laten leiden door een consistente aanpak.

Betreffende de buitenlandse problemen die direct van invloed zijn op de binnenlandse zorgen, daarin streeft de heer Trump naar een radicale verandering. Maar over zaken die werkelijk buitenlands zijn, is hij bereid om een traditionele houding aan te nemen. Wat lijkt op inconsistentie is eigenlijk een instinct dat diep geworteld is in zijn wereldbeeld.

Dit verklaart de terugtrekking van de president uit het Trans-Pacific partnerschap en zijn verlangen om te onderhandelen over het North American Free Trade Agreement. Sommige zien dat dit een verraad is aan Amerika's al decennia lang durende inzet naar een liberaal mondiaal economische systeem. Maar de heer Trump ziet het als een nationale prioriteit en een noodzakelijke afscherming voor de Amerikaanse arbeiders. In plaats van te zwaaien met marketingbudget overeenkomsten, heeft hij voorgesteld om bilaterale handelsovereenkomsten te sluiten, beginnend met Groot-Brittannië en eventueel Japan.

Wat betreft het pure buitenlandse beleid is de heer Trump op koers gebleven tot nu toe. Na de aanvankelijke vraagtekens bij de relevantie en het nut van Amerika's belangrijkste naoorlogse allianties, lijkt hij nu toegewijd te zijn aan hen. De President en de Defensie-minister, Jim Mattis, hebben wederzijdse-verdedigingsovereenkomsten bevestigd met Japan en Zuid-Korea. Mr. Mattis had harde woorden voor de NAVO-bondgenoten vorige week en drong aan op verhoogde militaire uitgaven, en weglopen lijkt een vage mogelijkheid.

Nog verrassender was de recente oproep via de telefoon met de Chinese President Xi Jinping. Mr. Trump gaf zijn kritiek op het "Eén-China"-beleid dat de betrekkingen met Beijing sinds de jaren 1970 heeft bepaald. Mr. Mattis kalmeerde tijdens een bezoek aan Japan ook de vrees dat de US Marine zich misschien fysiek met de Chinese schepen in de Zuid-Chinese Zee zou confronteren.

De Trump-regering heeft ook Rusland op een armlengte afstand gehouden, ondanks de aanhoudende lof voor president Vladimir Putin. De ambassadeur bij de VN, Nikki Haley heeft verduidelijkt dat de Amerikaanse sancties van kracht blijven, tenzij Rusland zich terugtrekt uit de Oekraïne.

Mr. Trump verwerpt het wijdverbreide geloof dat mondialisering altijd voordelen geeft voor de Amerikaanse belangen. Dit kan zijn meest blijvende uitdaging worden aan de naoorlogse wereldorde. De Trump-regering lijkt nog steeds bereid te zijn om te voldoen aan zijn verplichtingen en verantwoordelijkheden, als die thuis geen kosten geven.

Niets hiervan betekent dat het beleid van de heer Trump glad zal verlopen. Maar critici zitten verkeerd als zij beweren dat hij plotseling buigt, gezien de wijsheid van "orthodoxie", of wordt getemd door de gevestigde orde.

Tenminste is de heer Trump tot nu toe opmerkelijk consequent geweest. Critici van links en rechts moeten accepteren dat in de komende vier jaar de Amerikaanse buitenlandse politiek wordt bepaald door een mix van traditionalisme en radicalisme.

Mr. Auslin, een geleerde aan het American Enterprise Institute, is de auteur van "Het einde van de Aziatische eeuw", dat vorige maand uitkwam bij Yale.</p>

Bron: Israpundit » Blog Archive The Logic of Trump’s Foreign Policy - Israpundit