Palestijns karakter bevestigt Koning Salomo's woorden

Door Earl Cox - 30 maart 2017

De Joden zijn gezegende mensen. In het land Moab presenteerde Mozes de voorwaarden van Gods verbond. In ruil met Hem en zijn Woord te gehoorzamen, had Israël de mogelijkheid om te kiezen voor leven en zegening, en niet voor de dood en vloek voor zichzelf, alsmede voor de buitenlanders onder hen en hun toekomstige nakomelingen. Sindsdien is, ondanks de menselijke afdwaling en omwegen, Israël weer terug in het wereldbeeld – met een regering, leger, maatschappij, onderwijs, etc. – om te besluiten te kiezen en het leven te koesteren.

Niet elke natie geniet dit voorrecht.

Bomen zijn te kennen aan hun vruchten, en helaas voor het Palestijnse volk, de geboorte van hun nationalistische aspiraties was ingezaaid en geworteld met als vrucht haat, bitterheid en dood.
Zvi Elpeleg, een Pools-Amerikaanse academicus, schrijver, onderzoeker en IDF-kolonel die ook het ambassadeurschap ontving, heeft ontdekt dat vanaf de jaren 1920 tot aan de jaren 1940 "de Palestijnse nationale beweging is opgericht, die werd geleid door Amin Hadj al-Husseini, een ideologisch medewerker van Adolf Hitler."

Dr. Joel Fishman, een historicus en een medewerker bij het Jeruzalem Center for Public Affairs, schreef dat Husseini "het Palestijnse nationale karakter vormde naar het beeld van zijn pathologische haat tegen de Joden. In plaats van de Palestijnse Arabieren te voorzien van een positieve visie op een toekomstige staat die hen zou beschermen en cultiveren als een duidelijk Arabische natie, vormde hij de Palestijnse samenleving als een totaal negatief verschijnsel. Kortom, Husseini's doel was niet om een Palestijnse staat te vormen, maar het voorkomen van de oprichting van een Joodse staat door middel van terreur en politieke oorlogvoering. Het was niet een kwestie van streven naar een Palestijns succes, maar het zien van een mislukt Israël."

Hoe kan een volk een levensvatbare staat opbouwen op een dergelijke grondslag? Te dien einde neemt de Palestijnse regering de moeite om terroristen te betalen, te eren, en beloningen te geven aan de terroristen en hun families bij het aanzetten tot haat in de media, op straat, in scholen, en de internationale forums. Gewelddadige verhalen in schoolboeken om kinderen op te hitsen, reeds vanaf zo jong als eerste-klassers, tot het vermoorden van Israëli's en het zichzelf opofferen als martelaren voor de "zaak" van de staat. In een Hamas-video van een school, zwaaien 10-jarigen in terroristische kleding met nep-messen naar leerlingen die verkleed zijn als Joden, tot vreugde van het publiek. "Gematigde" leiders van de Palestijnse Autoriteit loven de tieners en jong-volwassenen die wat ze hebben geleerd in de praktijk brengen met echte dolken in de straten van Jeruzalem. Wanneer een Palestijnse terrorist Joden doodt, paraderen de mensen door de straten en delen snoep uit aan kinderen en geven ze de naam van een terrorist aan parken en andere openbare plaatsen, en eren hem als een held. Tragisch voor iedereen in de regio, als een hele generatie van Palestijnse kinderen en jongeren is opgeofferd aan een cultuur die meer waarde geeft aan de dood dan aan het leven. Zoals koning Solomon opmerkte: "Train een kind in de weg waarop hij moet gaan, en als hij oud is, zal hij daar niet van afwijken."

In tegenstelling tot de Palestijnse mentaliteit, vechten Joden niet met het doel van toebrengen van letsel of dood – maar juist om behoud en bescherming van het leven, hoewel Israël het recht van zelfverdediging uitoefent in oorlogen of terroristische aanslagen. Alle leven is echter kostbaar voor de Joden.

Joodse noodhulp-artsen behandelen Druzen, Palestijnen, Joden en christenen gelijk. Soldaten en militaire leiders zijn niet op zoek naar glorie of overwinningsparades. Als de strijd voorbij is, gaan de soldaten rustig terug naar hun families. Er zijn geen monumenten in Israël met de beeltenis van machtige strijders of veroveringen - integendeel, wel gedenktekens in de herdenking van degenen die hun leven verloren, vechtend om het leven voor Israël en haar mensen te verlengen.

Als de enige democratie in het Midden-Oosten werkt Israël om de kwaliteit van leven en om de vrijheid te beschermen. Zou dat het zijn waarom meer dan de helft van de Arabische bewoners van Oost-Jeruzalem liever burgers zijn van Israël met gelijke rechten in plaats van burgers van een Palestijnse staat? Is het niet onbegrijpelijk dat de Verenigde Staten en de Westerse democratieën, die op een Palestijnse staat aandringen niet bezorgd lijken te zijn voor het Palestijnse leven, laat staan voor hun vrijheid of geluk? Als er een echte compassie is voor het Palestijnse volk – afgezien van de politiek - dan moeten we, net zoals Israël, kiezen voor het leven.

De auteur diende in een hoge posities vier Amerikaanse presidenten en is momenteel een internationale christelijke omroepmedewerker en journalist waarvan artikelen verschijnen in belangrijke tijdschriften en kranten en wiens dagelijkse pro-Israël televisie- en radiocommentaren worden uitgezonden over de hele wereld.

Bron: Palestinian character confirms King Solomon’s words - Opinion - Jerusalem Post