Wees niet het slagveld voor iemands oorlog bij volmacht

9 oktober 2017 - door Vic Rosenthal

Een paar dagen geleden was ik een artikel aan het lezen van een Zuid-Koreaanse schrijver, waarin deze zich uitdrukte over het feit hoe ongelukkig zijn volk werd om een slagveld te zijn voor oorlogen bij volmacht. De Koreaanse oorlog van 1950-53 was een wreed conflict waarin zo'n 2,5 miljoen burgers werden gedood. Veel meer dan zelfs de hoogste schattingen aan militaire doden aan beide zijden. Het was een schermutseling tussen de Sovjet-Unie en het Amerikaanse imperium, maar de meeste doden en gewonden waren Koreanen. Ze stierven van de honger, gevangen in het kruisvuur, en door de slachtingen die werden uitgevoerd door beide partijen. Grote delen van zowel Noord- als Zuid-Korea werden totaal verwoest. Seoul, de hoofdstad van Zuid-Korea, kwam vier keer in andere handen. Men kan zich voorstellen hoe de situatie van de bewoners was.

De Vietnamese oorlog was waarschijnlijk de langste volmacht-oorlog tijdens de koude oorlog, en kan geteld kan worden vanaf de Franse nederlaag bij Dienbienphu in 1954 tot aan de definitieve terugtrekking van de Amerikaanse troepen in 1975. Hoewel de schattingen sterk uiteen lopen, werden verscheidene miljoenen burgers gedood in deze oorlog. Het is een feit dat het aantal slachtoffers, militaire en civiele, vergelijkbaar zijn met die van de 3-jarige Koreaanse oorlog, wat de felheid illustreert van het Koreaanse conflict.

Die twee partijen waren moreel niet vergelijkbaar. Hoewel beide zijden gruweldaden en misdaden begingen, zowel in de oorlog in Korea als in Vietnam, denk ik dat het Amerikaanse verhaal van het verdedigen van ten minste met de mogelijkheid van vrijheid in die plaatsen, meer waar is dan dat van de Sovjet-Unie betreffende het zich verzetten tegen Amerikaans imperialisme en ter bevordering van zelfbeschikking van de volkeren.

De Sovjets wisten hun eigen troepen uit deze oorlogen te houden, maar de Amerikanen zonden expeditietroepen die ernstige verliezen hebben geleden. Onderdeel van de doelstelling van de Sovjet-Unie was om de VS te verstrengelen in dure en tot verdeeldheid leidende conflicten, een strategie die de VS tijdens de jaren 1980 in de Sovjet-Afghaanse oorlog weer tegen hen keerde. Het was een effectieve strategie in beide gevallen: Vietnam heeft grote schade toegebracht aan de samenhang van de Amerikaanse samenleving (en werd daarbij geholpen door de psychologische oorlogsvoeringsdeskundigen van de Sovjet-Unie), en de kosten van de oorlog in Afghanistan hebben bijgedragen aan de ineenstorting van de Sovjet-Unie.

Maar in alle gevallen is het laatste wat degenen die de touwtjes in handen hebben, een de zorg zal zijn, is het lot van de bewoners van het slagveld dat zij uitgekozen hebben.

De oorlog in Syrië is een ander conflict bij volmacht geworden, dat aantoonbaar drie belangrijke buitenstaanders heeft om hun vazallen te manipuleren: dat zijn Rusland, de VS en Iran, samen met de bijdragen van Saoedi-Arabië en Turkije. Allen zijn ze bezig met het manipuleren van de lokale strijders om hun gewenste geopolitieke doeleinden te bereiken, alsmede hun vijanden erin te verstrengelen en af te zwakken. Bashar al-Assad verkocht zijn ziel (als het ware) aan de Iraanse en Russisch duivels; hij kan overleven zo lang als hij nuttig voor hen is.

Maar in alle gevallen is het laatste wat degenen die de touwtjes in handen hebben, een de zorg zal zijn, is het lot van de bewoners van het slagveld dat zij uitgekozen hebben.

Israëls oorlogen in 1967 en 1973 waren ook koude-oorlogen bij volmacht, hoewel geen van de landen in Oost en West hun eigen soldaten (met uitzondering van sommige Russische piloten) gestuurd hebben om te sterven voor de zaak. De kortheid van die oorlogen en het feit dat de meeste gevechten plaats vonden buiten de bevolkte gebieden hebben het aantal burgerslachtoffers relatief laag gehouden.

De volgende oorlog van Israël, die kan worden uitgevochten op meerdere fronten tegelijk, heeft de potentie in zich om veel meer burgers te treffen dan de vorige oorlogen, zowel in Israël als onder haar onmiddellijke tegenstanders, alsook in Gaza dat gecontroleerd wordt door Hamas, en Libanon gedomineerd door de Hezbollah, en eventueel de Palestijnse Autoriteit. Grote aantallen korteafstandsraketten en middenafstandsraketten worden verwacht die zullen worden afgevuurd op de steden en dorpen in het dichtbevolkte Israël; maar ook zal een grote hoeveelheid vuur worden gericht op de raketten die zich in de woonwijken bevinden. Beide kanten zullen lijden.

Zoals de mensen in Korea, Vietnam, Afghanistan en vele andere landen tot hun verdriet hebben geleerd, is het slecht om de plaats van een oorlog bij volmacht te zijn. Partijen in een lokaal conflict haken vaak hun zaak aan die van één of meer van de grote machten, denkende dat dit hen een voordeel zal geven als ze dit laten prevaleren (denk aan Assad en Rusland en Iran). De andere kant vindt dan de eigen strijders onder de vijanden van de eerste groep. Maar zodra het lokale conflict een oorlog bij volmacht wordt, tussen de mogendheden met relatief onbeperkte middelen, zal zelfs de winnende zijde ondervinden dat het vaak een Pyrrusoverwinning heeft behaald.

De verleiding is sterk, als één kant krachtige donateurs heeft, dat de andere kant wat van haar autonomie afgeeft, enkel in ruil voor wat hulp van de donateurs voor zichzelf. Dit heeft echter de neiging om het conflict te verergeren en maakt het moeilijker voor één kant om het afschrikkende vermogen te gebruiken en zo een oorlog te vermijden.

Hoe voorkom je dat gebied openstaat voor een oorlog bij volmacht, die men dan niet onder controle heeft? Een manier om dit te voorkomen is om steeds te afhankelijk te zijn van buitenlandse machten. Zij zullen je gebruiken voor hun eigen belangen, niet voor die van jou. Een andere manier is de vazallen overslaan en de mensen die aan de touwtjes trekken rechtstreeks in gevaar te brengen. Kim Jong-un wil zo middelen ontwikkelen om de VS af te schrikken van een betrokkenheid in een conflict met Zuid-Korea. Waarom alleen Seoul bedreigen wanneer je Guam, of zelfs Seattle kunt bedreigen? Deze strategie lijkt gek wanneer je kijkt naar de relatieve sterkte van de VS en Noord-Korea, maar het publieke bezit van een werkende waterstofbom kan de truc al doen. Terwijl ik geenszins iets van Kim zal goedkeuren, heb ik bewondering voor zijn strategisch inzicht.

En zo komen we bij Israël. Wat ze niet moeten doen is proberen om een grootmachten als bondgenoot aan te stellen die beloven hen te verdedigen. Ongeacht hoe goed die bondgenoten ook zijn, zij kunnen niet meer zorg hebben voor onze belangen dan voor hun eigen. En de bescherming van de burgerbevolking is onze voornaamste interesse. En dat is niet noodzakelijkerwijs die van hun. We moeten onszelf niet toestaan om de vazal voor iedereen te worden.

De macht die al onze vijanden in meer of mindere mate ondersteunt, is Iran. Elke dag roepen de Iraniërs "dood aan Israël" en doen hun best voor de overdracht van wapens aan Hezbollah. De ambities van Iran zijn globaal op de lange termijn, en ze zien Israël als een belemmering voor de controle over het Midden-Oosten, alsook als een basis voor de Amerikaanse macht. Het regime verbergt haar strategie niet wat betreft de vernietiging van Israël in een oorlog bij volmacht tegen Amerika op ons grondgebied en op dat van Libanon. Het heeft een grote hoeveelheid contant geld als gevolg van de overeenkomst inzake de nucleaire wapens opgestapeld, en het zal er gebruik van maken om haar vazallen dodelijker te maken. En het regime is gaarne bereid deze krachten op te offeren. Dit is de reden waarom Israël Iran kan niet afschrikken door te dreigen met het bombarderen van Libanon.

Kim Jong-un kan al dan niet een werkend wapen hebben op dit punt, maar hij veroorzaakte wel dat het machtige Verenigde Staten begon te beven. Israël heeft veel meer destructief potentieel dan Noord-Korea en Iran is veel zwakker dan Amerika. Israël moet ook geen vazal worden voor de VS, noch moet het verwachten de Iraanse niet-zelfstandige vazallen af te kunnen schrikken.

Het verslaan van de Iraanse vazallen is als het afsnijden van de hoofden van een Hydra. Ze groeien weer terug, tenzij het beest zelf wordt geneutraliseerd. Israëls afschrikking moet gericht zijn op de echte vijand, Iran. En als we tot de oorlog worden gedwongen, moet Iranhet primaire strategische doel zijn vanaf het begin.

Bron: Don’t be the battlefield for somebody’s war by proxy | Abu Yehuda