NETANYAHU'S GEWAAGDE STAP TEGENOVER EUROPA

Door Caroline B. Glick - 27 april 2017

Israël heeft eindelijk weer een constructieve houding aangenomen ten aanzien van de eigen defensie.

Afgelopen dinsdag heeft premier Benjamin Netanyahu zijn goedkeuring gehecht aan een nieuwe strategie voor het beheer van Israëls diplomatieke betrekkingen met het Westen. Lang in de maak en steeds dringender, maar Israëls nieuwe strategie is heel eenvoudig. Buitenlandse regeringen kunnen ofwel Israël behandelen volgens de internationale diplomatieke gedragsnormen, of ze kunnen Israël blijvend discrimineren.

Als zij in overeenstemming met de internationale diplomatieke normen handelen, zal Israël reageren zoals gebruikelijk is. Als ze in plaats daarvan kiezen voor het discrimineren van Israël en het behandelen op een wijze zoals geen andere democratische staat wordt behandeld, dan zal Israël afzien van de diplomatieke gewoonten en buitenlandse regeringen beschouwen als niet-professionele critici.

De maandag daarvoor gaf Netanyahu een ultimatum aan Duitslands bezoekende minister van buitenlandse zaken Sigmar Gabriel, na herhaalde verzoeken om zijn plannen te annuleren om Breaking the Silence en B'Tselem te ontmoeten. Gabriel kon Netanyahu ontmoeten, óf hij kon Breaking the Silence ontmoeten.

Gabriel wilde zijn ontmoeting met Breaking the Silence niet annuleren. Dus heeft Netanyahu hun bijeenkomst geannuleerd.

Om het strategische belang van Netanyahu's beslissing te begrijpen, en ook welke verdere stappen nu verplicht zijn tot het welslagen van zijn strategie, is het ook noodzakelijk om te begrijpen wie en wat Breaking the Silence vertegenwoordigt. Het is dan eveneens belangrijk om te herkennen hoe zij worden gebruikt door Berlijn en andere buitenlandse regeringen.

Maar eerst: hoe moet Netanyahu's beslissing in zijn algemene context worden gezien?

Hedendaagse Westerse democratieën zijn furieus over het idee dat buitenlandse regeringen zich zouden durven inmengen in hun interne aangelegenheden. Het rumoer in de VS over Rusland, net als in Europa over de Turkse inspanningen om daar op te roepen tot steun voor President Recep Tayyip Erdogan onder de Turkse onderdanen in Europa, maakt duidelijk hoe de democratieën pogingen totaal afkeuren door buitenlandse regeringen bij het beïnvloeden van hun binnenlandse politiek.

Dit brengt ons naar Israël en de unieke regels die in het Westen van toepassing zijn in haar omgang met de Joodse staat.

In het laatste kwartaal van de twintigste eeuw gaven de Europese en andere westerse landen hun eerdere steun voor Israël op. Vanaf 1974 zou steun bij de Europeanen afhangen van of een veroordeling van Israël bij de Verenigde Naties en andere internationale fora, of van zich te onthouden van stemming.

Terwijl van 1974 tot 2000 de Europese vijandigheid grotendeels tot de diplomatieke arena beperkt was, begonnen vanaf 2000 de Europeanen hun anti-Israël-beleid uit te breiden naar de binnenlandse Israëlische politiek.

Nadat de PLO het vredesproces met Israël juli 2000 verlaten had bij de top in Camp David, en begon met hun terroristische oorlog tegen Israël twee maanden later, begonnen de Europeanen massaal met de financiering van radicaal linkse groepen die geregistreerd waren als niet-gouvernementele organisaties in Israël. De ineenstorting van het vredesproces en de opening van de Palestijnse terroristische oorlog liet alle binnenlandse steun opdrogen voor deze groepen, zoals Peace Now, B'Tselem en de rabbijnen voor mensenrechten. Maar met miljoenen euro's in hun portemonnee en de onvoorwaardelijke diplomatieke steun van Europa, konden deze groepen spelers worden in de binnenlandse politiek van Israël, en een enorme schade toebrengen aan Israëls internationale faam.

Voor de Europeanen gaven hun Israëlische contractanten hen de mogelijkheid de beschuldigingen af te weren dat zij antisemieten waren, die zich zouden bezighouden met de systematische en schadelijk discriminatie tegen de Joodse staat.

Elke keer dat Israëlische ambtenaren en anderen over hun oneerlijke behandeling van Israël protesteerden, reageerden de Europeanen ermee dat zij gewoon de beschuldigingen door Israëli's opnieuw formuleerden.

Het feit dat de genoemde Israëli's alleen in staat waren om te spreken omdat Europa betaalde voor hun microfoons, deed er niet toe, net als het feit dat deze Israëli's standpunten weerspiegelden die haast niemand had in Israël.

In het licht van dit aanvalsfront door de in Israël geregistreerde organisaties, bemand door Israëli's, in de afgelopen 17 jaar, is het officiële Israël geheel verlamd. Eerst wist het niet hoe te reageren. En vervolgens, wanneer het reageerde, had het te kampen met het vooruitzicht van de Europese represailles door het steunen van hun politieke oorlog tegen Israël met een economische oorlog.

Dientengevolge boog Israël keer op keer voor de Europese druk. Bijgevolg zag het haar internationale status ondermijnd worden en haar recht op soevereiniteit ter discussie gesteld.

Het meest opmerkelijke voorbeeld van dat knikken kwam in 2008, toen premier Ehud Olmert overeenkwam om de Israëls postcodes over te brengen naar de EU en dus de Europeanen in staat te stellen tot het discrimineren van Israëlische producten die gemaakt zijn over de 1949-wapenstilstandslijn.

Een ander voorbeeld uit 2013 is dat de toenmalige minister Bennie Begin de regering ervan overtuigde om te zwichten voor de Europese druk – uitgeoefend via de door de Israël-geregistreerde non-profitorganisaties – tot het legaliseren van de Bedoeïenen nederzettingen in de Negev, gebouwd op gestolen staatsland.

In beide gevallen - in plaats van de Europeanen en hun Israëlische aannemers te sussen - overtuigden deze acties hen ervan om hun druk tegen Israël op te voeren en steeds meer schadelijke posities in te nemen tegen de Joodse staat.

Het speelveld tussen Israël en Europa heeft zich in de afgelopen jaren verschoven. Vandaag vecht de EU voor haar leven. Donald Trump had zijn overwinning in november 2016, en Groot-Brittannië nam haar beslissing de EU te verlaten, en de groeiende macht van anti-Europese krachten in Europa, het heeft allemaal een afbrekend effect op het Brusselse vermogen om haar gewicht in te zetten op mondiaal niveau.

Bovendien heeft in de afgelopen jaren de regering actief de Israëlische handel bevorderd en weten uit te breiden naar Azië. Een motivatie voor het beleid hiervoor is de wens om Europa's economische invloed over Israël te verminderen.

Het afnemen van Europa's macht ten opzichte van Israël was de voorwaarden voor het instellen van Netanyahu's goedkeuring bij de strategie van het omgaan met Europa's strijd daartegen.

En op het nippertje, omdat Europa minder krachtiger is, werd Europa's beleid richting Israël veel giftiger.

En dit brengt ons bij de aard van Breaking the Silence.

Breaking the Silence werd opgericht in 2002. Het is een groep die zich toewijdt aan het belasteren van het IDF, haar soldaten en officieren door hen voortdurend te beschuldigen van het uitvoeren van oorlogsmisdaden. Sinds haar oprichting wordt het budget van Breaking the Silence bijna volledig betaald door de Europese regeringen. Duitsland doet een belangrijke ondersteuning.

Duitslands interesse in Breaking the Silence is begrijpelijk. Opiniepeilingen die werden gehouden tussen 2011 en 2015 toonden aan, dat een derde tot een helft van de Duitsers Israël ziet als het morele equivalent van nazi-Duitsland. De Palestijnen zijn, zo is hun verteld, de nieuwe Joden.

Ook is een grote meerderheid van de Duitsers ziek van het horen over de Holocaust. En een nog grotere meerderheid zegt dat Israël zich onrechtvaardig gedraagt naar de Palestijnen toe.

Breaking the Silence werkt niet alleen aan het rechtvaardigen van deze weergaves, maar schermt ze af van veroordeling als er aanwijzingen zijn voor groeiende venijnigheid van de Duitse Joden-haat. Ook rechtvaardigt ze tot op zekere hoogte de Holocaust. Immers, als de Joden net zo slecht als de nazi's zijn, dan zijn ze onwettige spelers die moeten worden overwonnen.

Europa's snel escalerende strijd tegen Israël kan worden gezien in de snel escalerende omhelzing van deze groepen.

Volgens de topambtenaren van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, hebben de Europese regeringen tot voor kort hun ontmoetingen met deze organisaties in privé uitgevoerd, ver weg van de draaiende televisiecamera's.

Dit veranderde in februari. Tijdens zijn bezoek aan Israël schokte de Belgische premier Charles Michel Netanyahu toen hij in weerwil van Netanyahu's verzoek, persoonlijk Breaking the Silence ontmoette tijdens zijn officiële bezoek aan Israël.

Vorige maand ging de Britse minister van Buitenlandse Zaken, Boris Johnson, nog verder.

Johnson, die een reputatie heeft als een vriend van Israël, verrastte Netanyahu en zijn adviseurs, tijdens hun vergadering toen hij weigerde om te bespreken van wat dan ook, dan alleen over de Israëlische constructie over de wapenstilstandslijnen van 1949.

Voorafgaand aan zijn ontmoeting met Netanyahu reisde Johnson naar Judea met Peace Now en liet zichzelf fotograferen, ernstig kijkend naar een kaart van een Peace Now leider met daarop de punten waar door Joden werd gebouwd in het gebied rondom de metropool van Jeruzalem en Ma'aleh Adoemim.

Toen Johnson door verslaggevers werd gevraagd waarom hij niet zo goed was om ook een ontmoeting met vertegenwoordigers van de Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria te hebben, spotte hij: Netanyahu geeft me wel de andere kant van het verhaal.

Met andere woorden: Johnson verwachtte dat Netanyahu de beschuldigingen zou weerleggen, die gelanceerd werden tegen zijn regering door een door Europa gefinancierde NGO. Johnson behandelde Peace Now als een meer geloofwaardige bron van informatie dan de overheid.

Tijdens zijn bezoek fungeerde Peace Now als de openbare aanklager van Israël. Johnson behandelde Netanyahu als de advocaat. En hij, wiens regering Peace Now financiert, diende dan als de rechter en jury.

Het besluit van Gabriel om te kiezen voor een ontmoeting met Breaking the Silence boven een vergadering met Netanyahu was de gelegenheid om een stap vooruit te zetten. Door op te treden zoals hij deed, toonde Gabriel aan dat hij dingen zo ziet, dat Israëls gekozen leider minder legitiem is dan de vertegenwoordigers van een organisatie die het Duitse antisemitisme legitimeert.

Door te weigeren om te voldoen aan Gabriel wens, maakte Netanyahu duidelijk dat er nu nieuwe regels zullen gelden naar Europa toe evenals naar andere westerse regeringen die zijn toegetreden tot de Europese campagne tegen Israël. Maar zijn stap - hoewel belangrijk – is niet genoeg.

Om ervoor te zorgen dat zijn strategie van eisen dat Europa Israël zal behandelen op een wijze die strookt met de diplomatieke normen, moet Netanyahu extra stappen nemen. Net als zijn beslissing om Gabriels diplomatieke dekmantel te ontkennen voor zijn ontmoeting met de anti-Israël groepen, moet Netanyahu de diplomatieke immuniteit van de westerse regeringen ontkennen betreffende hun andere acties gericht op het ondermijnen van het vermogen van de overheid om haar huishoudelijke taken goed te verrichten.

Bijvoorbeeld: een van de belangrijkste manieren waarop Europa - via de gefinancierde groepen - de regering ondermijnt is door het aanklagen van de regering in de lokale rechtbanken. De regering moet de buitenlandse regeringen die de financiering doen van deze groepen, laten verschijnen als een partij in de rechtbank. Op deze manier kan de regering de rechtbanken vragen om deze buitenlandse regeringen te dwingen de documenten te laten overhandigen die relevant zijn voor de gevallen die worden beoordeeld.

Dus moet de regering ook van de door de buitenlandse overheden gefinancierd groepen eisen om alle communicatie tussen hun vertegenwoordigers en die regeringen, en ook alle interne documenten van de buitenlandse gouvernementele financiers met betrekking tot hun besluit voor financiering van groepen die in Israël staan geregistreerd. Gezien het feit dat het doel van de financiering is, zich te bemoeien met de interne aangelegenheden van de Israëlische staat, moeten deze communicaties geen diplomatieke immuniteit genieten.

De straf voor het niet indienen van alle vereiste documenten zal zijn het opleggen van een 100%-heffing op de bijdragen van de buitenlandse overheden voor de in Israël-geregistreerde non-profitorganisatie.

Misschien is het meest ontmoedigende aspect van Netanyahu's diplomatieke openingszet deze week dat oppositieleider Isaac Herzog weigerde om hem te steunen. In plaats daarvan koos Herzog de kant van Gabriel. Hij beweerde dat Netanyahu Israëls betrekkingen met Duitsland geschaad heeft door te eisen om te worden behandeld op een wijze die strookt met de internationale normen.

Decennia lang heeft het politiek Links beweerd dat het Israëls diplomatieke banden beter onderhield dan Rechts, die het onverstandig zou beheren, incompetent en gevaarlijk voor de internationale status van Israël. Door niet te erkennen waarom Netanyahu's beslissing essentieel was voor de internationale reputatie van Israël, of niet te begrijpen dat de internationale omstandigheden voldoende zijn veranderd zodat Israël kan opkomen voor zichzelf, lieten Herzog en zijn collega's zien dat hun opschepperige aanspraken over hun diplomatieke vermogens loos zijn.

Netanyahu nam een noodzakelijke eerste stap in de richting van een constructief beleid voor het handelen in de westerse diplomatieke oorlogsvoering. Er zijn nog steeds meer stappen vereist om deze strategie te laten slagen. Maar in ieder geval, voor het eerst in jaren heeft Israël eindelijk weer een constructieve houding aangenomen ten aanzien van de eigen defensie.

Bron: Column one: Netanyahu’s bold move against Europe - Opinion - Jerusalem Post