Palestijnen: Abbas' loze beloften

door Khaled Abu Toameh - 20 maart 2017

Abbas kan alle beloften van de wereld doen aan de nieuwe Amerikaanse gezant. Het vervullen van een ervan is echter een volledig ander verhaal.

Aan de vooravond van het bezoek door de Amerikaanse gezant Jason Greenblatt aan Ramallah vorige week, hebben honderden Palestijnen in de stad gedemonstreerd voor het aftreden van president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit (PA). De demonstranten veroordeelden ook de voortdurende veiligheidssamenwerking tussen de PA en Israël.

"Luister naar ons, Abbas: verzamel uw honden en laat ons met rust," scandeerden de Palestijnse demonstranten tijdens wat beschreven werd als de grootste anti-Abbas demonstratie in Ramallah in de afgelopen jaren. Zij hebben ook aangedrongen op de afschaffing van de Oslo-akkoorden met Israël, en Abbas werd aan de kaak gesteld als een "lafaard" en een agent van de Amerikanen.

Het is niet duidelijk of Greenblatt zich bewust was van de grote anti-Abbas demonstratie. Die kwam in protest op de gewelddadige onderdrukking door de veiligheidstroepen van de PA op de vreedzame demonstranten in Ramallah een paar dagen eerder.

Bij dat protest gebruikten de PA-veiligheidsagenten buitensporig geweld bij het verspreiden van de Palestijnen die demonstreerden tegen de beslissing van de PA om vier Palestijnen te vervolgen wegens illegaal bezit van wapens. De PA veiligheidstroepen arresteerden - en liet ze later weer vrij - de vier verdachten, hoewel zij naar verluidt, het uitvoeren van een aanval tegen de Israëli's gepland hadden. Een van de verdachten, Basel Al-Araj, werd gedood in een gewapend conflict met Israëlische soldaten. (Al-Araj werd gezocht door Israël voor de planning van een aanval op de Israëli's. Toen de Israëlische soldaten het huis waar hij was ondergedoken omgeven hadden, opende hij het vuur naar hen waarop hij werd gedood.)

Het doden van Al-Araj en het besluit van de PA om zijn vrienden te vervolgen leverde het eerste protest op, dat werd neergeslagen door de veiligheidstroepen van de PA. De tweede demonstratie in Ramallah kwam een paar dagen later, in reactie op het buitensporige gebruik van geweld door de PA-veiligheidstroepen tegen de demonstranten.

De protesten in Ramallah, de de-facto hoofdstad van de Palestijnen, is nog een ander teken van de groeiende ontevredenheid onder de Palestijnen over Abbas en zijn autoritaire regime. De Palestijnen zijn vooral woedend over de veiligheidscoördinatie door de Palestijnse Autoriteit met Israël, die primair is gericht op het bestrijdeb van het terrorisme en het beletten dat Hamas de controle zal overnemen van de Westelijke Jordaanoever.

Toch was dit verre van een alleen maar een protest tegen Abbas en zijn veiligheidstroepen. Het was ook een strijdkreet om de gewapende strijd tegen Israël met grotere kracht na te streven.

"Geen vrede, en nee tegen alle onzin, we willen kogels en raketten," scandeerden sommigen van de demonstranten. Met name kwamen deze oproepen ten gunste van een gewapende strijd tegen Israël uit de straten van Ramallah en niet uit de Hamas-geregeerde Gazastrook.

De protesten weerspiegelen ook de afwijzing door de Palestijnen van het zogenaamde vredesproces met Israël. Naast de verzoeken aan Abbas om op te stappen, eisten de demonstranten ook dat de PA-leiding alle akkoorden met Israël, en eerst en vooral de Oslo-akkoorden, zou annuleren.

Met andere woorden, deze Palestijnen proberen zeer sterk om hun boodschap over te brengen: Israël is onze vijand, niet onze vredespartner.

In een wanhopige poging om de groeiende wrok op de Palestijnse straten tegen te gaan, gaf Abbas opdracht tot een onderzoek naar het politiegeweld tegen de demonstranten in Ramallah. In dat gebeuren waren ook journalisten en advocaten onder degenen die genadeloos in elkaar werden geslagen door de veiligheidsagenten van Abbas.

Toch verheffen veel Palestijnen hun stem in scepticisme over Abbas' bedoelingen, en wijzen erop dat de vorige commissies van onderzoek naar politiegeweld zelden hebben geleid tot strafmaatregelen tegen degenen die er verantwoordelijk voor zijn. "De vorming van een Commissie van onderzoek naar het geweld door de politie is een andere poging door Abbas om de woede van de Palestijnse straat te onderdrukken door het vermijden van een intifada tegen zijn regime," merkte een Palestijnse journalist in Ramallah op. "Abbas' zionistische Palestijnse Autoriteit vormt een bedreiging voor de Palestijnse zaak."

Toen Abbas een ontmoeting had met de Amerikaanse gezant, toonde een opiniepeiling aan, gepubliceerd in Ramallah, dat een meerderheid van 64 procent van de Palestijnen wil dat hun president zal aftreden. Een andere 61 procent van de Palestijnen heeft zijn ontevredenheid over Abbas' prestaties uitgedrukt. De peiling heeft ook gevonden dat als er vandaag presidentiële verkiezingen zouden worden gehouden op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook, Hamas-leider Ismail Haniyeh hetzelfde percentage stemmen zou krijgen als Abbas.

Niets van dit alles - niet de woedeprotesten, en niet de Palestijnse uitingen van walging - lijken Abbas te storen.

Dit is een president die volkomen los staat van de werkelijkheid - namelijk dat een groot aantal Palestijnen teleurgesteld is in hem, en hem ziet als een marionet in de handen van Israël en de VS. Voor nu lijkt het hem niet te schelen wat zijn mensen over hem denken. Maar op de lange termijn, zal hij nooit in staat zijn een vredesproces met Israël te beginnen zonder de steun van zijn volk. Net als zijn voorganger, Yasser Arafat, wil hij niet de geschiedenis ingaan als een "verrader" die zich verkocht heeft aan Israël en de Joden.

Van Abbas, wiens ambtstermijn, een vier-jaar-termijn, afliep in januari 2009, wordt vermeld dat hij de gezant van de Verenigde Staten heeft verteld dat er een "historisch" vredesakkoord met Israël mogelijk is. Volgens een verklaring uitgebracht door het consulaat van de VS in Jeruzalem, zou Abbas zich ook "inzetten om de opruiende retoriek en ophitsing (tegen Israël) te voorkomen."

Dus hier is een Palestijnse leider met een grote bek over een "historische" deal met Israël, terwijl slechts een paar honderd meter verder zijn volk zijn boodschap afgeeft van verwerping - van hem, en van vrede - helder als maar kan.

Verder is ironisch dat hier een Palestijnse leider is die spreekt over het voorkomen van ophitsing, terwijl hij en zijn mediakanalen en hoge ambtenaren nog steeds de speerpunten van een campagne uitvoeren betreffende het delegitimeren en isoleren van Israël.

Juist deze week besloot Abbas de VN-ambtenaar Rima Khalaf te decoreren wegens "moed" voor het publiceren van een omstreden verslag waarin Israël werd beschuldigd van "apartheid". Khalaf is een held geworden in de ogen van veel Palestijnen vanwege dit verslag en het daaropvolgende ontslag.

Abbas' minister van buitenlandse zaken Riad Malki, heeft ondertussen haar verontwaardiging geuit over het besluit van de secretaris-generaal van de VN om het verslag te laten vallen vanwege de "apartheid" (de reden voor Khalafs ontslag). Malki zei dat het leiderschap van PA alle ambassades en vertegenwoordigers over de hele wereld heeft opgedragen het rapport te verspreiden als bewijs van Israëlische "misdaden" tegen de Palestijnen.

Abbas' belofte om opruiende retoriek tegen Israël te voorkomen, lijkt zijn redacteuren en journalisten te hebben gemist.

Neem bijvoorbeeld de reactie van de door de Palestijnse Autoriteit bestuurde media over de marathon van vorige week in Jeruzalem. In de media van de PA wordt het sportevenement afgebeeld als onderdeel van Israëls pogen om Jeruzalem te "Judaïseren" en tevens het "Arabische en islamitische karakter" van de stad te veranderen.

Abbas' media blijven daarnaast de bezoeken door Joden aan de Tempelberg portretteren als "provocerende invasies" van de Al-Aqsa-moskee. De Joodse bezoekers worden beschreven als "kolonistenbendes" die "verdachte tours" op de islamitische religieuze plaatsen verrichten. Het is juist dit soort van terminologie die veel Palestijnen ertoe drijft om steekpartijen en autorammen tegen de Israëli's uit te voeren.

Abbas kan alle beloften in de wereld doen aan de nieuwe Amerikaanse gezant, vervulling van een ervan is echter een volledig ander verhaal.

Abbas heeft meerdere mogelijkheden gehad om een "historische" deal met Israël te bereiken, maar hij heeft er nooit een geleverd. Integendeel: hij heeft herhaaldelijk de aanbiedingen afgewezen voor het houden van rechtstreekse gesprekken met Israël, en in plaats daarvan aan te dringen op het nastreven van zijn campagne van internationaliseren van het conflict, met de hoop een oplossing op te leggen op Israël.

Abbas weet dat hij hoe dan ook, nooit van de steun van een meerderheid van de Palestijnen zal kunnen winnen voor een vredesakkoord dat hij met Israël kan tekenen. Geen Palestijnse leider is gemachtigd om toegevingen te doen aan Israël in ruil voor vrede.

De "vriendelijke" en "positieve" ontmoeting met de nieuwe Amerikaanse gezant zal niets veranderen - zeker niet Abbas' onderstrepingen.

Abbas' werkwijze is: vluchten voor zijn problemen thuis door zich aan de internationale gemeenschap voor te doen als een leider die de vrede beoogt. Met elke oplaaiing van vlammen die dreigen zijn misleidende paleis te overspoelen, gaat de 82-jarige Abbas ervoor om sympathie te krijgen van de wereldleiders en van de internationale publieke opinie. Abbas' beloftes van vrede zijn net zo leeg als het politieke gewicht dat hij aan zijn westerse donoren laat zien.

Khaled Abu Toameh, een bekroond journalist, is gevestigd in Jeruzalem.

© 2017 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Palestinians: Abbas's Empty Promises