AVIGDOR LIEBERMAN TEGENOVER DE ISRAËLISCHE DEMOCRATIE

De Israëlische minister van Defensie verhoogt de angst vanwege het toepassen van de soevereiniteit in Judea en Samaria.

7 maart 2017 - Caroline Glick

Oorspronkelijk gepubliceerd door de Jerusalem Post.

Minister van Defensie Avigdor Liberman slaat door.

Weinigen hadden hoge verwachtingen van Lieberman toen hij werd benoemd op deze post, maar de meeste waarnemers in de rechtse partijen waren bereid om de pil te slikken dat ze een man zouden krijgen met een goed begrip van militaire en strategische zaken. Dat begon en eindigde met applaus, want zijn benoeming had wel twee van de dringendste politieke problemen opgelost.

De benoeming van Lieberman om te dienen als Minister van Defensie bracht zijn Yisrael Beitenu partij in de regering. Daardoor steeg de omvang van de coalitie van 61 zetels, met een flinterdunne meerderheid, naar een meer gezonde 66 zetels. Bovendien was door zijn aanstelling premier Benjamin Netanyahu in staat om Moshe Ya'alon weg te halen uit het ministerie van Defensie. Ya'alon was onacceptabel geworden voor de Likud-kiezers vanwege zijn haast om de IDF-sergeant Elor Azaria te veroordelen als schuldig aan criminele wandaden, afgelopen maart, toen Azaria een overweldigde terrorist doodschoot die een collega-soldaat in Hebron had gestoken.

Maandagochtend toonde Lieberman aan dat de bezorgdheid over zijn geschiktheid voor zijn positie er nog wel degelijk was.

Sprekend met verslaggevers bij de Knesset, zei Lieberman dat de groeiende discussie tussen vooraanstaande leden van de coalitie, over het toepassen van de Israëlische wet op delen van Judea en Samaria, moest ophouden.

"Wie de Israëlische soevereiniteit wil toepassen op Judea en Samaria moet begrijpen, dat een dergelijke stap onmiddellijke gevolgen zal brengen vanuit de nieuwe Amerikaanse regering," beweerde Lieberman.

Hij voegde eraan toe: "Wij ontvingen een directe – niet een indirecte – mededeling: "Pas soevereiniteit toe en u zult de banden doorsnijden met de nieuwe regering."

Liebermans verklaring was zowel ondeskundig, als schadelijk.

Het was ondeskundig omdat het een ernstig vertekend beeld gaf van hoe besluiten worden genomen in onze overheidsdiensten.

Het is niet moeilijk te raden welke Trump-regeringsofficial Israël bedreigde en probeerde om onze regering te houden aan het mislukte en schadelijke beleid om Judea en Samaria aan de Palestijnse terroristen over te dragen.

Als minister van Defensie spreekt hij met zijn tegenhanger, de Amerikaanse minister van Defensie, James Mattis. En Mattis is geen vriend van Israël.

Tijdens zijn hoorzittingen in de Senaat antwoordde hij op Senator Lindsay Grahams vraag wat de hoofdstad van Israël is, en Mattis zei: "Tel Aviv."

Mattis zei ook dat het oplossen van het Israëlisch-Palestijnse conflict van "vitaal [VS] belang is."

Na te zijn ontslagen bij zijn commando over het Centrale Commando in 2013, beweerde Mattis dat de Amerikaanse alliantie met Israël de VS schaadt. In zijn woorden: "Ik betaalde een militaire veiligheidsprijs elke dag als de commandant van CentCom, omdat de Amerikanen worden gezien als bevooroordeeld bij de ondersteuning van Israël, en... gematigde Arabieren die zich bij ons willen aansluiten... kunnen niet openlijk mensen steunen die geen respect tonen voor de Arabische Palestijnen."

In hetzelfde betoog zei Mattis dat als Israël blijft toestaan dat Joden beweren eigendomsrechten te hebben in Judea en Samaria, het het risico loopt een "Apartheid"-staat te worden.

Toen President Donald Trump Mattis benoemde, waren de aanhangers van Israël in de VS bereid om hem het voordeel van de twijfel te geven, in de hoop dat zijn verklaringen het gevolg waren van zijn dienstverband in de anti-Israël Obama-regering, en dat hij, eenmaal bevrijd van dit keurslijf, van zijn absurde standpunten betreffende Israël zou afzien. De bezorgdheid over Mattis was afgenomen, omdat hij zich verzette tegen het Iran-beleid van president Obama.

Maar vorige week heeft Mattis duidelijk gemaakt dat hij eigenlijk Obama's wereldbeeld deelt. Dat was toen hij besloot Anne Patterson te benoemen om als zijn onderminister van Defensie te dienen. Patterson, die als staatssecretaris voor Nabije Oosten zaken diende onder Obama, is een harde criticus van Israël, en een verdediger van de steun aan het terrorisme van de Palestijnse Autoriteit.

In een getuigenis voor het Congres in april 2014 verdedigde Patterson bijvoorbeeld de praktijk van de PA om salarissen te betalen aan Palestijnse terroristen en hun gezinnen. De betalingen zijn legitieme, zo vertelde zij aan de Congresleden, omdat "zij moeten voorzien in de noden van de families."

Vorig jaar, toen Mahmoud Shalan, een Palestijnse terrorist met een Amerikaans staatsburgerschap, werd neergeschoten door soldaten bij een controlepost, nadat hij probeerde om hen te doden, en later overleed aan zijn verwondingen, eiste Patterson een verklaring uit Israël voor zijn dood.

Maar Steven Flatow, de vader van Alisa Flatow, die werd vermoord door Palestijnse terroristen in Gaza in 1995, schreef in een artikel van JNS-nieuwsdienst, dat Patterson geen verklaring van de PA eiste waarom Shalan, die een inwoner van de PA was, betrokken was bij terrorisme tegen de Israëli's.

Voordat zij benoemd werd tot hoofd van het Midden Oosten Bureau van Buitenlandse Zaken, diende Patterson onder Obama als ambassadeur in Egypte, van 2011 tot en met 2013, tijdens het tumult die twee leiders verjoeg in de vele jaren.

Patterson ondersteunde de omverwerping van de langdurige bondgenoot van de VS, de toenmalige president Hosni Mubarak.

Zij steunde het regime van de Moslimbroederschap dat hem verving.

Zij drong er bij christenen en anderen op aan, die werden vervolgd door het regime van de Moslimbroederschap, om niet tegen hen te demonstreren. Zij steunde Morsi's tirannieke machtsovername en het omzetten van Egypte naar een met Iran-verbonden islamitische staat.

Nadat het leger Morsi en zijn regime afzette, ondersteunde Patterson het afsnijden van de Amerikaanse militaire hulp aan het regime van President Abdel Fattah Sisi.

Vanwege haar Pro-Moslim Broederschap posities werd Patterson een van de meest gehate mensen in Egypte, en een symbool van de Obama-regering betreffende het loslaten van Egypte.

Mattis' beslissing om Patterson te benoemen werd verworpen door het Witte Huis, op basis van Pattersons verleden in Egypte en in het State Department [BuZa].

De Patterson-episode toont aan dat Mattis het Obama-beleid blijft omarmen ter ondersteuning van de islamisten, evenals hun oppositie tegen de Amerikaanse bondgenoten. Uit de afwijzing van het Witte Huis van Patterson blijkt, dat Mattis niet verantwoordelijk is voor de beleidsvorming van het Witte Huis.

Het feit dat Lieberman de bedreigingen van Mattis richting Israël ziet als de vertegenwoordiging van het officiële beleid van de Trump-regering, geeft aan dat hij niet begrijpt wie Mattis is, of hoe de besluiten worden genomen in Amerikaanse regeringen in het algemeen, of hoe de besluiten worden gemaakt in de Trump-regering in het bijzonder.

Bovendien, door te beweren dat Mattis' standpunten het beleid van de VS zouden zijn, beledigt Lieberman daarmee Trump, omdat hij de beleidsvormende bevoegdheden toeschrijft aan een door Trump aangestelde adviseur, die echter toebehoren aan de President alleen.

Trump heeft voor zijn deel duidelijk nog niet de bepaling gemaakt van waar hij staat in een regeling over Judea en Samaria. Maar hij heeft wel duidelijk gemaakt dat hij geen plannen heeft voor een uithalen naar Israël. Ook maakte hij duidelijk dat hij geen plannen heeft voor het behouden van Obama's standpunten, die Patterson aan het Congres meedeelde, betreffende het ondersteunen van de uitbetalingen aan Palestijnse terroristen.

Alsof dit niet voldoende reden was, om geschokt te zijn door Liebermans zeer destructieve verklaring, dan is er nog het feit dat dit niet het grootste probleem is.

Liebermans argument dat Israël trouw moet zijn aan het mislukte en destructieve beleid van het versterken van de PLO, omdat het de banden met Amerika moet handhaven, is het meest destructieve, omdat dit de Israëlische democratie en Israëls internationale positie ondermijnt. Liebermans verklaring nodigt - of beter: smeekt erom - dat een buitenlandse regering Israël bedreigt, ten einde verkozen ambtenaren en het publiek bang te maken, om een beleid te aanvaarden dat zij terecht verwerpen. Maar ook om de discussie af te schaffen over een alternatief pad dat vooruitgang kan brengen in Israëls strategische belangen.

Door zich zo te gedragen accepteert Lieberman de anti-democratische praktijk van Israëls politieke links. Ze zijn niet in staat om de publieke steun voor hun obsessieve agenda te winnen, namelijk om land aan de Palestijnse terroristen te geven. Jarenlang hebben linkse politici als de voormalige minister van Justitie Tzipi Livni het publiek gedreigd, evenals haar gekozen collega-ambtenaren, dat als ze zich zouden durven af te keren van dit rampzalige beleid, dan zouden deze Israëlische ambtenaren en burgers aanklachten voor oorlogsmisdaden in de internationale rechtbanken over zich heen krijgen.

Tot zijn grote schade begon premier Netanyahu betrokken te raken bij dit soort gedrag toen hij onlangs waarschuwde dat een passage in de Reguleringswet voor de Nederzettingen Israël zou blootstellen aan oorlogsmisdaden-aanklachten bij het Internationaal Strafhof.

Netanyahu was inhoudelijk gewoon belachelijk. Er is geen internationale juridische basis voor dergelijke aanklachten. Op zichzelf zou het ICC zeer onwaarschijnlijk dergelijke gerechtelijke stappen ondernemen, gezien hun juridische zwakte. Maar door te pleiten dat het Internationaal Strafhof een redelijke reactie zou zijn op de wet, heeft Netanyahu een politieke opening gemaakt voor zo'n anti-Israël houding bij het Internationale Strafhof.

Immers, als de premier zelf zegt dat dergelijke aanklachten daaruit zullen voortvloeien, dan is het niet ver weg voor de ICC-aanklagers om het met hem eens te zijn.

Deze praktijk van het aanvoeren van buitenlandse oppositie – en zo buitenlanders uitnodigen om Israël aan te vallen - zal voorkomen dat Israëls verkozen ambtenaren loyaal hun taken uitvoeren, overeenkomstig de wensen van hun kiezers, en het zal altijd schadelijk zijn voor het land.

Liebermans bedrieglijke verklaring met betrekking tot het voorgenomen beleid van de regering Trump brengt deze praktijk tot een nieuw dieptepunt.

Lieberman behoort onmiddellijke opheldering te geven.

Premier Netanyahu behoort Liebermans verklaring verwerpen. En beide mannen moeten hun vasthoudendheid bevestigen aan de Israëlische democratie, en ook de macht van de verkozen ambtenaren om de natie Israël op de rechte koers te houden, op basis van hun beoordeling van Israëls nationale belangen.

Bron: Avigdor Liberman vs. Israeli Democracy | Frontpage Mag