COMMENTAAR: DE LESSEN VAN DE HAMAS-OORLOG

Door Caroline B. Glick - 2 maart 2017

De ondersteuning van de Obama-regering voor Hamas was niet passief.

De Rekenkamer van de Staat publiceerde zijn verslag over Operatie Protective Edge, de oorlog die Israël voerde tegen Hamas in de zomer van 2014. En het is uiterst gedetailleerd. Het probleem is dat de verkeerde details erin staan.

Israëls probleem met Hamas was niet haar tactiek om de aanvalstunnels van Hamas te vernietigen. Israël moest in die zomer in zijn oorlog met Hamas twee uitdagingen onder ogen zien. De eerste had te maken met de regionale en mondiale context van de oorlog. De tweede had te maken met zijn interpretatie van de vijand op de grond.

De oorlog tussen Hamas en Israël vond plaats toen de soennitische Arabische wereld werd ondergedompeld in een tweeledige existentiële strijd. Aan de ene kant bevochten de Sunni-regimes de jihadistische groepen die ontstonden uit de beweging van de Moslimbroederschap. Anderzijds vochten zij tegen Iran en zijn vazallen in een poging om Irans beweging naar een regionale hegemonie te blokkeren.

Op beide fronten kwamen de Sunni-regimes, onder leiding van Egypte onder President Abdel Fattah al-Sisi, en het regime van Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten, geschokt tot de ontdekking dat de Obama-regering hun vijanden steunde, tegen hen.

Toen Israël in oorlog ging tegen Hamas, en dacht dat de Obama-regering hen anders zou behandelen dan het de soennitische regimes behandelde, kwam het al snel tot de ontdekking dat dit een vergissing was. Vanaf het begin van de strijd tussen Hamas en Israël steunde de Obama-regering Hamas tegen Israël.

Amerika's steun voor Hamas kwam tot uitdrukking al in het vroegste stadium van de oorlog, toen de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken John Kerry eiste dat Israël een onmiddellijk staakt-het-vuren accepteerde, gebaseerd op voorwaarden van Hamas. Deze eis is in verschillende vormen de positie van deze regering gebleven tijdens deze 50-dagen durende oorlog.

De voorwaarden van Hamas waren onmogelijk voor Israël. Daarin was opgenomen het openen van de landsgrenzen voor het jihadistische regime met Israël en Egypte, en een open toegang tot de zee. Hamas eiste tevens dat een verbinding tot stand zou worden gebracht naar het internationale bankwezen, teneinde de fondsen te verkrijgen om vanaf elke plek op de wereldbol vrij Gaza binnen te gaan. Hamas eiste ook dat Israël hun terroristen uit de gevangenissen vrijliet.

Als Israël de staakt-het-vuren-voorwaarden van Hamas had aanvaard, zou de overeenkomst een strategische nederlaag zijn geweest voor Israël en een historische overwinning voor Hamas.

Open grenzen voor Hamas betekent een vrij verkeer van bewapening, rekruten, opleiders en geld naar Gaza. Zou Hamas worden aangesloten op het internationale bankwezen, dan zou het jihadistische regime het bancaire centrum zijn geworden van de mondiale jihad.

De ondersteuning van de Obama-regering voor Hamas was niet passief.

Obama en Kerry dreigden samen te gaan met de Europeanen in het veroordelen van Israël bij de VN. Beleidsambtenaren scholden voortdurend over de IDF-operaties in Gaza en insinueerden dat Israël oorlogsmisdaden had begaan door naar voren te brengen dat Israël niet genoeg had gedaan om burgerslachtoffers te vermijden.

Naarmate de oorlog vorderde, werd de vorm van de acties tegen Israël agressiever. Washington plaatste een gedeeltelijk embargo op wapenzendingen naar Israël.

En vervolgens nam de VS-regering op 23 juli 2014 de bijna onvoorstelbare stap van een verbod op vluchten naar de luchthaven Ben-Gurion, voor 36 uur, door de Federal Aviation Administration van de VS ten behoeve van hun luchtvaartmaatschappijen. Het vliegverbod werd ingesteld nadat een Hamas-raket neerkwam op een mijl afstand van de luchthaven.

Echter, de FAA verbood geen vluchten naar Pakistan of Afghanistan toen jihadisten op de grond met succes vliegtuigen uit de lucht hadden geschoten.

Het bracht senator Ted Cruz tot de bedreiging om alle afspraken op te schorten van het State Department en Canada's conservatieve regering achter de schermen om een diplomatieke revolte uit te voeren om dit vluchtverbod te herroepen.

De regering en de IDF waren geschokt door de felheid van de vijandigheid van deze VS-regering. Maar de grote verdienste van premier Benjamin Netanyahu was dat hij het overwonnen heeft.

Netanyahu besefte dat Hamas deel uitmaakte van de Moslimbroederschap met een verbinding naar de jihad, en ook ondersteund werd door Iran. Als gevolg daarvan bekijken de Egyptenaren, de Saudi's en de VAE hen terecht als een grote vijand. Egypte was immers in een staat van oorlog met Hamas in 2014. Gaza fungeerde als logistieke basis voor de strijdkrachten van de salafisten, die strijden tegen het Egyptische leger.

Netanyahu vroeg Sisi om hulp in deze botte Amerikaanse campagne voor Hamas. Sisi was snel met zijn overeenstemming en bracht de Saoedi's en de VAE mee in een alles-behalve-verklaard operationeel verbond met Israël tegen Hamas.

Omdat de Egyptenaren gastheren werden in de staakt-het-vuren-gesprekken, was Egypte goed gepositioneerd om Obama's eis te weerstaan dat Israël de staakt-het-vuren eisen moest accepteren.

In een poging om Egypte te ondermijnen, spanden Obama en Kerry samen met de Hamas-staat sponsors als Turkije en Qatar, om Sisi te weren uit de besprekingen over een wapenstilstand. Maar als gevolg van de ondersteuning van Saudi en VAE voor Sisi en Israël, zijn de Amerikaanse regeringspogingen om de Egyptenaren aan de zijlijn te zetten mislukt.

De voorwaarden van de wapenstilstand die aan het eind van de oorlog werden aangenomen, bevatten geen enkele van de Hamas eisen. Israël had de diplomatieke oorlog gewonnen.

Het was echter een vreemde overwinning. Netanyahu kon nooit publiek laten weten wat er was gebeurd.

Had hij het publiek op de hoogte gebracht over zijn kennis dat de VS Hamas steunde, dan zou dat een massale demoralisering en paniek hebben veroorzaakt. Dus moest Netanyahu de diplomatieke strijd van zijn leven in het geheim voeren.

De oorlog op de grond werd sterk beïnvloed door de diplomatieke oorlog. Maar de oorlog op de grond was vooral een product van het wezen van Hamas, en tevens van het wezen van Hamas in relatie met de PLO.

Helaas, uit het rapport van de Rekenkamer blijkt dat de IDF het niet heeft begrepen. Volgens het rapport vertelde in de weken voordat de oorlog begon, de toenmalige-coördinator van de regeringsactiviteiten op het grondgebied, Maj.-Gen. (res.) Eitan Dangot, aan het veiligheidskabinet dat de humanitaire situatie in Gaza op het punt van een crisis was gekomen, en dat de vijandelijkheden waarschijnlijk uit zouden breken als Israël geen humanitaire hulp zou toestaan in de Gazastrook.

Afgelopen woensdag ontdekten we dat Dangots visie blijft heersen in het leger. De IDF inlichtingendienst-chef, generaal-majoor Herzi Halevi, vertelde aan het Knesset Comité van Buitenlandse Zaken en Defensie, dat Israël humanitaire hulp naar Gaza moest sturen om een oorlog te voorkomen.

Er zit waarheid in deze positie van de IDF. Hamas ging in feite richting een oorlog met Israël in de zomer van 2014, omdat het een tekort aan leveringen had.

Nadat Sisi het regime van de Moslimbroederschap in Egypte ten val had gebracht in de zomer daarvoor, sloot Egypte de grens met Gaza, omdat Gaza de logistieke basis was voor de opstand tegen zijn regime. De gesloten grens heeft Hamas afgesneden van de hele goederenstroom en van alles, van anti-tankmijnraketten tot sigaretten en meel toe.

Het probleem met de weergave van de IDF betreffende Hamas was dat elke hulpverlening aan Gaza betekende: eerst en vooral Hamas voorzien. Elke levering naar Gaza versterkte Hamas veel meer dan het de behoeften van de burgerbevolking van Gaza verlichtte. Zo kregen we een goed zicht op Hamas' minachting voor het lijden van de bevolking tijdens Protective Edge.

Na het zien van de enorme afmetingen van de Hamas-tunnel-infrastructuur vertelde de toenmalige OC Zuidelijke Commandant, generaal-majoor Sami Turgeman, aan de verslaggevers dat Hamas genoeg beton voor het tunnelproject had gebruikt, om daarvan 200 kleuterscholen, twee ziekenhuizen, 20 klinieken en 20 scholen te bouwen.

Bovendien dienden de burgerlijke instellingen Hamas, omdat ze geacht werden hen bij te staan met humanitaire hulp. Tijdens de oorlog werden drie soldaten van de Maglan eenheid van de IDF gedood in de zuidelijke streek van Gaza, toen ze werden begraven onder het puin van een UNRWA-kliniek door booby-traps.

De soldaten waren in de kliniek om de schacht van een tunnel af te schermen, die zich bevond in een onderzoeksruimte.

Hamas had boobytraps geplaatst in de muren van de kliniek, die ontploften toen de soldaten door de deur liepen.

Alle civiele instellingen in Gaza, met inbegrip van die welke beheerd werden door de VN, evenals de duizenden particuliere woningen, alles werd gebruikt door Hamas als onderdeel van haar oorlogsmachine tegen Israël.

Elke discussie over wel of niet toestaan van humanitaire hulp in Gaza is dus geen humanitaire discussie. Het is een discussie over het wel of niet toestaan of de controle door Hamas over de bevolking van Gaza wordt versterkt.

Dit brengt ons bij de doelstellingen van de oorlog in Gaza in 2014, en dat op het moment dat de regering twee mogelijke eindscenario's besprak.

De eerste werd gesteund door de toenmalige minister van Justitie, Tzipi Livni. Livni, en Links in het algemeen, ondersteunden het steunen van de oorlog met Hamas als een middel om Hamas af te zetten en de macht van de door de PLO-gecontroleerde Palestijnse Autoriteit in het gebied te herstellen.

Er waren vier problemen met dit idee. Ten eerste zou het vereisen dat Israël de Gaza moest heroveren.

Ten tweede zou de Obama-regering nooit akkoord zijn gegaan met een Israëlische verovering van Gaza.

Ten derde heeft Israël geen troepen genoeg om naar Gaza te sturen om de controle van het gebied te heroveren zonder haar andere grenzen kwetsbaar te maken.

Het laatste probleem met Livni's idee is dat de PLO niet beter is dan Hamas. Vanaf het begin van de oorlog gaf de PLO van harte steun aan de Hamas. Fatah-milities in Gaza bemanden de raketlanceerders naast de Hamas-strijders. PLO-chef Mahmoud Abbas vertegenwoordigde Hamas bij de wapenstilstandsbesprekingen in Caïro. Hij leidde de politieke oorlog tegen Israël in het westen. En hij financierde de oorlogsinspanningen van Hamas. Gedurende de hele oorlog heeft Abbas een gestage stroom van middelen naar Gaza gestuurd.

Als PLO-strijdkrachten zouden worden teruggestuurd naar Gaza, zouden ze zich gedragen zoals ze zich in 2000 gedroegen, totdat Hamas ze er in 2007 uitschopte. Dat wil zeggen, ze zouden hebben gehandeld als volwaardige partners van Hamas in hun gezamenlijke oorlog tegen Israël.

Het tweede mogelijke eindscenario had betrekking op een langetermijnstrategie om Hamas te verslaan door middel van een natuurlijk verloop. Dit was het doel waarmee de regering eindigde met een gedeeltelijke aanname daarvan. De regering gaf het bevel aan de IDF om zoveel mogelijk van het Hamas-rakettenarsenaal te vernietigen evenals haar offensieve tunnels naar Israël. Toen de doelen waren bereikt tot op het punt waarop de kosten van Obama's tegenwerking groter werden dan de winst die groeide in de slag, kwam Netanyahu een wapenstilstand overeen.

Om de strategie van de uitputtingsslag te laten gelukken, moest de wapenstilstand slechts de eerste fase zijn van een langere oorlog. Israël moest voor die strategie met een uitputtingsslag gaan werken, en het bevoorraden van Hamas weigeren. Met een uitgeput rakettenarsenaal en vernietigde tunnels. En als Israël het verbod op leveringen aan Gaza had gehandhaafd, dan zouden de inwoners in opstand zijn gekomen en Hamas zou niet de optie hebben gehad om hun woede af te buigen naar Israël door het starten van een nieuwe oorlog.

Het IDF heeft helaas nooit een uitputtingsslag als doel aanvaard. Uit het verslag van de Rekenkamer en Halevi's verklaring aan de Knesset deze week, bleek dat de generale staf de uitputtingsslag heeft verworpen, omdat het weigerde het wezen van Hamas, of het wezen van de PLO te accepteren. Onmiddellijk nadat de wapenstilstand in werking trad, heeft de generale staf de wederopbouw van Gaza aanbevolen met een bijna gratis stroom aan leveranties van bouwmaterialen in Hamas' mini-staat, met inbegrip van beton.

Het Rekenkamerverslag is opmerkelijk, vooral omdat het bijna drie jaar na Operatie Protective Edge laat zien dat de officials van Israël nog steeds niet begrijpen wat er die zomer is gebeurd. Het probleem met Hamas was nooit een tactisch probleem. Het was altijd strategisch. Israël heeft de diplomatieke strijd gewonnen omdat er een duidelijke samenhang was in haar strategische belangen met die van de soennitische regimes.

Het verloor de militaire strijd met de uitputtingsslag, omdat het weer toestond dat Hamas zou worden bevoorraad.

Bron: Comment: The lessons of the Hamas War - Opinion - Jerusalem Post