"Ik ben geen Amerikaan," zei de islamiet. "Ik ben moslim"

door Majid Rafizadeh - 2 december 2017

Voor niet-moslims is een niet-islamitische land anders dan een moslimland. Velen kunnen zich nooit identificeren met een westers land - of met een vlag, of een nationaliteit - ook al zijn ze in dat land geboren, en al kunnen hun families er reeds generaties lang wonen.

Enkele jaren geleden, het was voor het eerst in de Verenigde Staten op een beurs van onderwijs, sprong er één kwestie eruit. Een man stelde een onschuldige vraag: waar ik vandaan kwam. Ik vertelde het hem en toen, uit beleefdheid, stelde ik hem dezelfde vraag.

"Ik ben een moslim," glimlachte hij.

Ik dacht dat hij misschien de vraag niet had begrepen - hij klonk Amerikaans of Engels - dus ik vroeg of hij uit de Verenigde Staten kwam.

"Ik ben geen Amerikaan," zei hij weer. "Ik ben een moslim."

Ik heb achteraf vernomen dat hij een islamist was, een prediker van strenge religieuze leerstellingen, en dat veel van de mensen tot wie hij predikte dezelfde opvattingen hadden.

In Iran en Syrië, waar ik geboren en getogen ben, had ik dit antwoord nog nooit gehoord.

Later, sprekend in Europa, kwamen deze begrippen steeds opnieuw naar voren. Radicale islamisten, met name in Groot-Brittannië en Frankrijk, kondigen zich eerst aan als moslim. Zelfs als ze met Engelse, Franse of Amerikaanse accenten spreken, noemen ze hun land niet - zelfs niet tegen mij - iemand uit het Midden-Oosten.

Hun reactie is een reden tot bezorgdheid in die landen waar zij nu leven. Om te beginnen is een niet-islamitische land voor islamisten anders dan een moslimland. Velen kunnen zich nooit identificeren met een westers land - of met een vlag, of nationaliteit - ook al zijn ze in dat land geboren en kunnen hun families er al generaties lang wonen.

De weergave verschilt veel van die in het Midden-Oosten.

Op een dag vroeg ik een Amerikaanse imam waarom hij zichzelf niet als een Amerikaan identificeerde. Miljoenen mensen, zo zei ik tegen hem, dromen ervan om naar de VS en de Amerikanen te ontmoeten. Waarom zou iemand dit willen afwijzen?

Hij citeerde zei een van de founding fathers van de islamitische gedachten, Said Qutb:

"Het vaderland van de moslim, daar waar hij woont, en wat hij verdedigt, is geen stuk land, is niet de nationaliteit van de moslim waarmee hij wordt geïdentificeerd, is niet de nationaliteit die door een regering wordt bepaald; is niet de familie van de moslim waar hij troost vindt en die hij verdedigt, en is geen bloedverwantschap. De vlag van de moslim, die hij eert en waaronder hij martelaar is, is niet de vlag van een land. En de overwinning van de moslim, die hij viert en waarvoor hij God dankbaar is, is geen militaire overwinning."

Wat duidelijk werd, is dat de westerse islamisten veel strenger en fundamentalistischer zijn dan de islamisten in het Midden-Oosten met wie ik was opgegroeid. Ooit, toen ik de naam van een overleden imam noemde in een ongedwongen gesprek met een Amerikaanse islamitische prediker en enkele van zijn volgelingen, vergat ik een stuk religieuze lof toe te voegen aan de naam, zoals "Allahs vrede is op hem". Er kwam een kilte. Het gesprek kwam tot stilstand. De Amerikaanse islamitische prediker en zijn volgelingen aarzelden niet om hun woede te uiten.

Wat je uiteindelijk ziet, is dat, wanneer mensen zich niet met een vlag en nationaliteit hoeven te identificeren, het de menselijke verbindingen en communicaties verstoort, die binnen gemeenschappen moeten plaatsvinden. Het pakt de geïndoctrineerde persoon in tegen de hele samenleving en tegen zijn eigen landgenoten, en ontwikkelt een mentaliteit van "wij tegen hen". De geïndoctrineerde groep wil dan een eigen groep creëren. Voor islamisten is het de oemmah (grensloze islamitische gemeenschap). Emotie en sympathie voor landgenoten verdwijnt; mensen voelen zich geïsoleerd van andere burgers en zien zichzelf als afgescheiden. Respect voor de sociale orde en de wetten van het land verdwijnt, want islamitische wetten worden steeds belangrijker en gehoorzaamheid is dan alleen maar de shari'ah.

Islamistische leerstellingen in het Westen lijken zich te richten op de indoctrinerende volgelingen die zichzelf identificeren met islamitische idealen in plaats van met die van een nationaliteit. Bovendien zouden islamitische geloofsovertuigingen voorrang moeten krijgen boven alles wat anders is, inclusief familie en vrienden.

De leer van deze islamitische predikers sluit verder aan bij wat Sayed Qutb zei:

"Een moslim heeft geen relatie met zijn moeder, vader, broer, echtgenote en andere familieleden behalve door hun relatie met [Allah], en dan worden ze ook door bloed aan elkaar toegevoegd. Een moslim heeft geen land behalve dat deel van de aarde waar de Shari' ah van God gevestigd is en de menselijke relaties gebaseerd zijn op het fundament van de relatie met God; een moslim heeft geen nationaliteit behalve zijn geloof, waardoor hij lid is van de moslimgemeenschap in Dar-ul-Islam; een moslim heeft geen verwanten behalve degenen die het geloof in God delen, en dus wordt er een band gelegd tussen hem en andere gelovigen door hun relatie met God."

Identificeren deze westerse islamisten zich dan ooit met hun land en vlag? Niet volgens hun leer, totdat de wet van het land de shari' ah is. Zoals Syed Qutb ook verklaarde:

"Het vaderland is de plaats waar het islamitische geloof, de islamitische levenswijze en de Shari' ah van God dominant zijn; alleen deze betekenis van 'vaderland' is de menselijke waarde. Er is slechts één plaats op aarde die het huis van de islam kan worden genoemd (Dar-ul-Islam), en het is die plaats waar de islamitische staat is gevestigd en waar de Shari'ah het gezag en Gods grenzen in acht worden genomen, en waar alle moslims de zaken van de staat in onderling overleg beheren. De rest van de wereld is de thuishaven van vijandigheid (Dar-ul-Harb). Een moslim kan slechts twee mogelijke relaties hebben met Dar-ul-Harb: vrede met een contractuele overeenkomst, of oorlog. Een land waarmee een verdrag is gesloten wordt niet beschouwd als de thuisbasis van de islam".

Deze visie brengt een wens met zich mee om jihad (oorlog voor de islam) te voeren tegen het geboorteland. Het creëert de prioriteit - indien het land dat aanvalt wordt geregeerd door de shari'ah - om mee te doen met de vijand om te vechten tegen zijn geboorteland.

"De eer van het martelaarschap wordt alleen bereikt wanneer men vecht voor de zaak van God, en als men gedood wordt voor enig ander doel, zal deze eer niet worden bereikt."

Westerse regeringen moeten serieus werk maken van deze heersende extreme islamistische overtuigingen, welke in hun land aanzienlijke sociale, politieke en veiligheidsimplicaties hebben. Deze geloofsovertuigingen vormen de fundamenten die de sociale orde, vrede, vrijheid, democratie, mensenrechten en veiligheid verstoren. Als deze geloofsovertuigingen zich doorzetten, zullen ze nog groter worden, en de gevolgen nog ernstiger.

Dr. Majid Rafizadeh is een strategisch bedrijfsadviseur, een in Harvard opgeleide geleerde, politicoloog, bestuurslid van Harvard International Review en de Voorzitter van de International American Council voor het Midden-Oosten. Hij is de auteur van "Peaceful Reformation in Iran's Islam".

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2017 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: "I am not American," said the Islamist; "I am Muslim"