Artikel

Niet alle heilige bergen in de geschiedenis van de wereld zijn natuurlijk gevormd door een verschuiving van tektonische platen of door plotselinge, katastrofische opening van "de fonteinen vanuit de grote diepte". De toren van Babel was zo'n dergelijke kunstmatige berg. Babel was de mensheid met haar poging om de weg terug te banen naar de goddelijke raad.

Generaties lang hebben goedbedoelde bijbelleraren het verhaal over Babel gepresenteerd als een les over de gevaren van hoogmoed. Deze dwaze mensen waren zo arrogant dat ze dachten dat ze een toren konden bouwen hoog genoeg voor het bereiken van de hemel!

Met alle respect voor die leerkrachten, dat is een belediging voor de intelligentie van onze voorouders, als je erover nadenkt. En het is ook een slechte dienst die wordt bewezen aan de mensen in de kerk, en die willen weten waarom Yahweh zo beledigd was door dit project. Echt? Is God zo onzeker?

Kijk, als grote ego's volstonden om God naar de aarde te brengen, zou hij nooit gekomen zijn.

Babel was geen zaak voor God om af te breken wat sommige mensen te groot dachten. Een aanwijzing voor de zonde van Babel ligt in de naam zelf.

Vergeet niet, de Hebreeuwse profeten hield ervan om te spelen met de taal. We vinden vaak woorden in de Bijbel, die klinken als het origineel, maar juist een verklaring geven — bijvoorbeeld Beëlzebub ("Heer van de vliegen") in plaats van Beelzebul ("Ba'al de Prins"), of Ish-bosheth ("man van een beschamend ding") in plaats van Isboseth en is ("man van Ba'al"). Zo ook de oorspronkelijke Akkadische woorden bāb ilu, wat betekent "poort van god" of "poort van de goden", die worden vervangen in de Bijbel met Babel, wat is gebaseerd op de Hebreeuwse woord-betekenis-verwarring.

Nu, is er een beetje desinformatie over de toren van Babel, wat moet worden gecorrigeerd. In tegenstelling tot wat je hebt gehoord, was Babel niet in Babylon.

Het is een gemakkelijk om die fout te maken. De namen klinken gelijk, en Babylon is verreweg de meest bekende stad van de antieke wereld. Het heeft ook een slechte reputatie, vooral voor Joden en christenen. Babylon, onder de megalomane koning Nebukadnessar, heeft de tempel in Jeruzalem vernietigd en alle inrichting voor de tempeldienst afgevoerd. Het is zinvol om te veronderstellen dat een bouwproject zo offensief is dat God wel persoonlijk tussenbeide moest komen als het zou zijn opgebouwd in Babylon.

Maar er is een probleem in het koppelen van Babylon aan de toren van Babel: Babylon bestond niet eens toen de toren werd gebouwd. Het was zelfs geen stad, dat was tot ongeveer duizend jaar na het incident met de toren, en zelfs toen was het nog een onbelangrijk dorp gedurende nog eens meer dan 500 jaar.

Tradities en bronnen buiten de Bijbel identificeren de bouwers van de toren als de schimmige figuur genaamd Nimrod. Onze beste gissing is dat hij ergens leefde tussen de 3500 en 3100 voor Christus, een periode uit de geschiedenis die genoemd wordt de Uruk-Expansie. Dit spoort met het weinige wat de Bijbel ons over Nimrod vertelt. In Genesis 10:10 lezen we "het begin van zijn koninkrijk bestond uit Babel, Erech, Akkad en Kalne in het land Sinear."

Het land van Sinear is Sumerië, en Erech is Uruk. Uruk was zo belangrijk voor de geschiedenis van de mensheid dat Nimrods vaderland nog steeds Uruk wordt genoemd, vijf duizend jaar later! We spellen het gewoon anders — Irak.

Accad was de hoofdstad van de Akkadians, wat nog steeds niet is gevonden, maar ergens tussen Babylon en het oude Assyrië ligt. Babylon zelf was ten noordwesten van Uruk, ongeveer drie honderd mijl van de Perzische Golf in wat nu Irak is. Maar het was niet gevestigd tot ongeveer 2300 v.Chr., ten minste 700 jaar na Nimrod, en het was geen Babylon als we erover nadenken, totdat het oude Babylonische Rijk kwam in de beginfase van het 2e millennium v.Chr.

De oudste en grootste ziggurat in Mesopotamië was in Eridu, de eerste stad die gebouwd is in Mesopotamië. Geleerden stellen haar stichting op ongeveer 5400 v.C. In de afgelopen jaren hebben geleerden ontdekt dat de naam Babylon uitwisselbaar was met andere namen van steden, met inbegrip van Eridu. Dus verwijst "Babylon" niet altijd naar de stad Babylon in oude teksten.

Eridu heeft nooit de politieke situatie gedomineerd in Sumerië na het bewind van haar eerste twee koningen, Alulim en Alalgar. Maar als de thuisbasis van Enki, de god van zoet water, wijsheid en magie, zo was Eridu net zo belangrijk voor de Mesopotamische cultuur, zodat meer dan drie duizend jaar na Alalgar, Hammurabi de Grote werd gekroond, niet in Babylon, maar in Eridu — hoewel het had opgehouden een stad te zijn al ongeveer drie honderd jaar eerder.

Zelfs zo laat als in de tijd van Nebukadnessar, 1100 jaar na Hammurabi, noemden de koningen van Babylon zichzelf soms nog steeds als LUGAL. NUNki— Koning van Eridu.

Archeologen hebben achttien niveaus ontdekt van de tempel in Eridu Enki. De oudste niveaus van de E-abzu is een kleine bouwsel van minder dan 3 meter in het vierkant, met de datum van de oprichting van de stad. En we overwegen dat de plek heilig voor Enki bleef, ook lang nadat de stad was verlaten rond 2000 v.Chr. De Tempel bleef in gebruik tot aan de 5e eeuw voor Christus, bijna vijfduizend jaar nadat het eerste ruwe altaar werd gebouwd voor de visoffers aan Enki, de god van de ondergrondse waterbronnen, de abzu.

Nu, hier is het is waar wij u vertellen dat abzu (ab = water + zu = diep) erg waarschijnlijk ons Engelse woord "abyss" is. En de naam Enki is een samengesteld woord. En is Sumerische voor "lord", en ki is het woord voor "earth". Enki, god van de abzu, was dus "lord of the earth".

Herinner je dat Jezus iemand noemde "de heerser van deze wereld?" Of Paulus' verwijzing naar "de god van deze wereld?" Over wie hadden ze het?

Hier is een ander stukje van onze puzzel: Nimrod was de tweede generatie na de zondvloed. Zijn vader was Cush, de zoon van Cham, de zoon van Noach.

In de Sumerische geschiedenis was de tweede koning van Uruk na de zondvloed Enmerkar, zoon van Mesh-ki-ang-gasher genoemd.

Enmerkar is ook een samengesteld woord. Het voorvoegsel en betekent "lord" en het achtervoegsel kar is Sumerische voor "jager". Dus Enmerkar Enmer was de Jager. Klinkt bekend?

De Hebreeën doen graag wat ze doen met taal, en transformeerden Enmer — de medeklinkers N-M-R (Vergeet niet, er waren geen klinkers in het oude Hebreeuws) — in Nimrod, waardoor het klinkt als marad, het Hebreeuwse woord voor "rebel".

Nu, begrijp dit: een episch gedicht van ongeveer 2000 v. Chr. genaamd Enmerkar en de heer van Aratta presenteert de basisgegevens van het verhaal over de toren van Babel, met inbegrip van de verwarring van de taal onder het volk van Sumerië.

We weten niet precies waar Aratta lag, maar de schattingen variëren van Noord-Iran tot Armenië toe. (Dat zou interessant zijn. Niet alleen ligt Armenië in de buurt van het midden van het oude Koninkrijk van Urartu, die wellicht een cognaat is voor Aratta, daar waar Noach landde met zijn boot — de bergen van Ararat. Het is dus mogelijk dat Nimrod/Enmerkar probeerde de mensen te intimideren — zijn neven, in principe — die zich in de buurt hadden gevestigd waar hun overgrootvader met de ark landde. "Maar we weten het gewoon niet.) Waar het was Enmerkar die dit naburige Koninkrijk binnen dringt om hen te dwingen bouwmaterialen te sturen voor een paar projecten in de buurt, die na aan zijn hart lagen.

Naast het bouwen van een prachtige tempel voor Inanna, de godin van, goed, prostituees, Enmerkar/Nimrod wilde ook uitbreiden en upgraden de Enki abzu — de afgrond.

"Laat het volk van Aratta voor mij de berg stenen neerhalen uit hun berg, om een grote graftombe voor mij te bouwen, het grote tehuis voor mij op te richten, als de grote verblijfplaats, de woonplaats van de goden, beroemd voor mij, maak mij groter in Kulaba, laat de abzu groeien voor mij als een heilige berg, maak Eridug (Eridu) glanzend voor mij als het gebergte, het heiligdom abzu te schijnen voor mij als het zilver in de ader. Wanneer in de abzu uitte ik lof, wanneer ik het breng voor mij uit Eridug, als ik in heerlijkheid ben, versierd met de kroon als een gezuiverde schrijn, als ik op mijn hoofd de Heilige kroon zal plaatsen in Unug Kulaba, dan kan de... grote schrijn brengt me in de jipar, en kan misschien de... jipar me brengen in de grote schrijn. Kunnen de mensen me positief bewonderen, en kan Utu (de zonnegod) getuige zijn in vreugde." [1]

Dat is de kwestie die Yahweh daar heeft gehad. Dit toren-project ging niet over overmoed of trots – het was om de woonplaats te bouwen voor de goden op de top van de abzu.

Kon Nimrod succes hebben? Vraag jezelf eens af: waarom Yahweh het nodig vond om er persoonlijk een einde aan te maken? Een heleboel prachtige heidense tempels werden er gebouwd in de oude wereld, velen van hen hebben de piramide-achtige vorm van de ziggurats, en het gekopieerd, vanaf Mesopotamië tot Mesoamerica. Waarom heeft God dit moeten stoppen?

We kunnen alleen maar speculeren, natuurlijk, maar God had een goede reden of we zouden er geen verslag van hebben in de Bijbel. Het noemen van Babel als een zonde van hoogmoed is gemakkelijk, maar het neemt het verhaal uit zijn geestelijke en bovennatuurlijke context.

Naar de mening van deze auteur is het bewijs dwingend. Het is tijd om de geschiedenis te corrigeren van wat we hebben geleerd sinds de zondagschool: Babel lag niet in Babylon, het lag in Eridu. De toren was de tempel van de god Enki, heer van de aarde, de god van de afgrond. Het doel was om een kunstmatige berg der vergadering te scheppen, de woonplaats van de goden, waarop de mensen toegang hadden.

Het einde van Enmerkar en de heer van Aratta ontbreekt meestal, maar het lijkt erop dat Enmerkar uiteindelijk gezegevierd heeft over zijn rivaal. Andere verhalen suggereren dat Enmerkar later met het leger van Uruk naar Aratta marcheerde en het veroverde.

Dit komt overeen met het archeologisch bewijs van de Uruk Expansie, die betrekking heeft op de periode van ongeveer 3500 voor Christus tot ongeveer 3100 voor Christus. Hoewel geleerden meestal het geweld bagatelliseren dat 's werelds eerste Keizerrijk vestigde, verspreidde Uruk zijn invloed zo ver uit tot aan het noordwestelijk Iran en Zuidoost-Turkije. Aardewerk uit Uruk is gevonden meer dan 800 km uit de buurt van de stad. Om het in de juiste context te plaatsen, Uruk op het hoogtepunt, controleerde meer gebied dan het Irak onder Saddam Hussein.

Dit was niet altijd een rustige bezigheid. Een oude stad genaamd Hamoukar in noordoost Syrië werd vernietigd en verbrand door een leger van Uruk ergens rond 3500 v. Chr. Zo hebben geleerden deze oorsprong van het leger vastgesteld door het aardewerk dat ze achtergelaten hebben. Hamoukar was overweldigd en vervolgens verbrand door de aanvallers die kleikogels afvuurden met gebruikt van slingers om de verdedigers van de stad te verslaan. Vreemd, wat lijkt te zijn geweest een handelspost van Uruk buiten de stad, werd ook verwoest, en suggereert dat misschien de mannen die gezonden werden door Uruk, met de lokale bevolking in lijn waren en inheems geworden.

Dat was hoe het Koninkrijk van Nimrod de materialen heeft verkregen zoals juwelen, koper, zilver, lood, goud, hout, wijn en andere dingen die schaars waren in de vlakte van Sumerië.

Natuurlijk, er is geen manier waardoor we ooit zullen weten en kunnen bepalen dat Nimrod Enmerkar was, en dat hij verantwoordelijk was voor de uitbreiding van Uruk — het is een leuke manier om het proces te beschrijven van de verovering van iedereen binnen de twee maanden durende mars vanaf huis. Artefacten van Uruk zijn overal te vinden in het Nabije Oosten, met name een soort aardewerk genaamd de afgeschuinde-rand kom. Dit is significant omdat het een blik biedt in de manier waarop de samenleving van Uruk werd georganiseerd.

Geleerden hebben bevonden dat de samenleving juist vóór de Uruk-periode, de Obeid-cultuur, meer gelaagd was, aangezien mensen de landelijke nederzettingen verruilden voor steden. De Obeid beschaving produceerde kwalitatief hoogwaardig aardewerk, en is geïdentificeerd door de zwarte geometrische ontwerpen op bruingeel of groen-gekleurd keramiek. In tegenstelling daarmee ontwikkelde rond 3500 v. Chr., de Uruk cultuur zich met 's werelds eerste massa-geproduceerde product, de afgeschuinde-rand kom.

De afgeschuinde-rand kom is ruw in vergelijking met het aardewerk van de Obeid-cultuur, maar archeologen hebben er veel van gevonden. Meer dan driekwart van alle aardewerk wat is gevonden in de periode van Uruk zijn afgeschuinde-rand kommen. Geleerden zijn het erover eens dat deze eenvoudige, niet versierde kommen werden gemaakt in mallen in plaats van op een draaischijf, en dat ze waarschijnlijk werden gebruikt als eenheid voor gerst en olie voor de rantsoenen van de werknemers.

De manier waarop ze werden geproduceerd was dat de verharde klei te poreus was om vloeistoffen vast te houden zoals water of bier. (Ja, de Sumeriërs brouwden bier. Enki de alternatieve naam, Nudimmud, is een samengesteld woord: nu = "gelijkenis" + dim = "make" + mud = "bier." Men zou kunnen stellen dat Enki de geest van onze tijd is.) De schalen zijn goedkoop en gemakkelijk te maken, zo veel dat het zelfs eenmalig kan zijn geweest. Op enkele archeologische plekken zijn grote aantallen gebruikte, ongebroken kommen gevonden in grote stapels. Kortom, deze goedkope kommen waren de Sumerische versie van de Styrofoam fastfood containers.

Het concept van rantsoenering impliceert een werkgever of het bepalen van een centrale autoriteit die verantwoordelijk is voor het uitdelen van de graan en de olie naar arbeiders toe. Het is geen toeval dat de ontwikkeling hiervan gebeurt naast de opkomst van Uruk als een imperium. Na de zondvloed, die we theoretisch als het einde bepalen van de periode Obeid, trokken de mensen weer naar stedelijke nederzettingen, waar ze blijkbaar hun vrijheid opgaven voor de rantsoenen van de regering.

Het lijkt erop dat dit de manier is hoe Nimrod en zijn opvolgers, waaronder Gilgamesj, hun onderdanen beheerst — hen uit het land weghaalt naar de steden, met een strakke beteugeling op de wijze van productie en distributie van voedsel en hulpbronnen.

Nu is het mogelijk dat we meer in het bewijs lezen dan er werkelijk is. Het kan zijn dat de afgeschuinde-rand kom niets meer is dan een gemakkelijke manier voor mensen om de lunch te vervoeren als ze werken. Zullen toekomstige archeologen dit concluderen over de Amerikanen vanwege de afhaal-hamburgers met de miljarden Styrofoam bakjes in onze stortplaatsen?

Echter, gezien de ongekende groei van het Uruk-rijk tussen ongeveer 3500 en 3100 voor Christus, gaat het niet te ver om te speculeren dat het gebruik van massaproductie rantsoenkommen een symptoom is van klassen die er waren in de samenleving onder de heerschappij van Nimrod/Enmerkar en zijn opvolgers. Net als in de Obeid-cultuur, moesten de burgers van Uruk werken voor erfelijke leiders — koningen, die hun regering gerechtvaardigd hebben als een verordening door de goden.

Als voorbeeld vertelt de mythe van de Sumerische Enki en Inanna het verhaal hoe de goddelijke gaven aan de beschaving schonken, deze mes (gaven uitgesproken als "mezz"), werden gestolen uit Enki door de Inanna en overgedragen aan Eridu aan Uruk. Enki, die altijd klaar stond om wat te ravotten met een godin, heeft geprobeerd Inanna met bier zover te krijgen. Terwijl Enki dronken werd met het aanbieden aan haar van gift na gift, en zijn hart vrolijk werd en zijn geest duister, handhaafde zij haar deugd. Toen hij wakker werd de volgende dag met een kater, waren Inanna en de mes niet langer in de abzu. De woedende god stuurde zijn verschrikkelijk demonen gallu (soms vertaald als "zee-monsters") om ze terug te halen, maar Inanna ontsnapte en is veilig aangekomen op Uruk, waar ze de honderd of zo van de mes afgeleverd heeft onder het gejuich van een dankbare stad. Enki realiseerde dat hij was bedrogen en accepteerde een overeenkomst van eeuwigdurende vrede met Uruk. Dit verhaal is mogelijk een beetje religieuze propaganda voor het rechtvaardigen van de overdracht van het politieke gezag aan Uruk.

Eén ander ding: Wat we al eerder zagen, is dat wat de archeologen in de Eridu in 18 bouwlagen op de plek van de Enki tempel hebben gevonden. Sommige van die lagen bevinden zich onder een laag van 2,5 meter slib uit een enorme overstroming. De meest indrukwekkende bouwlaag, genaamd Tempel 1, was enorm, een tempel op een massaal platform met het bewijs van een nog groter bouwwerk dat daar zou hebben gestaan met bijna de hoogte van de tempel zelf.

Hier is het: Tempel 1 werd nooit voltooid. Op het hoogtepunt van de architecturale prestatie van de bouwers werd Eridu plotseling en volledig verlaten.

.”...de periode van Uruk... lijkt tot een einde te zijn gebracht door grote gebeurtenis met de totale stopzetting van de plaats. … In wat lijkt te zijn geweest een bijna ongelooflijk korte tijd, is het zand de verlaten gebouwen van het tempelcomplex binnengedreven en heeft het gevuld en alle sporen uitgewist van de ooit welvarend kleine gemeenschap."[2]

Waarom? Wat zou misschien veroorzaakt kunnen hebben dat mensen die de opbouw doen van de grootste ziggurat in Mesopotamië op de meest oude en belangrijke religieuze plaats in de bekende wereld stoppen met te werken en Eridu verlaten met de E-abzu onafgewerkt? Het zou kunnen...

Voor de Sumeriërs, en de latere de Akkadians en de Babyloniërs (die we kennen als Ea), was Enki de bovennatuurlijke speler met de meeste invloed op de menselijke geschiedenis. Hij was de verzorger van de goddelijke gaven aan de beschaving, de mes (op zijn minst totdat hij werd misleid door Inanna), en hij toch voldoende prestige behield over de machtige mannen om de heerschappij te rechtvaardigen en het koningschap te claimen over zijn stad, Eridu, 2500 jaar nadat de stad rond het tempelcomplex werd verlaten.

Voor een moment in de menselijke geschiedenis veroorzaakte Enki een menselijke bedrog — Nimrod, de Sumerische koning Enmerkar — om dat te bouwen waarvan hij hoopte dat het een nieuwe woonplaats zou worden voor de goden, de bāb ilu, rivaal van Yahweh op de berg der vergadering. Het was als het hart van een totalitaire een-wereld regering.

Jahweh heeft daar een halt aan toeroepen. Maar zoals George Santayana schreef: "Wie zich niet het verleden herinnert kan veroordeeld worden die te herhalen." De zonde van Nimrod wordt vandaag herhaald door de beweging van een mondialistische heerschappij, die ons langzaam maar zeker terugvoert naar Babylon.

1 Black, J.A., Cunningham, G., Fluckiger-Hawker, E, Robson, E., and Zólyomi, G. “Enmerkar and the Lord of Aratta,” The Electronic Text Corpus of Sumerian Literature (http://etcsl.orinst.ox.ac.uk/cgi-bin/etcsl.cgi?text=t.1.8.2.3#), retrieved 12/17/16.

2 Safar, Fuʼād; Lloyd, Seton; Muṣṭafá, Muḥammad ʻAlī; Muʼassasah al-ʻĀmmah lil-Āthār wa-al-Turāth. Eridu. Republic of Iraq, Ministry of Culture and Information, State Organization of Antiquites and Heritage, Baghdad, 1981.

Het grote begin, deel 4: Babel, de afgrond, en de poort van de goden