www.wimjongman.nl
De Damascus/Jeruzalem-fase in de eindtijdprofetieën voor de 21 eeuw / Israël bereidt zich voor op tsunami's
12 februari 2017 - door Ernest L. Martin (geschreven in 2000 – geëdit door David Sielaff)
De westerse wereld (en met name de Verenigde Staten) zit in een periode van ongekende welvaart, samen met een relatieve rust in de afgelopen 40 jaar. Daarmee wil ik stellen dat deze tijd van welvaart en relatieve rust werd geprofeteerd dat het zou plaatsvinden vóór de wederkomst van Christus. Terwijl dat waar is, en we nog een paar jaar hebben te gaan in die fase van profetisch onderwijs, komt er (en het is al aan de horizon) een tijd van verwoestende natuurrampen die een prelude zijn op de grote politieke omwentelingen die worden voorzegd in het boek Openbaring.
Naar mijn mening zijn deze voorspelde gebeurtenissen net zo zeker als de opkomst van de zon in de morgen. Dit is omdat God degene is die zijn stempel van goedkeuring heeft gezet op het gezag en de geldigheid van de geschriften in de Heilige Schrift. Het is in deze goddelijke literatuur waar je deze profetische gebeurtenissen beschreven kunt vinden. Wanneer onze huidige fase van welvaart en relatieve rust eindigt, zal een andere periode zich voordoen.
Het zal abrupt beginnen met een grote tsunami (soms ten onrechte aangeduid als een 'vloedgolf') die het totale kustgebied van de oostelijke Middellandse Zee vanuit het zuiden van Turkije helemaal tot en met de Gaza zal vernietigen. Deze enkele gebeurtenis zal het begin zijn van een reeks van profetisch onderwijs dat leidt tot de Tweede Komst. Dit nieuwe tijdperk kan worden genoemd "De Damascus-fase van de eindtijdprofetieën" en het wordt beschreven in Zacharia 9 tot 14.
De late erkenning van de "Damascus-fase"
Joodse theologen hebben al jaren geweten van deze 'aftellende' profetie, en ze pasten het direct toe op historische gebeurtenissen die begonnen in 1034 n.C. en eindigden in 1071 n.C. (terwijl ze dachten dat de Messias toen zou verschijnen). Als gevolg van het onderwijs in deze "Damascus-fase"-profetie verplaatste men het hoofdkwartier van de Joodse Academie in Jeruzalem (het centrale bestuursorgaan van het Joodse volk) naar Tyrus en verliet de Heilige Stad, en snel daarop verhuisden ze uiteindelijk naar Damascus. Ze gingen naar Damascus als gevolg van deze "aftellende" profetie.
Damascus en haar omgeving spelen een belangrijke rol in het begin van de eindtijdgebeurtenissen van de Bijbel. De Joodse autoriteiten in de 11e eeuw na Chr. verplaatsten zich naar Damascus aan het begin van deze "Damascus-fase" om het af te wachten, iets wat ze gemakkelijk konden aflezen in de Schrift. Ze deden dit omdat die periode precies 1000 jaar kwam vanaf de generatie die de vernietiging zag van de stad Jeruzalem en de Tempel van Herodes in 70 na Chr. Hoewel de Joodse autoriteiten op dat moment geloofden dat ze op dat tijdstip konden beginnen met het aftellen naar de komst van de Messias (die zij toen verwachtten), bleken ze veel te vroeg met hun profetische berekeningen. Dit komt omdat ze geen rekening hebben gehouden met de cronologie die God de Vader heeft gecentreerd rond Zijn zoon, Jezus de Messias.
Aangezien er 4000 jaar ligt, die heel nauwkeurig kon worden gerekend binnen de tijd van het Oude Testament tot aan een gebeurtenis in het leven van Christus Jezus, (zie mijn artikel uit 1998 "Chronologische onwaarheden") werden christenen zich bewust dat het 2000 jaar zou duren (en niet 1000 jaar) vanaf de tijd van Christus voor deze aftellende voorspelling van wat God noemde de "Damascus-fase" in de profetie van Zacharia, de hoofdstukken 9 tot 14. Deze profetie geeft bepaalde gebeurtenissen in het Midden-Oosten die direct leiden tot de wederkomst van Christus en de oprichting van het Koninkrijk van God op aarde met de hoofdzetel van Christus eindelijk in Jeruzalem.
We zijn nu in die generatie die de opmaat is naar de vervulling van deze "aftellende gebeurtenissen", die gestaag zullen doorgaan tot aan de wederkomst. We zullen binnenkort beginnen getuige te zijn in de geschiedenis van het begin van wat de eerste fase heet van de "Damascus-fase." Dit zal uitmonden in de uiteindelijke "Jeruzalem-fase" in de profetische gebeurtenissen. Dus, wat bedoel ik met de "Damascus-fase in de eindtijdprofetieën"? Laten we eens kijken naar de Heilige Schrift.
De "Damascus-fase" beschreven
Wat wordt genoemd de "Damascus-fase-profetie" is te vinden in zes hoofdstukken van de Bijbel. Het werd geschreven door de profeet Jeremia (hoewel ook te vinden in Zacharia, de hoofdstukken 9 tot en met 14. Zie Matteüs 27:9 voor de identiteit van de schrijver van deze hoofdstukken. Deze profetieën waren, zodat de mensen deze essentiële profetieën van Jeremia niet zouden vergeten en werden bevestigd aan Zacharia). Deze enkele profetie werd gegeven in zes opeenvolgende hoofdstukken beginnend met een opmerkelijke uitspraak welke bijna niet te geloven lijkt op het eerste gezicht. Een deel van het probleem met het begrijpen van deze verklaring (voor ons moderne vertalers in onze westerse samenlevingen) is dat onze vertalingen een lastige vertolking geven van het Hebreeuws in het eerste vers van de profetie. Laat ik het direct vertalen vanuit het Hebreeuwse in wat het feitelijk zegt:
"Een orakel. Een woord van Yahweh tegen het Land van Chadrach. En Damascus [zal] een rustplaats voor Hem zijn [een plaats van rust of woonplaats voor Yahweh], want op Yahweh [is] het oog van de mensheid [dat wil zeggen, alle mensen zullen hun ogen keren in de richting van Yahweh in Damascus] en al de stammen van Israël [zullen ook hun ogen keren in de richting van Yahweh in Damascus] " *Zacharia 9:1
De meeste mensen die van de Schrift en haar lering houden, zijn verbaasd (en zelfs geschokt) om te leren dat God ooit een woonplaats zou nemen in Damascus. Waarom zou hij dat doen? Het is gemakkelijk te lezen in de Bijbel dat Jeruzalem werd geselecteerd door God om Zijn "Huis" te bevatten (of "Thuis", met de naam 'Tempel'), maar waarom zou God op dezelfde manier in Damascus willen wonen? Om de reden daarvoor te ontdekken, kijk dan goed naar de profetie die Jeremia schreef.
Deze zes hoofdstukken (Zacharia 9 tot 14) kunnen worden genoemd de "Damascus-profetie", maar het goddelijke orakel zelf was gericht op wat "het land van Chadrach" wordt genoemd. Zoals ik al uitgelegd heb in de Nieuwsbrief van oktober 1999 stemt het "Land van Chadrach" overeen met de grond in het Midden-Oosten, die was beloofd aan Abraham en zijn nageslacht. In één woord, dit betekent dat het "Gebied van de Vruchtbare Halve Maan" (vanuit Egypte in het zuidwesten naar het hoofd van de Perzische Golf in het zuidoosten, en met inbegrip van heel het Arabische Schiereiland).
Dit land wordt beschreven in de profetie van Zacharia 9:10 als "van zee tot zee" (dat is, van west naar oost wat ook betekent van de Middellandse Zee tot aan de Indische Oceaan), en van de rivier tot aan de einden der aarde" (dat wil zeggen, van noord naar zuid, wat betekent van de rivier de Eufraat tot aan het einde van het Arabische schiereiland). Dat is precies het landgebied dat Salomo verstond onder de betekenis van "het Beloofde Land" voor Abraham en zijn kinderen (Psalm 72:8).
De reden dat de stad Damascus wordt gekozen als belangrijk in de profetie, is omdat Abraham in Genesis 15:2 verklaarde dat als Isaak niet was geboren als zijn erfgenaam, een rechtschapen heiden met de naam "Eliezer van Damascus" degene zou zijn die alles erven zou om zijn eigendom te worden, ook het land beloofd aan Abraham. In het Grieks betekent "Eliezer", "Lazarus", dezelfde 'Lazarus' die in Christus' gelijkenis van "Lazarus en de rijke man" zo werd genoemd. Was Isaak niet geboren als de mannelijke nakomeling, dan zou het Eliezer (Lazarus) zijn geweest, die dit uitgestrekte gebied, bekend als het "Land van Belofte", zou hebben geërfd.
Het "Land van Belofte" is het gebied van de aarde waar God naar verlangt om in te wonen (symbolisch), meer dan in enig ander gebied. Dat is het land waar God verkiest om te wonen toen Hij op aarde was (symbolisch of anderszins). Als God zou hebben toegestaan dat het in de geschiedenis zou gebeuren (dat wil zeggen, als Isaak niet was geboren), kon Gods hoofdstad op aarde net zo goed Damascus, en niet Jeruzalem zijn geweest. Een ding is zeker. We zullen in dit profetische verslag zien dat al Gods woningen op aarde (en het zijn er diverse) zich bevinden in dit "Beloofde Land". Ik zal later laten zien in dit Profetische verhaal, waar.
Het begin
Laten we nu kijken naar de voorgaande profetie. Er wordt ons aan het begin van de profetie verteld dat Gods woonplaats in Damascus ten tijde van de profetie zich moet ontvouwen en bekend gemaakt worden aan de wereld. De profetie betekent gewoon dat Damascus en omgeving zal worden (of is geworden) "een rustplaats voor Hem" (een plaats waar God woont). Laten we begrijpen op een gezonde manier dat veel mensen er niet in geslaagd zijn om dat te realiseren. Hoewel Gods favoriete woonplaats op aarde de tempel in Jeruzalem is (en dit is de enige plaats waar Hij zal toestaan aan de Israëlieten om zijn officiële residentie en de troon te overwegen), heeft God eigenlijk andere plaatsen binnen het "Beloofde Land" waar hij verkiest om te leven van tijd tot tijd.
Sterker nog, de meeste koningen op aarde (en vergeet niet, God zelf is een Koning) hebben meer dan één huis om in te wonen op verschillende tijdstippen. Alle koningen hebben hun normale huis, en dan hebben ze een "zomerhuis", een "winterhuis", een "resort huis", en zij hebben doorgaans ook hun eigen prive-woning, waar alleen de nauwe familierelaties zijn uitgenodigd. Dit is precies ook wat de presidenten van de Verenigde Staten doen. Het is algemeen bekend dat het Witte Huis het officiële regerings-"Huis" is voor de president (beneden is voor het publiek en de officiële bijeenkomsten, terwijl de bovenverdieping zeer privé is met de slaapvertrekken van de president en de First Lady). Hun "zomerhuis" bevindt zich op 'Cape God' of andere plaatsen waar ze maar zin in hebben. Het "winterhuis" in een ski-gebied, of als ze willen gebied met zon, in Palm Springs, enz. Het officiële "resort thuis" echter, dat zelfs de overheid van de Verenigde Staten biedt, is "Camp David" in Maryland.
U denkt misschien dat ik een grapje maak als ik zeg dat God niet anders is, maar ik maak geen grapje. De Bijbel laat zien dat God verschillende types van "Huizen" heeft op aarde voor diverse doeleinden en afhankelijk van de omstandigheden. Laten we eens zien hoe dit werkt.
Voor alle officiële doeleinden heeft God heeft slechts een enkel "Huis", in het bijzonder voor Israël en Juda. Dat "Huis" is de tempel in Jeruzalem (Deuteronomium 16:1-8). Dat is de enige plek op aarde die God voor zijn verbondsvolk, de Israëlieten heeft. Als een zaak van feiten is deze Gods favoriete plek (symbolisch) op aarde om te wonen. Kijk naar Gods beoordeling van Jeruzalem (dat hij "Zion" noemt):
- "De HEERE is groot en zeer te prijzen, in de stad van onze God, op Zijn heilige berg. Mooi van ligging, een vreugde voor heel de aarde, is de berg Sion [De belangrijkste vreugde voor de gehele aarde en voor God Zelf is Jeruzalem] aan de noordzijde, de stad van de grote Koning! [God Zelf of Zijn verkozen menselijke vertegenwoordiger] God is in haar paleizen; Hij is er bekend als een veilige vesting. Want zie, koningen hadden [van de hele aarde] zich verzameld, [voor Mount Zion], zij waren samen opgetrokken. [in politieke unie en harmonie in eerbetoon voor God]". * Psalm 48: 1-5
- "Want de HEERE heeft Sion verkozen, Hij heeft het begeerd [boven alle andere gebieden] tot Zijn woongebied". * Psalm 132: 13
Inderdaad wil God alleen wonen in Jeruzalem (toen de mensen nog in harmonie waren met Hem), maar Hij houdt van alles van Jeruzalem, en Hij beschouwt elk van die zeven heuvels van Jeruzalem als zeven "Zions" en Hij noemt ze allemaal "de Bergen [meervoud] van Sion" (Psalm 133: 3).
U kunt verrast zijn, maar er waren andere "Zions" op aarde die God eert en waar Hij zielsveel van houdt.
- Een daarvan is de berg Sinaï op het Arabische schiereiland. God zei dat iedereen die naar de top van de berg Sinaï klom zich bevond zich "op de heilige plaats" (Psalm 68:17).
- Gods heerlijkheid was ook in op de berg Karmel (waar Elia een altaar gebouwd heeft (1 Koningen 18: 20-46).
- Een andere plaats was de omgeving van Sharon (Jesaja 35:2).
- De berg Tabor wordt opgeluisterd door de naam van God (Psalm 89:12).
- De berg Hermon wordt ook opgeluisterd door de naam van God (Psalm 89:12).
- Er was zelfs een "heilige plaats" van God op de Egyptische grens. De profeet Jesaja zei dat in het centrale gebied (noord naar zuid) van Egypte, en aan het begin waar het grenst met het "Beloofde Land", daar zal een altaar (een heilige plaats) zijn en een pilaar die "Gods aanwezigheid" illustreert in het gebied ten oosten van Egypte (Jesaja 19:19).
- Zelfs de vroege Arabieren (lang voor de tijd van Mohammed) wisten dat Abraham aan de twaalf stammen van Ismaël (de zoon van Abraham door zijn Egyptische concubine Hagar) een heilige plaats had gegeven in Mekka met de berg Arafat aan de oostelijke zijde van Mekka als hun heilige berg.
De Arabieren lang geleden, dachten dat de Ka'aba het "Huis van God" was, dat God gaf aan de Arabieren, en het was ook gelegen in Arabië aan de rand van de zee in het "Land van Belofte". Toen maakte Mohammed een fout en vertelde aan de wereld dat deze heilige plaats alleen bedoeld was voor de Ismaëlieten en als het "Huis van God" geëerd te worden door de wereld. Maar het was NIET het eerste "Huis". Gods voornaamste "Huis" is gelegen in Jeruzalem!
Toch waren de berg Sinaï en ook de berg Hermon "heilige plaatsen" van God, en ze waren zo net belangrijk voor Hem als Jeruzalem en andere in bepaalde omstandigheden. Inderdaad, toen de apostel Paulus zich bekeerde toen hij Damascus naderde en werd gedoopt ging hij de stad Damascus binnen (Handelingen 9), en de volgende plaats waar Paulus heenging was niet Jeruzalem en de Tempel, maar de berg Sinaï in Arabië (vergelijk Galaten 1:17 met 4:25). Paulus wist dat de berg Sinaï een eerdere "heilige plaats" was, en dat is waar hij eerst naartoe ging.
Naar welk gebied keerde Paulus terug en waar verbleef hij voor een periode van drie jaar? Vanaf de berg Sinaï reisde Paulus niet naar Jeruzalem, maar hij ging direct terug naar Damascus (Galaten 1:17,18). En voor meer dan duizend dagen (dat wil zeggen, gedurende drie volle jaren) verbleef de apostel Paulus in Damascus en ging niet een keer naar Jeruzalem, dat niet meer dan drie dagreizen van Damascus aflag. Het is waar, hij ging uiteindelijk naar Jeruzalem (Galaten 1:18). Hij ging om Petrus en Jakobus te zien. Maar voor de eerste drie jaar van zijn leven als christen (Handelingen 9:2 'hadderech' - de weg / Handelingen 11:26 christelijk), vond Paulus het belangrijker om in Damascus te zijn dan terug te keren naar Jeruzalem (inderdaad, Paulus zou dan gedood worden door de autoriteiten, zodra hij terug kwam vanwege zijn overstap naar het christendom).
Maar er waren ook andere redenen voor Paulus om niet naar Jeruzalem te gaan en voor een verblijf in Damascus te kiezen. Aangezien Paulus aan de voeten was van een van de grootste vroegere Joodse rabbijnen en opgeleid door niet minder dan Gamaliël, als de meest eminente van de geleerden in Jeruzalem (Handelingen 22:3), moeten er enkele theologische redenen zijn geweest voor een verblijf in Damascus (om per slot van rekening aan de Joodse autoriteiten te ontsnappen kon hij zijn teruggekeerd naar zijn huis in Tarsus, waar hij veilig zou zijn geweest). Waarom in de wereld heeft Paulus Jeruzalem vermeden (en keerde het de rug toe) voor drie lange jaren (na een korte reis naar de berg Sinaï - Gods andere "heilige plaats"), en waarom bleef hij voortdurend middenin Damascus? Er moet voor Paulus een reden voor deze procedure zijn, en die was er!
Volgende keer: De belang van de Berg Hermon.