Artikel

Door een eindeloos spervuur van lelijke propaganda hebben de Amerikaanse regering en de Amerikaanse mainstream pers de wereld op een koers gezet voor een mogelijke nucleaire confrontatie met Rusland, een existentieel gevaar voor een strijd temidden van bizarre uitingen van eigengerechtigheid van Westerse instellingen.

Dit buitengewoon gevaarlijek moment weerspiegelt het aandringen door het establishment in Washington, die de wereld wil blijven regeren en niet de mogelijkheid open laat dat andere naties hun eigen nationale belangen hebben, gewoon in hun eigen omgeving.

In plaats van zich aan te passen aan een nieuwe multipolaire wereld, hebben de machtigen in Washington een uitgebreid scala aan propaganda activiteiten ondernomen, die worden gefinancierd, of anderszins aangemoedigd, om een informatie-oorlog te laten escaleren, zo agressief dat Rusland deze aanval van beledigingen leest als een zich klaarmaken van de westerse bevolking voor een Wereldoorlog.

Terwijl dat niet de bedoeling van President Obama mag zijn, die in zijn recente toespraak van de Verenigde Naties de risico's erkende van het opleggen van een uni-polaire orde op de wereld, staat een krachtige bureaucratische machinerie klaar voor Amerikaanse propagandadoelen. Het werkt als een krankzinnige automatische piloot die raast naar een vernietiging, maar zonder dat iemand in staat is hem uit te zetten.

Deze machines bestaan niet alleen uit nieuwskanalen en activisten die gefinancierd worden door de Amerikaanse belastingdollars via de National Endowment for Democracy, of door het Amerikaanse Agentschap voor Internationale Ontwikkeling, of het NAVO Strategische Communicatie Commando, maar ook door de gelijkgestemde "mensenrechten" organisaties die betaald worden door de miljardair en valuta-speculant George Soros, of worden gecontroleerd door neoconservatieve ideologen die nu de grote Amerikaanse kranten leiden, zoals The Washington Post en The New York Times.

Deze propaganda-apparaten hebben nu zoveel speciale functies die je zogenaamd te zien krijgt als "progressief" en "anti-oorlog" organisaties die een grote Amerikaanse invasie in Syrië bevorderen onder het mom van zoet klinkende termen als "no-fly-zones" en "veilige zones", wat dezelfde eufemismen zijn die werden gebruikt bij de opening van de bloedige "regime change" oorlogen in Irak en Libië.

Er bestaat wat ervaring wat inlichtingenmensen een Mighty Wurlitzer noemen, een orgel met zoveel toetsen en pedalen, dat het moeilijk is om te weten waar alle geluiden vandaan komen die de krachtige harmonie samenstellen en bouwen aan hetzelfde crescendo. Maar dat crescendo kan nu een oorlog zijn met een nucleair bewapend Rusland, dat in dit geheel een demoniserende prelude ziet tot ofwel een destabilisatiecampagne gericht op "regime change" in Moskou of een regelrechte oorlog.

Nog steeds lijkt het westen niet de geestelijke gezondheid of een eerlijke afzwakking te kunnen opbrengen of zelfs maar scepsis te tonen in de richting van de escalerende beschuldigingen gericht op Rusland. We zagen vergelijkbare patronen in de aanloop naar de oorlog in Irak in 2002-2003 en in de motivering van de verdrijving, marteling en moord op Libië's Muammar Gaddafi in 2011.

Westerse propaganda heeft ook het conflict in Syrië ontwikkeld tot een dergelijke grootte dat het Amerikaanse volk niet begrijpt dat de Amerikaanse regering en haar regionale "bondgenoten" de ondersteuning en bewapening hebben verricht van jihadistische groepen die vechten onder leiding van Al-Qaeda en zelfs de Islamitische Staat. De propaganda is gericht op het demoniseren van de Syrische President Bashar al-Assad, maar onderwijl bagatelliseert of negeert het de werkelijke aard van deze "gematigde" oppositie.

In veel opzichten heeft het westerse aandringen op een "regime change" in Syrië rechtstreekse banden met de buitengewone escalatie van de strategie om te zoeken naar een "regime change" in Rusland. In augustus-september 2013 kwijlden Amerika's neoconservatieven en liberale oorlogshaviken over het vooruitzicht van een Amerikaanse vergelding door een militair bombardement van het leger van Assad als straf voor zijn vermeende rol in een sarin-gasaanval buiten Damascus.

Hoewel de inlichtingen erover zwak waren, dat Assad de "schuld" droeg – en later bewijs heeft bewezen dat het waarschijnlijk een provocatie was door radicale jihadisten met behulp van zelfgemaakte sarin en een als Duits opgetuigde raket - wreven officials in Washington vergenoegd in hun handen bij het vooruitzicht van vergeldingsbombardementen die Assad zouden straffen en een reden voor een "regime change".

Op het laatste moment echter luisterde President Obama naar de twijfels van de inlichtingenadviseurs en verwierp wat hij later noemde het Washington "draaiboek" van een militaire reactie op een complex probleem. Tot ergernis van de Washington-insiders werkte Obama vervolgens samen met President Putin aan een diplomatieke regeling waarin Syrië al zijn chemische wapens inleverde maar onderwijl nog steeds ontkende een rol te hebben in de aanslag met sarin. Obama werd beschuldigd van zwakte om niet "de rode lijn af te dwingen" tegen het gebruik van chemische wapens.

De wanhoop over Obama van het niet bombarderen van de Syrische regering en het pad te openen voor een langverwachte "regime change" in Damascus, heeft geleid tot een zoektocht naar andere schurken, met de meest voor de hand liggende: Poetin. Die werd vervolgens de focus van de neoconservatieve vastberadenheid om hem te laten delen in hun pijn en teleurstelling.

National Endowment for Democracy Voorzitter Carl Gershman verklaarde in een opinie-pagina van The Washington Post eind september 2013, dat Oekraïne nu "de grootste prijs" was en een belangrijke tussentijdse stap vertegenwoordigde voor het uiteindelijk omverwerpen van Poetin in Rusland.

Gershman, die in wezen een neoconservatieve betaalmeester is die 100 miljoen dollar per jaar aan Amerikaans belastingbetalergeld te verdelen heeft aan activisten, journalisten en diverse andere agenten, schreef: "De Russen staan ook voor een keuze, en Poetin kan zichzelf aan de verliezende kant bevinden, niet alleen in het nabije buitenland, maar ook binnen Rusland zelf."

Binnen enkele weken moedigden de Amerikaanse neoconservatieven - inclusief de Staatssecretaris voor Europese zaken Victoria Nuland en Senator John McCain - de rechtse Oekraïense nationalisten aan tot het omverwerpen van de Oekraïense gekozen President Viktor Yanukovych - wat in een staatsgreep werd bereikt op 22 februari 2014 - en het stimuleren van een burgeroorlog tussen West- en Oost-Oekraïne.

Als onderdeel van dit westerse propaganda bombardement wist de Oekraïense staatsgreep de gekozen president te verdrijven, en dit werd geprezen als een overwinning voor de "democratie" terwijl de aanhangers van Janoekovitsj zich in het zuiden en oosten hebben verzet tegen het opleggen van deze onwettige autoriteit in Kiev, maar zij werden het doelwit van een door de VS gesteunde "Anti-Terrorisme Operatie", of ATO.

Geleid door The New York Times en The Washington Post hielden de westelijke media de lijn aan van het voorkeur-verhaal dat het "geen staatsgreep" was, dat er "geen neo-nazi's" voorhoede was in deze "niet-staatsgreep" (of misschien maar een paar), dat de "Hemelse Honderd" die stierven in de staatsgreep tegen Janoekovitsj hun leven had gegeven voor Oekraïnes "vrijheid". Hoewel sommige van de "hemelsen" ongemakkelijk genoeg neo-nazistische straatvechters waren, deel van een paramilitaire eenheid die zo'n 16 politieagenten hadden gedood.

Gezien de westerse pro-staatsgreep propaganda-thema's werd het noodzakelijk tot een rechtvaardiging van de duizenden Oost-Oekraïners die zijn afgeslacht in de ATO als het doden van "terroristen", of Russische "hulpen" die kregen wat ze verdienden. De stemming met 96 procent in het Krim-referendum om zich te herenigen met Rusland, moest tot een "schijnvertoning" gemaakt worden omdat het westen het verhaal vasthield dat het Oekraïnse volk blij was met de staatsgreep, dus moesten ze wel ervoor hebben gestemd onder Russische dwang met geweren.

De uitleg van de Krim-afscheiding van Oekraïne was dat Rusland de Krim "binnenviel" en "annexeerde". Maar er waren geen beelden van een invasie (geen tanks die de Krim-grenzen overschreden, geen amfibische landingen, geen parachutisten die afdaalden uit de lucht – omdat Russische troepen al op de Krim waren als onderdeel van een basisovereenkomst en daar hielpen om de bewoners van de Krim te beschermen, zodat ze hun stemming konden houden zoals ze wilden).

Omdat de Westerse propaganda erop aandrong dat de nieuwe autoriteiten in Kiev witte hoeden droegen, moesten de Russen worden voorzien van zwarte hoeden. Elke slecht ding dat gebeurde was automatisch Poetins schuld. Dus toen vlucht MH17 van Malaysia Airlines werd neergeschoten boven Oost-Oekraïne op 17 juli 2014, kwamen de Westerse propagandamachines in actie met de beschuldiging dat Rusland de zogenaamde etnische Russische rebellen krachtige Buk anti-vliegtuigraketten had gegeven.

De dynamiek van de propaganda was zo sterk, dat er geen Westerse ondersteuning was voor Ruslands verzoek om een onderzoek van de Verenigde Naties. In plaats daarvan werd het onderzoek grotendeels overgedragen aan de in marteling verwikkelde Oekraïense geheime dienst, de SBU, waarop de Nederlanders en Australiërs, de twee belangrijkste leden, steeds afhankelijker werden (door hun eigen toegeven). België en Maleisië hebben een kleinere rol gespeeld.

De Joint Investigation Committee (JIT) overwoog niet eens de serieuze alternatieven voor het verantwoordelijk zijn van de Russen en de rebellen. Bijvoorbeeld, toen de JIT haar "verslag" op 28 september 2016 vrijgaf, was er geen verklaring aangeboden waarom de Nederlandse inlichtingendienst (d.w.z. de NAVO-inlichtingendienst) had geconcludeerd dat het enige raketsystemen in Oost-Oekraïne op 17 juli 2014 dat de MH17 had kunnen neerhalen, gecontroleerd werd door het Oekraïense leger. Het JIT-"verslag" zweeg over waar die Oekraïense Buk-raketsystemen dan waren ten tijde van het neerhalen.

Het is ook een beetje een verkeerde benaming voor het beschrijven van de JIT-bevindingen als een "rapport", omdat ze werden getoond in een reeks van video's met computer-gegenereerde afbeeldingen, zogenaamd om een Russische Buk-bemanning te tonen, rondrijdend in Oekraïne, vermengd met een paar foto's van de 'social media' van een Buk-konvooi.

De sleutel tot de JIT-bevindingen waren telefoongesprekken die waren onderschept, gemonteerd en aangeleverd door de SBU ter versterking van de indruk van de Russische schuld. Het probleem was echter dat met uitzondering van één zo'n onderschepping, dat iemand zei dat hij graag Buks wilde, het woord "Buk" is echter niet genoemd; noch het woord "raketten"; noch het woord "luchtvaartuigen"; noch enige discussie over het neerhalen van een vliegtuig. Dat waren allemaal veronderstellingen met een gezaghebbende verteller om de gaten te vullen.

Het JIT negeerde ook bewijs dat het de eigen conclusies tegengesproken heeft, zoals een andere onderschepping meldde dat een Oekraïens konvooi was doorgedrongen tot dicht bij de oostelijke stad van Loehansk. De betekenis van die openbaring is dat het een zaak bevestigt, die nu grotendeels is genegeerd, namelijk dat het Oekraïense leger zich bijna kon bewegen tot bij het door de "rebellen bestuurde grondgebied". Het idee dat de Oekraïense burgeroorlog zoiets was als de Eerste Wereldoorlog, met vaste lijnen van loopgraven, is gewoon een denkfout.

Het JIT moest ook de bizarre route uitleggen die de Russische Buk-batterij zou volgen op zijn weg naar de vermeende afvuurlocatie ten zuiden van de externe oostelijke stad Snizhne. Omdat de foto's van de "sociale media" het konvooi van de Buk tonen die naar het oosten gaan in de richting van Rusland, en niet westelijk vanuit Rusland, moest de JIT een reis in kaart brengen om een eenvoudige, rechtstreekse en discrete route vanaf de Russische grens naar Snizhhe te negeren in het voordeel van een reis die meer dan tweemaal zo lang was, zwervend door Oost-Oekraïne, helemaal naar Donetsk en dan te draaien naar het oosten langs een aantal dichtbevolkte gebieden waar het Buk-konvooi, dat vermoedelijk op een zeer geheime missie was, dan kon worden gefotografeerd.

De vermeende afvuur-locatie conflicteert ook met de zogenaamde reden voor de Russen om buitengewone risico's te nemen met de invoering van een Buk-systeem – dat dit nodig was om de rebel-soldaten te verdedigen, die voornamelijk in het noorden vochten tegen de Oekraïense troepen en vliegtuigen. Te dien einde had de positionering van een Buk-batterij ver naar het zuidoosten weinig zin, evenmin als het besluit om een Russische Buk-bemanning een commercieel passagiersvliegtuig vliegend op 10.000 meter neer te schieten.

De JIT-verantwoording over het na de crash wegtrekkende Buk-konvooi dat terug zou gaan naar Rusland is ook vreemd, aangezien opnieuw de kortste, eenvoudigste en minst bevolkte route werd genegeerd ten gunste van een route die ver naar het noorden ging naar Loehansk, de vermeende locatie van de vermeende "ontsnappings"-video (hoewel de vermeende locatie van de "ontsnappings"-video verkeerd geplaatst was door de Westerse mediagroepen die de schuld op Rusland wilden leggen).

De bevestigde delen van de Buk-konvooi route, dat wil zeggen langs snelwegen ten oosten van Donetsk, zouden beter passen bij een scenario dat, zo is mij verteld, serieus in overweging wordt genomen door Amerikaanse inlichtingendienst-analisten, dat een Oekraïens Buk-systeem onder de controle van een militaire schurken-eenheid die loyaal was aan een fel anti-Poetin oligarch, oostwaarts reizend in wat werd beschouwd als een door de "rebellen bestuurd grondgebied", en dan te vuren op wat men hoopte Poetins officiële vliegtuig zou zijn dat terugkeerde van een staatsbezoek in Zuid-Amerika , dus om Poetin te doden.

Een bron rapporteerde door deze analisten en zei dat de raket was afgevuurd hoewel de eenheid twijfelde of het wel het vliegtuig van Poetin was. Hoewel het onduidelijk voor mij is wat uiteindelijk de Amerikaanse inlichtingen consensus aangaf dat het de MH17 was (sinds mij officiële updates werden geweigerd), zou er logica zitten in een enscenering van de Oekraïense hardliners tot een dergelijke brutale raketaanval, diep van binnenuit het "rebellen grondgebied", aangezien de moord op Poetin zou moeten worden uitgelegd als een toevallige aanval door de eigen bondgenoten, dat wil zeggen, het ultieme geval dat Poetin werd getroffen door zijn eigen springlading.

Om te beoordelen welk scenario meer zin heeft – dat de Russen een Buk-raketbatterij op een wilde rit door Oost-Oekraïne hebben gezonden, of dat een Oekraïense Buk-batterij in het door de rebel-gecontroleerde grondgebied was doorgedrongen met de bedoeling een civiel vliegtuig aan te vallen (hoewel niet de MH17) – zou het doorslaggevend zijn om een uitleg te hebben van waar de Oekraïense Buk-batterijen waren opgesteld op 17 juli 2014.

Sommigen van de Rusland-deed-het menigte hebben claims weggelaten dat de Oekraïense Buk-systemen waren in het gebied als een Russische desinformatie, maar hun aanwezigheid werd bevestigd door een rapport van de Nederlandse inlichtingendienst, MIVD, vertrouwend op informatie van de NAVO, om uit te leggen waarom commerciële vliegtuigen nog steeds toegestaan werd om over het oorlogsgebied te vliegen.

Van de MIVD-verklaring was dat de enige anti-vliegtuigraketten die een vliegtuig op 10.000 meter konden raken, werden gecontroleerd door Oekraïne, wat werd geacht als geen interesse te hebben om commerciële vliegtuigen aan te vallen, en dat het de rebellen aan elk raketsysteem ontbrak dat die hoogte zou kunnen bereiken. Duidelijk was er een falen van inlichtingendiensten, omdat noch sommige Oekraïense Buk-operateurs een intentie zouden hebben een civiel vliegtuig aan te vallen, noch dat de rebellen een Buk-systeem in het gebied zouden hebben.

Als het JIT objectief bezig was geweest, dan zou het iets over deze misstap van de inlichtingendienst hebben opgenomen, hetzij door aan te tonen dat er een mogelijkheid was onderzocht dat Oekraïense Buk-raketten werden gebruikt door een schurken-eenheid, of om uit te leggen hoe de Westerse geheime dienst het binnenbrengen door Rusland van een Buk-systeem in Oost-Oekraïne gemist kon hebben.

In plaats daarvan was er alleen een video met cryptische telefoon-onderscheppingen, met beweringen over anonieme getuigen en computer-gegenereerde afbeeldingen het rijden van een Russische Buk-konvooi "toont" langs donkere wegen in Oekraïne.

Ondanks de ongebruikelijke aard van deze "aanklacht", is het algemeen aanvaard in de westelijke media als het definitieve bewijs van Russisch bedrog. Het bewijs werd "overweldigend" en "overtuigend" genoemd.

In plaats van het videoverslag te behandelen als een bondige aanklacht – een verzameling van beweringen die nog moeten worden bewezen – aanvaardden de westerse journalisten het als echte feiten, net als zij deden toen minister Colin Powell zijn soortgelijke presentatie op 5 februari 2003 gaf, om te "bewijzen" dat Irak massavernietigingswapens verborg. (Powell gebruikte ook computer-gegenereerde beelden van de Iraakse "mobiele chemische wapen-laboratoriums", die in werkelijkheid niet bestonden.)

De dag nadat het videoverslag van JIT werd uitgegeven, kopte het New York Times hoofdredactioneel: "Mr. Poetins vogelvrije staat." We lezen:

"President Vladimir Poetin heeft Rusland snel veranderd in een vogelvrij land. Als een van de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties deelt zijn land een bijzondere verantwoordelijkheid om het internationaal recht te eerbiedigen. Toch schendt zijn gedrag in Oekraïne en Syrië niet alleen de regels om de vrede in plaats van het conflict te promoten, maar ook van het menselijk fatsoen."

"Deze bittere waarheid kwam op woensdag [28 september] tweemaal naar voren. Een onderzoeksteam onder leiding van Nederland concludeerde dat het luchtraketsysteem dat in juli 2014 in Oekraïne een vliegtuig van Malaysia Airlines neerschoot, 298 mensen aan boord doodde, vanuit Rusland werd gestuurd naar de Russisch-gesteunde separatisten en terugkeerde naar Rusland op diezelfde avond." …

"Rusland heeft hard geprobeerd de schuld voor de luchtvaartcrash aan Oekraïne te geven. Maar het nieuwe rapport, geproduceerd door aanklagers uit Nederland, Australië, België, Maleisië en Oekraïne, bevestigt de eerdere bevindingen. Het maakt gebruik van strikte normen van bewijsmateriaal en minutieuze documenten die niet alleen implementeren dat het Russische raketsysteem de ramp veroorzaakte, maar ook Moskou's voortdurende afdekken ervan...."

"President Obama heeft lang geweigerd om een directe militaire interventie in Syrië goed te keuren. En de heer Poetin kan ervan uitgaan dat meneer Obama niet-waarschijnlijk de confrontatie tegen Rusland zal aangaan in zijn laatste maanden met een Amerikaanse verkiezingsseizoen in volle gang. Maar met het rebellenbolwerk in Aleppo, dat wordt bedreigd toe te vallen aan de regering, zeggen beleidsambtenaren dat een dergelijk antwoord opnieuw wordt overwogen."

"Mr. Poetin ziet hersenschimmen van zichzelf als een man op een missie om de grootheid van Rusland te herstellen. Rusland zou inderdaad een grote kracht ten goede kunnen zijn. Toch suggereert zijn onredelijke gedrag — het afslachten van burgers in Syrië en Oekraïne, annexatie van de Krim, computer-hacking van Amerikaanse overheidsinstellingen, verpletteren van dissidenten thuis — dat het ver weg is van zijn denken om nog steeds een constructieve partner te zijn in het streven naar vrede."

Toegegeven, is zit enige rijke ironie in een grote Amerikaanse krant, die hielp bij het rechtvaardigen van de illegale agressie tegen Irak met valse rapportages over Irak over het kopen van aluminium buizen voor nucleaire centrifuges, en gewichtig doen over internationaal recht.

Inderdaad, het idee dat een serieus persoon in de Verenigde Staten in andere landen lezingen zou geven over internationaal recht zou lachwekkend zijn als een hypocrisie als het niet zou zijn afgeleverd in dergelijke ernstige omstandigheden. Decennialang was de Verenigde Staten als een wet voor zichzelf, en besliste welke landen moesten worden gebombardeerd en wie moet worden vermoord.

President Obama heeft zelf de bekrachtiging erkend van militaire aanvallen in zeven landen tijdens zijn presidentschap en veel van deze aanslagen werden gedaan buiten het internationaal recht om. Inderdaad verschijnt het The Time's redactioneel om bij Obama aan te dringen om illegale militaire aanvallen te lanceren op de Syrische regering, en niet verrassend maakt het geen melding van de VS luchtaanval die vorige maand zo'n 62 Syrische regeringsmilitairen heeft gedood, wat de doodsteek was voor de gedeeltelijke wapenstilstand.

In plaats daarvan krijg je een medley van de grootste anti-Russische propaganda van The Times waarbij de rol van Amerika genegeerd wordt in het destabiliseren en omverwerpen van de Oekraïense gekozen regering ten gunste van een sterk anti-Russisch nationalistisch regime dat begon met het afslachten van duizenden etnische Russen die zich verzetten tegen de staatsgreep.

Evenmin vermeldt The Times dat Rusland in Syrië is op uitnodiging van de soevereine regering, terwijl de VS daar opereert zonder dat het een dergelijke bevoegdheid heeft. En The Times laat weg hoe de Amerikaanse regering en haar bondgenoten heimelijk de jihadistische rebellen hebben bewapend, die veel van de honderdduizenden doden in Syrië hebben veroorzaakt. Niet iedereen, met inbegrip van de Syrische soldaten, werd gedood door Assad en de Russen, maar dat is wel de indruk die The Times geeft.

Een meer genuanceerde verantwoording zou ook deze duistere werkelijkheid met geavanceerde VS wapens hebben getoond, zoals de TOW-raketten die in het bezit zijn gekomen van de met Al Qaeda's geassocieerde en jihadistische Syrische bondgenoten. Het zou erkennen dat er vele partijen zijn die schuld hebben aan deze tragedies in Syrië en Oekraïne – niet te vergeten al het bloedvergieten dat de door de VS geleide en door de VS veroorzaakte oorlogen in het Midden-Oosten in het afgelopen anderhalf decennium, die het Midden-Oosten hebben verscheurd.

The Times had ook toe kunnen geven dat Poetin behulpzaam was bij de oplossing van de crisis in Syrië in 2013 met het sarin-gas, en met het bereiken van een doorbraak in de nucleaire onderhandelingen in 2014 met Iran. Maar dat zou niet hebben voorzien in de behoeften van de propaganda om Poetin te demoniseren en het Amerikaanse volk klaar te maken voor een andere, nog meer angstaanjagende "regime change", ditmaal in Moskou.

Wat we nu kunnen verwachten zijn een reeks van juridische acties tegen Rusland in verband met de MH17-zaak en andere controverses. Het doel zal zijn om Poetin verder te demoniseren en Rusland te destabiliseren, een proces dat reeds aan de gang is met economische sancties die hebben bijgedragen om Ruslands economie in een recessie te werpen.

Het plan van de neoconservatieven is om de spanningen op te laten lopen en Poetins gekozen regering te pijnigen op de een of andere manier, waarbij de neocons hopen dat sommige Amerikaanse lakeien het zullen overnemen en een nieuwe ronde van "shocktherapie" zullen toestaan, dat wil zeggen het plunderen van Ruslands middelen ten gunste van een paar favoriete oligarchen en hun Amerikaanse adviseurs.

Echter, gezien de vreselijke ervaringen waar de gemiddelde Rus mee werd geconfronteerd in de eerdere ronde van "shocktherapie" in de jaren 1990 - met inbegrip van een prachtige daling in de levensverwachting - is de meer waarschijnlijke uitkomst van een succesvol neocon-schema van "regime change", de opkomst van een veel onbuigzamer Russisch nationalisme dan van Poetin.

Overwegend dat Poetin een berekenende en rationele leider is, zou de man die hem opvolgt een ideoloog kunnen zijn, klaar om met nucleaire wapens moeder Ruslands eer te beschermen. Immers, het is niet zo dat geen van deze berekeningen door de neocons betreffende een "regime change" ooit is fout gegaan.

Nou, op welke manier waarop de dingen ook gaan, lijken Washington officials – en de medeplichtigen van de mainstream media – vastbesloten te zijn om Rusland in de hoek te duwen van militaire ingrepen van de NAVO aan de grenzen van Rusland evenals strafrechtelijke beschuldigingen gebaseerd op een bevooroordeeld internationaal "onderzoek". Elke misstap in dit gevaarlijke spel kan snel het leven zoals wij het kennen beëindigen.

Onderzoeksverslaggever Robert Parry versloeg veel Iran-Contra-verhalen voor Associated Press en Newsweek in de jaren 1980. U kunt zijn nieuwste boek, Amerika's gestolen verhaal, hier kopen, evt. als een e-book (van Amazon en barnesandnoble.com ).

Willen wij echt een nucleaire oorlog met Rusland?