De weg naar vrede: Israëlische overwinning, Palestijnse nederlaag

Door Daniel Pipes - 20 december 2016

Op Israëlisch-Palestijnse diplomatie past helaas de klassieke beschrijving van krankzinnigheid: "Doe hetzelfde ding telkens opnieuw en verwacht verschillende resultaten." De identieke aannames – land voor vrede en de tweestatenoplossing, met de lasten voornamelijk op Israël – blijven permanent op hun plaats, ongeacht hoe vaak ze ook mislukken. Tientallen jaren van wat insiders het "vredesproces" noemen, heeft zaken achtergelaten die erger zijn dan toen ze begonnen, maar de grote machten houden zich eraan, door diplomaat na diplomaat te sturen, naar Jeruzalem en Ramallah, in de hoop dat ooit een volgende ronde van onderhandelingen tot de ongrijpbare doorbraak zal leiden.

De tijd is rijp voor een nieuwe aanpak, een fundamenteel opnieuw overdenken van het probleem - zijnde geïnspireerd op de succesvolle strategie van Israël zoals is uitgevoerd in haar eerste 45 jaren. Het falen van de Israëlisch-Palestijnse diplomatie sinds 1993 suggereert deze alternatieve benadering - met een nadruk op de Israëlische taaiheid om de overwinning na te streven. Dit zou, paradoxaal wellicht ten goede komen aan de Palestijnen en de Amerikaanse steun versterken.

I. De bijna onmogelijkheid van een compromis

Sinds de Balfour-verklaring van 1917 hebben de Palestijnen en Israëli's statisch tegenovergestelde doelen nagestreefd.

In de jaren vóór de oprichting van de nieuwe staat voerde de moefti van Jeruzalem, Amin al-Husseini, een beleid van rejectionisme [afwijzing], of het wegwerken van elke overblijfsel van een Joodse aanwezigheid in wat nu het Israëlische grondgebied is. [1] Nog steeds is het op zijn plaats. Kaarten in het Arabisch waarop "Palestina", ter vervanging van Israël, symboliseren nog steeds dit voortdurende streven. Rejectionisme gaat zo diep dat het niet alleen de Palestijnse politiek aandrijft, maar veel van het Palestijnse leven. Met een enorme consistentie, energie en doorzettingsvermogen hebben de Palestijnen het rejectionisme doorgevoerd via de drie belangrijkste benaderingen: de Zionisten te demoraliseren door politiek geweld, beschadiging van Israëls economie en door middel van handelboycots en een verzwakking van Israëls legitimiteit door het winnen van buitenlandse steun. De verschillen tussen de Palestijnse facties neigen ernaar slechts tactisch te zijn: praten met de Israëli's om concessies te krijgen van hen, of niet? Mahmoud Abbas vertegenwoordigt de eerste visie en Khaled Mashaal het laatste.

Aan Israëlische zijde is bijna iedereen het eens over de noodzaak om de aanvaarding te winnen van de Palestijnen (en andere Arabieren en moslims); ook hier zijn de verschillen weer tactisch. David Ben-Gurion articuleerde één benadering, de Palestijnen laten zien hoe zij van het zionisme kunnen profiteren. Vladimir Jabotinsky ontwikkelde een tegenovergestelde visie, met het argument dat Zionisten geen andere keuze hebben dan het breken van de Palestijnen hardnekkigheid. Hun rivaliserende aanpak blijft de toetssteen van het debat van Israëls buitenlands beleid, met Isaac Herzog erfgenamen tot Ben-Gurion, en Binyamin Netanyahu tot Jabotinsky.

Deze twee zaken – rejectionisme en acceptatie – zijn in wezen onveranderd gebleven gedurende een eeuw; de hedendaagse Palestijnse Autoriteit, Hamas, Labor en Likud zijn regelrechte afstammelingen van Husseini, Ben-Gurion en Jabotinsky. Verschillende ideologieën, doelstellingen, tactieken, strategieën en acteurs betekent dat de details gevarieerd zijn, zelfs als de fundamenten opmerkelijk genoeg op hun plaats bleven staan. Oorlogen en verdragen kwamen en gingen, wat slechts tot geringe verschuivingen leidde. De vele rondes van gevechten hadden verrassend weinig invloed op de uiteindelijke doelen, terwijl de formele overeenkomsten (zoals de Akkoorden van Oslo van 1993) alleen de vijandigheid jegens Israël's bestaan verhoogden, en dus contraproductief waren.

Palestijnse verwerping of aanvaarding van Israël is binair: Ja of Nee, zonder tussengebieden. Dit maakt een compromis bijna onmogelijk, omdat de resolutie vereist van één van beide zijden volledig afziet van haar doel. Palestijnen van het opgeven van hun een eeuw durende afwijzing van de Joodse staat, of de Zionisten geven hun 150 jarige zoektocht op voor een soevereine vaderland. Iets anders dan deze twee uitkomsten is een onstabiele overeenstemming die alleen als uitgangspunt kan dienen voor een toekomstige ronde van conflicten.

Het "vredesproces" dat mislukt is

Afschrikking, dat wil zeggen: de Palestijnen en de Arabische Staten overtuigen het bestaan van Israël te aanvaarden door te dreigen met een pijnlijke vergelding, als grondslag voor Israëls formidabele serie van strategische visie en tactische schittering in de periode 1948-1993. Gedurende deze tijd werkte de afschrikking in een mate dat Israëls Arabische vijanden het land heel anders zagen tegen het einde van die periode. In 1948 verwachtten de binnenvallende Arabische legers de Joodse staat te smoren bij de geboorte, maar in 1993 voelde Arafat zich gedwongen om een overeenkomst met de Minister-president van Israël te tekenen.

Dat gezegd hebbende, heeft de afschrikking niet de klus geklaard; aangezien de Israëli's een modern, democratisch, welvarend en krachtig land hebben gebouwd, werd het feit dat Palestijnen, Arabieren, moslims, en (steeds meer) het links, het verwierpen, een bron van frustratie. Israëls bevolking, raakte onderwijl ongeduldig en raakte vermoeid van de onaantrekkelijke kwaliteiten van afschrikking, die van natura passief indirect, hard, traag, saai, vernederend, reactief en kostbaar zijn. Ook is dat internationaal impopulair.

Dat ongeduld leidde tot het diplomatieke proces dat culmineerde in een bevestiging: in de ondertekening van de Akkoorden van Oslo op het gazon van het Witte Huis in september 1993 en een handdruk. Voor een korte periode, "The Handshake" (zoals het vervolgens werd omgezet met een hoofdletter), tussen de Palestijnse leider Yasir Arafat en de Israëlische premier Yitzhak Rabin diende als het symbool voor een succesvolle bemiddeling, die aan iedere zijde gaf wat het meest gezocht werd: waardigheid en autonomie voor erkenning, veiligheid voor de Israëli's en Palestijnen. Onder de vele onderscheidingen wonnen Arafat en Rabin, en Israel's minister van Buitenlandse Zaken Shimon Peres, de Nobelprijs voor de vrede.

De akkoorden stelde echter beide zijden snel teleur. Inderdaad, terwijl de Israëli's en Palestijnen het over weinig anders eens waren, sloten ze zich bij elkaar aan met eenparigheid van stemmen dat Oslo een ramp is.

Woonden de Palestijnen nog onder directe Israëlische controle vóór Oslo, de aanvaarding van Israël vergrootte zich na verloop van tijd; zelfs het politieke geweld was afgenomen. Bewoners van de Westelijke Jordaanoever en Gaza konden lokaal reizen zonder controleposten en hadden toegang tot werk binnen Israël. Zij profiteerden van een rechtsstaat en een economie die meer dan verviervoudigd was zonder afhankelijkheid van buitenlandse hulp. Functionerende scholen en ziekenhuizen waren ontstaan, evenals verscheidene universiteiten.

Yasir Arafat beloofde Gaza om te zetten in "een Singapore voor het Midden-Oosten", maar zijn despotisme en agressie tegen Israël draaide deze heerlijkheid in plaats daarvan om in een nachtmerrie, die meer lijkt op Congo dan op Singapore. Onwillig om de permanente revolutie op te geven en een gewone leider te worden van een anonieme staat, heeft hij de Oslo-akkoorden uitgebuit door het opleggen aan de Palestijnen van een economische afhankelijkheid, tirannie, mislukte instellingen, corruptie, islamisme en een cultus van dood.

Voor de Israëli's leidde Oslo niet tot het verwachte einde van conflict, maar tot het ontsteken van Palestijnse ambities van het elimineren van de Joodse staat. Terwijl de Palestijnse woede omhoog wervelde, werden er meer Israëli's vermoord in de vijf jaar na Oslo dan in de vijftien jaar daaraan voorafgaand. Demagogische toespraken en gewelddadige acties kwamen op – en bleven onverminderd doorgaan gedurende de 23 jaar die volgen. Bovendien kostten de Palestijnse inspanningen Israël internationaal een delegitimisering toen links zich daartegen keerde, en zulke anti-zionistische nieuwigheden produceerde als de VN-Wereldconferentie tegen racisme in Durban en de Boycot, Desinvestering en Sancties (BDS) beweging.

Vanuit het oogpunt van Israël maakten de zeven jaren van Oslo verzoening, 1993-2000, 45 jaren van succesvolle afschrikking ongedaan. En toen zes jaar van eenzijdige terugtrekking, 2000-06, en een verder begraven van de afschrikking. Het decennium sinds 2006 heeft geen grote veranderingen gezien.

De Oslo uitwerking toonde de futiliteit van de Israëlische concessies aan de Palestijnen toen deze laatsten faalden te voldoen aan hun verplichtingen. Door Israëlische zwakte op te merken, heeft Oslo de slechte situatie nog erger gemaakt. Wat conventioneel het "vredesproces" wordt genoemd zou nauwkeuriger worden genoemd als het "proces van oorlog".

De valse hoop van een geslaagde overwinning

Waarom gaan de dingen zo verkeerd in wat een zo veelbelovende afspraak leek?

De morele verantwoordelijkheid voor de instorting van Oslo ligt uitsluitend bij Yasir Arafat, Mahmoud Abbas, en de rest van de leiding van de Palestijnse Autoriteit. Zij pretendeerden het aanvaarden van het bestaan van Israël en het verlaten van het rejectionisme, maar in feite trachtten zij te komen tot Israëls eliminatie via nieuwe, meer geavanceerde manieren, door het vervangen van geweld door delegitimisering.

Dit gezegd hebbende, hebben de Israëli's een diepgaande fout gemaakt, en zijn het proces van Oslo met een onjuiste premisse ingetreden. Yitzhak Rabin heeft deze fout vaak samengevat in de frase: "Je maakt geen vrede met vrienden. Je maakt het met zeer onverkwikkelijke vijanden." [2] Met andere woorden, hij verwachte een oorlog af te sluiten door middel van goedwillendheid, bemiddeling, flexibiliteit, terughoudendheid, vrijgevigheid en compromis, bekroond met een handtekeningen op officiële documenten. In deze geest zou zijn regering en ook al haar opvolgers ingestemd hebben met een breed scala van concessieovereenkomsten, zelfs tot het punt van het toestaan van Palestijnse milities, altijd in de hoop dat de Palestijnen het zouden beantwoorden door het aanvaarden van de Joodse staat.

Ze hebben het nooit gedaan. Juist het tegendeel, en zo verergerde het Israëlische compromis de Palestijnse vijandigheid. Elk gebaar bevorderde inmiddels een verder radicalisering, en mobiliseerde het Palestijnse politieke lichaam. Israëlische inspanningen tot "vrede" werden ontvangen als tekenen van demoralisering en zwakte. "Pijnlijke concessies" verminderden het Palestijnse ontzag voor Israël; ze maakten de Joodse staat kwetsbaar en hebben geïnspireerd tot irredentistische [inlijving] dromen van vernietiging.

In een terugblik verbaast dit niet. In tegenstelling tot Rabins slogan maakt men geen "vrede met zeer onverkwikkelijke vijanden" maar met voormalige zeer onverkwikkelijke vijanden. Dat wil zeggen, verslagen vijanden.

Dit brengt ons bij het sleutelbegrip van mijn benadering, die overwinning is, of het opleggen van iemands wil op de vijand, hem dwingen om door verlies zijn ambities tot de oorlog op te geven. Oorlogen eindigen, zo blijkt uit de historische gegevens, niet door goodwill maar door een nederlaag. Hij die niet wint, verliest. Oorlogen eindigen meestal wanneer het enerzijds leidt tot wanhoop, als die kant de oorlogsdoelstellingen heeft verlaten en de nederlaag geaccepteerd, en wanneer die nederlaag zijn wil om verder te vechten heeft uitgeput. Omgekeerd, zolang beide strijders nog steeds de hoop hebben om hun doelstellingen te bereiken door oorlog, zal het gevecht doorgaan of het potentieel hebben zich te hervatten.

Denkers en strijders zijn het door de eeuwen heen eens over het belang van de overwinning als het juiste doel van oorlogvoering. Zo schreef bijvoorbeeld Aristoteles dat de "overwinning het einde van het generaalschap is" en Dwight D. Eisenhower verklaarde: "In de oorlog is er geen substituut voor overwinning." Technologische vooruitgang veranderde deze blijvende menselijke waarheid niet.

Twintigste-eeuwse conflicten die resoluut eindigden zijn De Tweede Wereldoorlog, China-India, Algerije-Frankrijk, Noord Vietnam-Verenigde Staten, Groot-Brittannië-Argentinië, Afghanistan-Sovjet, en de koude oorlog. Een nederlaag kan leiden tot een militair pak slaag of vanuit een groei van de economische en politieke druk; dat vereist geen totaal verlies in een militaire of economische vernietiging, nog veel minder de vernietiging van een populatie. Bijvoorbeeld, de enige nederlaag in de Amerikaanse geschiedenis, in Zuid-Vietnam in 1975, trad op, niet vanwege een economische ineenstorting of gebrek aan munitie of een mislukking op het slagveld (de Amerikaanse zijde was de oorlog op de grond aan het winnen), maar omdat de Amerikanen de wil verloren om te vechten.

Inderdaad, 1945 markeert een scheidslijn. Daarvóór verpletterde overweldigende militaire superioriteit de wil van de vijand om te vechten. Sindsdien hebben grote slagveld successen nog maar zelden plaatsgevonden. Slagveld superioriteit vertaalt zich niet meer zoals vroeger in het breken van het vermogen van de vijand om te vechten. In Clausewitz' termen: moreel en wil zijn nu het centrum van die kracht, niet de tanks en schepen. Hoewel de Fransen hun vijanden in Algerije overwonnen met man- en vuurkracht, net als de Amerikanen in Vietnam en de Sovjets in Afghanistan, verloren al deze mogendheden toch hun oorlogen. Omgekeerd, slagveld verlies is geleden door de Arabische staten in 1948-82, door Noord-Korea in 1950-53, en door Irak in 1991 en 2003, die zich niet vertaalde in overgave en nederlaag.

Wanneer een verliezende partij haar doelen tot oorlog behoudt, blijft de hervatting van de oorlog mogelijk, en zelfs waarschijnlijk. Duitsers behielden hun doel om Europa te regeren na hun nederlaag in de Eerste Wereldoorlog en Hitler wilde het nog een keer proberen, zodat de geallieerden streefden naar een totale overwinning tegen de Duitsers en het niet een derde keer te proberen. De Koreaanse oorlog eindigde in 1953, maar Noord en Zuid hebben beide hun oorlogsdoelstellingen behouden, wat betekent dat het conflict zich op elk moment kan hervatten, evenals ook de oorlogen tussen India en Pakistan. De Arabieren verloren elke ronde van oorlogvoering met Israël (1948-49, 1956, 1967, 1973 en 1982) maar zagen lange tijd hun nederlagen als louter van voorbijgaande aard en gingen steeds voor een nieuwe poging.

II. Het harde werk van winnen

Hoe kan Israël zorgen dat de Palestijnen hun rejectionisme laten vallen?

Om te beginnen, een kleurrijk scala van aan (elkaar uitsluitende) plannen om het conflict te beëindigen ten gunste van Israël is decennia lang verschenen.[3] Uitgaande van het zachtste tot het zwaarste, waaronder:

• Territoriale terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever of een territoriaal compromis binnen de Westelijke Jordaanoever.
• Het land huren onder Israëlische steden op de Westelijke Jordaanoever.
• Het vinden van creatieve manieren om de Tempelberg te verdelen.
• Ontwikkeling van de Palestijnse economie.
• Bemoedigend goed Palestijns bestuur.
• Internationale troepen.
• Het verhogen van internationale fondsen (als het Marshall Plan-model).
• Unilateralisme (een muur te bouwen).
• Aan te dringen dat Jordanië is Palestina.
• Uitsluiten van ontrouwe Palestijnen uit Israëlische burgerschap.
• Uitzetting van Palestijnen uit door Israël gecontroleerde gebieden.

Het probleem is dat geen van deze plannen betrekking hebben op de noodzaak om de Palestijnse wil tot gevecht te breken. Zij beheren allemaal het conflict zonder het op te lossen. Ze willen allemaal de overwinning bereiken met een kunstje. Net als de Oslo-onderhandelingen zijn mislukt, net zo zal ook elke andere regeling mislukken die het harde werk van winnen wil omzeilen.

Dit historische patroon impliceert dat Israël slechts één optie heeft om een aanvaarding te verkrijgen van de Palestijnen: een terugkeer naar haar oude beleid van afschrikking, Palestijnen afstraffen wanneer zij agressief zijn. Afschrikking vraagt meer dan de taaie tactiek die elke Israëlische regering nastreeft; het vereist een systematisch beleid ter bevordering dat de Palestijnen Israël accepteren en het ontmoedigen van rejectionisme. Het vereist een lange-termijn-strategie die een verandering van het hart bevordert.

Een verandering van hart induceren is geen mooi of prettig proces, maar is gebaseerd op een beleid van evenredigheid en graduele reactie. Indien Palestijnen dit matig overtreden, moeten zij matig betalen; en zo verder. Reacties zijn afhankelijk van specifieke omstandigheden, zodat de volgende slechts algemene suggesties zijn als voorbeelden voor Washington, gaande van de mildste tot de meest ernstige:

Wanneer Palestijnse "martelaren" materiële schade veroorzaken, betalen ze voor de reparaties met ongeveer 300 miljoen dollar aan fiscale verplichtingen die de regering van Israël elk jaar aan de Palestijnse Autoriteit (PA) overdraagt. Reageren op de activiteiten die bedoeld zijn om Israël internationaal te isoleren en te verzwakken, door het beperken van de toegang tot de Westelijke Jordaanoever. Wanneer een Palestijnse aanvaller is gedood, begraaf het lichaam stil en anoniem in een pottenbakkersveld. Wanneer het PA-leiderschap aanzet tot geweld, verhinder dat ambtenaren terug kunnen keren naar de PA vanuit het buitenland. Reageer op de moord van Israëli's door de Joodse steden op de Westelijke Jordaanoever uit te breiden. Als PA-officials hun geweren richten tegen de Israëli's, arresteer ze en voorkom ze, en als dit herhaaldelijk gebeurt, ontmantel de beveiligingsinfrastructuur van de PA. Zou het geweld door blijven gaan, verminder en sluit vervolgens water en elektriciteit af die Israël levert. In het geval van geweervuur, mortier-beschietingen en raketten, bezet en controleer de gebieden waaruit deze afkomstig zijn.

Natuurlijk, het uitvoeren deze stappen staat precies tegenover de algemene mening in Israël vandaag, die vooral de Palestijnen rustig wil houden. Maar deze kortzichtige visie is gevormd onder de niet aflatende druk van de buitenwereld, en met name de Amerikaanse regering, voor verzoening met de PA. Het verwijderen van een dergelijke druk zal ongetwijfeld de Israëli's aanmoedigen naar meer assertieve tactieken dan hier geschetst.

Ware vrede betekent het vinden van manieren om de Palestijnen een verandering van hart te laten ondergaan, en te dwingen tot het opgeven van het rejectionism, aanvaarding van de Joden, het zionisme en Israël. Wanneer genoeg Palestijnen deze droom van het elimineren van Israël verlaten, zal men concessies willen doen in het beëindigen van het conflict. Ter afsluiting van het conflict moet Israël 50 procent en meer van de Palestijnen ervan overtuigen dat ze hebben verloren.

Het doel hier is niet Palestijnse liefde voor Zion, maar een afsluiten van de oorlog: het sluiten van de zelfmoord-fabrieken, het verwijderen van de demonisering van de Joden en Israël, erkenning van de Joodse band met Jeruzalem, het "normaliseren" van de betrekkingen met Israëliërs. Een Palestijnse aanvaarding van Israël zal worden bereikt wanneer, over een langdurige periode en met volledige consistentie, het geweld wordt beëindigd, en vervangen door scherp geformuleerde nieuwe gezichtspunten en brieven aan de redacteur. Symbolisch zal het conflict over zijn wanneer Joden die wonen in Hebron (op de Westelijke Jordaanoever) niet meer behoefte hebben aan veiligheid dan de Palestijnen die wonen in Nazareth (in Israël).

Voor hen die de Palestijnen zien als te fanatiek om te worden verslagen, antwoord ik: als Duitsers en Japanners, die niet minder fanatiek waren en veel krachtiger, konden worden verslagen in de Tweede Wereldoorlog en vervolgens omgezet in normale burgers, waarom dan niet de Palestijnen nu? Bovendien, moslims hebben herhaaldelijk opgegeven richting de ongelovigen door de geschiedenis heen, wanneer zij werden geconfronteerd met een vastberaden superieure macht, van Spanje tot de Balkan tot Libanon toe.

Israël heeft twee porties aan geluk. Ten eerste hoeft haar poging niet te beginnen op nul; peilingen en andere indicatoren suggereren dat 20 procent van de Palestijnen en andere Arabieren consequent de Joodse staat accepteren. Ten tweede moet het alleen de Palestijnen afschrikken, een zeer zwakke acteur, en niet de Arabische of islamitische bevolking als geheel. Hoewel zwak in objectieve voorwaarden (economie, militaire macht), hebben de Palestijnen een speerpunt van oorlog tegen Israël. Dus wanneer zij het rejectionisme verlaten, anderen (zoals Marokkanen, Iraniërs, Maleisiërs e.a.) nemen de signalen over van de Palestijnen en zullen na verloop van tijd waarschijnlijk hun voorbeeld volgen.

Palestijnen profiteren van hun nederlaag

Echter, hoeveel de Israëli's ook winnen bij het beëindige van hun resterende Palestijnse probleem, ze leven in een succesvol modern land, dat het geweld en de de-legitimatie heeft geabsorbeerd dat aan hen werd opgelegd. [4] Enquêtes tonen bijvoorbeeld aan dat Israëli's zijn onder de gelukkigste mensen wereldwijd, en stijgende geboortecijfers van het land bevestigen deze indrukken.

In tegenstelling hiermee leven Palestijnen in ellende, en vormen de meest geradicaliseerde bevolking in de wereld. Peilingen laten zien dat ze consequent kiezen voor nihilisme. Welke andere ouders vieren het dat hun kinderen plegers zijn van zelfmoordaanslagen? Welke ander soort mensen geeft een hogere prioriteit aan de nadelige gevolgen voor de buurman dan een verbetering van het eigen lot? Hamas en de Palestijnse Autoriteit voeren de autoritaire regimes uit die hen onderwerpen, onderdrukken en destructieve doelen nastreven. De economie in de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook hangt meer dan ergens anders af van gratis geld uit het buitenland, het creëren van zowel afhankelijkheid als wrok. De Palestijnse mores gaat achteruit en wordt steeds middeleeuwser. Bekwame en ambitieuze mensen wordt opgesloten in de politieke onderdrukking, falende instellingen en een cultuur waar de waan, extremisme en zelfvernietiging hoogtij viert.

Een overwinning van Israël bevrijdt de Palestijnen. Een nederlaag noodzaakt hen om in het reine te komen met hun irredentistiche [inlijvings] fantasieën en retoriek over revolutie. Een nederlaag bevrijdt hen ook om hun eigen leven te leiden. Bevrijd uit een genocidale obsessie tegen Israël, kunnen Palestijnen normale mensen worden met het ontwikkelen van een eigen politiek, economie, maatschappij en cultuur. Onderhandelingen kunnen dan eindelijk beginnen in alle ernst. In alles, gezien hun veel lager uitgangspunt, zullen de Palestijnen, ironisch genoeg, baat hebben van hun nederlaag, meer dan de Israëli's van hun overwinning.

Dat gezegd hebbende, deze wijziging zal niet eenvoudig gaan of snel: Palestijnen zullen de bittere kroes van de nederlaag moeten drinken, met al zijn ontberingen, vernietiging, en wanhoop, aangezien zij de smerige erfenis van Amin al-Husseini moeten afwijzen en hun reeds een eeuw durende fout erkennen. Maar er is geen snelkoppeling.

De behoefte aan Amerikaanse steun

Palestijnen implementeren een unieke wereldwijd ondersteuningsteam bestaande uit de Verenigde Naties en een groot aantal journalisten, activisten, opvoeders, kunstenaars, islamisten en linksen. Het is geen obscuur Afrikaans bevrijdingsfront, maar 's werelds favoriete revolutionaire zaak. Dit maakt Israëls taak lang, moeilijk, en afhankelijk van stoere bondgenoten, vooral de Amerikaanse regering.

Washington als een nuttig middel om de partijen niet weer terug te slepen naar weer onderhandelingen, maar krachtig te steunen Israëls pad naar de overwinning. Dat betekent niet alleen back-ups maken voor de dan plaatsvindende Israëlische betoningen van kracht, maar een voortdurende en systematische internationale inspanning om samen te werken met Israël, het selecteren van Arabische staten en anderen om de Palestijnen te overtuigen van de nutteloosheid van het rejectionisme: Israël is daar, het is er permanent, en het geniet een brede steun.

Dat betekent dat Israël de moeilijke stappen zoals hierboven beschreven, vanaf het anoniem begraven van de lichamen van de moordenaars tot aan het opdoeken van de Palestijnse Autoriteit. Het betekent diplomatieke steun voor Israël, zoals het ongedaan maken van de "Palestijnse vluchteling"-farce en het afwijzen van de vordering op Jeruzalem als de Palestijnse hoofdstad. Ook het beëindigen van voordelen voor de Palestijnen, tenzij ze meewerken aan volledige en blijvende acceptatie van Israël: geen diplomatie, geen erkenning als staat, geen financiële steun, en zeker geen wapens, nog veel minder een militie-opleiding.

Israëlisch-Palestijnse diplomatie is voorbarig, totdat de Palestijnen de Joodse staat accepteren. De centrale vraagstukken van de akkoorden van Oslo (grenzen, water, bewapening, heiligdommen, Joodse gemeenschappen in de Westelijke Jordaanoever, "Palestijnse vluchtelingen") kunnen niet nuttig worden besproken zo lang één partij nog steeds de ander verwerpt. Maar onderhandelingen kunnen zich heropenen en opnieuw kunnen de Oslo-kwesties worden opgenomen op dit vreugdevolle moment dat de Palestijnen de Joodse staat accepteren. Dat vooruitzicht ligt echter in de verre toekomst. Voor nu moet Israël winnen.

Bron: The Way to Peace: Israeli Victory, Palestinian Defeat - Israel News