De vruchten van ondermijning

Door Caroline Glick - 12 mei 2016

Achtenzestig jaar later blijkt dat er nog steeds elkaar beconcurrerende bendes proberen om de rest van ons te verplichten tot hun onwettige, anti-democratische en immorele gedrag.

Voor de regering-Obama is Israëls legertop de alternatieve overheid.

Dat is de les uit een artikel dat deze week werd gepubliceerd in Foreign Affairs door David Makovsky, een lid van John Kerry's onderhandelingsteam van het Ministerie van Buitenlandse Zaken tijdens zijn mislukte vredesproces twee jaar geleden.

Makovsky schreef dat het ongebreidelde belasteren van Sergeant Elor Azaria door de legertop, vanwege het doden van een gewonde terrorist in Hebron afgelopen maart, "de groeiende betrokkenheid van de IDF bij de Palestijnse kwestie blootlegt."

"Er is een diplomatiek vacuüm in de Israëlische politiek te zien," schreef hij als steun. "Het IDF heeft er steeds aan gewerkt om zich te doen gelden als een hoeder van de democratische waarden en als een stabilisator in de Israëlisch-Palestijnse arena."

Het artikel vertelt ons twee dingen. Ten eerste betreffende de regering: "Israëlische democratie" betekent dat Links het voor het zeggen heeft.

Het "diplomatieke vacuüm" waar Makovsky naar verwijst, is immers geen vergissing. De publiek gekozen leiders deelden als hun standpunt dat het "vredesproces" een fraude is. We kozen leiders die het erover eens zijn, dat als Israël concessies doet aan terroristen die niet niet beantwoord worden, er geen vredesproces is. Het is een proces van vernietiging van Israël.

Als de kiezers een regering hadden gewild die het anders aanvoelde, dan zouden zij wel voor de linkse leiders hebben gestemd.

Dus is het "diplomatieke vacuüm" gewoon een overheid die doet waarvoor ze gekozen werd om dit te doen.

De generale staf echter is de vertegenwoordiger van de Linksen, en heeft in de afgelopen maanden gediend als een surrogaat-overheid bij het nemen van stappen die de agenda van de Linksen vooruit helpt, en dat tegen de wens van de overheid en het publiek in dat die overheid heeft gekozen.

Bijvoorbeeld: de Generale Staf gaf "per ongeluk" het lichaam van een dode terrorist terug aan zijn familie, ondanks een uitdrukkelijk kabinetsbesluit om deze praktijk te beëindigen.

Ook zetten onze generaals continu de regering onder druk om in te stemmen met het afstaan van de veiligheidscontrole ​​over de Palestijnse bevolkingscentra, en de verantwoordelijkheid voor de veiligheid aan de terrorisme ondersteunende Palestijnse milities over te dragen. Dit ondanks het feit dat de regering herhaaldelijk hun standpunt heeft afgewezen.

Deze acties zijn op zichzelf al erg genoeg. Maar gezien in de context van de recente gebeurtenissen geven ze de indruk dat het voor onze generaals regel is om grove insubordinatie te plegen tegenover de regering Netanyahu, in plaats van uitzondering.

Plaatsvervangend generale stafchef Majoor-Generaal Yair Golan vergeleek op de Holocaust Remembrance Day de Israëlische samenleving met de nazi's. Dit was een directe aanval op het regeringsbeleid betreffende de strijd, in plaats van een verbinding met de overheid. Het was zelfs een aansluiting bij de Israël-bashers die het bestaansrecht van de Joodse staat ontkennen. En zijn kameraden in de Generale Staf en bij de Linksen die hem prezen voor zijn schrikbarende gedrag.

En dan was er de onlangs overleden Majoor-Generaal Meir Dagan, de gepensioneerde directeur van de Mossad.

Afgelopen donderdag op Kanaal 2 zond het onderzoeksjournalistieke nieuwsprogramma Uvda een interview met Dagan uit, dat kort voor zijn dood was opgenomen.

Dagan vertelde aan gastheer Ilana Dayan, dat hij in 2010 spionage pleegde.

Dagan onthulde dat hij in 2010, achter de rug van premier Benjamin Netanyahu om, de toenmalige CIA-directeur Leon Panetta informeerde dat Netanyahu en zijn toenmalige minister van defensie Ehud Barak op het punt stonden om de veiligheidsdiensten te gelasten de nucleaire installaties van Iran aan te vallen.

Panetta, die ook door Dayan werd geïnterviewd, bevestigde Dagans opmerkingen.

Dagan gaf drie gronden van rechtvaardiging voor zijn gedrag. Hij beweerde dat hij handelde uit nationaal belang van Israël, en Netanyahu handelde uit "politieke motieven".

Dagan gaf aan dat als Israël had aangevallen, de VS geweld zou hebben gebruikt om de nucleaire installaties van Iran te beschermen tegen Israël.

Dagan betoogde ook dat Netanyahu de schuld heeft van het besluit van president Barack Obama om met het Iraanse regime een ​​deal te sluiten, dat effectief de weg vrijmaakt voor de opkomst van Iran als kernmacht en regionale hegemonie.

Had Netanyahu samengewerkt met Obama, zo betoogde Dagan, dan zou Obama niet de onderhandelingen met Iran hebben geopend

Dagans acties en zijn rechtvaardigingen tonen dat hij Panetta vertrouwde, en via hem ook Obama, meer dan hij Netanyahu vertrouwde, een man die hij verafschuwde.

Kort nadat zijn interview werd uitgezonden, plaatste de New York Times een artikel dat het vertrouwen van Dagan in Obama tegensprak, en waaruit blijkt dat het oordeel van Netanyahu veruit superieur was aan dat van zijn spion-chef.

Het profiel dat David Samuels gaf van Obama's plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur Ben Rhodes, "de meest invloedrijke stem in het vormgeven van de Amerikaanse buitenlandse politiek, afgezien van Obama zelf", onthulde dat het Iran-beleid van Obama al was bepaald voordat hij in functie kwam. En het had niets te maken met wat Netanyahu wel of niet deed.

Samuels legde ook bloot dat Dagans vertrouwelinge Panetta weinig meer was dan een marionet, die werd gecontroleerd door Obama en Rhodes.

Uit een openhartig interview met Panetta bleek dat Obama hem de taak had gegeven om Netanyahu te overtuigen de nucleaire installaties van Iran niet aan te vallen.

Zoals Samuels het stelde, zei Panetta als minister van Defensie: "Een van de belangrijkste taken was... Netanyahu en zijn minister van defensie Ehud Barak weerhouden van de lancering van een preventieve aanval op de nucleaire installaties van Iran."

Panetta zei dat hij hen overtuigde om Iran niet aan te vallen toen hij hen vertelde dat als het puntje bij paaltje kwam, Obama de Amerikaanse troepen orders zou geven om een aanval op Iraanse faciliteiten te voorkomen als het regime kernwapens wil verwerven.

Panetta heeft daarna toegegeven dat hij niet meer geloofde dat hij toen de waarheid sprak.

Voor zijn deel heeft Rhodes laten blijken dat het vanaf het begin van het presidentschap van Obama zijn doel was om een ​​deal te sluiten met Iran, en onderwijl de allianties van de VS met Israël en de soennitische staten te beëindigen.

In de woorden van Rhodes was, vanuit het perspectief van Obama, het bereiken van een deal met Iran "de kern van het doel" waar Obama's hele visie zich in deze getransformeerde Amerikaanse buitenlandse politiek op richtte.

Rhodes zei dat Obama dit gelooft: "We hoeven niet in terugkerende conflicten te zitten als we andere manieren vinden om deze problemen op te lossen. We kunnen dingen doen die het conventionele denken uitdagen, weet je - 'AIPAC zal dit niet willen' of 'de Israëlische regering zal dit niet willen,' of 'de Golfstaten zullen het niet leuk vinden.'" Hij vervolgde: "Het is de mogelijkheid van een verbetering van de betrekkingen met de tegenstanders. Het is non-proliferatie. Dus al deze draden was de president al aan het spinnen - en dat bedoel ik niet in de zin van druk uitoefenen. Gedurende bijna een decennium sponnen al deze gedachten rond Iran."

Rhodes zei dat de regering beweerde dat de gesprekken met Iran pas begonnen na de verkiezingen van 2013, toen de zogenaamd gematigde Hassan Rouhani aan de macht kwam in plaats van de vertrekkende president Mahmoud Ahmadinejad, wat een bewust verzonnen leugen was.

De mythe van de Iraanse "gematigden" die opgesloten zitten in een strijd met de "extremisten" werd toen uitgevonden, zei Rhodes. Dit om "een bron van structurele spanning tussen de VS en Iran te elimineren die ruimte zou scheppen voor Amerika om zich los te maken van de bestaande allianties met landen als Saoedi-Arabië, Egypte, Israël en Turkije."

Panetta en andere hoge functionarissen in de regering-Obama vertelden Samuels dat Obama hun advies negeerde, en hen gebruikte als "dekmantel" om zijn radicale agenda in het buitenlandse beleid door te drukken.

Netanyahu begreep dit alles intuïtief. Maar Dagan weigerde om het te zien. Gedreven door zijn persoonlijke antipathie richting Netanyahu en door eigen opgeblazenheid, koos hij ervoor om Panetta te vertrouwen, en via hem Obama, meer dan hij de man vertrouwde die hij wettelijk verplicht was om te dienen.

En dus ondermijnde Dagan moedwillig het gezag van de premier. Hij onthulde op onrechtmatige wijze het meest geheime operationele geheim van Israël aan de marionet van Obama. Door zijn actie nam Dagan het laatste obstakel weg voor Obama om zijn anti-Israëlische agenda na te streven.

Toen zijn laatste interview werd uitgezonden, betoogden veel supporters van Dagan dat zijn gedrag niet to the point is. Het is Netanyahu's fout dat Israël Iran niet heeft aangevallen op dat moment of daarna. Netanyahu, zo zeggen zij, zou Dagan hebben kunnen ontslaan en vervangen door iemand die met zijn eigen inschattingen overeenkwam.

Hoewel dit in theorie klopt, beledigen deze argumenten de inlichtingendienst. Het zou een nonchalante waarnemer zijn bij de routinematige insubordinatie van officiële veiligheidsambtenaren met een zachte zelfgenoegzaamheid richting rechtse politici.

Netanyahu liet Dagan eervol met pensioen gaan uit de Mossad, ondanks zijn verschrikkelijke gedrag.

En toch, op het moment dat hij de deur uit was, bekritiseerde Dagan Netanyahu en projecteerde zijn eigen gedrag op de minister-president. Dagan hekelde hem als onverantwoordelijk, onbetrouwbaar en gevaarlijk. Misschien in de hoop Obama te helpen in de herverkiezing aan de vooravond van de verkiezingen van 2012. Dagan vertelde Dayan dat hij de Amerikanen had ingelicht over de geplande aanval door Netanyahu op de nucleaire installaties van Iran.

Verre van gestraft te worden voor zijn spionage, was Dagan de grote held. Hij was de held van links en de ster van het internationale uitgelezen circuit.

Net als Golan zagen de Linksen hem als een bewaker van Israëls "democratische waarden".

De reactie van links naar Dagan en Golan tonen de echte machtsverhoudingen aan tussen een rechtse premier en de linkse opstandige generaals.

Had Netanyahu Dagan ontslagen, dan zou hij net zo hebben gehandeld als hij deed bij zijn pensionering. En hij zou nog meer geïdealiseerd zijn als martelaar, net zoals het was toen hij met pensioen ging. Misschien hoopte Netanyahu dat door Dagan niet te ontslaan, hij een betere kans had om de nucleaire installaties van Iran aan te vallen, dus nadat hij weg was. Hoe het ook zij, de blinde Dagan was sterker dan de scherpzinnig Netanyahu.

Het is moeilijk om de schade aan de veiligheid van Israël, die veroorzaakt werd door Dagan, te beoordelen. Maar het is duidelijk dat de schade die hij ons deed, immens was, zowel strategisch als op de lange termijn en multi-dimensionaal.

En de nationale veiligheid was niet het enige slachtoffer door het gedrag van Dagan. Zijn insubordinatie, evenals die van zijn kameraden in de Generale Staf, gaf een verwoestende normatieve klap voor het land.

Vanuit het perspectief van de democratische normen is echter het slechtste deel van de ondermijning door Dagan, dat hij er trots op was.

Door erop aan te dringen dat zijn laatste interview postuum zou worden uitgezonden, liet Dagan zien dat hij in zijn nalatenschap een ondermijning van de regering wilde. Dagans laatste daad was zijn landgenoten te vertellen dat het legitiem is om zichzelf boven de wet te plaatsen, en boven de wettige overheid onafhankelijke acties te voeren, die het hele land zullen verplichten.

Ironisch genoeg is er geen inhoudelijk verschil tussen de acties van Dagan - of van de generaals - en de acties van de zogenaamde Hilltop Youth [Heuveltop-jeugd] in Samaria, die door de generaals continu veroordeeld worden als de grootste bedreiging voor Israël.

Net als de generaals verwerpen de extreem-rechtse tieners het gerechtelijke gezag van de overheid. Net als de generaals geloven de bewoners van "de staat van Judea" dat ze weten hoe zij de nationale veiligheid van Israël beter kunnen bevorderen dan onze gekozen leiders.

Het is waar, de schade die de generaals veroorzaken aan het land door de onthulling van staatsgeheimen aan buitenlandse regeringen, en het volk van Israël gelijk stellen aan nazi's, dat is enkele ordes groter dan de schade die wordt aangericht door fanatieke tieners die Arabische eigendommen vernielen. Het is inderdaad ook veel groter dan de vermeende moorden, waarvan een handvol Hilltop Youth wordt beschuldigd het gepleegd te hebben.

En door het onwettige handelen en het tonen van een bodemloze minachting voor onze gekozen leiders, vertellen Dagan, Golan en hun kameraden aan de Hilltop Jeugd, en aan de rest van ons, dat de wet is wat zij zeggen dat het is.

Achtenzestig jaar geleden, na het verklaren van de onafhankelijkheid van Israël, waarborgde David Ben-Gurion met de ontmanteling van de ondergrondse milities het voortbestaan ​​van de staat als een coherente politieke eenheid.

Achtenzestig jaar later werken er nog steeds concurrerende bendes, die proberen om de rest van ons te verplichten aan hun onwettige anti-democratische en immorele gedrag. Als Israël de komende 68 jaar wil overleven, moeten we krachtig handelen en openhartig deze stand van zaken beëindigen.

Bron: Column One: The fruits of subversion - Opinion - Jerusalem Post