Artikel

Palestijnse leiders hebben herhaaldelijk aangetoond dat hun prioriteit niet is een vrede, een tweestatenoplossing, of een Palestijnse staat, maar repressie.

Frankrijk leidde met de steun van de Verenigde Staten een nieuwe poging tot vrede tussen Israël en de Palestijnen, met het impliciete doel dat er een onafhankelijke Palestijnse staat zou komen -- maar wat moeten we verwachten van zo'n staat?

Hoewel vorig gedrag niet een perfecte voorspeller van toekomstig gedrag is, is het wel een sterke indicator ervan, vooral als er geen corrigerende actie is ondernomen.

Toen Israël zich terugtrok uit de Gazastrook in 2005, verklaarde de president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas: "De dageraad van vrijheid stijgt op met de evacuatie van de laatste Israëlische soldaat en kolonist." Maar toch, in plaats van met die vrijheid een succesvolle economie op te bouwen, vernietigden de Palestijnen de kassen die de kolonisten hadden verlaten, en de terroristen lanceerden raketaanvallen tegen Israël. Deze aanvallen dwongen Israël tot het instellen van een marine-blokkade van Gaza, om de levering van wapens aan de terroristen te beperken .

De Oslo-akkoorden, ondertekend door Israël en de Palestijnen in de jaren '90, gaven een overgangsperiode aan van wat moest leiden tot een Palestijnse staat. Echter, in plaats van een vreedzame coëxistentie met Israël, lanceerde de Palestijnse leiding een aanval die bekend werd als de Tweede Intifada.

Tijdens de recente steek-aanvallen door Palestijnse terroristen, verklaarde Abbas: "Elke druppel bloed die werd vergoten in Jeruzalem is zuiver bloed, zolang het ter wille van Allah is. Elke shahid (martelaar) zal in de hemel zijn, en iedere gewonde zal worden beloond, door de wil van Allah."

Deze gewelddadige acties, en het aanzetten daartoe, zijn geen uitzonderingen. Ze maken deel uit van een patroon van Arabische ontkenning van het Joodse recht om te bestaan, iets wat al begon lang voordat de onafhankelijkheidsverklaring van Israël kwam, en dat verschillende oorlogen en talloze terroristische aanslagen tegen Israël veroorzaakte.

Palestijnse democratie is tot nu toe een mislukking geweest. Yasser Arafat werd in juli 1994 tot president van de Palestijnse Autoriteit (PA) gekozen voor een termijn van vier jaar, maar hij bleef aan de macht, zonder verdere verkiezingen, meer dan 10 jaar tot aan zijn dood in november 2004. Mahmoud Abbas werd tot president verkozen in mei 2005, en is elf jaar later nog steeds in functie, zonder verdere verkiezingen.

Hamas, dat de PA parlementsverkiezingen van 2006 won, werd nooit uitgenodigd om de PA-teugels van de macht over te nemen, maar het nam door een gewelddadige omverwerping van Fatah de controle van de Gazastrook over, en nog steeds beheerst het Gaza -- ook zonder verdere verkiezingen -- tien jaar later.

Fatah en Hamas hebben de verkiezingen gebruikt om een schijn van democratie te creëren, en beide hebben hun gezag misbruikt door het veel verder te laten reiken dan hun legitieme mandaten. Beide gebruiken routinematig de controle van de media, de controle over het onderwijssysteem, en ze gebruiken geweld om hun macht te behouden, zoals uitgebreid gedocumenteerd is door de Israëlisch-Arabische journalist Khaled Abu Toameh.

Corruptie in de PA en Hamas wordt algemeen erkend door commentatoren, variërend van de extreem anti-Israëlische, tot aan de enigszins gematigde pro-Palestijnse, en tot aan de pro-Israëlische toe.

Zoals in 2003 werd gemeld door CBS Nieuws, heeft "Yasser Arafat bijna $1 miljard aan openbare middelen weggesluisd tijdens het verzekeren van zijn politieke overleving, maar er wordt veel meer vermist."

Abbas heeft die traditie voortgezet. Haaretz heeft gemeld dat "de Panama Papers laten zien dat Tareq Abbas, de zoon van de president van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, aandelen heeft ter waarde van bijna $ 1 miljoen in een bedrijf dat is gekoppeld aan de PA."

Khaled Abu Toameh schreef dat "4,5 miljard dollar die de Amerikanen geïnvesteerd hebben in het bevorderen van de Palestijnse democratie de afvoer in gingen, of belandden op geheime Zwitserse bankrekeningen."

Hamas, dat deels vanwege de Fatah corruptie werd gekozen, is net zo corrupt. Moshe Elad schreef in Tablet Magazine dat de Hamas-regering "gecentraliseerd is en corrupt, het ontbreekt hen aan effectiviteit; omkoping speelt een zeer belangrijke rol in de samenleving, en vriendjespolitiek heerst, waarbij slechts enkele families of familieleden profiteren van de staatsmonopolies op basis van diensten en grondstoffen."

Associated Press heeft gemeld dat 95,5% van de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever gelooft dat de PA corrupt is, terwijl 82 procent van de Palestijnen in Gaza gelooft dat Hamas corrupt is.

Zoals eerder opgemerkt, is de bevordering van haat door de Palestijnse leiders wijdverspreid. Het is de voornaamste hinderpaal voor een vreedzame coëxistentie met Israël. Een voorbeeld van de Palestijnse haatpropaganda is een film die gemaakt is voor kinderen, waarover door de Londense Daily Mail gerapporteerd wordt:

"Je ziet het kleine meisje, gekleed in een hijab, voorwenden om twee jongens te steken, die verkleed zijn als Israëlische soldaten, en die reageren door op haar te 'schieten'. Vervolgens, temidden van geschreeuw vanuit de loeiende menigte, slacht een jongen die verkleed is als een gemaskerde terrorist de soldaten af met een (replica) semi-automatisch wapen."

De krant voegde eraan toe dat de video werd gefilmd tijdens een "festival van haat", dat gedeeltelijk werd gefinancierd door een liefdadigheidsinstantie uit de UK, welke wordt ondersteund door de British Labour Party-leider Jeremy Corbyn en door sommige andere afgevaardigden van de Labour.

Zowel Fatah in de Westelijke Jordaanoever als Hamas in de Gazastrook beheersen hun regeringen als zijnde dictaturen, waar vrijheid van meningsuiting wordt geweigerd en waar een dissident wordt gestraft met de gevangenis, mishandeling, foltering of dood. Deze vergelding wordt algemeen erkend, zelfs door organisaties die vaak worden beschouwd als zijnde bevooroordeeld tegen Israël, zoals Human Rights Watch (HRW) en Amnesty International (AI).

In 2011 documenteerde HRW in een rapport van 35 pagina's "gevallen van beveiligingskrachten die journalisten hebben gemarteld, geslagen, en hen willekeurig hebben vastgehouden, hun uitrusting in beslag genomen, en hen verhinderd om de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook te verlaten."

"De Palestijnse autoriteiten in de Westelijke Jordaanoever en de de-facto regering van Hamas in de Gazastrook, beperken de vrijheid van meningsuiting, onder meer ook door arrestatie en opsluiting van critici en politieke tegenstanders. Ook beperken zij het recht op vreedzaam vergaderen en gebruiken buitensporig geweld in het verspreiden van demonstraties. Marteling en andere mishandeling van gevangenen zijn ook gewoon in de Gaza en de Westelijke Jordaanoever."

Palestijnse leiders hebben al hun inspanningen geconcentreerd op het voeren van een oorlog tegen Israël en het verhogen van hun eigen persoonlijke rijkdom. De beste economische mogelijkheden voor de gemiddelde Palestijnen van de Westelijke Jordaanoever zitten in de bouw van nederzettingen of dagelijks naar banen in Israël te pendelen.

Voor het ontbreken van een Palestijnse economische ontwikkeling in de Westelijke Jordaanoever is de schuld vaak op Israël geschoven, maar op het moment dat Israël zich terugtrok uit de Gazastrook, grepen de Palestijnse leiders niet de kans om de economie van Gaza op te bouwen. In plaats daarvan kozen ze ervoor hun middelen te besteden aan raketten, terreurtunnels en verrijken van de leiders van Hamas.

Zij die de financiering verschaffen aan de Palestijnen zijn zich bewust van dit probleem, maar ze hebben hun invloed niet aangewend om het te beteugelen. In feite belonen ze het.

Het Palestijnse leiderschap in Gaza is op twee manieren beloond voor elke oorlog met israël die ze hebben gestart. Tijdens de oorlog worden ze beloond door de internationale media, die zorgt voor brede dekking van de Palestijnse slachtoffers, terwijl ze de terroristische acties negeren die hebben geleid tot deze slachtoffers (ze spelen in op de "dode baby strategie" van Hamas). En na de oorlog wordt het Gaza-leiderschap beloond met meer geld, dat beschikbaar is voor de wederopbouw, ondanks de wetenschap dat een groot deel daarvan zal worden gebruikt voor de wederopbouw van het terroristische arsenaal.

De leiding van de Fatah/Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever wordt beloond door de internationale donoren die de financiering doen van President Mahmoud Abbas, wetend van de omvang van de corruptie van zijn regime en het gebrek aan democratie.

Palestijnse leiders hebben herhaaldelijk aangetoond dat hun prioriteit niet vrede of een tweestatenoplossing is, of een Palestijnse staat, maar repressie. Als er een Palestijnse staat wordt gecreëerd zonder deze destructieve praktijken te corrigeren, dat is het zeer waarschijnlijk dat het nieuwe Palestijnse regime hetzelfde patroon dat het reeds heeft, zal volgen, dus een haatzaaiende, corrupte, ondemocratische, onderdrukkende, oorlogvoerende partij, met een ineffectief regime. Dit zou niet alleen een bedreiging zijn voor de veiligheid van Israël, het zou slechts meer van hetzelfde betekenen voor de Palestijnen.

Het huidige spreken door westerse leiders over vrede, een tweestatenoplossing en een Palestijnse staat maakt geen melding van deze gevaren. Als die leiders een duurzame vrede wensen te bereiken, die gunstig is voor Israël en de Palestijnen, in plaats van een instabiele situatie te creëren en onherstelbare schade aanrichten voor beide zijden, dan moeten vredesdiscussies rekening houden met de Palestijnse werkelijkheid.

Fred Maroun, een linkse Arabier gevestigd in Canada, heeft opinie-artikelen geschreven voor New Canadese Media en andere uitgevers. Vanaf 1961-1984 woonde hij in Libanon.

Wat te verwachten van een onafhankelijke Palestijnse staat