ISRAËLS DEMOCRATISCHE INEENSTORTING

Wetgeving die onmiddellijk moet worden aangenomen.

29 maart 2016 - Caroline Glick

De Israëlische democratie is in kritieke toestand.

Zondag heeft het Hooggerechtshof geoordeeld dat het beleid van de regering over het natuurlijke gas onwettig is. Het beleid dat werd onderhandeld met buitenlandse energiebedrijven, was de basis voor de ontwikkeling van het grote offshore gasveld Leviathan. Het was de bedoeling om de toekomstige gasprijzen te verankeren en voor zekerheid te zorgen in de gasbaten voor de overheid en voor energiezekerheid voor het land in de komende decennia. Op basis van dit overheidsbeleid onderhandelde men over aardgasleveringen aan Egypte, Turkije en Jordanië.

Gezien de enorme kosten van de ontwikkeling van deze offshore-gasvelden werd in dit beleid, dat werd vastgesteld in nauw overleg met juristen en toezichthouders, een basisprijs bepaald voor aardgas, die zou worden bevroren voor 10 jaar. Het punt van deze prijsblokkering was om investeerders aan te moedigen de financiële risico's te nemen in het verkennen en ontwikkelen van de Israëlische velden. De bevriezing van de prijzen garandeerde hen een minimale winst op hun investering.

In een gezonde democratie zou het hof nooit hebben ingestemd met een populistische petitie tegen het gasbeleid van de overheid die wordt ingediend door een consortium van radicale NGO's. Onder normale regels die van toepassing zijn in elke andere volwassen democratie in de wereld, zouden de indieners geen recht hebben gehad om hun petitie in te dienen.

In staten die niet gecontroleerd worden door een juridisch junta, dus waar de mensen hun vertegenwoordiger hebben gekozen, is het het voorrecht van de overheid om het energiebeleid van de staat te bepalen en om deals te sluiten en te ondertekenen met buitenlandse overheden en investeerders. Maar in Israël geeft de rechter dat recht aan iedereen die het wil.

Gezien de radicale afkomst van onze rechters, was het niet verwonderlijk dat de rechtbank een proces heeft ontworpen, waarin deze zichzelf benoemt - en dus een groep van niet-gekozen radicalen toestaat om een petitie in te dienen om zo de energiesector van Israël te vernietigen, en een verlies van honderden miljarden shekels te veroorzaken.

Zich bewust van wat er op het spel staat, nam vorige maand premier Benjamin Netanyahu de ongekende stap om te getuigen bij het Hooggerechtshof bij de verdediging van het gasbeleid van zijn regering. In plaats van boven de zaak te gaan staan gedroegen deze rechters onder leiding van Rechter Elyakim Rubinstein zich als verwende tieners. Nadat Netanyahu was uitgesproken, jammerde Rubinstein dat de rechters alle argumenten van Netanyahu uit het hoofd kenden. Netanyahu, zo maakte hij impliciet duidelijk, was hun tijd aan het verspillen met het verdedigen van een beleid waar hij ​​maanden de tijd voor had genomen om te onderhandelen en waar de economische toekomst van Israël mee is verbonden.

Hoewel de rechters een maand geleden te kennen gaven dat ze een prijsblokkeringsclausule zouden afwijzen en zo het gehele beleid in de grond te boren, weigerden velen om hun dreigement serieus te nemen. Het idee dat de rechter de overheid het recht zou ontnemen om Israëls energiebeleid vast te stellen en de energieleveringsovereenkomsten te gaan regelen welke de regering uitonderhandelde met drie buitenlandse regeringen, was zo verbijsterend dat de commentatoren hebben aangenomen dat de rechters aan het bluffen waren.

Maar dat waren ze niet aan het doen. In reactie op de uitspraak zondag, zei Netanyahu: "De beslissing van het Hooggerechtshof is een ernstige bedreiging voor de ontwikkeling van Israëls gasreserves." Netanyahu merkte op: "Israël wordt gezien als een land met overdreven gerechtelijke betrokkenheid, waarmee het moeilijk is om zaken te doen. Zeker zal niemand het vieren dat het gas diep onder de zee zal blijven, en dat honderden miljarden dollars niet de Israëlische burgers zullen bereiken."

Het directe gevolg van de uitspraak is dat de Israëlische consumenten gedwongen zullen worden om hogere prijzen voor energie te betalen. De enige investeerders die mogelijk nog bereid zijn om verder te werken onder omstandigheden waar de overheid niet in staat is om te onderhandelen over bindende internationale afspraken, zijn degenen die hier al mee bezig zijn. Noble Energy en zijn Israëlische partner Delek Energy, die op dit moment op de offshore gasveld Tamar actief zijn, die het ontwikkelden tegen hoge kosten, zullen een effectief monopolie behouden op de productie van gas in de komende jaren.

Door de uitspraak van de rechtbank zal het mammoetgasveld Leviathan waarschijnlijk helemaal niet worden ontwikkeld. Wie bij zijn volle verstand zou dat risico nu willen nemen?

Bijgevolg zal Israël volledig afhankelijk zijn van het veld Tamar, ten nadele van de consument en de continuïteit van de energievoorziening. Het zal niet in staat zijn om gas te exporteren naar haar buren waarmee deals te goeder trouw gesloten werden.

De bredere gevolgen van de uitspraak van de rechtbank is dat buitenlandse investeerders in elke economische sfeer helemaal weg zullen sturen van Israël. Immers, geen verantwoordelijke investeerder zal investeren in een land waar op een gegeven moment, in strijd met de fundamentele democratische normen en praktijken, van ongekozen rechters kan worden verwacht de regels van het spel te veranderen.

En dit zijn niet de enige juridische dictators die het publiek hun burgerrechten ontnemen. De dag voordat de rechtbank de controle van de Israëlische economie en de buitenlandse betrekkingen overnam, had de procureur-generaal Avichai Mandelblit besloten dat de ministers niet het recht hebben om te beslissen hoe ze hun budgetten te besteden hebben.

Vorig jaar bevroor de minister van Cultuur en Sport, Miri Regev, de overheidsfinanciering van het Almidan theater in Haifa. Regev speelde, nadat Almidan besloten had om De Parallelle Tijd op het podium te brengen, een toneelstuk gebaseerd op de geschriften van een terrorist die een levenslange gevangenisstraf uitzit voor de ontvoering en moord op IDF-soldaat Moshe Tamam in 1984.

Het toneelstuk, dat het leven van terroristen in de Israëlische gevangenis portretteert, verheerlijkt de terroristen en het terrorisme. Almidan diende een petitie bij de rechtbank in om Regev te dwingen zijn publieke financiering te herstellen. Met andere woorden, Mandelblit besloot - als een surrogaat ten opzichte van de rechtbank - dat ministers niet de bevoegdheid hebben hun ministeries te leiden.

In de afgelopen 25 jaar heeft de rechtbank, gesteund door de radicaal bevooroordeelde media en de multi-miljoenen-dollar-industrie van de door het buitenland gefinancierde ngo's, steeds meer regeringsbevoegdheden en -voorrechten overgenomen van de gekozen leiders van Israël.

Het heeft de macht over het IDF gevangen genomen om operationele beslissingen te nemen. Het heeft de macht van de Israëlische Landautoriteit gegrepen om het beleid te bepalen voor het toewijzen van staatsland. Het heeft de macht van de regering overgenomen om grenscontroles af te dwingen, het onderwijs te bepalen, evenals de gezondheidszorg, de bescherming van de consument en het in arrest nemen en het commerciële beleid.

Met andere woorden, de afgelopen 25 jaar heeft de president van het Hooggerechtshof dictatoriale macht gekregen van Israëls zwakke en nietsvermoedende wetgevers. Het hof heeft elk aspect van de Israëlische bestuur overgenomen. En zoals de weigering van Mandelblit om het financieringsbesluit van Regev te verdedigen voor de rechtbank illustreert, dat de meeste problemen niet eens hoeven te worden berecht door de rechtbank vanwege de radicale standpunten van de rechtbank om het overheidsbeleid te dicteren.

Door de procureur-generaal en zijn leger van juridische adviseurs in elk regeringsministerie, de nationale autoriteiten en het leger, heerst het hof uniform door zijn radicale, socialistische en post-zionistische standpunten in alle aspecten van het bestuur en de wetgeving.

Als er nog iets goed kan voortkomen uit deze schandalige gebeurtenissen van deze week, moet Netanyahu nu opstaan tegen deze juridische broederschap. Hij moet onmiddellijk handelen om wetgeving aan te nemen om het gezag van de rechtbank te beteugelen, en de bevoegdheden van de gekozen vertegenwoordigers van het publiek te herstellen.

Als Netanyahu dat doet, kan hij de Israëlische democratie herstellen. Als hij er niet in slaagt om op te treden, zal hij de geschiedenis ingaan als degene die volledig medeplichtig is aan de juridische broederschap en aan de vernietiging van de vrijheid in de Joodse staat.

Bron: Israel's Democratic Collapse | Frontpage Mag