Het is het verhaal, sufferd

2 september 2016 | door Vic Rosenthal

Hoe kun je mensen karakteriseren als een bevolking? De meesten van ons zouden zeggen dat een volk een combinatie is van taal, religie, cultuur, plaats van herkomst, en genetische herkomst, en dat haar leden zich identificeren met een historisch verhaal, dat beschrijft hoe zij dat werden.

Het Joodse volk is een model dat geldt voor een volk, met een unieke taal en godsdienst, een duidelijke herkomst, dat duidelijk te onderscheiden is door genetica en met een historisch verhaal dat verspreid is over duizenden jaren, en dat is waarschijnlijk het meest krachtige verhaal is in een groot deel van de beschaafde wereld. Dit is de reden waarom het is zo typisch beschamende brutaliteit is voor Palestijnen om te betogen dat er alleen een Joodse godsdienst is en geen Joods volk.

De Palestijnen hebben geen unieke godsdienst, taal, genetische identiteit of plaats van herkomst – tenzij u zo iemand als de voorouder ziet, die in het Mandaatgebied van Palestina leefde gedurende ten minste twee jaar, als hier geworteld. Maar ze hebben een historische vertelling waarmee zij zich sterk identificeren.

Het is een relatief nieuw verhaal, dat ontstond in het midden van de 20e eeuw als reactie op de oprichting van de Joodse staat. Het is grotendeels onwaar - er is geen lange termijn 'Palestijnse' aanwezigheid in het land van Israël (de beweringen die teruggaan naar bijbelse tijden zijn belachelijk, en enkele 'Palestijnen' kunnen hun afstamming in het land traceren tot vóór ongeveer 1830; de meesten stammen af van 20e eeuwse migranten). Hun verhaal over hun onteigening door de Zionisten is ook voor een groot deel vals en eigenbelang. En geen van deze zaken doet ertoe.

Wat er toe doet is dat vrijwel alle Palestijnen het verhaal geloven, en het is perfect ontworpen om te combineren met de kenmerken van de Arabische en islamitische cultuur van de Palestijnen op een zodanige wijze dat het een eindeloos, onoplosbaar conflict met de Joodse staat veroorzaakt.

Het verhaal vertelt over een trotse cultuur die geworteld is in het land, dat onteigend is door buitenlandse invallers die er geen band mee hebben. Het vertelt over de vernedering van het Palestijnse volk, hun rijkdom en bezit, dat is afgenomen van hen. Het vertelt over een moslimland dat wordt geregeerd door ongelovigen, of bijna nog erger, door Joden, Mohammeds historische vijanden van wie een inferieure rol wordt geëist door de Koran. Het vertelt over Arabische mannelijkheid, die wordt beledigd door herhaalde militaire nederlagen tegen deze kinderen van varkens en apen.

Het verhaal vertelt over een onhoudbare toestand, en de botsing met de Arabische cultuur en de islam, iets wat niet kan worden opgelost door een compromis waardoor de voortzetting van de Joodse soevereiniteit geen echte betekenis krijgt. Elke oplossing moet, om voor de Palestijnen aanvaardbaar te zijn, de terugkeer naar hun 'eigendom' vereisen – dat wil zeggen de 'terugkeer' van de afstammelingen van de Arabische vluchtelingen naar 'hun huis'. Voor moslims er is ook nog het feit dat het hele land, gelet op een bepaalde moment dat het geregeerd werd door moslims, een onderdeel is van de dar al islam en volgens die islamitische regel moet terugkomen. En natuurlijk, geen enkele situatie waarin een Jood superieur zou zijn aan een moslim is op enigerlei wijze acceptabel.

Erger nog, de Arabische eer die was gestolen door militaire nederlagen, en die voort blijft duren door de dagelijkse vernederingen vanwege de Israëlische veiligheidsmaatregelen die worden genomen, moet worden hersteld. Dit vereist een gelijke vernedering en geweld tegen de Joden.

Maar waarom kunnen de Joden niet soortgelijke argumenten maken op grond van het feit dat de rechten van het Joodse volk werden ingetrokken door de Arabische verovering in de 7e eeuw? De Palestijnen nemen deze dreiging heel serieus, dat is waarom ze er ook op aandringen dat er een Joodse godsdienst is, maar geen Joods volk. En dat is het waarom zij belachelijke uitspraken doen als "Palestijnen stammen af van de oude Kanaänieten", en "Er was geen Joodse tempel in Jeruzalem", of "Jezus was een Palestijn." Dit is het waarom ze zo ijverig werken om de UNESCO te laten verklaren dat alle Joodse historische bezienswaardigheden Arabisch of islamitisch zijn.

Zolang het Palestijnse verhaal wordt gelooft, zal er geen vreedzame tweestatenoplossing komen, of welk ander compromis waarin een Joodse staat zal blijven bestaan. En zo lang de Arabieren geloven dat hun verloren eer moet worden herwonnen, zal er geen einde komen aan de moorddadige uitbarstingen van geweld tegen Joden door Arabieren.

Dit zijn dingen die niet in onze macht liggen om te veranderen. Er is geen manier waarop wij de Arabieren kunnen laten stoppen met hun verhaal te geloven, en onze kant beginnen te geloven. Het is geen kwestie van hoe vriendelijk wij zijn, hoe verzoenend, hoe eerlijk, hoe gewoon, hoeveel concessies we ook doen, hoe veel economische kansen wij ook bieden, het fundamentele probleem blijft bestaan. Als je denkt dat ik overdrijf, Lees dit over de Palestijnen in het algemeen, en dit over de Arabische burgers van Israël. Zoals alles, gaat de tijd door, en wordt het verhaal steviger ingebed in de Palestijnse psyche.

Dus betekent dit dat er geen hoop is?

Niet helemaal. Er is geen hoop op een vreedzaam compromis, dat is waar. Maar er zijn andere manieren om conflicten tussen volkeren - ja, ik denk dat hun verhaal hen tot een volk maakt, als is het geen oud volk - te beëindigen. De ene of andere kant kan zegevieren, kan zijn vijand overweldigen in die mate dat het de ander het idee opgeeft dat men kan winnen, en stopt met strijden.

De gebruikelijke voorbeeld hiervan is de WO-2, waarin de verliezers werden verpletterd zo sterk dat ze de gekregen bezetting aanvaardden en zelfs hun manier van denken veranderden, zodat ze hun militarisme verwierpen en uiteindelijk bondgenoten werden van hun voormalige vijanden. Maar er is ook een ander voorbeeld, veel dichter bij huis, en een model dat kan voorzien in een oplossing met iets minder dood en verwoesting dan die is aangericht door de bombardementen op Dresden of Hiroshima.

Dat is het voorbeeld van de Arabische burgers van Israël.

Ze zijn niet minder verbonden met het Palestijnse verhaal. Maar de meesten van hen zijn ertoe gekomen om te begrijpen dat ze niet in staat zijn tot de omverwerping van de Joodse staat. Ze leefden onder militair bewind van 1948-68, maar sindsdien hebben ze de dezelfde rechten (niet de verantwoordelijkheden) van Israëls Joodse burgers. De combinatie van de perceptie van een overweldigende onevenwichtigheid van macht plus de beschikbaarheid van economische opties heeft het Palestijnse verhaal niet geannuleerd. Het heeft het voor hen wel mogelijk gemaakt om samen te leven in een Joodse staat. Welk ander land in de wereld kan zeggen dat het een 20% moslimminderheid heeft, en die niet een bron van gewelddadige instabiliteit is?

De voortdurende volgzaamheid van onze Arabische burgers is niet gegarandeerd. Om het voort te zetten, zijn er verschillende dingen nodig die belangrijk zijn: zij moeten blijven begrijpen dat ze geen nationale rechten in de Joodse staat krijgen, hetzij door geweld of politieke middelen, terwijl hun burgerrechten worden beschermd. Israël blijft een Joodse staat, geen binationale. De vlag en het volkslied worden niet gewijzigd, en er zal altijd een Joods recht op terugkeer blijven, en nooit van een Arabier. Het overweldigende gebrek aan evenwicht van de macht moet worden gehandhaafd. Maar op hetzelfde moment mag hun recht op gelijke behandeling onder de wet en hun economische kansen niet worden afgeschermd.

Dezelfde principes gelden voor de Arabieren in de regio's, hoewel het waarschijnlijk geen goed idee is om hen plotseling het burgerschap te verlenen en maar hopen dat ze zich zoals de Arabische burgers van 1948 zullen gedragen. Maar momenteel zijn we ver van een vaststelling van de nodige onevenwichtigheid in de macht, zolang de Fatah- en Hamasorganisatie actief zijn. Zij en soortgelijke vijanden van Israël moeten worden verslagen en vernietigd als eerste stap. Wij zouden niet dulden dat Fatah actief zou zijn in Tel Aviv, dus wij moeten dit ook niet in Ramallah tolereren.

De strategische geografie van het land Israël houdt in dat we niet de controle over Judea en Samaria kunnen opgeven en dan nog steeds in staat zijn om onze natie te verdedigen. Dat betekent op zijn beurt dat we op een andere manier te maken hebben met de Arabische inwoners. Hun toewijding aan de verderfelijke Palestijnse verhaal verzet zich tegen een compromis in Westerse-stijl, maar als we hun vermogen om oorlog te voeren, resoluut beëindigen, dan rest hun nog maar deze enige optie – zoals in het geval van de Arabische burgers van Israël – om misschien in vrede te leven.

Bron: It’s the narrative, stupid | Abu Yehuda