Een wereldoorlog is begonnen: Verbreek de stilte

door John Pilger | 23 maart 2016

Opmerking: John Pilger zegt wel goede dingen, maar hij openbaart zich als een communist, net als Bernie Sanders feitelijk is. Hij is tegen Trump, maar ook tegen Hillary, omdat hij van haar een oorlog verwacht. Dus heeft hij eigenlijk geen andere boodschap dan dat er een oorlog komt.

Ik heb gefilmd op de Marshall-eilanden die ten noorden van Australië liggen, in het midden van de Stille Oceaan. Wanneer ik de mensen vertel waar ik ben geweest, vragen zij: "Waar is dat?" Als ik hen dan een aanwijzing gaf door te verwijzen naar "Bikini", zeiden zij: "U bedoelt een badpak."

Weinigen lijken zich ervan bewust te zijn dat het bikini-badpak zo genoemd werd naar het Bikini-eiland dat door nucleaire explosies werd vernietigd. Zesenzestig nucleaire soorten bommen zijn daar op de Marshalleilanden door de Verenigde Staten tot ontploffing gebracht tussen 1946 en 1958 — het equivalent van 1,6 Hiroshima bommen, elke dag, twaalf jaar lang.

Bikini vandaag is stil, vervormd en besmet. Palmbomen groeien in een vreemde raster-formatie. Niets beweegt. Er zijn geen vogels. De grafstenen in de oude begraafplaats leven met actieve straling. Mijn schoenen registreren 'onveilig' op de Geigerteller.

Staande op het strand, keek ik naar de emerald groene van de Pacific, wat wegvalt in een enorm zwart gat. Dit was de krater die is achtergelaten door de waterstofbom die ze "Bravo" noemden. De explosie vergiftigde de mensen en hun omgeving honderden mijlen ver, misschien wel voor altijd.

Op mijn terugreis stopte ik op de luchthaven van Honolulu en merkte een Amerikaans tijdschrift op, genaamd Women’s Health (vrouwen gezondheid). Op de cover een lachende vrouw in een bikini, en de kop: "U kunt ook een bikini-lichaam hebben." Een paar dagen eerder, op de Marshalleilanden, had ik vrouwen geïnterviewd die een heel ander "bikini-lichaam" hadden; elk van hen leed aan schildklierkanker en andere levensbedreigende vormen van kanker.

In tegenstelling tot de lachende vrouw op het tijdschrift, waren zij allemaal verarmde slachtoffers van een roofzuchtige supermacht, die vandaag gevaarlijker is dan ooit.

Ik geef deze ervaring als een waarschuwing, en als onderbreking van de afleiding die zo velen van ons heeft getroffen. Dit verschijnsel is door de grondlegger van de moderne propaganda, Edward Bernays, beschreven als "de bewuste en intelligente manipulatie van gewoonten en adviezen" in democratische samenlevingen. Hij noemde het een "onzichtbare overheid".

Hoeveel mensen zijn zich ervan bewust dat er een wereldoorlog is begonnen? Op dit moment is het nog een propagandaoorlog, van leugens en afleiding, maar dit kan onmiddellijk veranderen met de eerste verkeerde opdracht, met de eerste raket.

In 2009 stond de President Obama voor een hem toejuichende menigte in het centrum van Praag, in het hart van Europa. Hij beloofde: hij zou "de wereld vrijmaken van kernwapens". Mensen juichten en sommige huilden. Een stortvloed van lovende kreten stroomde vanuit de media. Obama werd vervolgens bekroond met de Nobelprijs voor de vrede.

Het was allemaal nep. Hij loog.

De Obama-regering heeft meer kernwapens, meer kernkoppen, meer nucleaire levering systemen, meer nucleaire fabrieken gebouwd. De uitgaven voor nucleaire kernkoppen stegen onder Obama hoger dan onder welke andere Amerikaanse president. De kosten over dertig jaar is al meer dan 1 biljoen dollar.

Er is een mini-nucleaire bom gepland. Hij staat bekend als het B61 Model 12. Er is nog nooit zoiets geweest. Generaal James Cartwright, een voormalig Vice-Voorzitter van de Joint Chiefs of Staff, heeft gezegd: "Kleinere wapens maakt het (nucleaire gebruik) meer aanvaardbaar."

In de afgelopen achttien maanden was de grootste opbouw van militaire troepen sinds de Tweede Wereldoorlog — onder leiding van de Verenigde Staten — en die vindt plaats langs de westelijke grens van Rusland. Sinds Hitler de Sovjetunie binnenviel is er niet zo'n aantoonbare buitenlandse troepenbedreiging gepresenteerd voor Rusland.

Oekraïne - eens deel van de Sovjet-Unie – is een themapark van de CIA geworden. Na effectief een coup te hebben georkestreerd in Kiev, controleert Washington dit regime, naast de deur van Rusland, en dat vijandig tegenover hen is: het is een verrot regime met nazi's, letterlijk. Parlementaire prominenten in Oekraïne zijn de politieke afstammelingen van de beruchte OOEN- en de OEPA-fascisten. Ze spreken openlijk lof over Hitler en roepen op tot vervolging en verdrijving van de Russisch sprekende minderheid.

Dit is zelden nieuws in het westen, of is het omgekeerd: de waarheid onderdrukken?

In Letland, Litouwen en Estland — naast Rusland – implementeert het Amerikaanse leger gevechtstroepen, tanks en zware wapens. Deze extreme provocatie van 's werelds tweede kernmacht ontmoet slechts stilte in het westen.

Dat maakt het vooruitzicht van een nucleaire oorlog zelfs meer gevaarlijk dan de parallelle campagne die tegen China gevoerd wordt.

Zelden is er een dag voorbij gegaan dat China niet tot de status van een "bedreiging" werd verheven. Volgens Admiral Harry Harris, onze Pacific bevelhebber, is China "een grote muur van zand aan het bouwen in de Zuid-Chinese Zee".

Wat hij bedoelt, is dat China landingsbanen gebouwd heeft op de Spratly-eilanden, die het onderwerp zijn van een geschil met de Filippijnen - een geschil zonder prioriteit, totdat Washington hen onder druk zette en de regering in Manilla omkocht en het Pentagon een propagandacampagne lanceerde onder de naam "vrijheid van navigatie".

Wat betekent dit eigenlijk? Het betekent vrijheid voor Amerikaanse oorlogsschepen om te domineren in de kustwateren van China en daar te patrouilleren. Probeer u maar in te denken wat de Amerikaanse reactie zou zijn als Chinese oorlogsschepen hetzelfde deden voor de kust van Californië.

Ik maakte een film genaamd "De oorlog die u niet ziet", waarin ik bekende journalisten in Amerika en Groot-Brittannië interviewde: verslaggevers zoals Dan Rather van CBS, Rageh Omar van de BBC, David Rose van de Observer.

Allemaal zeiden ze, dat als de journalisten en omroepen hun werk hadden gedaan, en de propaganda in twijfel hadden getrokken dat Saddam Hussein in het bezit was van massavernietigingswapens, dan waren de leugens van George W. Bush en Tony Blair niet versterkt en verwoord door de journalisten. Dan zou de invasie van Irak in 2003 niet hebben plaatsgevonden, en honderdduizenden mannen, vrouwen en kinderen zouden nog leven vandaag.

De propaganda waarmee het fundament gelegd wordt voor een oorlog tegen Rusland en/of China is in principe niet anders. Bij mijn weten is er geen journalist in de westelijke "mainstream" — gelijkwaardig aan Dan Rather – die China vraagt waarom het landingsbanen in de Zuid-Chinese Zee bouwt.

Het antwoord zou overduidelijk moeten zijn. De Verenigde Staten is bezig China te omsingelen met een netwerk van bases, voorzien van ballistische raketten, gewapende gevechtsgroepen, nucleair gewapende bommenwerpers.

Deze dodelijke boog strekt zich uit vanaf Australië naar de eilanden van de Stille Oceaan, de Marianen en de Marshalls en Guam, de Filipijnen, Thailand, Okinawa, Zuid-Korea en in heel Eurazië naar Afghanistan en India. Amerika heeft een strop om de hals van China gehangen. Dit is niet het nieuws. Stilte door de media. Oorlog door de media.

In 2015 hebben de VS en Australië onder hoge geheimhouding de grootste militaire lucht en zee-oefening in de recente geschiedenis opgevoerd, bekend als Talisman Sabel. Het doel was een Lucht en Zee Strijdplan te oefenen, met het blokkeren van zeewegen, zoals de straat van Malakka en de straat van Lombok, die de toegang van China afsnijden naar de olie, gas en andere vitale grondstoffen uit het Midden-Oosten en Afrika.

In het circus dat bekend staat als de Amerikaanse presidentiële campagne, wordt Donald Trump gepresenteerd als een gek, en een fascist. Hij is zeker verfoeilijk; maar hij is ook een gehate figuur in de media. Dat alleen al zou onze scepsis moeten opwekken.

Trumps visie op migratie is vreemd, maar niet vreemder dan die van David Cameron. Het is niet Trump die de grote wegvoerder is van de Verenigde Staten, dat is de winnaar van de Nobelprijs voor de vrede, Barack Obama.

Volgens een verbazingwekkende liberale commentator heeft Trump "de duistere krachten van geweld ontketend" in de Verenigde Staten. Hen ontketend?

Dit is het land waar peuters hun moeders neerschieten en de politie een moorddadige oorlog voert tegen zwarte Amerikanen. Dit is het land dat meer dan 50 regeringen heeft aangevallen, velen ervan democratieën, ze omver geworpen en gebombardeerd, in Azië, het Midden-Oosten, het veroorzaakte de dood en de ontheemding van miljoenen mensen.

Geen enkel land kan dit systematische record van geweld evenaren. Het merendeel van de oorlogen van Amerika (bijna allemaal tegen weerloze landen) werd niet gelanceerd door Republikeinse presidenten, maar door de liberaal-democraten: Truman, Kennedy, Johnson, Carter, Clinton, Obama.

In 1947 beschreef een reeks van richtlijnen van het National Security Council het hoogste doel van het Amerikaanse buitenlands beleid als "een wereld in hoofdzaak gemaakt naar (Amerika's) eigen afbeelding". Deze ideologie heette messiaans Americanisme. We waren dan allemaal Amerikanen. Of anders... zouden de ketters worden bekeerd, ondermijnd, omgekocht, besmeurd of geplet.

Donald Trump is daar een symptoom van, maar hij is ook een buitenbeentje. Hij zegt dat de invasie van Irak een misdrijf was. Hij wil geen oorlog met Rusland en China. Het gevaar voor de rest van ons is niet Trump, maar Hillary Clinton. Zij is geen buitenbeentje. Zij belichaamt de veerkracht en het geweld van een systeem van het geroemde "exceptionalisme" dat totalitair is, met een enigszins liberaal gezicht.

Wanneer de dag van de presidentiële verkiezingen nadert, zal Clinton worden bejubeld als de eerste vrouwelijke president, ongeacht haar misdaden en leugens – net zoals Barack Obama werd geprezen als de eerste zwarte president en de liberalen zijn onzin over "hoop" slikten. En het kwijlen gaat voort.

De Guardian columnist Owen Jones beschreef het als "grappig, charmant, met een koelte die praktisch elke andere politicus ontgaat". Zo zond Obama de volgende dag de drones om 150 mensen in Somalië af te slachten. Hij doodt de mensen meestal op dinsdag, volgens de New York Times, wanneer hem een lijst van doodskandidaten door een drone wordt overhandigd. Zo cool.

In de presidentiële campagne van 2008 dreigde Hillary Clinton Iran "volledig te vernietigen" met nucleaire wapens. Als minister van buitenlandse zaken onder Obama, nam ze deel aan de omverwerping van de democratische regering van Honduras. Haar bijdrage aan de vernietiging van Libië in 2011 was bijna met leedvermaak. Toen de Libische leider, kolonel Gaddafi, werd vermoord – een moord die mogelijk werd gemaakt door de Amerikaanse logistiek – was Clinton opgetogen over zijn dood: "We kwamen, we zagen, hij stierf."

Tot de naaste bondgenoten van de Clintons behoort Madeleine Albright, de voormalige minister van buitenlandse zaken die de jonge vrouwen heeft aangevallen vanwege het niet ondersteunen van "Hillary". Dit is dezelfde Madeleine Albright die schandalig op de tv de dood vierde van een half miljoen Iraakse kinderen als "dit was het waard".

Clintons grootste donateurs zijn de Israël lobby en de wapenbedrijven die het geweld in het Midden-Oosten voeden. Zij en haar man hebben een fortuin ontvangen van Wall Street. En toch is ze bezig als de vrouwelijke kandidaat om die kwade Trump te weerstaan, de officiële demon. Haar aanhangers omvatten aanzienlijke feministen als Gloria Steinem in de VS, en Anne Summers in Australië.

Een generatie geleden was er een postmoderne cult die nu bekend is als "identity politics" waarin veel intelligente, liberaal denkende mensen onderzoek deden naar zaken en individuen die ze steunden — zoals het bedrog van Obama en Clinton; zoals de nep progressieve beweging als Syriza in Griekenland, die de bevolking van dat land verraden heeft en bondgenoot werd van hun vijanden.

Egocentrisch, een soort van "ik-isme", het werd de nieuwe tijdgeest in de bevoorrechte westerse samenlevingen en het was een voorteken van de ondergang van de grote collectieve bewegingen tegen oorlog, sociaal onrecht, ongelijkheid, racisme en seksisme.

Vandaag kan de lange slaap voorbij zijn. De jongeren zijn zich weer aan het roeren. Geleidelijk aan. Duizenden in Groot-Brittannië ondersteunen Jeremy Corbyn als Labour leider die deel uitmaakt van dit ontwaken – net als zij die bijeenkomen ter ondersteuning van de Senator Bernie Sanders.

In Groot-Brittannië wijdde vorige week Jeremy Corbyn's nauwste bondgenoot, zijn schaduw penningmeester John McDonnell, zich toe aan een Labour-regering om de schulden te betalen van de piraat-banken en, in feite aan blijvende zogenaamde soberheid.

In de VS heeft Bernie Sanders de ondersteuning beloofd van Clinton als ze wordt genomineerd. Hij heeft ook ingestemd met het Amerikaanse gebruik van geweld tegen landen, wanneer hij denkt dat het "goed" is. Obama heeft "een geweldige klus" gedaan, zegt hij.

In Australië is er een soort van mortuarium-politiek, waarin vervelende parlementaire spelletjes worden gespeeld in de media, terwijl vluchtelingen en inheemse mensen worden vervolgd in een groeiende ongelijkheid, samen met het gevaar van oorlog. De regering van Malcolm Turnbull heeft zojuist een zogenaamde defensiebegroting aangekondigd van 195 miljard dollar dat is een aanzet tot oorlog. Er was geen debat over. Stilte.

Wat is er gebeurd met de grote traditie van populaire directe actie, niet belemmerd door partijen? Waar is de moed, verbeelding en inzet die nodig is om te beginnen aan de lange reis naar een betere, nette en vreedzame wereld? Waar zijn de dissidenten in de kunst, film, theater, literatuur?

Waar zijn degenen die de stilte zullen verbrijzelen? Of wachten we totdat de eerste nucleaire raket wordt afgevuurd?

Dit is een bewerkte versie van een bericht door John Pilger aan de Universiteit van Sydney, getiteld 'Een Wereldoorlog is begonnen'.

Bron: A World War has Begun: Break the Silence