Artikel

Op 2 april werd een gigantische moskee in Ottomaanse stijl in Lanham in Maryland geopend door de president van Turkije, Recep Tayyip Erdogan. De moskee is volgens Turkse officials "een van de grootste Turkse moskeeën gebouwd buiten Turkije."

Fondsen om het te bouwen, zo meldt de Turkse pro-regering krant Sabah, kwamen van de door de Turkse staat beheerde Presidentschap van Religieuze Zaken, bekend als de Diyanet, evenals van Turks-Amerikaanse non-profit organisaties.

De moskee is eigenlijk een deel van een veel groter complex, meestal aangeduid als "Maryland Külliye". Een Külliye, zo werd in de Ottomaanse tijden een islamitisch gebied genoemd, het is een complex van gebouwen, gecentreerd rond een moskee en samengesteld uit verschillende faciliteiten, waaronder een madrassa (islamitische religieuze school).

Erdogan heeft binnen de moskee verzen gereciteerd uit de Koran, nadat de moskee was geopend.

Ondertussen zijn duizenden kilometers verwijderd van de Amerikaanse bodem, in Turkije de christenen al tientallen jaren verstoken gebleven van het recht op het bouwen van hun plaatsen van aanbidding.

Uit het verslag in 2015 van Turkije's Vereniging van Protestantse Kerken bleek dat er veel gewelddadige, repressieve en discriminerende praktijken zijn jegens de protestantse christenen in Turkije. Volgens het rapport waren haatmisdrijven, fysieke en verbale aanvallen en bedreigingen tegen de protestantse christenen zeer alledaags in 2015 - evenals in voorgaande jaren. [1]

"Geen enkele ontwikkeling heeft er plaatsgevonden om de daders van deze acties op te sporen, ondanks het bekend maken van bedreigingen, telefoonnummers, e-mailadressen, Facebook profielen en YouTube-links van degenen die de bedreigingen deden, niets leidde tot een officiële klacht" volgens het verslag.

Christenen hebben ook vele problemen in de verplichte "religie en ethiek" klassen, die meestal gaan over het indoctrineren van schoolkinderen in de leer van de islam. Een verplichte verklaring van geloof is een van de meer ernstige problemen van christenen.

"De sectie voor religieuze overtuiging op de identiteitskaarten dwingt mensen om hun geloof te belijden en verhoogt het risico dat ze geconfronteerd worden met discriminatie, en dat in elke situatie van het leven," aldus het verslag. "Bijvoorbeeld degenen die willen worden vrijgesteld van de verplichte religieuze instructie hebben niet het recht om de regel over de godsdienst leeg te laten, want om hun kinderen vrijgesteld te krijgen van de religieklassen moeten ze bewijzen dat ze christen zijn."

De elf-jarige Huseyin Bayram bijvoorbeeld, een leerling op een basisschool in Diyarbakir, is in 2008 bekeerd tot het protestantse christendom met zijn familie. Maar omdat hij nog steeds officieel geregistreerd staat als een moslim, moest hij de verplichte islamitische klas volgen op school.

In 2010 diende Huseyins familie een klacht in tegen de leraar van hun kind in de verplichte islamitische religieuze klas, waarin staat dat de leraar het kind in de klas sloeg.

Huseyin zei dat de leraar de hele klas verzocht de islamitische shahada driemaal uit te spreken ("Er is geen god dan Allah. Mohammed is de boodschapper van Allah"); hij deed dat niet. Toen de leraar hen vroeg waarom niet, zei hij: "Meneer, ik ga naar de kerk. Ik ken de shahada niet, en ik wil het ook niet leren."

De leraar ontkende echter de afstraffing: "Ik wist niet dat het kind een christen was. Ik stelde hem de vraag die ik aan iedereen stelde."

Net als in alle andere steden in het huidige Turkije heeft Diyarbakir - Dikranagerd of Dikrisagerd genoemd door de Armeense gemeenschap - een lange geschiedenis van christendom.

Na de splitsing van het Romeinse Rijk werd Anatolië - van het Griekse woord "Anatole" wat betekent "Oost" of "zonsopgang" - deel van het Byzantijnse Rijk. In de vierde eeuw na Chr. was West- en Centraal-Anatolië overwegend christelijk en de inwoners spraken voornamelijk Grieks. Een prachtige christelijke beschaving werd opgebouwd door eeuwen heen - totdat het grondgebied voor het eerst werd binnengevallen door de Seltsjoeken en later door het Ottomaanse Rijk.

Het jaar 1915 werd gekenmerkt door het hoogtepunt van de christelijke genocide in Diyarbakir. "De meeste Armeniërs die woonden in de stad werden opgesloten," schreef de dominee Dr. George A. Leylegian, "en wijk na wijk, plunderden en doodden de Osmanen de hulpeloze Dikranagerdtsis, en met bijna volledige [sic] opsluiting. De rijkswachters sloten elke straat af en vervolgens een inval gedaan in de huizen zonder uitzondering."

Nu is het kandidaat voor de Europese Unie, maar de Turkse houding is veranderd ten opzichte van kerken en christenen.

In maart van dit jaar werden veel plaatsen in Diyarbakir - met inbegrip van de Surp Giragos Armeense Apostolische en de Armeens-katholieke kerken - onteigend door de Turkse regering, evenals de Surp Sarkis Chaldeeuwse kerk, de Maagd Maria oude Assyrische Kerk en de Protestantse Kerk van de stad.

Protestantse christenen ondervinden nog steeds ernstige problemen om hun plaatsen van aanbidding te bouwen.

"De mogelijkheden voor het openen van een plaats van aanbidding worden afgewezen of vertraagd in een eindeloos bureaucratisch proces. Oudere aanvragen krijgen geen antwoord of ontvingen een negatief antwoord, wat een duidelijke indicatie is van deze situatie...

"Afgezien van enkele uitzonderingen worden de christelijke gemeenten verhinderd gebruik te maken van historische kerkgebouwen voor de zondagsdiensten of de vieringen van feesten; deze gebouwen zijn in beslag genomen door de overheidsinstellingen en worden gebruikt voor andere doeleinden dan kerkdiensten."

De protestantse kerk van Istanbul bijvoorbeeld, heeft officieel verzocht de Meryem Ana (moeder Mary) kerk - die in handen is van de stad Kayseri en in het verleden gebruikt als een sportcentrum - toe te wijzen aan christenen in Kayseri om te voldoen aan hun behoefte aan een plaats van aanbidding.

"Geen schriftelijke antwoord werd op dit verzoek verkregen. Echter in de vergaderingen met stadsambtenaren werd officieus aangegeven dat de kerk zou worden omgezet in een moskee of als museum zou worden gebruikt. De kerk bleef haar inspanningen volhouden tot op dit moment in 2015."

De stad Caesarea, vandaag Kayseri genoemd, waar Sint Krikor Lusavoric - oftewel Sint Gregorius de verlichter (A.D 257-331), de beschermheilige en het eerste officiële hoofd van de Armeens-apostolische kerk - was opgegroeid en het christendom als zijn religie heeft aangenomen.

Koning Tiridates III van Armenië heeft onder leiding van Sint Gregorius, het christendom uitgeroepen tot de officiële godsdienst van de staat in 301. Armenië werd dus de eerste natie die het christendom als de officiële godsdienst invoerde.

"Als Mekka wordt beschouwd als heilig voor moslims," dan is volgens de website van Stichting van Kayseri Surp Krikor Lusavoriç Armeens-apostolische Kerk, dan is "Kayseri hetzelfde voor de Armeniërs als de eerste stad waar het christendom werd aangenomen."

"Kayseri had een krachtige Armeense aanwezigheid tot in de jaren 1970," schreef de auteur Aris Nalci. "Vandaag zijn er geen actieve Armeense kerken meer in de stad, met uitzondering van de Krikor Lusavorich kerk, gelegen in het centrum van de stad." In 1915 waren er meer dan 50.000 Armeniërs die woonden in deze stad van grote handel; in 1965 wordt daarvan gezegd dat 130 gezinnen er nog steeds zijn gebleven. Nu echter zijn er slechts een paar Armeniërs overgebleven."

De Agape Kerkvereniging in de stad Ordu heeft onlangs ook aan de Turkse overheid verzocht de historische orthodoxe Tasbasi kerk te kunnen gebruiken als kerk. De provinciale directeur van cultuur en toerisme zaken heeft het verzoek afgewezen, zeggende dat "de kerk zal worden gebruikt als een Archeologisch Museum."

Ordu, of Kotyora in het Grieks, was een oude Griekse stad in de noordelijke regio van Anatolië historisch bekend als Pontus (wat betekent "zee" in het Grieks).

Gedurende eeuwen bloeide het christendom in de stad - tot aan de islamitische invasie in de regio. De christelijke bewoners van Ordu werden ook slachtoffers van de Griekse en Armeense volkerenmoord die werd gepleegd door de Turkse moslims gedurende 1913 en 1923.

"Er zijn verhalen," schreef de historicus Sam Topalidis, "van Armeniërs uit Ordu die werden ingeladen in boten om even later overboord te worden gegooid in de Zwarte Zee om hen te verdrinken."

Nadat deportaties, massamoorden, doodsmarsen, verkrachtingen en andere wreedheden hadden plaatsvonden - evenals de gedwongen bevolkingswisseling in 1923 tussen Griekenland en Turkije - is Ordu bijna verstoken geworden van een christelijke bevolking, zoals ook alle andere Anatolische steden.

"Soortgelijke ervaringen gedurende vele jaren hebben het geloof in de protestantse gemeenschap geworteld dat juridische procedures instellen om een kerk te bouwen praktisch onmogelijk is, en dat dit recht alleen op papier bestaat," zo meldde de Vereniging van de Protestantse Kerken.

De Assyrische Mor (Saint) Yuhanna kerk in de provincie Mardin en de historische Saint John Griekse kerk in Bursa werden voor verkoop aangeboden door eigenaren in naam, in juni 2015.

In januari 2016 werd een andere historische Griekse kerk in de provincie Kayseri te koop aangeboden op het internet.

Op februari 2016 werd een 300-jaar oude Armeens-katholieke kerk in de provincie Bursa vermeld op een internet-winkelsite door een onroerende goederenagent. De prijs was 1,5 miljoen dollar.

Het geven van kerken aan particulieren behoorde tot het beleid van de Armeense genocide, zegt de onderzoeker Nevzat Onaran.

"In 1915 werd het leven en het recht op eigendom van Armeniërs vernietigd. De kerken die opgemaakt werden tot verkoop zijn vandaag de verklaring van het feit dat het proces van de verwoesting dat de regering [Osmaans] Comité van Unie begon in 1915, nog steeds gaande is."

Dit beleid heeft zich niet alleen tegen de Armeniërs gericht, maar tegen alle andere niet-islamitische volkeren in Anatolië.

Sommige kerken zijn veranderd in stallen of worden gebruikt als opslagplaatsen. Andere zijn volledig verwoest.

Terwijl moslims in de Verenigde Staten met Turkse hulp een enorme moskee gebouwd hebben, wachten de christenen in Turkije op de dag dat de Turkse overheid hen in staat zal stellen om vrijelijk te bouwen of hun kerken te gebruiken, evenals de veiligheid voor hen daarbinnen om te bidden.

Ondertussen zei de Turkse President Erdogan tijdens de openingsceremonie van de moskee in Maryland dat het centrum belangrijk was in een tijd van een "ongelukkige stijgende intolerantie jegens de moslims in de Verenigde Staten en in de wereld."

Christenen in Turkije hebben niet alleen de meest intense gevoelens van intolerantie en haat doorgemaakt, maar ook oneindige aanvallen en zelfs moorden. De christelijke cultuur en beschaving in Anatolië is op weg naar totale vernietiging.

"Bijzonderheden die verkregen wordt uit het bestuderen van vroegere eeuwen helpen ons als westerlingen om te kijken naar de unieke relatie tussen religie en politiek, en hopelijk zijn hedendaagse verschijningsvormen beter te begrijpen," schreef de geleerde Judy Henzel.

Vandaag is het Cappadocische Grieks in Turkije een dode taal. Veel lokale talen van inheemse christenen - met inbegrip van het Pontisch-Kaspische Grieks, Westelijk Armeens, Suret (Assyrische Neo-Aramees), Turoyo (Westelijk Assyrische) en Hertevin (Oostelijk-Aramees) - staan op de rand van uitsterven. Het zijn niet alleen de plaatsen van eredienst die worden vernietigd of achtergelaten voor verwoesting in Turkije, het is een hele beschaving waaraan het Westen zoveel heeft te danken.

Hierin heeft niet alleen de agressie van de Islamitische autoriteiten, maar ook de apathie van vele lokale moslims een grote rol gespeeld.

Hoe zou de moslims het voelen als hun moskeeën in Mekka te koop werden aangeboden op het internet? Of veranderd in stallen? Of gelijk gemaakt met de grond? Hoe zouden ze zich voelen als een moslimkind in de klas werd geslagen door zijn leraar voor het niet zeggen: "Jezus is mijn Heer en Redder?"

Hoe zouden de moslims zich voelen als ze voortdurend gewelddadige bedreigingen of beledigingen ontvingen voor gewoon een rustige poging om te aanbidding in hun moskeeën? Of als ze altijd moeten leven in angst voor geweld? Of als ze systematisch behandeld worden alsof ze tweederangs burgers zijn - in hun eigen inheemse land waar hun voorouders ooit hebben geregeerd?

Als deze kwesties worden niet in moslimlanden besproken, vergelijkbare misdaden worden gepleegd herhaaldelijk - dag in en dag uit. Blijkbaar is een van de meest voor de hand liggende veranderingen die de politieke islam in iemands psyche veroorzaakt: het verlies van empathie.

Voordat politieke of religieuze moslimleiders de wereld overtuigden van de niet bestaande dreiging van "islamofobie" of "intolerantie tegen moslims" in het westen, zouden ze misschien de morele verantwoordelijkheid moeten nemen om de echte misbruiken aan te pakken tegen christenen in hun land van herkomst, met inbegrip van de intense christen- en Jodenhaat, en de werkelijke christelijke genocide - zowel fysieke als cultureel - zoals die nu gebeurt in de islamitische wereld.

Uzay Bulut is een geboren en getogen moslim, hij is een Turkse journalist, momenteel gevestigd in Washington D.C.

[1] protestantse christenen genieten, net zoals andere christelijke denominaties in Turkije, niet het recht op vrijheid om hun geloof te delen met mensen, of de training van hun religieuze leiders. Protestantse gemeenschappen beschikken specifiek niet over het recht om zich te organiseren als gemeenschappen, omdat ze niet worden erkend als rechtspersonen. Het verslag geeft gedetailleerde informatie over al deze dagelijkse discriminerende acties tegen de protestantse christenen.

Turkije bouwt Mega-moskee in de VS, en blokkeert kerkbouw in Turkije