Tel de Palestijnen

Er zijn geen magische oplossingen voor onze problemen met de Palestijnen. Maar er zijn wel andere opties dan het steeds herhalen, laat staan uitbreiden, van mislukt beleid.

Door Caroline Glick - 11 augustus 2016

Een verrassende Hamas-aankondiging: dat het zal deelnemen aan de Palestijnse gemeenteraadsverkiezingen in oktober. Het Fatah-leiderschap van de Palestijnse Autoriteit begroette deze aankondiging van Hamas met een diepe en begrijpelijke angst. De verwachting is dat Hamas de controle zal verkrijgen over een aanzienlijk aantal, en misschien zelfs wel over een meerderheid van de gemeentelijke en lokale overheden in Judea en Samaria.

PA-leider Mahmoud Abbas (wiens eigen vijfjaarlijkse ambtstermijn al zes jaar geleden eindigde) en zijn kameraden van de Fatah zijn niet de enigen die bezorgd zijn. Vorige week meldde de militaire commentator van Yediot Aharonot, Alex Fishman, dat het hoge leiderschap van de IDF eveneens diep bezorgd is.

Volgens Fishman heeft de Minister van Defensie, Avigdor Lieberman, in de afgelopen weken een aantal discussies op hoog niveau gevoerd. Aanvankelijk kwamen ze bijeen om de Israëlische strategische opties in Judea en Samaria op de lange termijn te bespreken. Maar als gevolg van de bezorgdheid van de IDF over de verkiezingen zijn die besprekingen al snel overgegaan in een beperkte discussie over hoe te voorkomen dat er een verkiezingsoverwinning komt voor Hamas.

Fishman meldde dat de top-generaals Lieberman ervan hebben overtuigd - die tot nu toe een pensionering van de tachtigjarige Abbas steunde - dat "het in Israëls belang is, niet alleen in Abu Mazens [Abbas] belang, dat hij aan de macht blijft, ook in de toekomst."

Te dien einde heeft, volgens Fishman, Lieberman ingestemd met het aannemen van een plan dat is opgesteld door de Coördinator van Regerings Activiteiten in de Gebieden (COGAT), waarin Israël de plannings- en verdelingsautoriteit van Civiele Administratie in gebied-C zal overbrengen naar de PA. Het plan omvat ook met terugwerkende kracht de afgifte van toestemming voor tienduizenden Palestijnse structuren die illegaal zijn gebouwd in gebied C, en een autorisatie van de bouw van een nieuw Palestijnse stedelijk centrum in gebied-C.

Gebied-C, zo moet worden herinnerd, vormt ongeveer 60 procent van Judea en Samaria. Het heeft een verwaarloosbaar kleine Palestijnse bevolking. Al de Israëlische gemeenschappen bevinden zich in dit gebied-C. De IDF behoudt de enige beveiligingscontrole over het gebied.

Gebied-C is het enige gebied waar de Civiele Administratie bestuur zijn functies behoudt. De gebieden A en B, waar zich alle grote Palestijnse bevolkingscentra bevinden, zijn reeds autonoom onderworpen aan de PA voor 20 jaar.

Het IDF-plan is verrassend op verschillende niveaus.

Sinds de vroegste jaren van het Oslo-vredesproces met de PLO was het behoud van de Israëlische controle over de planning- en verdelingsbevoegdheden in gebied-C een centrale doelstelling van het Israëlische beleid. Israëls vasthouden aan deze bevoegdheden heeft de IDF in staat gesteld de zekerheid van de zeggenschap over gebied-C te behouden - en dus niet alleen de Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria, die allemaal in gebied-C liggen, te verdedigen, maar ook Tel Aviv, Jeruzalem en de rest van Israëls belangrijke stedelijke centra.

Waarom zou het IDF nu aanbevelen om deze strategische belangen op te geven, net nu Hamas er klaar voor lijkt te zijn om veel meer macht in Judea en Samaria te krijgen? En meer to the point: wat is de basis van deze beoordeling door het IDF, dat het overgeven van dit strategische gebied Israël zou versterken - laat staan zou garanderen dat Fatah dan de kans heeft om te winnen in oktober? Gedurende de afgelopen 16 jaar hebben Israëlische concessies slechts gediend om de Palestijnen nog meer minachtend en haatdragend naar ons te laten zijn.

Overweeg het geval van de terugtrekking uit Gaza. Israëls operatie die deze week 11 jaar geleden is, was de grootste strategische concessie die gedaan is naar de Palestijnen in de afgelopen 23 jaar.

Maar de Palestijnen reageerden op Israëls gedwongen uitzetting van 10.000 van haar burgers en de terugtrekking van al haar veiligheidstroepen uit Gaza met de vernietiging van hun gemeenschappen, en de vernietiging van de kassen die Israël hen gratis had gegeven, en het verbranden van de synagogen die waren achtergelaten.

En vijf maanden later kozen ze Hamas om hen te leiden.

De werkelijke schade die Israël zal worden berokkend met een verkiezingsoverwinning van Hamas, heeft helemaal niets te maken met de nu door de IDF aanbevolen actiekoers. Als Hamas in verschillende lokale overheden in Judea en Samaria aan de macht komt, dan zal deze verandering Israël op twee manieren beschadigen.

Ten eerste kunnen we verwachten dat in de gemeenten die gedomineerd zullen worden door Hamas, de veiligheidstroepen van Fatah zullen stoppen met hun anti-Hamas-activiteiten. Deze wijziging zal vereisen dat de IDF het tempo van haar antiterreuractiviteiten verhoogt.

Hoe zou dit worden vergemakkelijkt door het opgeven van de controle over het landbeleid in gebied-C?

Ten tweede: met Hamas aan de macht in de PA-bureaucratie, kunnen we verwachten dat de PA de hoeveelheid geld zal verhogen die het maandelijks bijdraagt aan het regime van Hamas in Gaza.

Ter beperking van de schade zal Israël zich agressief moeten richten op de buitenlandse regeringen en op de financiering van de NGO's van de PA overeenkomstig de bindende statuten van financiering van het internationale en binnenlandse terrorisme.

Ook hier heeft Israëls taak niets te maken met het toelaten van de PA om bouwprojecten op grote schaal in gebied-C uit te voeren.

Ten slotte wordt er zelfs geen rekening gehouden met het feit dat het IDF-plan geen enkele relatie heeft met de verwachte gevolgen van een verkiezingsoverwinning van Hamas, en is het moeilijk te begrijpen wat de wezenlijke logica is van het idee.

Wil de IDF suggereren dat Israël plannings- en verdelingsbevoegdheden zal overgeven aan een door Hamas gedomineerde PA in gebied-C? Of suggereert het dat deze concessies zullen afhangen van een Fatah-overwinning? Maar als dit laatste het geval is, waarom geloven de generaals dan, dat de Palestijnen, waarvan haat tegen Israël endemisch is, met meer kans voor Fatah zullen stemmen, als Israël de balans laat doorslaan ten gunste van Fatah? De irrelevantie van deze praktische en strategische irrationaliteit van het leger in de aanbevolen actiekoers, maakt het moeilijk om niet tot de conclusie te voorkomen dat de generaals hun ontmoetingen met Lieberman aangingen, met het doel hem te beletten een relevante strategie te ontwikkelen voor een specifieke strijd met betrekking tot de verkiezingen en met de Palestijnen in het algemeen.

Fishman impliceerde dat dit het geval was, daar hij opmerkt dat COGAT al twee jaar heeft gelobbyd om de plannings- en verdelingsbevoegdheden over te geven en de tienduizenden illegale Palestijnse structuren in het gebied C te legaliseren.

Het is ook geen geheim dat de generale staf van de IDF bezig blijft met het ondersteunen van zijn strategische doel van een Israëlische terugtrekking uit Judea en Samaria, hetzij in het kader van vredesonderhandeling met de PLO, of eventueel zonder zo'n deal. Dus is het logisch dat zij elke crisis die zij waarnemen, gebruiken als middel voor dit doel, hoewel zowel de tweestatenoplossing als het beleid van een eenzijdige terugtrekking reeds jaren geleden volledig is mislukt.

De belangrijkste motivatie voor dit aantoonbaar opstandige gedrag van de IDF is dat de generaals willen vermijden dat ze moeten omgaan met Israëls demografische uitdaging. Dit is een uitdaging waaraan Israël heeft gewerkt om te voorkomen ermee te worden geconfronteerd, al sinds de Jordaanse bezetting van Judea en Samaria in 1967 eindigde.

Israël heeft een dilemma met betrekking tot Judea en Samaria. Het moet deze gebieden om veiligheidsredenen controleren. Ze wil deze gebieden ook controleren, omdat ze de bakermat zijn van de Joodse beschaving. Maar het vreest tevens het behoud van de controle erover, omdat het de massale Joodse meerderheid wil behouden.

Israëls zorg is, dat als de Palestijnen aan het Bevolkingsregister worden toegevoegd, dat een driekwart meerderheid zal vernietigen. Als dat gebeurt, zo gaat althans het denken, verliest Israël haar internationale legitimiteit aan de ene kant, en de Zionistische droom van een Joodse soevereiniteit aan het andere kant.

Met betrekking tot de kwestie van de internationale legitimiteit hebben de gebeurtenissen in de afgelopen 16 jaar aangetoond dat het internationale sentiment jegens Israël niet positief beïnvloed wordt door Israëlische concessies aan de Palestijnen; of gezien de openlijke Palestijnse afwijzing van Israëls bestaansrecht. Het tegendeel juist. Sinds de Palestijnen in juli 2000 een staat afwezen en voor een eeuwigdurende oorlog met Israël kozen, is het niveau van de internationale steun voor hen continu gestegen, terwijl de steun aan Israël, met name in het Westen, consequent is uitgehold.

Deze stand van zaken geeft aan dat er geen direct verband bestaat, en dat er inderdaad wel een indirecte verband kan bestaan tussen Israëls internationale status en haar bereidheid tot territoriale concessies aan de Palestijnen. Israël moet bijgevolg niet de kwestie van de internationale legitimiteit betrekken bij de strategische discussies over haar beleidsdoelstellingen op lange termijn in Judea en Samaria.

Wat betreft onze oprechte binnenlandse zorgen, is de waarheid dat indien we de Palestijnen van Judea en Samaria toevoegen aan het Israëlische Bevolkingsregister als permanente bewoners of burgers, en dit Israëls Joodse meerderheid vernietigt, dan zullen we moeten volstaan met iets minder dan de volledige soevereiniteit over Judea en Samaria.

Het probleem met het bepalen van hoe het verder moet, is dat we gewoon niet weten wat er zal gebeuren.

We hebben geen idee hoeveel Palestijnen er wonen in Judea en Samaria. Alles wat we hebben, zijn strijdige onofficiële schattingen van dat aantal.

Links beschrijft het als de demografische doemscenario - volledig gebaseerd op de bevolkingsgegevens van de PA. Links beweert stellig dat de Joden zullen ophouden een meerderheid ten westen van de rivier de Jordaan te zijn, bijna onmiddellijk, als we nu al niet in de minderheid zijn.

Bijgevolg stellen de linksisten dat wie erkent dat de tweestatenformule en de optie van de eenzijdige terugtrekking heeft gefaald, in feite een anti-zionist is.

Rechts betoogt dat de Palestijnse bevolkingsgegevens moedwillig gefabriceerd zijn. In 2005 publiceerde de Onafhankelijke Amerikaans-Israëlische Demografische Onderzoeks Groep (AIRDG) haar eerste grondige evaluatie van de Palestijnse gegevens. Die studie en de vervolg-studies in de daaropvolgende jaren laten zien dat de Palestijnen hun bevolkingsgrootte met 50 procent hebben overdreven en ongeveer 1,5 miljoen mensen aan hun bevolking hebben toegevoegd, die gewoon niet bestaan.

Gebaseerd op de AIRDG-gegevens, en het feit dat Israëls vruchtbaarheidscijfer hoger is dan de Palestijnse vruchtbaarheidscijfers in Judea en Samaria, en dat de cijfers van de Joodse immigratie naar Israël zeer sterk stijgen, terwijl de Palestijnse emigratiecijfers ook hoog blijven, heeft Rechts geconcludeerd dat demografie verre van een bedreiging is, maar een strategische troef voor Israël.

Helaas is niets hiervan ook maar enigszins nuttig voor Lieberman, of wie dan ook, eerlijk gezegd. Zolang we geen officieel aanvaarde Israëlische gegevens hebben over de grootte van de Palestijnse bevolking, kunnen we geen echt debat voeren over onze strategische opties in de toekomst.

En zoals Lieberman benadrukt, moeten we een dergelijk debat voeren.

We moeten een herbeoordeling uitvoeren van onze betrekkingen met de Palestijnen in Judea en Samaria, ongeacht de resultaten van de gemeenteraadsverkiezingen.

Daartoe moet premier Benjamin Netanyahu een team benoemen om erachter te komen hoeveel Palestijnen er zijn. En nee, om dit doel te bereiken, hoeft Israël geen volkstellingsmedewerkers te sturen die op de deuren in Ramallah of Jenin kloppen. Wij hoeven zelfs niet te rekenen op PA-gegevens.

Alles wat we nodig hebben om de grootte te bepalen van de Palestijnse bevolking in Judea en Samaria is een team van onderzoekers die een analyse doen aan de hand van luchtfoto's van Judea en Samaria, en de Palestijnse elektriciteits- en water-verbruiksgegevens te interpreteren, en gegevens te verzamelen van de emigratie via de grensovergangen naar Jordanië en de luchthaven Ben Gurion.

Om het gevaar te verkleinen dat deze gegevens politiek misbruikt zullen worden, moet Netanyahu vertegenwoordigers benoemen van de conflicterende demografische facties in een studiegroep die zal worden bijgestaan door analisten van de Nationale Security Council.

Er zijn geen magische oplossingen voor onze problemen met de Palestijnen. Maar er zijn andere opties dan het steeds herhalen, laat staan het uitbreiden, van mislukt beleid.

Voor de opbouw en afwikkeling van deze opties dient Israël te weten wat de grootte en dimensies zijn van de demografische dreiging.

Bron: Column One: Counting the Palestinians - Opinion - Jerusalem Post