De strijd voor de islam

Het Wahabitische oliegeld heeft het extremisme wereldwijd verspreid, en dat leidde tot een strijd om de ziel van de islam

De wreedheden begaan door de islamitische staat, verspreid over de hele wereld door haar afdelingen, onderstreept een veel breder conflict dat plaatsvindt tussen liberale democratieën en hen die aangetrokken worden tot het revolutionaire islamisme - vaak boze en rechteloze mensen die opkomen tegen het overheersende ideologische systeem dat ze hebben gevonden met het beroep op een nieuwe manier van leven die hun wordt aangeboden door hun bijzondere lezing van de geschriften als deze bozen en rechtelozen zich ook eens wendden tot het socialisme of nationalisme. Maar wat zo heftig klopte op de deuren van het publieke bewustzijn op 11 september 2001, en terugkeerde met hernieuwde kracht met de opkomst van Islamitische Staat is niet alleen de strijd tussen de jihadis en het westen, maar de strijd om het hart en de ziel van de islam zelf, tussen degenen die het zien als een godsdienst van vrede en tolerantie en die minderheid die het wil terugslepen naar een volledig donkere tijd.

De strijd over de ziel van de islam dateert uit het midden van de 18e eeuw en uit de meedogenloze Najd-woestijn toen een verbannen man in een heiligdom van een oase kwam. Wat hij deed zou de wereld voorgoed veranderen.

De man was de radicale prediker Muhammad ibn Abd-al-Wahhab, die in 1744 een alliantie aanging met de leider van een kleine clan in de kleine oase-stad van Dariyah, Muhammad ibn Saud.

Abd-al-Wahhab zag het als zijn missie om de islam te 'zuiveren', in het uitwissen van de invloeden en praktijken die het had verworven door de eeuwen heen en hij wilde terug naar wat hij zag als de beginselen van de Salaf, of vrome voorgangers - degenen die de profeet Mohammed kenden en de twee generaties daarna. Elke daad van aanbidding van iets anders dan Allah, zelfs als het gericht was op de profeet Mohammed, werd beschouwd als een onttrekken - de zonde van afgoderij of polytheïsme. Waar de moslims dergelijke gebruiken beoefenden, naast sjiieten en soefi, werden ze niet beschouwd als echte Moslims. Ze kregen de keuze: bekeren of sterven.

In ruil voor zijn bescherming bood Abd-al-Wahhab aan Abdoel Aziz al Saoed de glorie en macht. Hij zou trouw zijn aan zijn woord. De wahabitische fanatici kwamen uit Dariyah en over de Hijaz, beklommen de muren van Karbala en slachtten duizenden sjiieten af, vernietigden de graven van Ali, Husayn en de Imams, slachtten de mannen en de vrouwen af van Taif, voerden ze in slavernij en veroverden de heiligste steden van de islam, Mekka en Medina.

"Zodra ze zich gevestigd hadden in de heilige steden, hielden ze zich bezig met het vernietigen van de graven van de profeet en zijn metgezellen, inclusief die bedevaartsoorden die ze gemarkeerd hadden als de geboorteplaats van Mohammed en zijn familie," schrijft Reza Reslan in zijn boek "Geen God dan God: de oorsprong, evolutie en toekomst van de islam". "Ze plunderden de schatkist in de moskee van de profeet in Medina. En elk boek dat ze vonden, behalve de Quran, werd in brand gestoken. Zij verboden muziek en bloemen in de heilige steden en verboden het roken van tabak en het drinken van koffie. Op straffe van de dood dwongen zij de mannen om hun baarden te laten groeien, en de vrouwen moesten gesluierd en afgezonderd zijn."

De successen en excessen van de Wahhabi's trokken uiteindelijk de aandacht van de Ottomaanse overheden. En het eerste Saoedische Rijk werd verbrijzeld in 1818. Teruggeworpen in de Nadj, bleef het slapende voor bijna een eeuw.

Wahabisme kan gewoon weer opstaan uit de geschiedenis van deze mislukte fanatieke ideologieën, ware het niet dat voor het uitbreken van de eerste Wereldoorlog er een alliantie ontstond tussen Abdoel Aziz de al-Saoed erfgenaam, en de Britten, die hielpen met het neerhalen van het Ottomaanse Rijk. Met de wapens en het geld van hun bondgenoot als supermacht ging deze nieuwe generatie van Wahhabis Mekka en Medina heroveren en zo was het Koninkrijk Saoedi-Arabië geboren.

Zelfs toen deze extremistische, ultraconservatieve vorm van islam, opgevolgd door Abd-al-Wahhab's nakomelingen, mogelijk gedwongen zijn om te blijven op het Arabische schiereiland, ware het niet de belangrijke ontdekking onder de woestijnzand van: olie.

Vanuit een externe oase naar het hart van de wereldeconomie kreeg het Huis van Saoed al de glorie en macht die Abd-al-Wahhab eerst had beloofd. Wat meer is, na de 1973 Yom Kippoeroorlog en het olie-embargo in reactie op de Amerikaanse steun aan Israël, schoten de olieprijzen omhoog, en had het een overvloedige rijkdom voor het verspreiden van haar ideologie naar alle uithoeken van de moslimwereld en daarbuiten.

Data-punt

---

Hoe de wereld werd gewonnen

Sinds 1975 besteedde Saoedi-Arabië jaarlijkse een 2 à 3 miljard dollar om het Wahabisme te verspreiden over de hele wereld, volgens de academicus Yahya Birt, is het een cijfer dat tot drie keer hoger was dan de begroting van de Sovjet-propaganda. Een Comité van de Amerikaanse Senaat hoorde over het terrorisme in 2003 dat in de afgelopen 20 jaar Saoedi-Arabië 87 miljard dollar besteedde ter bevordering van een wereldwijd Wahabisme. Vanaf 2007 is het geld gebruikt om meer dan 1500 moskeeën, 210 islamitische centra en tientallen scholen te bouwen. En onderwijl met behulp van hun rijkdom hun versie van de islam aan de wereld te brengen, was het Saoedi-Arabië's bedoeling om dit ook aan de moslims in de wereld te brengen: de Islamitische Universiteit van Medina heeft meer dan 5000 studenten uit 139 landen, en de Saoedi's hebben 85% van de plaatsen voorbehouden aan buitenlanders. Het effect van deze bekeringsdrang tot het Wahabisme heeft een dramatische impact op de islamitische gemeenschappen over de hele wereld en begint een conflict van betekenis te worden in de islam zelf.

Gilles Kepel schreef: "Vóór 1973 werd de islam overal gedomineerd door de nationale of plaatselijke tradities, geworteld in de vroomheid van het gewone volk," zo schreef hij in 'Jihad: Het spoor van de politieke Islam'. "Na 1973 vonden de olie-rijke Wahhabitischen zich in verschillende economische posities, die kundig waren in het opbouwen van een breed opgezette campagne van proselitisering onder de soennieten... Het doel was om de islam op de voorgrond te plaatsen van het internationale toneel, ter vervanging van de verschillende in diskrediet gebrachte nationalistische bewegingen, en het verfijnen van de menigte van stemmen binnen de religie overeenkomstig het interne credo van de meesters in Mekka. De ijver van de Saoedies omarmde nu de hele wereld, en breiden zich uit tot buiten de traditionele grenzen van de islam naar het hart van het westen, waar de islamitische immigranten hun speciale doel waren."

Europa

Europa speelt gastheer voor een omvangrijke moslimbevolking met uiteenlopende oorsprong. In 2004 maakten de Noord-Afrikanen naar schatting 10% uit van de Franse bevolking, terwijl in Duitsland de Turken de grootste etnische minderheid vormden met 3,5 miljoen mensen van Turkse afkomst die woonden in dat land in 2010. De vroege generaties van moslims die naar het Verenigd Koninkrijk kwamen na de Tweede Wereldoorlog, werden ondertussen grotendeels samengesteld uit sociaal-economische migranten uit de voormalige koloniën van het rijk in Zuid-Azië en die hadden een invloed op de relatie tussen geloof en natie.

"Mijn vader kwam naar Groot-Brittannië in 1953," vertelt Haras Rafiq, een uitgezonden officier bij de counter-extremist Quilliam Foundation, aan World Weekly. "Hij dacht dat hij 100 pond zou opsparen en vervolgens teruggaan naar Pakistan. Uiteindelijk werd hij miljonair en bleef. Hij was altijd Pakistaans en moslim en heeft mij opgevoed als Brit en moslim. De interpretatie van de islam die deze generatie meebracht was tegengesteld aan die van het Wahhabisme."

In de jaren 1980, zo zegt Mr. Rafiq, begon een ander type van islamitische immigranten te komen. Het werden vaker asielzoekers uit het Midden-Oosten, Tunesië en Algerije, en zij brachten een politiek activisme met zich mee dat de sociaal-economische migranten niet hebben.

De nieuwe opgekomen, politiek ontheemde migranten hadden een verlangen om de islamitische standpunten onder de moslimbevolking te verspreiden, en ze werden bereid gevonden om met de financiering uit de Wahhabisme-landen als Saoedi-Arabië, Koeweit en Qatar dit te doen. Na verloop van tijd werd de wahabitische oproep verspreid aan de kinderen en kleinkinderen van de Zuid-Aziatische immigranten van de eerste generatie, een politiek vrijstaande generatie van jonge moslims die, omdat ze niet in Pakistan opgroeiden, gehouden waren aan het gevoel van loyaliteit naar het land dat hun ouders hadden achtergelaten, op een zoektocht naar hun eigen identiteit.

"Ze hebben geen geduld met de oude tribale rivaliteit van de generatie van hun ouders," schrijft Paul Vallely in the Independent. "Ze hebben zwakke verbindingen met het Indiase subcontinent. Zij zijn ongelukkig met de landelijke imams die geïmporteerd zijn uit Pakistan, die niet de cultuur begrijpen van seks, drugs, rock'n'roll en de politiek die hen omringt. En ze zijn opgeleid in een systeem dat hen uitdagingen geeft en hen traint onderzoek te doen naar zichzelf."

De financiering van moskeeën en geloofsscholen en het kanaliseren van hun enorme rijkdom door middel van een netwerk van liefdadigheidsinstellingen en organisaties zoals de Moslim Wereld Liga, opgericht in 1962 als een contra-initiatief tegen het seculiere Arabische nationalisme, zijn de Wahhabis van Saoedi-Arabië en Qatar, Koeweit en de Verenigde Arabische Emiraten kundig geweest in het verspreiden van hun salafisme ideologie en kregen gestaag invloed. Via deze instellingen, zo betoogde Mr. Rafiq, leerden ze de jonge moslims dat het geloof van hun ouders verkeerd was.

"Ze waren in staat om de moslims te overtuigen dat de daden van hun ouders haram (verboden) waren, bijvoorbeeld, een gelukkig kerstfeest wensen aan de buren een valse associatie was met andere goden, en dat dit hun ouders in een staat van ongeloof heeft gebracht," zegt Mr. Rafiq. "Ondertussen werd aan de Saoedi's onderwezen dat zij de hoeders van het ware geloof waren."

Data-punt

Niet alle Salafisten accepteren de Saoedi's als hoeders van het ware geloof. Sommigen, zoals de radicale activist Anjem Choudary, geloven dat de Saoedi's lang geleden de weg zijn kwijt geraakt, en wijzen naar de Britse hulp die ze kregen bij de oprichting van hun staat.

"Er is een misverstand over salafisme," vertelt Mr. Choudary aan World Weekly. "Er zijn vele soorten. De Saoedi's aanbidden koning Abdullah, zij volgen niet de eerste generatie. Degenen die betrokken zijn bij de jihad zijn ver verwijderd van de Saoedi's die oproepen om hen te arresteren."

Het is echter twijfelachtig dat de ideeën die zijn overgenomen door het salafisme door de jihadis zich zo snel hadden kunnen verspreiden onder de moslimbevolking zonder de enorme olierijkdom van de Wahabitische Staten. Mr. Vallely citeert een omstreden verslag van 2007 door academicus Dr. Denis MacEoin, die beweerde te hebben ontdekt dat de extremistische literatuur in een kwart van Engelands moskeeën, allemaal gepubliceerd en gedistribueerd zijn door agentschappen gekoppeld aan de regering van de Saoedi-koning Abdullah.

"Onder de meer-keuze aanbevelingen in folders, DVD's en tijdschriften waren verklaringen dat homoseksuelen moeten worden verbrand, gestenigd of van bergen of hoge gebouwen gegooid (en vervolgens gestenigd waar ze neervielen, gewoon om aan de veilige kant te zijn)," schrijft de heer Vallely. "Degenen die hun religie veranderden, of overspel pleegden, moeten de ervaring krijgen van een soortgelijk lot. Bijna de helft van de literatuur is geschreven in het Engels, wat suggereert dat het is gericht op de jongere Britse moslims die het Arabisch of Urdu niet spreken. Het materiaal, dat openlijk beschikbaar is in veel van de moskeeën, met inbegrip van de East London moskee in Whitechapel, moedigt ook de Britse moslims aan om zich af te scheiden van de niet-moslims."

Volgens Mr. Rafiq is het gemakkelijk om één van de goede doelen te bellen in het financiering van deze instellingen en te zeggen dat je zult helpen bij het opzetten van een moskee en vervolgens "een vrachtwagenlading van haatmateriaal toegezonden krijgt".

Innes Bowen, auteur van 'Medina in Birmingham, Najaf in Brent: Binnenin de Britse Islam', zei in juni vorig jaar dat er 100 salafisme moskeeën zijn in het Verenigd Koninkrijk op een totaal van 1740 moskeeën, en ze gelooft dat dit getal zal groeien. Dat cijfer zou suggereren dat 6% van alle Britse moskeeën worden gerund door de Salafi's. Volgens een rapport van muslimsinbritain.org was dit cijfer vanaf oktober 2014 hoger dan 121 moskeeën. Dit verslag stelt dat 7% van alle Britse moskeeën salafistisch zijn, vergeleken met 24,1% Barelvi, 3,3% andere zijn Soefi, 2,9% Maududi-geïnspireerd, 3,2% Arabisch of Afrikaanse hoofdstroom, 0,5% Ikhwaan, 4.1% Shia, 0,3% modernistisch, 10,1% niet-confessioneel (gebedskamers), en 1,3% Ahmadi. Het verslag stelt vast dat 43,3% van moskeeën Deobandi zijn. Terwijl de Deobandi's meestal omschreven worden als toleranter dan Salafi's, is de beweging zelf fundamentalistisch met zijn wortels in het Indiase subcontinent en veel leiders van de Taliban werden door hen beïnvloed. Voorbeelden van salafisme-moskeeën zijn de Green Lane moskee in Birmingham, waar Abu Usamah op Thahabi werd gefilmd door 'Undercover moskee' in het prediken van haat tegen christenen, Joden en homoseksuelen. Het eerste principe van de moskee, zoals vermeld op de website, is: "te wijzen naar de Qur'an en Sunnah als het authentieke, zoals begrepen wordt door de vrome voorgangers (Salaf), en terug te keren naar deze twee bronnen in al onze zaken. Elke religieuze affaire die geen basis heeft in de Koran en de authentieke Sunnah is niet uit onze godsdienst."

Wahabitische invloed, zo betoogt Mr. Rafiq, heeft zich verder verankerd via instellingen in alle lagen van het leven, zelfs met inbegrip van voetbalclubs en sportscholen, parallel opgericht en afgezonderd van het maatschappelijk middenveld. Het heeft geleid tot een verandering in de elementen van de islamitische cultuur in Groot-Brittannië.

"Ik ben geboren in 1965 en ik zag niet dat iemand een niqab droeg, totdat ik 18 was," zegt Mr Rafiq. "Het ging van een Aziatische mode naar een Salafisering van de Britse moslims."

Wahabisme heeft zich net zo snel verspreid op het continentale Europa, misschien zelfs wel sneller, vanwege het gemak van het reizen en het geldverkeer.

In 2013 waren er in Duitsland drie salafisme groepen verboden, DawaFFM, Islamische Audios en An-Nussrah als zijnde onverenigbaar met een democratisch land, volgens de autoriteiten. Onderweg in de toenemende toetsing van een salafisme groep die zichzelf De Ware Religie noemt, en gratis Qurans uitdeelt, waardoor Duitse politici hen beschuldigden van het verspreiding van een radicalisme in het land.

Data-punt

"[De groepen] streven ernaar onze samenleving op een agressieve, oorlogvoerende manier zo te wijzigen dat de democratie zal worden vervangen door een systeem van salafisme, en de rechtsstaat zal vervangen door de sharia-wet," zei de minister van binnenlandse zaken Hans-Peter Friedrich.

Wahabisme zal misschien zich zelfs nog sneller verspreid in Frankrijk. Volgens het Franse Ministerie van Binnenlandse Zaken, is het aantal Salafi's in Frankrijk gestegen van enkele tientallen in de jaren 1990 naar zo'n 13.000 nu. Deze stijging is ook gefinancierd via de charitatieve instellingen en netwerken opgericht door de olie-rijke Midden-Oosten staten, met inbegrip van het geld in Saoedi-Arabië's satelliet televisiekanalen die een platform bieden voor de radicale salafisme predikers, en die doneren aan de Arabische studenten voor het bijwonen van religieuze cursussen aan de universiteiten in Mekka, Medina en Riyad.

"De meeste studenten aan de Universiteit van Medina zijn buitenlanders, die van gulle beurzen profiteren, uitgereikt door de Saoedi-Arabië leiders, zoals de gratis accommodatie en vliegtuigtickets." Samir Amghar, auteur van 'Hedendaags Salafisme: Sektarische bewegingen in het westen', zegt in een interview met France 24. "Zodra ze een diploma hebben behaald, worden de intelligentsten ingehuurd door de Saoedische monarchie, terwijl de rest terug mag keren naar hun respectieve landen om de wahabitische islam te prediken."

Frankrijks dierbare beginselen van secularisme in 1905 maakten een einde aan alle overheidsfinanciering van religieuze groeperingen en maakte alle religieuze gebouwen tot eigendom van de staat, die nog steeds betaalt voor hun onderhoud. Aangezien de islam relatief laat in Frankrijk aankwam, profiteren de moskeeën niet hiervan in het onderhoud op dezelfde manier als de oudere kerken, en het verbod op overheidsfinanciering voor religie laat een gat in de markt voor de Wahhabi's om dat in te vullen. De moskee van Lyon bijvoorbeeld, werd gefinancierd door Saoedi-Arabië naar verluidt voor $ 2,9 miljoen. Drie jaar geleden heeft Qatar plannen aangekondigd om voor $ 65 miljoen te investeren in de Franse voorsteden. Het is in deze arme getto's waar miljoenen gemarginaliseerde Franse moslims heen zijn gegaan vanwege de wijdverbreide discriminatie en het is hier waar de radicale wahabitische ideeën van het soort dat de Kouchi broeders en Amedy Coulibaly beïnvloede voor de aanslagen in Parijs van januari, en een vruchtbare bodem heeft gevonden.

Elders in Europa is Saoedi-Arabië even verkwistend geweest in haar bekeringsdrang. Het Cultuurcentrum in Brussel heeft in totaal meer dan $ 5 miljoen aan steun ontvangen, aan het islamitisch centrum in Genève wordt jaarlijks meer dan 5 miljoen dollar gegeven, en het islamitisch centrum in Madrid heeft een gift van 7,1 miljoen dollar gehad van Saoedi-Arabië ter ondersteuning. Ondertussen doneerde koning Fahd (die stierf in 2005) 50 miljoen dollar ter dekking van 70% van de kosten van de bouw van het islamitisch centrum in Rome, dat ook een jaarlijkse donatie van $ 1,5 miljoen ontvangt.

Amerika

Over de Atlantische Oceaan zijn de Wahhabi's ook bezig met het verspreiden van hun invloed onder de moslimbevolking van de VS. Koning Fahd heeft bijvoorbeeld $ 8 miljoen toegezegd voor het bouwen van het Masjid Bilal Islamitisch Centrum in Los Angeles. Het zijn echter niet alleen in de moskeeën waar het radicalisme zich verspreidt. De Wahhabi's hebben zich tot de gevangenissen gewend, met een nadruk op de zwarte Amerikanen.

In zijn boek uit 2005, 'De kwartiermakers van terreur: Saoedi-Arabië en de wereldwijde Islamitische Jihad', heeft Mark Silverberg gerapporteerd hoe geld van de Saudi's wordt gebruikt voor de financiering van een speciaal programma voor het het bekeren van Afro-Amerikanen in de gevangenis.

"Gevangenis dawa, of de verspreiding van het geloof, is uitgegroeid tot een prioriteit voor de regering van Saoedi-Arabië," schrijft de heer Silverberg. "Het Islamic Affairs Department van de Saudische ambassade in Washington verspreidde iedere maand honderden Korans, evenals de religieuze pamfletten en video's naar gevangenisaalmoezeniers en islamitische groepen die ze vervolgens doorgaven aan de gedetineerden. De Saoedi-Arabische overheid betaalt ook voor gevangenisaalmoezeniers, samen met vele andere Amerikaanse moslims, om naar Saudi-Arabië te reizen voor de eredienst en het studeren tijdens de Hadj (bedevaart). De trips en de vriendelijkheid van de Saoedi-Arabische overheid, kosten meestal $ 3000 per persoon en duren enkele weken. Gevangenisautoriteiten geloven dat deze bekeerde gedetineerden als terroristen kunnen dienen zodra ze zijn vrijgelaten, en hun eigen landgenoten vermoorden in een soort "terugverdientijd" voor het waargenomen onrecht aangedaan door wit Amerika."

Radicalisering van gevangenen is ook een probleem van andere westerse regeringen wat ze onder ogen moeten zien, niet in het minst in Frankrijk waar 60% van de gedetineerden, rond de 40.000 mensen, moslim zijn. Ondanks dit zijn er slechts 169 moslim-aalmoezeniers vergeleken met 655 christelijke aalmoezeniers en 80% van de Franse moslim-gevangenen geen aalmoezenier zien, wat het risico verhoogt in de ban te komen van de radicalen. Ouders praten over hun kinderen die de gevangenis in gaan als drugsdealers en eruit komen als fundamentalisten.

Terwijl Amerika, samen met hun bondgenoten, heeft gevochten in wat de regering een 'War on Terror' heeft genoemd, de invasie vanuit Afghanistan en Irak en het initiëren van de twee conflicten die langer hebben geduurd dan de eerste en de tweede wereldoorlogen samen, heeft het maar weinig gedaan ter bestrijding van de verspreiding van deze ideologie achter de terroristen, toen deze toesloeg op zijn grondgebied op 11 september. Het heeft gewoon zichzelf gebonden aan het Midden-Oosten.

"Miljarden dollars van de Saoediërs stromen door middel van legitieme bedrijven, liefdadigheidsorganisaties, islamitische centra, academies, privéscholen, rijke Saudische individuen en wereldwijde criminele activiteiten, met het enige doel de bevordering van een religieuze filosofie die haaks staat op de democratie, de democratische idealen van vrijheid, tolerantie, religieus pluralisme en westerse beschaving zoals wij die kennen," schrijft de heer Silverberg. "Tot het de regering confronteert met deze realiteit op een beslissende wijze, is een duurzame vooruitgang in de strijd tegen het terrorisme onwaarschijnlijk. Wahabisme, vertegenwoordigd door haar aard en geschiedenis, met een ontwakende vijfde kolom in Amerika."

Bob Graham, een voormalig senator en medevoorzitter van het officiële onderzoek naar 9/11, heeft de Amerikaanse afhankelijkheid van Saoedi-Arabië in de strijd tegen het islamitische extremisme ondervraagd.

"Ik geloof dat het laten schijnen van een volledige licht op de Saoedi-acties zal uitblijven en met name haar betrokkenheid die heeft bijgedragen aan 9/11 door de Saoedi's om zo te kunnen blijven deelnemen aan acties die schadelijk zijn voor de VS - en met name hun steun aan de ISIS (moslimstaat)," zei hij in een interview met The Independent.

Azië

Wahabisme bestaat ook in China sinds de late 19e eeuw, voornamelijk als gevolg van Chinese moslims die terugkomen uit de Hajj (bedevaart). Hoewel het werd onderdrukt onder Mao net als de andere religies en veel van haar leiders zijn gedood of naar concentratiekampen zijn gestuurd, heeft de hervorming en openstelling in 1978 in het toestaan ervan het salafisme tot bloei gebracht met de komst van Saoedi-Arabische organisaties en predikers in China tijdens de jaren 1980.

Mohammed al-Sudairi, schreef in de Diplomat, en merkte op dat in eerste instantie, de religieuze activiteiten beperkt bleven tot de invloedrijke groepen zoals de Organisatie voor Islamitische Samenwerking, de Muslim World League, en de Islamitische Ontwikkelingsbank, en de bouw omvatte van verschillende islamitische instituten, alsmede de renovatie van grote moskeeën. Het was ook de inleiding tot het drukken van de Koran en een distributie project waarbij meer dan een miljoen exemplaren verspreid werden over China in 1987 als een "Koninklijk geschenk" van de Saoedische koning, met daarbij de verstrekking van opleidingsworkshops voor geestelijken en beurzen voor studenten. Het resultaat hiervan, ook kwamen de particuliere wahabitische organisaties en individuen, aangezien China verder opengesteld werd in de jaren 1980, de vermeerdering van salafisering op de Hui moslimgemeenschap, met "de goedkeuring van vermoedelijk salafisme doctrines, gebeden rituelen, attitudes, en zelfs cultureel authentieke kleding (de Saoedische hoofddeksels gedragen op een wijze die meestal geassocieerd wordt met de religieus conservatieven in het Koninkrijk) en de moskee-architectuur onder wat kan worden omschreven als een proces van arabisering".

In armere, overwegend islamitische, landen zoals Pakistan, Bangladesh en Indonesië gaat het wahabitische geld nog verder.

"Ik was bij een delegatie naar Indonesië waar aan jonge moslims flats, geld en webcams werd gegeven en gevraagd om informatie op het internet," zegt Mr. Rafiq. "Salafi's waren een van de eerste pioniers op sociale media."

Uit een e-mail in 2008 door Bryan Hunt, toen Principal Officer bij het U.S. consulaat in Lahore, verzonden aan het State Department, bleek dat de "financiële steun is geraamd op bijna $ 100 miljoen jaarlijks, die zijn weg vindt naar de Deobandi en de Ahl-i-Hadith (een term die vaak door elkaar gebruikt met wahabitische) geestelijken in Zuid-Punjab van organisaties in Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten en ogenschijnlijk met de rechtstreekse ondersteuning van deze regeringen".

Volgens berichten in Indiase kranten, die worden geciteerd door Jonathan Manthorpe van de Vancouver Sun, heeft Saoedi-Arabië een programma van $ 35 miljard voor de bouw van moskeeën en religieuze scholen in Zuid-Azië, waar grote islamitische gemeenschappen zijn in India, Pakistan, Bangladesh en Kashmir.

Een deel van de aantrekkingskracht in de armere moslimlanden is hun levering van diensten aan kansarme mensen waar hun regeringen faalden. Pakistan is een land dat lang rustte op instellingen van het maatschappelijk middenveld voor de levering van essentiële overheidsdiensten en islamitische organisaties, zoals de Jamaat-e-Islami partner van de Stichting Al-Khidmat, welke kundig is geweest om een gat te vullen in een land waar 44% van de mensen met ondervoeding wordt geconfronteerd. Al-Khidmat is betrokken geweest in de hulpverlening bij rampen, met inbegrip van het aanbieden van 10.000 opvanghuizen voor de slachtoffers van de aardbeving van 2005. Het verzorgt ook het aanbieden van onderwijs, sponsoring van wees-projecten, schoon drinkwater in afgelegen gebieden, gesubsidieerde vaccinatie tegen Hepatitis B, medische hulp, de giften van de Ramadan, Eid-feest pakketten, ambulancediensten en bloedbanken.

Een document dat is voorgelegd aan het EU-Parlement, waaruit bleek dat in 2013 de islamitische organisaties die werkzaam zijn in India, Pakistan, Bangladesh en Afghanistan, zoals Jamaat-ud-Dawa en Jaish-e-Mohammad, gezinnen overtuigden dat hun armoede is veroorzaakt door hun afwijking van de "ware islam" – met name ten behoeve van het volgen van de Soefi-geloofsbelijdenis. Als ze willen terugkeren naar het "rechte pad" moesten ze een of twee van hun zonen aanbieden voor de zaak van de islam.

"De Jamaat-ud-Dawa, een salafistisch islamitische organisatie, heeft gewerkt aan een invloedrijke aanwezigheid in de Punjab, voornamelijk door de bouw van de madrassa's, moskeeën, evenals ziekenhuizen," schrijft Claude Moniquet, CEO van de European Strategic Intelligence and Security Centre in het verslag. "Er wordt vaak beweerd dat de organisatie geld wegsluist uit deze diensten voor het financieren van de Lashkar-e-Tayyiba, een terroristische groep en haar activiteiten... Deobandi, een salafistische organisatie, werkt in ongeveer 700 madrassas in Punjabi dorpen, met de catering voor elke van hen met ongeveer 100 leerlingen. Deze organisaties bieden het opvoeden aan van kinderen uit verarmde gezinnen, en het waarborgen van stabiele werkgelegenheid daarna - soms als geestelijken, soms als jihadisten. In het laatste geval bieden de organisaties naar verluidt $ 6500 aan voor de familie van een "martelaars" zoon."

Met het Wahabisme komt de takfir, de praktijk waarbij de ene moslim de ander als een afvallige verklaart. Dergelijke ideeën hebben dodelijke gevolgen voor Pakistan, is brandstof voor sektarisch geweld en aanvallen op de sjiitische minderheid in het land, evenals de Ahmadis, hindoes en christenen. Het geweld is de kernenergie van de islamitische wereld die op de rand staat van een mislukte staat.

---

Zal het salafisme leiden tot geweld?

De verspreiding van dit staat-gesponsorde salafisme werkte aanvankelijk als een afweermechanisme tegen de interne en externe bedreigingen, met name de uitdaging van het oprijzende marxisme en het Arabische nationalisme en tegen de Shia-militanten in Koeweit na de Iraanse revolutie; en de Golfstaten het islamisme gebruikten als een ideologisch wapen. Tijdens de koude oorlog werden de wapens veel meer reëeler met Saoedi-Arabië's steun, naast de VS, toen de jihadis vochten tegen de Sovjet-bezetting van Afghanistan. Als zodanig was er lang een gewelddadig element verbonden aan het salafisme: de 11-september aanslagen heeft het salafisme synoniem gemaakt met terrorisme in de internationale mentaliteit. Toen mensen in het westen dit begonnen te vergeten in de afgelopen jaren, en toen de media-agenda opschoof naar de financiële crisis en de heropleving van Rusland, kwamen de wreedheden van groepen als de Islamitische Staat en Boko Haram en al-Shabaab als een ruw ontwaken.

De meerderheid van de Salafis zijn geen terroristen, natuurlijk niet, zelfs als veel terroristen wel Salafisten zijn. Geweld is zeker niet de onvermijdelijke conclusie in de salafisme-ideeën. Maar Mr. Rafiq is van mening dat de theologie van het salafisme zich heeft verspreid door de wahabitische financiering en een basis gemaakt van waaruit de extremisten kunnen werven.

Het probleem is vooral de bekeerlingen die vaak de neiging hebben de meest ijverig aanhangers te worden van een ideologie of religie.

"Mensen geboren in een huishouden van salafisme zijn veerkrachtiger," zegt Mr Rafiq. "Tegen de tijd dat zij een bepaalde leeftijd bereiken, zullen zij zich isoleren, het geloof verlaten door ontgoocheling of beide. Mensen die zich bekeren, hebben een gebrek aan deze veerkracht, ze zijn boos en de jihad doet een beroep op hen."

Salafisme is niet gewoon een religieuze ideologie, het is ook een politieke. En met de grieven tegen het westerse buitenlands beleid ten aanzien van de moslimwereld, heeft dit geleid tot het werven voor de extremisten. De generatie van jonge jihadis van westerse komaf, die gaan vechten in Syrië, zijn opgegroeid tijdens de oorlogen in Afghanistan en Irak - als ook de tweede Palestijnse Intifada - waarin honderdduizenden islamitische burgers werden gedood. Wanneer deze politieke grieven worden gecombineerd met een intolerante ideologie en het geloof (betwist door de overgrote meerderheid van moslims) dat god de aanvallen op de ongelovigen beloont, dan vindt het zaad van een gewelddadig extremisme vruchtbare grond.

"Mensen zijn uitgegaan over de hele wereld naar de Islamitische Staat om hun broeders bij te staan, zoals ze in Kasjmir deden," zegt Mr Choudary. "We hadden voor 90 jaar geen kalifaat. Als u in het westen met pubs en gokhallen woont en de shariah wilt ervaren, dan is de Islamitische Staat aantrekkelijk. Hoe meer de VS en Groot-Brittannië aanvallen en moslims bombarderen, hoe meer moslims een waarheid zien in de Islamitische Staat. Salafisme leent zich niet noodzakelijkerwijs voor geweld. Het idee van de jihad is veel ouder, onder de Deobandi bijvoorbeeld. Maar waar een constante realiteit en veranderlijke werkelijkheid is, is de constante werkelijkheid de goddelijke tekst. Wisselvalligheid komt voort uit de omstandigheden waarin we leven. Wanneer mensen ons land bezetten, moeten we het bevrijden. We kunnen in vrede zijn met de mensen die in vrede willen leven met ons, maar als ze ons doden of onze vrouwen verkrachten dan moeten we ze bestrijden. Ik woon in Groot-Brittannië in veiligheid. Wij hebben niet als doelwit hen met wie we vreedzaam leven. Maar als ik in Kasjmir leefde, dan ik zou vechten."

Hoewel salafisme werft in de rekrutering voor de terroristen, is het ook de niet-gewelddadige Salafist die vaak tegen het terrorisme waakt.

"De eerste personen om de gewelddadige Salafi's te rapporteren bij de Britse politie waren de niet-gewelddadige Salafisten, die sterk de extremisten overtreffen, maar de politie heeft het grotendeels genegeerd," schrijft de heer Valley. "Een conservatieve leider van het salafisme ging tot nu toe naar een internetsessie om de moslims te vertellen dat het goed voor hen is om mee te werken met de inlichtingendiensten om zo de gewelddadige jihadstrijders bloot te leggen. Ze hadden een plicht tot het beschermen van Groot-Brittannië, zei hij, dat een goede plek is om een moslim te worden. Na 9/11 hebben de Salafisten in Birmingham de vertaling en distributie van een gevierde 1998 fatwa door Ibn Baz, grootmoefti van Saoedi-Arabië gesubsidieerd, die terrorisme, kaping en zelfmoordaanslagen veroordeelt."

Zelfs de wahabitische Arabische staten waarvan de financiering stromen komen voor het voeden van de ideologische kringen, waarin het gewelddadig extremisme is opgefokt, worden ze nu wakker voor de monsters die ze zelf hebben gemaakt.

Het huis van Saoed splitst zich af van de meest radicale revolutionaire islamitische strijders waarin ze geholpen hebben die voort te brengen, wat teruggaat tot aan de Stichting van het Koninkrijk. De Ikhwan, zoals ze werden genoemd, waren verontwaardigd over de westerse invloed en de nabijheid van Abd al-Aziz (die werd geridderd door de koningin) tot het Britse Rijk. In 1929 lanceerden ze een opstand, en Abd al-Aziz heeft hen afgeslacht. Maar de revolutionaire brand in het hart van het Wahabisme kon niet zo gemakkelijk worden geblust. Inderdaad, het gedijt op oppositie en onderdrukking.

"Saoedi-Arabië ontdekte snel wat de rest van de wereld ook snel zou leren," schrijft Dr. Aslan. "Fundamentalisme, in alle religieuze tradities, is ongevoelig voor onderdrukking. Hoe meer men probeert te smoren, des te sterker wordt het. Door het bestrijden met wreedheid krijgt het aanhangers. Door het doden van haar leiders, worden ze martelaren. Reageren met despotisme, en het wordt de enige stem van de oppositie. Probeer het te controleren, en dit zal tegen u werken. Probeer het te kalmeren, en het zal u overnemen."

Nadat Saddam Husseins troepen Koeweit waren binnengevallen in 1990, als de Saoedie's bang waren dat ze misschien wel de volgende zouden zijn, en hebben ze toegestaan dat Amerikaanse en geallieerde troepen implementeert werden op hun grondgebied. Het besluit om westerse troepen op islams heiligste bodem toe te laten, maakte een kleine groep van Wahhabis woedend - die hadden eerder genoten van de Saoedische financiering in hun succesvolle strijd tegen één supermacht - en zij keerden zich heftig tegen het huis van Saoed en hun vrienden in het westen. Ze heetten al-Qaeda.

In de Syrische burgeroorlog steeg een nog angstaanjagender monster dan al-Qaeda op uit de brandhaard van het conflict in de vorm van Islamitische Staat. De Saoedi's en Qatari's hebben de anti-Assad islamistische rebellen gefinancierd en bijgestaan, maar met de opmars van de Islamitische Staat zijn veel van deze groepen ofwel weggevaagd of zagen waar de macht lag en schakelden over naar die zijde, en namen het wahabitische staatsgeld en de wapens mee. De wahabitische landen hebben misschien nooit rechtstreeks de Islamitische Staat gefinancierd, maar de beweging van de gewelddadige jihadi vormde zich niet in een vacuüm. En hoewel het nu tegenover de koninkrijken staat, die de bondgenoten zijn van het westen, zijn de ideeën van de militanten de ideeën die eerst door Abd-al-Wahhab zijn gepredikt en verspreid over de hele wereld, samen met de olierijkdom van de natie daarachter, waar hij eerst macht en heerlijkheid beloofde.

Het is nu duidelijk dat de Saoedi's de controle hebben verloren over de strijdkrachten die ze op de wereld hebben losgelaten. Mr. Rafiq zegt dat de Saoedi's en Koeweit niet langer de islamistische groeperingen financieren uit angst voor wat ze hebben gemaakt, maar Qatar ("het grootste probleem op dit moment"), hoewel het geen Islamitische Staat financiert, financiert nog wel sommige andere islamistische groeperingen - evenals moskeeën en geloofsscholen die bestuurd worden door die groepen - als een tegenwicht. Een beleid dat Mr. Rafiq vergelijkt met de financiering van de extreemrechtse British National Party om de meer extreme Combat 18 af te stoppen.

Saoedi-Arabië heeft tijdig gewaarschuwd voor het gevaar van Islamitische Staat, en het westen gewaarschuwd dat als ze de jihadis negeren, deze binnenkort Europa en Amerika zullen bereiken, en dit is bewaarheid geworden. Maar misschien zal de ultieme strijd niet tussen de gewelddadige salafisme jihadis en het westen gaan. De veel grotere slag, waarin de regeringen van landen als Saoedi-Arabië, Qatar, Koeweit en de Verenigde Arabische Emiraten, duidelijk zijn afgestemd op al-Qaeda en Islamitische Staat, is voor de ziel van de islam zelf.

De strijd binnen de islam

Naast het slagveld en de veiligheidsmaatregelen kijken westerse regeringen naar manieren om de verspreiding van extremistische ideologieën aan te pakken. Maar het is belangrijk om te erkennen dat voor het grootste deel hun primaire uitdaging niet naar het westen uitgaat. Met de botsing tussen de beschavingsmentaliteit die de wereld sinds 9/11 in zijn greep heeft, is het gemakkelijk om te vergeten dat het grotere conflict een intern conflict is naar de islamitische wereld zelf toe.

"Het westen is slechts een bijstaander - een onoplettende maar medeplichtig slachtoffer van de rivaliteit die woedt in de islam over wie het volgende hoofdstuk zal gaan in zijn verhaal," schrijft Dr. Aslan.

Dr. Aslan gelooft dat de ultraconservatieve interpretaties van de islam - als getypeerd door islamitische staat, en ook de leiders van landen als Saoedi-Arabië, Qatar en Koeweit - deze verwikkeld zijn in een strijd met de meer liberale, medelevende interpretatie van het geloof dat hij bepleit. De kwesties momenteel die de islam aan het doorworstelen is, zo betoogt hij, is iets waar alle grote religies mee worstelden tot op zekere hoogte, en hij vergelijkt het met de 16e-eeuwse Reformatie, die plaatsvond op een gelijkwaardig punt in het christendom in hun ontwikkelingsproces.

Voor Mr. Choudary, aan de andere kant van het spectrum, is het "liberalisme een anathema voor de islam en de shariah". Voor Dr. Aslan, kunnen niet alleen de islam en de ethische idealen van Mohammed worden gebruikt voor een oprecht liberale, pluralistische democratie, die waarden heeft als de rechten van de mens in het Midden-Oosten, maar het moet zelfs. En dit is iets wat nooit kan worden opgelegd door het westen, alleen intern gevoed, gebaseerd op de bekende ideologieën en in een taal die een beroep doet op de inheemse bevolking. Wat hij nu ziet is de islamitische reformatie.

"Zoals de hervormingen uit het verleden, is dit een verschrikkelijke gebeurtenis, een die al begonnen is met het overspoelen van de wereld," Dr. Aslan schrijft. "Echter, uit de as van de botsingen zal een nieuw hoofdstuk in het verhaal van de islam ontstaan. En terwijl het nog valt te bezien wie dat hoofdstuk zal schrijven, is zelfs nu in de islamitische wereld een nieuwe openbaring aan de gang die, na eeuwen van slaap, eindelijk is ontwaakt, en sluimerde in Medina om geboren te worden."

Als Dr. Aslan's visie zal worden gerealiseerd, zal het een overwinning van een interpretatie zijn in het geloof met een diversiteit, die hij ziet als de vereiste omarming van de kern van islam vanaf het begin over het "denkbeeldige ideaal van de oorspronkelijke zuiverheid", bevorderd door de Wahhabis. Er zijn zeker geweldig veel moslims die veel van zijn gevoelens delen en graag zouden zien dat de adviezen van de meerderheid, en niet een vocale minderheid, op de voorgrond zou treden.

"De islam is een religie van vrede en alles wat indruist tegen vrede is on-islamitisch" vertelt Adam Walker, een woordvoerder van de Ahmadiyya moslimgemeenschap, World Weekly. "Er zijn boze mensen die de islamitische leer gebruiken voor misdaden tegen de mensheid, en om hun eigen politieke agenda verder te manipuleren. Het klopt dat dergelijke individuen en groepen moeten worden blootgelegd door de media, en wij zijn altijd snel mee om met hen aan de kaak te stellen. Er is echter veel te weinig dekking van grote positieve bijdragen aan de mensheid door de vele moslims over de hele wereld."

Een islamitische reformatie kan echter worden bemoeilijkt door het ontbreken van een leider in het centrale geloof in de islam sinds de val van het Ottomaanse Rijk. En Dr. Aslan's ideologische tegenstanders controleren Mekka en Medina en de olie onder het zand van de islam is de geboorteplaats en beide zijn gebruikt voor het verspreiden van hun invloed op de religie heinde en verre. Dit is iets waarvan Mr. Rafiq gelooft dat het een generatie zal duren om dit vast te stellen en hij wil de openstelling zien van de wahabitische staten voor een vrije markt van ideeën, die dit bekrachtigen en het via financiering toelaten een discussie tussen de verschillende vormen van de islam, die de salafisme-instellingen stimuleren tot niet-gewelddadige traditionalisten. Dr. Aslan is er echter van overtuigd dat het project van gewelddadige zuivering dat begon bij Mohammed ibn Abd-al-Wahhab, uiteindelijk gedoemd is.

"Het duurde vele jaren van geweld en verwoesting om Hijaz' 'valse idolen' te reinigen," schrijft Dr. Aslan." Het duurt veel langer om de islam te reinigen van de nieuwe valse idolen - onverdraagzaamheid en fanatisme - die aanbeden worden door degenen die de oorspronkelijke visie van Mohammeds verdraagzaamheid en eenheid hebben vervangen door hun eigen idealen van haat en verdeeldheid. De zuivering is onvermijdelijk, maar het tij van de hervorming kan niet worden gestopt."

En toch, een paar dingen zijn zeker in de politiek of in de religie, hoezeer veel aanhangers het tegendeel kunnen belijden, de schade die de Wahhabis hebben veroorzaakt aan de kern van de godsdienst, gezien door een verbannen man in het heiligdom van een oase in het midden van de 18e eeuw in de meedogenloze Najd woestijn, is al gedaan, en er zullen veel meer slachtoffers vallen voordat de strijd om de ziel van de islam is gewonnen.

[Het moge duidelijk zijn voor de christelijke lezer dat de eindconclusie heel anders zal verlopen wanneer Yeshua terugkeert om de volken te oordelen en er nooit geen islam meer zal bestaan.]

Bron: The World Weekly | The battle for Islam