Het sluieren van vrouwen is het machtigste wapen van de islamisten

door Giulio Meotti - 20 april 2016

Laurence Rossignol, Frankrijks Minister voor Familie, Kinderen en Vrouwenrechten zorgde voor opwinding over de islamitische sluier die in haar land floreert. Zij vergeleek gesluierde vrouwen met "Amerikaanse negers in slavernij". Bovendien vroeg Elisabeth Badinter, een van Frankrijks beroemdste feministen, zelfs om een boycot van Europa's modebedrijven, zoals Uniqlo en Dolce & Gabbana, die islamitisch correcte kleding ontwikkeld hebben. In 2013 hebben moslims $ 266 miljard uitgegeven aan kleding en dit cijfer zal de 484 miljard dollar bereiken in 2019).

Een nieuwe trend is ook in opkomst in de westerse populaire cultuur, die bijna onzichtbaar was in de media tien jaar geleden: hoofddoek dragende vrouwen zijn nu ook in televisieprogramma's als MasterChef aanwezig.

De mainstream cultuur vindt momenteel het sluieren van vrouwen "normaal". Air France heeft onlangs haar vrouwelijke werknemers opgeroepen sluiers te dragen in Iran. De Italiaanse regering bedekte onlangs de naaktsculpturen in Rome's Capitolijns Museum tijdens een bezoek door de Iraanse President Hassan Rouhani, uit "respect" voor zijn gevoeligheden.

In de Arabisch-islamitische wereld echter waren bedekte vrouwen gedurende lange tijd een uitzondering.

Het is moeilijk te geloven, maar tot aan de vroege jaren 1990 was de meerderheid van de vrouwen in Algerije niet gesluierd. Op 13 mei 1958 verscheurden op het Place du Gouvernement in Algiers tientallen vrouwen hun sluiers. Minirokken vulden de straten.

De Iraanse revolutie heeft deze trend omgekeerd: de eerste hoofddoek verscheen aan het begin van de jaren 1980 met de opkomst van de islamitische bewegingen in Algerije in de universiteiten en de arme buurten. De hijab werd uitgedeeld door de Iraanse ambassade in Algiers.

In 1990 stond Algerije aan het begin van een lange periode van dood en angst: een burgeroorlog met het spookbeeld van een islamitische doorbraak (100.000 doden). De mensen wisten dat er iets verschrikkelijks ging gebeuren toen ze het aantal sluiers in de straten gingen tellen.

Het eerste slachtoffer van de islamistische oorlog in Algerije was een meisje, Katia Bengana, die de sluier weigerde. Ze verdedigde haar keuze, zelfs toen de beulen het pistool tegen haar hoofd zetten. In 1994 werd Algiers letterlijk wakker met muren, die beplakt waren met islamitische posters met de aankondiging van de executie van ongesluierde vrouwen. Vandaag de dag durven zeer weinig vrouwen daar hun huis te verlaten zonder een hijab of chador.

Kijk naar de foto's van Kabul in de jaren 1960, 1970 en 1980, en u ziet veel ongesluierde vrouwen. Vervolgens kwam de Taliban en bedekte hen. De emancipatie in Marokko werd aangewakkerd door Prinses Lalla Aisha, de dochter van de Sultan Mohamed Ben Youssef, die de titel van koning aannam toen in het land de onafhankelijkheid werd uitgeroepen. In april 1947 gaf Lalla een toespraak in Tanger, en mensen luisterden met verbazing naar dat ongesluierde meisje. Binnen een paar weken weigerden de vrouwen in het hele land de hoofddoek. Marokko is vandaag een van de meest vrije landen in de Arabische wereld.

In Egypte in de jaren 1950 bespotte President Gamal Abdel Nasser op televisie het verzoek van de Moslimbroederschap om de vrouwen te sluieren. Zijn vrouw, Tahia, droeg geen hoofddoek, zelfs niet op officiële foto's. Vandaag zijn volgens de geleerde Mona Abaza, 80% van de Egyptische vrouwen gesluierd. Het kwam alleen doordat in de jaren 1990 de strikte wahabitische versie van de islam in Egypte aankwam, en doordat miljoenen Egyptenaren gingen werken in Saoedi-Arabië en andere Golfstaten. Ondertussen hebben de islamitische politieke bewegingen gebied veroverd. En toen begonnen de Egyptische vrouwen de sluier aan te nemen.

In Iran bedekt de traditionele zwarte sluier de Iraanse vrouwen van hoofd tot enkels. Daar kwam dit het land binnen onder Ayatollah Khomeini. Hij beweerde dat de chador de "banier van de revolutie" is, en legde het op aan alle vrouwen.

Vijftig jaar eerder, in 1926, had Reza Sjah politiebescherming verleend aan vrouwen die ervoor kozen om de sluier te weigeren. Op 7 januari 1936 beval de Sjah alle docenten, alle vrouwen van ministers en ambtenaren van de overheid "Europese kleren te dragen". De Sjah vroeg zijn vrouw en dochters om publiek onbedekt te gaan. Deze en andere Westerse hervormingen werden ondersteund door de Sjah Muhammad Reza Pahlavi, die zijn vader opvolgde in september 1941, en het verbod op gesluierde vrouwen in het openbaar werd ingesteld.

In Turkije was het Mustafa Kemal Ataturk die met zijn toespraak tot de vrouwelijke menigten, hen aanmoedigde om een voorbeeld te geven: de sluier afleggen betekende het verhaasten van de noodzakelijke toenadering tussen Turkije en de westerse beschaving. Vijftig jaar lang weigerde Turkije de sluier - tot 1997, toen de regering onder leiding van de islamitische Necmettin Erbakan het verbod op de sluier in openbare plaatsen afschafte.

Turkije's Erdogan gebruikte de sluier om de welig tierende islamisering van de samenleving aan te moedigen.

In tegenstelling daarmee gaf de Tunesische President, Habib Bourguiba, een circulaire uit met een verbod op het dragen van de hijab in scholen en openbare ambten. Hij noemde de sluier een "weerzinwekkende doek", en hij maakte zijn land tot een van de meest verlichte Arabische landen.

Het was niet alleen de islamitische wereld die dit symbool voor lange tijd geweigerd heeft. Vóór de verspreiding van de radicale islam kon de minirok, een symbool van de westerse cultuur, ook worden gezien in heel het Midden-Oosten. Er zijn veel foto's die ons herinneren aan die lange periode: ongesluierde stewardessen in rokken van de Afghaanse luchtvaartmaatschappij (wat een ironie dat Air France hen vandaag de dag wil sluieren); de schoonheidswedstrijd die koning Hussein van Jordanië organiseerde in Hotel Philadelphia; de Iraakse vrouwen-voetbalclub; de Syrische atlete Silvana Shaheen; de ongesluierde Libische vrouwen, marcherend in de straten; de vrouwelijke studenten aan de Palestijnse Birzeit-universiteit, en de Egyptische meisjes op het strand (op dat moment zou een burkini zijn verworpen als een kooi).

Vervolgens, in het midden van de jaren 1980, veranderde plotseling alles: de Sharia-wetgeving werd in veel landen ingevoerd. Vrouwen in het Midden-Oosten werden geplaatst in een draagbare gevangenis en in Europa namen ze de sluier voor hun "identiteit", wat betekende de weigering van assimilatie in westerse waarden, en de islamisering van veel Europese steden.

Eerst werden de sluiers opgelegd aan vrouwen, en dan beginnen de islamisten hun jihad tegen het westen.

Eerst verraadden wij de vrouwen door hun slavernij te aanvaarden als een "bevrijding", en vervolgens begon Air France met de bedekking van vrouwen in Iran als een vorm van "respect". Het is ook veelzeggend voor de hypocrisie van de meeste westerse feministen, die altijd bereid zijn om de "homofobe" christenen en het "seksisme" in de VS aan de kaak te stellen, maar nu zwijgen over de seksuele misdaden van de radicale islam. In de woorden van de feministische Rebecca Brink Vipond: "Ik zal niet het aas uitwerpen van een paternalistische oproep aan feministen om hun doelen in Amerika opzij te zetten om nu de islamitische theocratieën aan te pakken." Dit zijn dus dezelfde feministen die Ayaan Hirsi Ali in de steek lieten, de dappere Nederlands-Somalische dissident uit de islam, bij haar eigen verdediging nadat zij haar toevlucht in de VS had gevonden: zij voorkwamen dat ze zou spreken aan de Brandeis Universiteit.

Hoe lang zullen we nog ons verbod op genitale verminking van vrouwen (FGM) handhaven? Een studie die onlangs in de VS werd gepubliceerd, suggereerde het toestaan van een "mildere" vorm van verminking van vrouwen. En dat kan gevolgen hebben voor 200 miljoen vrouwen in de wereld. Dit is nog meer "cultureel gevoelig" dan een verbod op die praktijk. De rituele "insnijding" van de vagina's van meisjes zou een meer radicale ontsierende praktijk kunnen voorkomen. Dat voorstel kwam niet van Tariq Ramadan, of van een islamitische rechtbank in Soedan, maar van twee Amerikaanse gynaecologen, Kavita Shah Arora en Allan J. Jacobs, die hun studie gepubliceerd hebben in een van de belangrijkste wetenschappelijke tijdschriften, het 'Dagboek van medische ethiek'.

Dit is een bewijs van een dieptepunt dat kan worden bereikt in wat de Franse "nieuwe filosoof" Pascal Bruckner genoemd heeft "de tranen van blanke mannen" met hun masochisme, lafheid en cynische relativisme. Waarom zouden we niet ook de islamitische steniging van vrouwen die verdacht zijn van overspel rechtvaardigen? Het lijkt alsof we niet snel genoeg kunnen capituleren.

Giulio Meotti, culturele redacteur voor Il Foglio, is Italiaans journalist en auteur.

Vertaling: W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2016 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden.

Bron: Veiling Women: Islamists' Most Powerful Weapon