Artikel

Het Westen, dat nu door jihadisten wordt geterroriseerd, heeft toegestaan om zichzelf te verzwakken. Een combinatie van politieke correctheid, angst om ergernis te geven, angst om te strijden, en een zekere terughoudendheid om de illusie van stabiliteit te verstoren, heeft geleid tot een ongelooflijke reeks van mogelijkheden voor de jihadisten.

Op de ochtend van 26 juli werd een priester die de mis leidde, een oudere man van 85, vader Jacques Hamel, afgeslacht voor zijn altaar door één van de twee met een mes zwaaiende aanhangers van de Islamitische Staat. Zijn moordenaar sneed zijn keel door en kan heel goed verder gegaan zijn om hem te onthoofden, aangezien veel jihadi beulen deze gewoonte hebben. De aanhangers van een geloof dat moordenaars als martelaren eert (shuhada') maakte een martelaar voor een ander geloof.

In zowel het Grieks als Arabisch betekenen de termen "martelaar" en "shahid" precies hetzelfde: "getuige". Vader Hamel was de laatste getuige in een lange lijn van christelijke martelaren die zijn gedood door de mannen van het geweld, vermoedelijk om te getuigen tegen de platte waarheid van hun geloof. Veel moslim-martelaren zijn gestorven op die manier, maar veel vaker hebben ze hun leven gegeven tijdens een oorlog (jihad) om gebieden te veroveren voor de islam. [1]

Op de vlag van de islamitische staat lees je: "la ilaha illa'llah, Muhammadun rasulu'llah". De woorden betekenen: "er is geen God dan God; Mohammed is de profeet van God". Deze twee zinnen staan bekend als de shahada, het geven van getuigenis. Je ziet het overal vandaag, nu in Syrië, en vervolgens in Frankrijk of in het Verenigd Koninkrijk. Maar shahada betekent ook martelaarschap. En martelaarschap tijdens het plegen van geweld is wat de moordenaars van een onschuldige man Gods krijgen op die dag, toen de gewapende politie hen vond en hen doodschoot buiten de kerk die ze hadden ontheiligd.

De volgende dag legde het hoofd van de katholieke kerk, Paus Franciscus, een verklaring af over het gebeuren, en voor een moment leek het erop dat hij eindelijk de dingen recht kreeg. Hij zei dat de wereld nu in oorlog was. Tientallen jaren nadat deze oorlog begon, was hier een religieuze leider en politicus die de westerse landen gewekt leek te hebben betreffende het feit dat ze onwillig en ineffectief zijn geweest om een oorlog tegen het islamitisch radicalisme te voeren. Of misschien is het nauwkeuriger om te zeggen dat het islamitische radicalisme een oorlog voert met ons.

"Het is oorlog, we hoeven niet bang te zijn om het te zeggen... een oorlog van belangen, voor geld, en middelen. Ik spreek niet van een oorlog tussen religies. Religies willen geen oorlog. De anderen willen oorlog."

Wat? Is het slachten van een priester op zijn altaar gekoppeld aan "belangen, geld, middelen"? Waren de moordenaars gedreven door een verlangen naar sociale gerechtigheid, naar meer geld, naar toegang tot meer middelen? Dachten ze dat de gewelddadige dood van een onschuldige priester hen dat zou brengen? Ze kwamen niet om een van de waardevolle altaartafel objecten te stelen, het wierookvat, de kandelaars, het kruisbeeld, de katholieke dingen. De moordenaars schreeuwden: "Allahu akbar", letterlijk: "God is groter" (groter dan alles, voor moslims vooral de zogenaamd niet-monotheïstische christelijke drie-eenheid en de kerk). Zoals we maar al te goed weten, is "Allahu akbar" een religieuze zin die moslims vaak gebruiken. Het is het begin van de oproep tot gebed, de adhan, zesmaal herhaald, vijf keer per dag, voorafgegaan en gevolgd door de shahada. Het klinkt telkens in de westerse oren als de moslims in Europa en Noord-Amerika aanvallen, of als een prelude op een zelfmoordaanslag. Het is juist omdat de moslims geloven dat hun God (genoemd in het Arabisch als Allah) superieur is aan alle andere goden, omdat ze de islam zien als de grootste van alle religies en ten slotte, omdat de islam bestemd is om de wereld te veroveren door bekering of door middel van geweld.

Wat wilde Paus Franciscus beweren toen hij zei: "Religies willen geen oorlog. De anderen willen oorlog"? Dit is een man met toegang tot eindeloze colleges van geleerden, tot academici wereldwijd, specialisten in de islam en het Midden-Oosten. Het is gewoonweg niet waar. Om te beginnen: wie zijn deze "anderen"? Niet-religieuze mensen? Atheïsten? Agnosten? Protestanten?

Om een oorlog te winnen, moet je in staat zijn je vijand te identificeren, zijn motieven te begrijpen, erachter te komen wat zijn soldaten drijft om hun leven te riskeren in de strijd, en weten wat de oorzaak is dat moeders en vrouwen hun zonen en echtgenoten sturen om te vechten, wetend dat ze misschien nooit meer terugkomen. Negeer dat allemaal, om de motieven te ontdekken van de vijand, of niets te weten over zijn ultieme doelstellingen, en je zult verliezen. "Als je de vijand en jezelf kent moet je niet vrezen voor het resultaat van honderd gevechten", zei de grote Chinese generaal, Sun Tzu, in zijn Art of War.

Een dag na die opmerking heeft de paus helaas zijn onwetendheid nog verergerd. Een verslag in een katholiek tijdschrift, Crux, verklaarde:

De Paus zei dat er in elke godsdienst gewelddadige mensen zijn, "een kleine groep van fundamentalisten", ook in het katholicisme.

"Wanneer het fundamentalisme zover gaat om te vermoorden... je kunt ook moorden met de tong en ook met het mes," zei hij.

"Ik denk dat het niet eerlijk is om de islam te identificeren met geweld. Het is niet eerlijk en het klopt niet," zo ging hij verder, eraan toevoegend dat hij een lang gesprek had met de Grand Imam van de Al-Azhar, de Caïro-gebaseerde islamitische universiteit, vaak omschreven als het Vaticaan van de soennitische wereld.

"Ik weet hoe zij denken. Ze zoeken vrede, ontmoeting," zei hij. [cursief van de auteur]

Helaas, het is duidelijk dat de paus (samen met honderden politici en religieuze leiders in het westen, hoewel niet in Israël) helemaal niets weet over de vijand. Als hij denkt dat "religies geen oorlog willen", is het ook duidelijk heeft hij nooit islam heeft bestudeerd of waarheidsgetrouwe instructies heeft ontvangen, van niemand. Hier het waarom.

De latere hoofdstukken van de Koran bevatten tientallen verzen die een beroep doen op de gelovigen om uit te gaan voor de jihadstrijd, of om hun middelen te gebruiken om anderen te betalen om het te doen. Het doel van de jihad is "de versterking van de islam, de bescherming van de gelovigen, en de aarde van ongeloof te zuiveren." [2]

Volgens een moderne expert op de jihad: "de Koran... presenteert een goed ontwikkelde religieuze rechtvaardiging voor het voeren van oorlog tegen de vijanden van de islam." [3]

De islam is niet slechts een religie; het is een systeem van "bestuur". Hier is Hassan al-Banna, de oprichter van de alomtegenwoordige Moslimbroederschap:

De islam is een allesomvattend systeem dat betrekking heeft op alle terreinen van het leven. Het is een staat en een vaderland (of een regering en een natie). Het is moreel en heeft macht (of genade en gerechtigheid); het is een cultuur en een wet (of kennis en jurisprudentie). Het is materieel en rijkdom (of winst en welvaart). Het is een poging tot een oproep (of een leger en een oorzaak). En tenslotte is dit het ware geloof en aanbidding. [4]

Dit betekent dat de edele Quran de moslims benoemt als voogden over de mensheid in haar minderheid, en hen de rechten geeft van macht en heerschappij over de wereld ter vervulling van deze sublieme opdracht. Dus is het onze zorg, niet die van het westen, en het heeft betrekking op de islamitische beschaving, niet de materialistische beschaving. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat het onze plicht is om de soevereiniteit over de hele wereld te hebben en bij heel de mensheid het geluid van de voorschriften van de islam en zijn leer te laten horen, zonder welke de mensheid het geluk niet kan bereiken. [5]

De literatuur van de islamitische traditie, gevonden in de zes canonieke collecties, laat de beschrijvingen zien van jihad, en instructies over hoe het te strijden. Laat u zich alstublieft niet misleiden door de vaak herhaalde verdoezeling: "de grotere jihad is een strijd met het zichzelf, een geestelijke oorlog". Er is geen melding gemaakt van dit idee in de klassieke teksten. [6] Door de eeuwen heen heeft de jihad een fysieke oorlogvoering betekend. Zelfs de mystieke soefi broederschappen zijn die extreme fysieke strijd aangegaan. [7]

De islamitische profeet Mohammed leidde zijn mannen in de strijd bij vele gelegenheden en stuurde hen in zo'n 100 kleine overvallen en expedities. [8] Zijn opvolgers, de Kaliefen, deden hetzelfde. In de halve eeuw na Mohammeds dood in 632 na Chr. hadden de islamitische legers de helft van de bekende wereld veroverd. Jihad oorlogen bleven doorgaan en er werd jaarlijks gevochten door alle grote islamitische imperiums, zonder uitzondering.

De eerste twee grote islamitische rijken, dat van de Omajjaden (661-750) en hun opvolgers onder een nieuwe dynastie van de kaliefen, de Abbasieden (750-1258), die jaarlijkse expedities (meestal twee of meer per jaar) uitgevoerd hebben tegen het Byzantijnse Rijk (gevestigd in Constantinopel). Deze invallen waren een voortdurende traditie, gebaseerd op de vroegste jihad-oorlogen in zowel het Oosten als het Westen. Ze waren nooit zomaar lukraak, maar goed gepland. Er waren meestal twee campagnes in de zomer, die vaak werden gevolgd door winter-expedities.

De zomer-jihads hebben meestal de vorm van twee aparte aanvallen. Een aanval heette de "expeditie van links". Het werd gelanceerd vanaf de grensforten van Sicilië, wiens troepen hoofdzakelijk van Syrische afkomst waren. De grotere "expeditie van rechts" werd gelanceerd en uitgevoerd vanuit de Oost-Anatolische provincie Malatya, het implementeren van Iraakse troepen. Deze jihad-expedities bereikten hun hoogtepunt onder het derde grote rijk, dat van de Ottomanen, die Constantinopel veroverden in 1453, waardoor een einde kwam aan het Byzantijnse Rijk. Constantinopel werd omgedoopt tot Istanbul en haar belangrijkste basiliek, Hagia Sophia, werd omgevormd tot de keizerlijke moskee van de Ottomanen.

Hedendaagse jihadistische organisaties als de Islamitische Staat met al-Qaeda, de Talibaan, Islamitische Jihad, Jabhat al-Nusra, Boko Haram, Hamas, al-Shabaab en honderden andere, zijn gewoon verrichtingen op een bredere basis, het zijn de jihad-oorlogen van de negentiende eeuw. [9]

Jihadisten lijken dit te doen als missionair werk (andere groepen zoals de Pakistaanse Tablighi-Ji die dit veel doen) omdat hun oorlogen terug gaan naar de dagen van Mohammed en zijn metgezellen, de eerste drie oorlogszuchtige generaties. De term salafisme, nu gebruikt voor de meest radicale islamitische groepen, komt voort uit salaf of "voorouder", maar met een gespecialiseerde betekenis als van de eerste drie generaties van de islam. Mohammeds eerste volgelingen en hun kinderen en kleinkinderen. Jihadisten doen het omdat ze hun militaire kracht hebben verloren sinds de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk in 1918, en het lijkt dat ze zich nog steeds gedwongen voelen om terug te vechten tegen de macht van het Westen, en de triomf van de christenen (of in Israël, de Joden). God beloofde in hun ogen zijn volgelingen, de moslims, dat ze op een dag de wereld zouden regeren, [10] en dat voor vele eeuwen, moslims kunnen hebben gedacht dat dit eigenlijk al gebeurde. Vervolgens werd een dergelijke hoop de bodem ingeslagen. Westerse rijken begonnen met het veroveren, koloniseren en regeren van islamitische landen, zoals Noord-India, Algerije, Egypte, Soedan, Libië en elders -- een omkering die vrij ondenkbaar was.

Om terug te vechten, hebben de jihadisten het beste wapen gekozen dat tot hun beschikking stond: terrorisme. Erger nog, het Westen dat ze nu terroriseren heeft zelf toegestaan zich te verzwakken. Een combinatie van politieke correctheid, angst voor het geven van ergernis, angst voor het bestrijden ervan en een zekere terughoudendheid om de illusie te verstoren van stabiliteit, wat heeft geleid tot een ongelooflijke reeks van mogelijkheden voor de jihadisten.

De jonge islamiet die de priester gedood heeft in Frankrijk, was al tweemaal gearresteerd voor het proberen af te reizen naar Syrië om met de Islamitische Staat samen te gaan. Ten tijde van de moord moest hij van de lieve autoriteiten een enkel-armband dragen, die hem moest bewaken -- maar alleen tijdens de avondklok 's nachts. Overdag mocht hij vrij door de straten zwerven. Op die noodlottige ochtend besloot hij met zijn metgezel naar een nabijgelegen kerk te lopen en te voldoen aan zijn verlangens voor martelaarschap door het doden van een christen.

Paus Franciscus kon het helaas niet méér verkeerd hebben. Eén godsdienst heeft oorlogen willen vechten vanaf haar oprichting. Wij moesten meer dan 1400 jaar onszelf bewaken ook toen het Ottomaanse Rijk werd tegengehouden aan de poorten van Wenen in 1683. Nu zijn we niet langer op onze hoede en hebben ons afgewend. Niet omdat we geen veiligheidstroepen hebben. Die hebben we. Maar omdat we vaak niet op zoek zijn naar de juiste waarheid: de teksten en de preken die een voorproefje zijn van radicalisering.

Waarom keren jonge moslims zich niet af van de gewone aanwerving van extremisten? Jonge christenen, hindoes, Joden, boeddhisten en Baha'i verplaatsen niet in die richting. Zou het zijn omdat zoveel jonge moslims, allereerst in de islamitische landen, nu in het westen dit wordt ingegeven vanaf een jonge leeftijd, dat de islam naar overheersing streeft, dat jihad niet een kwaad is, maar veeleer een uiting van hun geloof, dat zij lijden als slachtoffers van de "islamofobie", en dat westerse vrouwen immoreel zijn, en dat andere religies vals zijn?

Het is tijd om wakker te worden. We zijn inderdaad in oorlog, of we nu willen of niet. "U kunt niet geïnteresseerd zijn in oorlog, maar oorlog is geïnteresseerd in u", zei Leon Trotski.

Onze vijand is een extremistische versie van de islam, die nog een Reformatie heeft te ondergaan, een die de moslims niet terug voert naar de zevende eeuw, maar vooruit naar de eenentwintigste en eventueel verder.

[1] "het concept van martelaarschap heeft zich anders ontwikkeld in de Islam dan in het Jodendom of Christendom. Martelaarschap in de Islam heeft een veel actiever gevoel: de potentiële martelaar wordt geroepen om te zoeken naar situaties waarin martelaarschap zouden kunnen worden bereikt. " David Cook, begrip Jihad, University of California Press, 2015, p. 26.

[2] Rudolph Peters, Islam en kolonialisme: de Doctrine van de Jihad in de moderne geschiedenis, Den Haag, 1979, p. 10

[4] Hasan al-Banna, Bericht voor jeugd, trans. Muhammad H. Najm, Londen, 1993, p. 6

[5] Wendell Charles (trans), De vijf traktaten van Hasan Al-Banna (1906-1949), University of California Press, 1978, pp. 70-73.

[6] "tradities die aangeven dat jihad bedoeld is als een geestelijke oorlogvoering... zijn geheel afwezig in de officiële, canonieke collecties (met uitzondering van al-Tirmidhi, die haalt 'de vechter aan als iemand die zijn passies bevecht'; ze verschijnen meestal in de collecties van ascetric materiaal of spreekwoorden." Cook, p. 35.

[7] "dit paradigma is persistent gemaakt in de Middeleeuwen, waar wij vaak de Sufi groepen vinden de vijanden van het Mohammedanisme. Bijvoorbeeld na het verslaan van de kruisvaarders onder Guy de Lusignan in de slag bij de Hoorns van Hattin (1187), de islamitische leiders Salah al-Din al-Ayyubi [Saladin] (1169-91) gaf een aantal gevangen genomen kruisvaarders over aan zijn Sufi regimenten als slachtdieren. " Cook, p. 45.

[10] "Hij (God) is het die zijn boodschapper [Muhammad] gezonden heeft voor leiding en de ware godsdienst bracht zodat [Islam] dominant is over alle andere godsdiensten" (Qur'an 9:33). Het vijfde vers van dezelfde sura staat bekend als het "zwaard vers", want het is de eerste ter bevordering van fysieke aanvallen op niet-moslims.

De paus en de heilige oorlog