Palestijnen: Het boodschap blijft: Nee en Nee

door Khaled Abu Toameh | 16 november 16, 2016

De positie van de twee Palestijnse leiders, Arafat en Abbas, is diep geworteld in de Palestijnse traditie en cultuur, waarin elk compromis met Israël wordt beschouwd als een handeling van hoogverraad. Abbas weet dat concessies van zijn kant zullen resulteren in uitgespuwd te worden door zijn volk - of gedood.

Vorige week liet de Palestijnse autoriteit (PA) Voorzitter Mahmoud Abbas iets blijken over zijn ultimatum met betrekking tot een opleving van het vredesproces met Israël.

"Ik ben 81 jaar, en ik ben niet van plan om mijn leven te beëindigen verflauwen, concessies doen, of een uitverkoop."

Zo verklaarde dus een uitdagende Abbas, sprekend op een bijeenkomst in Ramallah ter gelegenheid van de 12e gedenkdag vanwege de dood van zijn voorganger, Yasser Arafat.

Abbas heeft op deze manier doorgegeven aan de honderden Palestijnen die zich in Ramallah verzamelden ter herdenking van Arafat: "Ik ben niet van plan de geschiedenis in te gaan als een leider die compromissen met Israël sluit."

En net als Arafat sterft Abbas liever onbuigzaam, dan een vredesregeling met Israël te bereiken.

De positie van de twee Palestijnse leiders is diep geworteld in de Palestijnse traditie en cultuur, waarin een concessie aan of compromis met Israël wordt beschouwd als een handeling van hoogverraad.

Na zijn terugkeer naar Ramallah in de zomer van 2000, na de mislukte top in Camp David, heeft Arafat zijn beslissing uitgelegd van de afwijzing van het aanbod door de Israëlische premier Ehud Barak. Volgens Arafat wilde Barak dat de Palestijnen concessies deden inzake Jeruzalem en de heilige plaatsen.

"Hij die afziet derhalve van ook maar één korrel van de bodem van het land van Jeruzalem behoort niet tot ons volk," zo kondigde Arafat aan. "We willen alles van Jeruzalem, alles, alles. Revolutie tot aan de overwinning!"

In Camp David eisten Arafat en zijn onderhandelaars de volledige soevereiniteit over de hele Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en Oost-Jeruzalem, met inbegrip van de heilige plaatsen en de Joodse wijk in de oude stad. Ze ook is hun oude eis herhaald over het "recht op terugkeer" voor Palestijnse vluchtelingen om volledig te worden uitgevoerd, waardoor honderdduizenden Palestijnen Israël zouden overstromen.

Barak heeft voor zijn deel heeft gezegd dat de Palestijnen een staat is aangeboden die zou worden opgericht op 91% van de Westelijke Jordaanoever, grote delen van Oost-Jeruzalem en de gehele Gazastrook. Wat dus zeker maakt dat Barak wilde dat de Palestijnse leiders enkele concessies moesten doen betreffende de explosieve problemen betreffende Jeruzalem en de vluchtelingen.

De top in Camp David faalde op het moment dat Arafat besefte dat hij niet al zijn eisen vervuld zou krijgen. Arafat stelde later zijn vertrouwelingen op de hoogte, dat hij wegliep van de top omdat hij niet de geschiedenis wilde ingaan als een leider die bezweken was voor de Israëlische en Amerikaanse druk.

Laten we 16 jaar verder gaan: Abbas staat in de buurt van Arafats graf in Ramallah en uit soortgelijke gevoelens. Hij zweert om te blijven in het pad van Arafat en zijn nalatenschap te eren. Abbas zei dat hij deze dagen "geïnspireerd" was door de "vastberadenheid" van zijn voorganger en zijn "oplossing".

Abbas is ten minste openhartig over zijn bedoelingen. Niemand, zo zegt hij onbeschaamd - niet de Israëli's, noch de Amerikanen, noch de Europeanen - moeten illusies hebben. "Vrede" met de Palestijnen, zegt Abbas, betekent dat Israël voldoen moet aan elke vraag die hij - en Arafat - hebben gedaan. "Vrede", met andere woorden, zonder Palestijnse concessies.

Arafat blijft een enorme populariteit genieten onder de Palestijnen, omdat hij stierf zonder een "uitverkoop" naar Israël. Zijn status van held staat of valt met zijn rejectionisme in Camp David.

Had Arafat Baraks aanbieding aanvaard op die top, dan zou hij veroordeeld zijn geweest als een "pion" in de handen van de Israëliërs en de Amerikanen, een mislukte leider die zijn volk verraden heeft.

Abbas zelf-vorming onder het uiterlijk van Arafat is niet nieuw. Jarenlang volgde hij in de voetsporen van Arafat en eerde zijn nalatenschap. Bovendien weet Abbas heel goed dat, net zoals Arafat, hij niet de autoriteit heeft over het volk om concessies te doen aan het volk Israël. Dit is niet louter alleen maar omdat Abbas nu in zijn 12e jaar zit van een vier-jarige termijn in functie.

Zelfs als Abbas een legitieme president was, zouden er geen concessies naar Israël komen. Arafat werd geciteerd door te zeggen dat hij Baraks aanbod verwierp omdat hij niet wilde eindigen in het drinken van thee met de (vermoorde) Egyptische President Anwar Sadat, de eerste Arabische leider die een vredesakkoord met Israël ondertekende.

Abbas heeft dus geen haast om terug te keren naar de onderhandelingstafel met Israël. Inderdaad, voor Abbas, zijn er geen onderhandelingen - alleen maar eisen. Hij weet dat concessies van zijn kant zullen resulteren in te worden uitgespuwd door zijn volk - of gedood.

Vandaar dat de PA-President in de afgelopen jaren zelfs de schijn van onderhandelingen met Israël heeft weten te voorkomen en in plaats daarvan zijn energie heeft gestoken in het versterken van de internationale gemeenschap om Israël een oplossing op te leggen - een oplossing die inderdaad de Palestijnen bijna al hun eisen zal leveren.

Abbas en het Palestijnse leiderschap in Ramallah willen dat de internationale gemeenschap doet voor hen wat Israël hen niet zal geven aan de onderhandelingstafel. Abbas hoopt zijn doel te bereiken door middel van internationale conferenties over het Midden-Oosten, zoals die wordt geopperd door Frankrijk, of via de Verenigde Naties en andere internationale organisaties en instellingen.

In feite is dit Abbas' enige strategie geweest in de afgelopen jaren: een diplomatieke oorlog in de internationale arena die gericht is op het isoleren en de-legitimiseren van Israël, met het afdwingen van alle Palestijnse eisen.

Natuurlijk heeft deze strategie zijn risico's. Maar als het niet lukt, vertrekt Abbas van het toneel zonder te worden gebrandmerkt met de scharlaken rode letters van "verrader". Zijn opvolger, zo hoopt hij, zal staan bij zijn graf met de belofte om in zijn voetsporen te treden, zoals hijzelf voor Arafat heeft gedaan. En dit is niet een ijdele hoop.

Dankzij tientallen jaren indoctrinatie en anti-Israël retoriek, voor welke beide zowel Arafat als Abbas ook verantwoordelijk zijn, hebben de Palestijnen zich geradicaliseerd tot het punt waar het onmogelijk is geworden om zich te identificeren met een leider, die ter goeder trouw zou onderhandelen met Israël.

Onder de huidige omstandigheden, zal elke poging door de Obama-regering - in de resterende maanden van zijn presidentschap - met een ondersteuning van een VN-stemming ten gunste van een Palestijnse staat worden gezien als een beloning voor de Palestijnen die tegen een hervatting zijn van de vredesonderhandelingen met Israël.

Velen in Europa, met name Frankrijk, lijken de kwaal te hebben dat te doen - als een "gift" aan de Organisatie voor Islamitische Samenwerking (OIC) om te laten zien hoe onderdanig de Fransen kunnen worden; om aan te moedigen meer "zaken" te doen met de Arabische en islamitische staten, hopen zij meer terroristische aanslagen af te schrikken. Eigenlijk zorgen ze als de leden van de VN-Veiligheidsraad voor, door eenzijdig een Palestijnse staat te verklaren, juist meer terroristische aanslagen aan te moedigen: de terroristen ziet dat de aanvallen "werken" en dat meerderen beginnen te helpen zodat een jihadi-overname van Europa nog sneller gaat.

De Obama-regering (en de komende regering van de VS) moeten duidelijk maken aan Abbas en de Palestijnen dat de enige manier om een staat te bereiken, is door middel van rechtstreekse onderhandelingen met Israël, en niet via extra VN-resoluties.

Ook zouden de Fransen moeten afzien van hun plan voor het bijeenroepen van een internationale conferentie over vrede in het Midden-Oosten. Zij dienen te begrijpen dat Abbas en de Palestijnen de conferentie gebruiken als een excuus om weg te blijven van de onderhandelingstafel met Israël - het enige land dat echt de Palestijnen kan helpen in het bereiken van een staat door middel van rechtstreekse onderhandelingen. Een Palestijnse staat die verklaard wordt in de Veiligheidsraad maakt alleen dat het eruit ziet dat hun werkelijke doel de vernietiging van Israël is door de "twee zijden van de Middellandse Zee" te verbinden tegen Israël - en ze weten het. Ze kunnen niemand voor de gek houden.

De boodschap die moet worden doorgegeven aan de Palestijnen is dat VN-resoluties en internationale conferenties hen niet dichter bij de verwezenlijking van hun ambities brengen. Een ander bericht dat moet worden gegeven aan het thuisfront van het Palestijnse leiderschap, is dat zonder dat ze hun mensen voorbereiden op vrede en het sluiten van compromissen, het hele idee van een tweestatenoplossing zinloos is.

Een hele generatie van de Palestijnen is opgegroeid met het giftige idee dat zelfs een overweging tot een compromis met Israël verraderlijk is. De volgende Amerikaanse regering zou eens goed deze onaangename werkelijkheid moeten overwegen.

Khaled Abu Toameh, een bekroond journalist, is gevestigd in Jeruzalem.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2016 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Palestinians: The Message Remains No and No