ISRAËL'S EERSTE PROJECT MET TRUMP

Er broedt een oorlog bij volmacht van Iran.

Vertaling H. Sleijster

9 december 2016 - Caroline Glick

Israëlische ambtenaren zijn blij met het nationale veiligheidsteam dat Amerika's President-elect Donald Trump in elkaar zet. En ze hebben gelijk.

De vraag is nu hoe Israël moet reageren op de mogelijkheid die het hiermee gepresenteerd krijgt.

De ene kwestie die alle de topambtenaren die Trump naar zijn nationale veiligheidsteam brengt, is Iran.

Majoor (gepensioneerd) John Kelly, die Trump woensdag aanwees om te dienen als zijn Minister van Binnenlandse Veiligheid, waarschuwde over Irans infiltratie van de VS vanuit Mexico en over Irans groeiende aanwezigheid in Midden- en Zuid-Amerika toen hij als commandant diende van het Amerikaanse Southern Commando.

Majoor (gep.) James Mattis, Trumps keuze om te dienen als Minister van Defensie, en Lt.-Gen. (gep.) Michael Flynn, die hij heeft gekozen om te dienen als zijn nationale veiligheidsadviseur... ze werden beide ontslagen door de vertrekkende President Barack Obama vanwege hun verzet tegen zijn nucleaire diplomatie met Iran.

Tijdens zijn videoboodschap voor het Saban Forum afgelopen weekend, zei premier Binyamin Netanyahu dat hij uitkijkt naar de bespreking van Obama's nucleaire Iran-deal met Trump na zijn inauguratie volgende maand. Gezien het feit dat Netanyahu het nucleaire Iraanse programma – dat de nucleaire deal gegarandeerd hooguit 14 jaar operationeel zou zijn – als de ernstigste strategische bedreiging voor Israël ziet, is het logisch dat hij die kwestie eerst wil bespreken.

Maar Netanyahu beter kan worden geadviseerd om eerst in te gaan op de conventionele dreiging van Iran tegenover Israël, de VS en de rest van de regio in de nasleep van de nucleaire deal.

Er zijn twee redenen om te starten met de conventionele dreiging van Iran, in plaats van zijn nucleaire programma.

Ten eerste zijn de Trump generaals naar verluidt meer bezorgd over de strategische dreiging door Irans regionale opkomst, dan door het nucleaire programma – althans, voor de nabije toekomst.

Israël heeft een kritiek belang bij de aanpassing van haar prioriteiten aan die van de nieuwe regering van Trump.

De nieuwe regering presenteert Israël de eerste kans sinds 50 jaar om zijn bondgenootschap met de VS om te vormen op een steviger basis dan waarop het tot nu toe heeft gestaan. Hoe meer Israël in staat is gemeenschappelijke strategieën met de VS te ontwikkelen voor het aanpakken van gemeenschappelijke bedreigingen, hoe steviger zijn bondgenootschap met de VS zijn, en hoe sterker haar regionale houding zal worden.

De tweede reden waarom het zinvol is voor Israël om te beginnen met haar strategische discussies met de Trump-regering, is door het aanpakken van Irans groeiende regionale houding, omdat Irans hegemonische opkomst een strategische dreiging voor Israël is. En op dit moment mist Israël een strategie om ermee om te gaan.

Onze leiders beschrijven vandaag de dag Hezbollah nog met dezelfde voorwaarden die ze gebruikten om het te beschrijven een decennium geleden tijdens de tweede Libanonoorlog. Zij bespreken van Hezbollahs massale raketarsenaal.

Met 150.000 projectielen, gericht op Israël, op een manier dat het logisch is dat Israël dit doet.

Juist deze week versterkte Israël het gevoel dat Hezbollah min of meer dezelfde organisatie was als 10 jaar geleden, toen – volgens verslagen van Syrië en Hezbollah - Israël op dinsdag Syrische militaire installaties bombardeerde buiten Damascus.

Na de vermeende bombardementen vertelde Minister van Defensie Avigdor Liberman aan EU-ambassadeurs dat Israël zich inzet om te verhinderen dat Hezbollah de overdracht van geavanceerde wapens ontvangt, waaronder massavernietigingswapens, uit Syrië naar Libanon.

De onderliggende boodschap is dat die wapens in Syrië niet wordt gezien als een directe bedreiging voor Israël.

Verklaringen zoals van Lieberman verzenden ook de boodschap dat er ook andere vooruitzichten zijn van massavernietigingswapens of precisie raketten die worden opgeslagen in Libanon, en dat Israël niet bijzonder bezorgd is over wat er in Libanon gebeurt.

Deze verklaringen zijn nutteloos omdat zij het feit verduisteren dat Hezbollah niet de guerrilla-organisatie is die het was een decennium geleden.

Hezbollah is veranderd op vier basispunten sinds de laatste oorlog.

Ten eerste is Hezbollah niet langer terughoudend over het feit dat het een Iraanse in plaats van Libanese organisatie is.

Sinds de Revolutionaire Garde van Iran Hezbollah in Libanon in 1983 heeft opgericht, hebben de Iraniërs en de Hezbollah terroristen erop aangedrongen, dat Hezbollah een onafhankelijke organisatie is die gewoon geniet van de warme betrekkingen met Iran.

Maar vandaag, nu Hezbollah de ruggengraat vormt van Irans operaties in Syrië, en steeds prominenter in Afghanistan en Irak, maakt het geen van beide partijen uit als de ware aard van hun relatie wordt herkend.

Bijvoorbeeld, onlangs werd opgeschept door Hezbollah commandant Hassan Nasrallah: "Wij zijn open over het feit dat Hezbollahs begroting, de inkomsten, haar uitgaven, en alle eten en drankjes, hun wapens en raketten van de Islamitische Republiek Iran komt."

Wat de nieuwe openheid van onze vijanden ons vertelt, is dat Israël moet ophouden met het bespreken van Hezbollah en Iran als afzonderlijke entiteiten. De volgende oorlog van Israël in Libanon zal niet met Hezbollah zijn, of zelfs met Libanon. Het is met Iran.

Dit is niet een semantisch onderscheid. Het is een strategisch onderscheid. Dat zal een positief effect hebben op hoe zowel Israël als de rest van de wereld de regionale strategische realiteit zal begrijpen waarmee Israël, de VS en de rest van de landen van het Midden-Oosten geconfronteerd zijn.

De tweede manier waarop Hezbollah anders is vandaag, is dat het niet langer een guerrilla-strijdkracht is. Het is een regulier leger met een guerrilla-arm en met een regionale aanwezigheid. Zijn arsenaal is net zo diep als Irans arsenaal.

En althans op dit moment, opereert het onder de bescherming van de Russische luchtmacht en air defense-systemen.

Hezbollah heeft ten minste duizend strijders in Irak, waar ze strijden naast de Iraanse troepen en de sjiitische militie, die door Hezbollah getraind worden. Recente foto's van een kolonne van de Hezbollah rond Mosoel toonde aan dat naast zijn geavanceerde raketten, Hezbollah ook een gepantserde corps in het veld heeft. De gepantserde platforms zijn inclusief M1A1 Abrams tanks en gepantserde M-113 personeelsvoertuigen.

De beelden uit Irak, samen met beelden uit de militaire parade die Hezbollah vorige maand in Syrië hield, waar haar strijdkrachten ook hun M-113s toonden, maken duidelijk dat Hezbollahs VS platform-gebaseerde manoeuvre kracht niet een uitzondering is.

De betekenis van Hezbollahs enorm uitgebreide mogelijkheden is duidelijk. Nasrallahs claims van de afgelopen jaren dat in de volgende oorlog zijn strijdkrachten zal versterken bij een invasie op de grond van Galilea, en dat hij Israëlische grenssteden wil besetten, niet slechts woorden waren. Het is zelfs erger, de open samenwerking tussen Rusland en Iran-Hezbollah in Syrië en hun recente overwinningen in Aleppo, betekenen dat er geen reden voor Israël om te veronderstellen is dat Hezbollah alleen uit Libanon zal aanvallen. Er is een groeiende kans dat de volgende zet van Hezbollah uit Syrisch grondgebied zal komen.

De derde belangrijke verandering sinds 2006 is, dat zoals Iran, Hezbollah vandaag veel rijker is dan zij was voordat Obama de nucleaire deal met de ayatollahs vorig jaar sloot. Die deal, die de economische en handelssancties op Iran annuleerde, heeft de mullahs een enorm infuus aan geld gegeven.

Kort nadat de sancties werden geannuleerd, kondigden de Iraniërs aan dat hun militaire begroting met 90% toeneemt. Aangezien Hezbollah officieel 200 miljoen dollar per jaar ontvangt, vóór de sancties werden geannuleerd, betekent de verhoging van het budget dat Hezbollah nu ongeveer $ 400-miljoen per jaar ontvangt uit Iran.

De laatste reden waarop Israël haar strategische planning moet baseren, is dat Hezbollah-Iran een anderhalve maand geleden Libanon heeft ingeslikt.

Eind oktober, na een twee-en-een-half jaar strijd, gaven Saad Hariri en zijn Toekomstbeweging toe aan Iran en Hezbollah en kwamen overeen om hun marionet, Michel Aoun, te steunen in zijn strijd voor het Libanese presidentschap.

Het is waar, Hariri werd ook gekozen om te dienen als premier. Maar zijn positie is nu verstoken van kracht.

Hariri kan geen vinger bewegen zonder Nasrallahs toestemming.

Aouns verkiezing is niet slechts het signaal dat Hariri gezwicht is. Het is een signaal dat Saoedi-Arabië – dat de strijd over Libanon's presidentschap gebruikt als een manier om Irans voltooiing van de overname van het land te blokkeren – het spel invloed heeft verloren aan Iran.

Nemen we het samen met Saoedi-Arabië's bondgenoot, de Egyptische President Abdel Fattah al-Sisi, die vorige week aankondigde dat hij Syrische President Bashar Assad steunt om aan de macht te blijven, en Aouns presidentschap dat laat zien dat de soennieten hebben aanvaard dat Iran nu de dominante macht in Irak, Syrië en Libanon is.

Dit brengt ons terug naar Hezbollahs tank-legermacht en de wederopbouw van de alliantie van de VS en Israël.

Nadat de foto's van de in de VS gemaakte pantservoertuigen in Hezbollahs militaire kolonnes online werden gepost, drongen zowel Hezbollah als de Libanese strijdkrachten aan dat de wapens niet afkomstig zijn van de LAF.

Maar er is geen reden om hen te geloven.

In 2006 voorzag het LAF Hezbollah van gerichte informatie voor zijn raketten en de ondersteuning van zijn veiligheidsbeleid. Vandaag moet worden aangenomen dat de LAF in de volgende oorlog zijn hele arsenaal aan Hezbollah-Iran ter beschikking zal stellen. In 2016 alleen al verstrekte de VS het LAF met $ 216-miljoen aan militaire hulp.

Vanuit Israëls oogpunt is het strategisch meest belangrijke aspect van de niet-betwiste dominantie van Hezbollah-Iran die over alle aspecten van de Libanese staat, en dat terwijl zij het land controleren, ze er niet verantwoordelijk voor zijn.

Israëlische commandanten en politici zeggen vaak dat de IDF Hezbollah ervan heeft weerhouden Israël aan te vallen. Israëls afschrikking, zo beweren zij, is gebaseerd op de geloofwaardigheid van onze belofte om de civiele gebouwen te bombarderen, waarin nu Hezbollah-raketten opgesteld staan, op het moment dat het volgende conflict begint.

Deze beweringen zijn echter onwaar. Omdat Hezbollah-Iran niet verantwoordelijk is voor Libanon, ondanks het feit dat zij door hun marionettenoverheid er heerst, toch worden Iraanse en Hezbollah leiders niet aansprakelijk gehouden als Israël Zuid-Libanon in de volgende oorlog kapot maakt. Zij zullen de volgende oorlog niet beginnen met Libanon veilig te houden, maar om Israël te beschadigen. Als Libanon tot de grond toe afbrandt, zullen zij geen zweet uit hun rug krijgen.

De reden dat een oorlog niet begonnen is, heeft niets te maken met de geloofwaardigheid van Israëls bedreigingen. Het heeft te maken met Irans beoordeling van zijn belangen. Zo lang als de gevechten in Syrië doorgaan, is het moeilijk te zien dat Iran Hezbollah zal opdragen Israël aan te vallen. Maar zodra het zich comfortabel genoeg voelt om Hezbollah te versterken tot een oorlog met Israël, zal Iran hen opdragen het vuur te openen.

Dit brengt ons terug naar de nieuwe Trump-regering en haar beoordeling van de Iraanse dreiging.

Trumps nationale veiligheidsafspraken vertellen ons dat de 45e president van plan is om de dreiging aan te pakken die Iran vormt voor de VS en haar belangen.

Israël moet profiteren van deze strategische opening om de gevaarlijkste conventionele dreiging aan te pakken die we nu zien.

In onze gesprekken van onze leiders met het Trump-team moeten ze maken duidelijk dat de Iraanse conventionele dreiging zich uitstrekt van Afghanistan tot Israël en tot aan Latijns-Amerika en Michigan. Omdat Israël niet tegen Iran zal vechten in Irak en Afghanistan, of in Amerika, verwacht het niet dat de VS tegen Iran zal vechten in Libanon. Maar op hetzelfde moment, wanneer de beide bondgenoten beginnen met het terugdraaien van de Iraanse dreiging, moeten ze opereren vanuit een gezamenlijke strategische visie waarmee de wereld van Irans conventionele dreiging wordt opgesloten.

En zodra dat is verwezenlijkt, kunnen de VS en Israël samenwerken om het nucleaire programma van Iran aan te pakken.

Bron: Column One: Israel’s first project with Trump - Opinion - Jerusalem Post