Offer en onafhankelijkheid

9 mei 2016 - door Vic Rosenthal

Woensdag was Israëls Dag van Herdenking voor gevallen soldaten. Meer dan 23.000 militairen zijn gestorven in Israëls oorlogen (met inbegrip van militaire acties vóór de oprichting van de staat), en ongeveer 4.000 burgers zijn gedood ten gevolge van oorlog en terrorisme.

Dit zijn de echte, concrete kosten voor het onderhoud van een Joodse staat. In verhouding naar bevolking is dit ongeveer hetzelfde als het aantal Amerikanen dat stierf in alle oorlogen van Amerika sinds 1775, met inbegrip van de burgeroorlog en de twee wereldoorlogen.

Deze Israëli's zijn gestorven voor slechts één reden: de Arabisch-islamitische verwerping van de Joodse soevereiniteit.

Niet 'de bezetting'. Niet de nederzettingen. Niet de controlepunten of de veiligheidsbarrière. Het simpele feit dat men niet aanvaardt dat iets van dit land kan worden beheerst door Joden. Ze konden het niet accepteren in 1920 toen het slechts nog een mogelijkheid was, niet in 1947 toen de VN het voorstelde, en ze konden het niet accepteren in 1948 toen de Joden het als onafhankelijke staat verklaarden. Ze kunnen het ook vandaag niet aanvaarden. Er is geen reden om te denken dat ze het in de nabije toekomst wel zullen accepteren. En hun manier van afwijzen is altijd gewelddadig.

Zij die worstelen om een 'oplossing' willen vinden voor het voortbestaan van een Joodse staat, vinden geen partner aan de Arabische kant. Sommige Arabieren zullen instemmen met het aanvaarden van gedeeltelijke overwinningen, als stappen op weg naar een uiteindelijke, totale overwinning, en sommigen niet. Maar niemand zal instemmen met het beëindigen van het conflict, terwijl er nog een Joodse staat bestaat.

Vraag het gewoon een 'Palestijn'. Er zijn talrijke opiniepeilingen die dat hebben gedaan, en de overweldigende meerderheid zegt dat de Joodse staat onwettig is en ze steunen de 'weerstand', wat betekent: terreur tegen de Joodse soldaten en burgers. In een opiniepeiling die werd gehouden in december 2015 gaf "67% tegen 31% ondersteuning aan het gebruik van messen in de huidige confrontaties met Israël. En ongeveer driekwart (73%) is tegen de deelname van jonge meisjes aan de steekaanvallen, maar een kwart ondersteunt het."

Met andere woorden, de meeste Palestijnen denken dat het prima is om Joden in de straat neer te steken, en 'slechts' één op de vier denkt dat schoolmeisjes moeten worden aangemoedigd om dit te doen!

Israël heeft op militaire aanvallen gereageerd met militaire kracht. Er is geen andere manier om te reageren op de raket-spervuren en de terreurtunnels, maar Israël is scherp bekritiseerd. Israël heeft op de terroristische aanslagen gereageerd door het doden van de terroristen vóór, tijdens en na de aanslagen die burgers doodden. Er is geen andere manier, maar Israël wordt bekritiseerd. Israël heeft een beveiligingsbarrière gebouwd, een hek zoals ze zijn aangelegd door talloze landen tegen moorddadige terroristen, en natuurlijk wordt Israël bekritiseerd.

Het blijkt dat alles wat we doen om zelf te beschermen te veel is. In 2014 voerde de hoge commissaris van de VN voor de mensenrechten, Navi Pillay, aan dat zelfs onze 'IJzeren Koepel', het verdedigingssysteem tegen raketten teveel was - omdat wij het hebben en Hamas niet!

Na de ongeveer 100 jaar dat de Arabieren hebben geprobeerd om een Joodse soevereiniteit te voorkomen of te vernietigen, is de rest van de wereld het merendeel van de tijd op zijn best onverschillig geweest, en heeft zich een soort culturele vermoeidheid vastgezet. Het manifesteert zich aan de linkerkant – zo mooi uitgedrukt door Ehud Olmert – als een verlangen om te stoppen met winnen, en, zo veronderstel ik, eens een beetje te verliezen voor een verandering. Aan de rechterkant is de houding "we gaan het niet langer nemen," en een terrorist die Joden probeert dood te steken moet die poging niet overleven, zelfs al is hij 'geneutraliseerd'.

Deze laatste impuls motiveerde een jonge soldaat, Elor Azaria, die nu terechtstaat voor doodslag, die een kogel in het hoofd van een gewonde terrorist joeg, die net zijn vriend had gestoken. Ik vermoed dat het dit voorval was wat er de ooraak van was dat generaal-majoor Yair Golan, plaatsvervangend chef-staf, suggereerde dat incidenten zoals van Azaria en die terrorist hem aan nazi-Duitsland deed herinneren.

Een vergelijking tussen Israël en nazi-Duitsland is zo ongepast - alleen al omdat dit wordt gebruikt als een 'grote leugen' door anti-Israël propagandisten. Ironisch genoeg deed de daad van Azaria geen schade aan de staat Israël, en misschien is het zelfs toegevoegd als afschrikmiddel tegen terrorisme, terwijl Golan een uitzonderlijk stomme opmerking maakte die rechtstreeks inspeelde op de internationale campagne voor het de-legitimiseren van Israël en het dwarsbomen van haar vermogen om zichzelf te verdedigen.

Ondanks het feit dat Azaria waarschijnlijk ongehoorzaam was aan orders en de terrorist niet behoorde te hebben doodgeschoten, de meerderheid van de Israëli's steunen hem en willen hem niet gestraft zien. De meeste Israëli's, met uitzondering van de tegen de maan blaffende extreme linksisten die voor Ha'aretz schrijven, waren geschokt door Golans verklaring (gemaakt op Holocaust Memorial Day).

Na 100 jaar moeten sommige dingen duidelijk zijn:

1. Vrede kan alleen afkomstig zijn van kracht en afschrikking, niet van concessies; die worden gezien als zwakte, en openen alleen de deur voor meer eisen.
2. Je vijanden willen je vermoorden, en geweld is de enige manier om ze te stoppen.
3. Niemand zal doen jouw gevecht voor je vechten, en
4. Je kunt zelfs niet op hun steun rekenen wanneer je wordt aangevallen.
5. Je kunt niet redeneren met mensen wiens brood is belegd door handel met je vijanden.
6. Zelfs een goede generaal kan een politieke imbeciel zijn.
7. Geef gewone soldaten een pauze; op een dag heb je hen nodig.

Op woensdag gedenken we degenen die het ultieme offer gebracht hebben, de meesten zijn gewone soldaten. De dag erna vieren we onze onafhankelijkheid. De verbinding zou duidelijk moeten zijn.

Bron: Sacrifice and independence | Abu Yehuda