Obama en de gematigde moslims

In de 15 jaar sinds 11 september heeft de VS geweigerd, eerst onder Bush, en in meer extreme mate onder Obama, om de vijand te benoemen die tegen Amerika vecht met de uitdrukkelijke bedoeling om het te vernietigen.

Door Caroline B. Glick - 16 juni 2016

Wat het Witte Huis betreft, is Jeffrey Goldberg, de topverslaggever van The Atlantic, de niet officiële spreekbuis van president Barack Obama.

Dit was een van de vele dingen die we van The New York Times hebben geleerd in David Samuels karakterschets van plaatsvervangend Nationaal Veiligheidsadviseur Ben Rhodes.

In de loop van zijn uitleg hoe Rhodes in staat was om de nucleaire deal van Obama met Iran te verkopen, ondanks het feit dat het de Iraanse weg heeft vrijgemaakt voor een ​​nucleair arsenaal, en het intussen 's werelds toonaangevende staatssponsor van terrorisme is, en het meer dan honderdmiljard dollar te geven, meldde Samuels dat "speciaal uitgekozen insiders als Jeffrey Goldberg van The Atlantic... hielpen om het verhaal van deze regering te verkopen. "

Gezien zijn rol die hem door het Witte Huis werd toegewezen, is Goldberg's uitleg van Obama's weigering om de radicale islam te bespreken, de moeite waard om te lezen. Het weerspiegelt wat Obama wil dat het publiek zal geloven over zijn positie.

Afgelopen woensdag schreef Goldberg dat, zoals Obama het ziet, het bespreken van 'radicale islam' contraproductief is, omdat het schade toebrengt aan de gematigden, die moeten opstaan tegen de radicalen.

"Obama," zo schreef hij, "gelooft dat [a] er een botsing plaatsvindt (niet tussen de westerse en islamitische beschaving, maar) binnen één beschaving. En de Amerikanen lopen soms bijkomende schade op in deze strijd tussen de islamitische vernieuwers en islamitische fundamentalisten."

Door erop te wijzen dat er moslimfundamentalisten zijn, zo argumenteerde Obama tegen Goldberg, zal hen dat alleen maar versterken tegen de vernieuwers.

In de afgelopen week waren prominente conservatieve commentatoren het eens met dit standpunt van Obama.

Eli Lake van Bloomberg en Prof. John Yoo, die schrijven in de National Review, hebben onder andere kritiek op de waarschijnlijke Republikeinse presidentskandidaat, Donald Trump, voor zijn openlijk spreken over radicale islam. Net als Goldberg voerden zij aan dat Trumps openhartigheid de gematigde moslims vervreemdt.

Maar welke gematigde moslims probeert Obama dan te helpen? Denk eens aan zijn behandeling van de Egyptische president Abdel Fattah al-Sisi.
Sisi is zonder twijfel de meest uitgesproken en krachtige voorstander van een gematigde hervorming van de islam, en van het afwijzen van een islamitische jihad, die vandaag de dag leeft.

Sisi heeft zijn kracht en zijn leven ingezet op zijn oorlog tegen de Moslim Broederschap, de Islamitische Staat en jihadistische islam in het algemeen.
Sisi spreekt openlijk over het gevaar van de jihadistische islam. In zijn historische toespraak voor de belangrijkste soennitische geestelijken in Caïro bij de Al-Azhar University op 1 januari 2015, daagde Sisi de geestelijken uit om de islam te hervormen.

Onder andere zei hij: "Ik richt me tot de religieuze geestelijken. We moeten nadenken over waar we mee worden geconfronteerd .... Het is ondenkbaar dat de gedachte die wij het meest heiligen, ertoe moet leiden dat de hele islamitische natie een ​​bron is van angst, gevaar, met het doden en vernietigen van de rest van de wereld.

Onmogelijk! "Dat te denken - ik zeg niet 'religie', maar 'denken' - die teksten en ideeën die we heilig hebben gehouden door de jaren heen, tot aan het punt om er van af te wijken, is vrijwel onmogelijk geworden, namlijk het tegenwerken van de hele wereld! ...

"Is het mogelijk dat 1,6 miljard mensen (moslims) de rest van de inwoners van de wereld zouden willen doden - welke 7 miljard bedraagt - zodat ze zelf kunnen leven? Onmogelijk!" Ik zeg en herhaal het nogmaals, dat we behoefte hebben aan een religieuze revolutie. Jullie imams, jullie zijn verantwoordelijk voor Allah. De hele wereld, ik zeg het nogmaals, de hele wereld wacht op jullie volgende stap ... want deze islamitische natie wordt verscheurd, wordt vernietigd, hij gaat verloren. En het wordt verloren door onze eigen handen."

Zeker sinds 11 september 2001 heeft geen moslimleider in de islam duidelijk een oproep tot matiging laten horen, dan zoals Sisi die deed in die toespraak. En hij bleef sindsdien op die wijze spreken.

Geen andere moslimleider van belang heeft alles op het spel gezet zoals Sisi heeft gedaan om de krachten van de jihad te verslaan, zowel in het veld als in de moskeeën.

Bovendien heeft Sisi zijn anti-jihadistische geloof in actie gezet door de uitbreiding van de samenwerking op veiligheidsgebied tussen Egypte en Israël, en door de Golfstaten binnen te brengen in zijn niet-openlijke alliantie met de Joodse staat.

Hij heeft ook maatregelen genomen om de demonisering van Israël te beëindigen in de Egyptische media.

Het is duidelijk dat het ondersteunen van Sisi een vanzelfsprekendheid is voor een leider die erop aandringt dat zijn doel is de gematigde moslims te machtigen. En toch, verre van de grootste supporter van Sisi te zijn, verzet Obama zich tegen hem.

Sinds Sisi het Egyptische leger leidde met het omverwerpen van de door Obama gesteunde Moslim Broederschapsregime, dat Egypte wilde transformeren tot een jihadistische terroristische staat, heeft Obama eraan gewerkt om hem te ondermijnen.

Obama heeft Sisi wapens ontzegd die kritisch zijn in het gevecht met ISIS in de Sinaï. Hij heeft herhaaldelijk en consequent Sisi gestraft voor de schendingen van de mensenrechten tegen de radicale islamisten die, indien hen werd toegestaan ​​om terug te keren aan de macht, het begrip mensenrechten zouden vernietigen, en ondertussen de belangrijkste belangen van de VS in het Midden-Oosten in gevaar zouden brengen.

Dan is er Iran.

Als Obama de radicale islam vreest, zoals Goldberg beweert dat hij dat doet, waarom heeft hij zijn rug toegekeerd naar de Groene Revolutie in 2009? Waarom heeft hij de miljoenen Iraniërs verraden die opstonden tegen hun islamitische leiders in de hoop een democratische orde in Iran te kunnen installeren, waar de rechten van vrouwen en de rechten van minderheden worden gerespecteerd? Waarom heeft hij in plaats daarvan de kant van het radicale jihadistische terrorisme gekozen van de nucleaire wapens ontwikkelende en vermeerderende ayatollahs? En waarom heeft Obama ernaar gestreefd om een overeenkomst met het Iraanse regime te bereiken, ondanks hun voortdurende toewijding aan de vernietiging van de VS? Bij Goldbergs bewering dat Obama geïnteresseerd is in het machtigen van de gematigde moslims in hun strijd tegen de radicalen kan men het lachen bijna niet inhouden.

Obama's werkelijke schema's met betrekking tot de strijdkrachten van de jihad zijn - in tegenstelling tot het erkennen, vechten of het verslaan - die krachten te versterken, ten koste van de gematigden die zich tegen hen verzetten.

Ja, er zijn uitzonderingen op deze regel - zoals de late steun van Obama voor de Koerden in Syrië en Irak. Maar dat betekent niet dat het versterken van de islamitische jihadisten ten koste van gematigde moslims niet Obama's overkoepelende strategie is.

In het geval van de Koerden besloot Obama hen pas te helpen na het jarenlange trainen van de Syrische oppositie in lijn met de Moslim Broederschap. Het was pas na nadat al die krachten de contacten met hun Amerikaanse trainers afsneden en zich in de met al-Qaida gelieerde milities begaven, dat Obama begon met het actief steunen van de Koerden.

En dan is er nog zijn gedrag ten opzichte van de Amerikaanse jihadisten.

Bijna elke grote jihadistische aanslag op Amerikaanse bodem sinds Obama aantrad, is uitgevoerd door Amerikaanse burgers. Maar Obama is de bedreiging die zij vormen niet tegengegaan door te kiezen voor Amerikaanse moslims die de jihad weigeren.

Integendeel, Obama heeft de afgelopen zeven-en-een-half jaar doorgebracht met het versterken van de radicale moslims en de islamitische groeperingen, zoals de pro-Hamas terrorisme apologeten van de Raad voor Amerikaans-Islamitische Relaties (CAIR) en de Raad Muslim Public Affairs (MPAC).

Deze week meldde The Daily Caller dat MPAC president Salam al-Marayati fungeert als adviseur van het Amerikaanse ministerie van Homeland Security.

Marayati beschuldigde Israël ervan de verantwoordelijkheid te hebben voor de aanslagen van 11 september op de Verenigde Staten, en hij heeft opgeroepen dat de moslims niet moeten gaan samenwerken met de Federale Terrorismebestrijding Onderzoekers. Volgens het rapport heeft Marayati het Witte Huis 11 keer bezocht sinds 2009.

The Daily Caller meldde ook dat een Syrische immigrant werd ingehuurd om te dienen als lid in Obama's taak betreffende het "gewelddadig extremisme" van vorig jaar.

Laila Alawa, die op de dag dat zij het Amerikaanse staatsburgerschap ontving zich bij de Task Force (opdrachtgroep) aansloot, verwees naar de aanslagen van 11 september als een gebeurtenis die "de wereld ten goede veranderde".

Volgens de Daily Caller heeft haar taakgroep de regering opgeroepen om het gebruik van termen als "jihad" en "sharia" te voorkomen bij het bespreken van het terrorisme - alsof Obama deze tip nodig had.

Zo ver hij verwijderd is van het helpen van de islamitische gematigden, zo is het werkelijke beleid van Obama verwijderd van het helpen van de radicale moslims. In sterke tegenspraak met de gesprekspunten van Goldberg, sinds hij in functie trad, heeft Obama gewerkt aan de versterking van de radicale moslims in de VS en de rest van het Midden-Oosten, en dat ten koste van de gematigden. Inderdaad, het is moeilijk om een anti-jihad moslimleider in de VS of in het Midden-Oosten te bedenken, die Obama heeft gesteund.

De slachtoffers in Orlando, San Bernardino, Garland, Amarillo, Boston en daarbuiten, zijn het bewijs dat het daadwerkelijke beleid van Obama niets te maken heeft met het veiliger maken van Amerika. De opkomst van ISIS en Iran maakt duidelijk dat zijn werkelijke beleid is het gevaarlijker maken van de wereld.

Als zijn daadwerkelijke beleid was van wat hij beweert dat het zou zijn, dan zouden de dingen mogelijk anders zijn vandaag. Misschien zou de steun van het Witte Huis voor anti-jihadistische moslims, in combinatie met een zuivering van alle gedachten over jihad en gerelateerde termen van de federale lexicon, een winnend beleid zijn. Maar op het eerste gezicht is het moeilijk om in te zien hoe het verbieden van federale medewerkers om jihadisme te bespreken in relevante termen wel zinvol is.

Hoe kan het handhaven van onwetendheid over een probleem helpen om het probleem op te lossen? Hoe werkt het om te weigeren om islamitische extremisten te benoemen, terwijl islamitische gematigden als de Green revolutionairen en Sisi hun leven riskeren om hen te bevechten om hen te verzwakken? Hoe werkt het versterken van de jihad apologeten van CAIR en MPAC bij het helpen van de gematigde anti-jihad Amerikaanse moslims, die momenteel geen stem hebben in Obama's Witte Huis? Eli Lake betoogde dat door het bemoederen van de jihad de toenmalige president George W. Bush en generaal David Petraeus de soennitische tribale leiders in Irak overtuigden zich bij de Verenigde Staten aan te sluiten in de strijd tegen Al-Qaida in de campagne van 2007-2008.

Dezelfde leiders ondersteunen nu ISIS.

Een tegenargument tegen Lake is dat het Bush-beleid van het laag waarderen van de jihadistische leer van de wil van al-Qaida, niets te maken had met de beslissing van de soennitische stamhoofden om de kant van de Amerikaanse troepen te kiezen.

Ten eerste is het zo dat ze samenwerkten met de Amerikanen omdat de Amerikanen hen veel geld betaalden om dat te doen. En ten tweede omdat ze de Amerikanen geloofden toen ze zeiden dat ze vast in Irak zou blijven.

Ze hebben nu de kant van ISIS gekozen, omdat ze Amerika niet vertrouwen, en liever zouden leven onder de ISIS-regels dan onder het Iraanse bewind.

Met andere woorden, voor hen was de vraag niet een vraag van politieke details, maar van financieel gewin en machtsinschatting. En dat blijft de kwestie die vandaag hun acties bepaalt.

In de 15 jaar sinds 11 september, eerst onder Bush, en sinds 2009 in een meer extremere mate onder Obama, heeft de VS heeft geweigerd om de vijand te benoemen, die vecht tegen Amerika met de uitdrukkelijke bedoeling om het te vernietigen.

Misschien, heel misschien, is dit een van de redenen waarom de Amerikanen niet echt de anti-jihadistisch - of gematigde - moslims willen helpen. Misschien kun je de ene niet helpen zonder de ander eruit te roepen.

Bron: Column One: Obama and the moderate Muslims - Opinion - Jerusalem Post