TIJD VOOR EEN NIEUW ISRAËLISCH DIPLOMATIEK INITIATIEF

Hoe de internationale lynch-menigte aan te pakken.

11 mei 2016 - Caroline Glick

Oorspronkelijk gepubliceerd in de Jerusalem Post.

Over een week of twee zal Israël weer de focus zijn voor de goed geklede, internationale op lynchen beluste menigte. De Amerikaanse President Barack Obama wil volgens nieuwsberichten gebruikmaken van het zogenaamde Midden-Oosten Kwartet, dat bestaat uit de Verenigde Staten, de Verenigde Naties, Rusland en de EU, als een instrument om de westerse veroordelingen over de Joodse staat weer aan te zwengelen.

Van het verslag wordt verwacht dat het zelfs nog openhartiger aanvallen tegen Israël zal ondernemen om te weigeren onze Joodse burgerrechten in Jeruzalem, Judea en Samaria te erkennen.

Het zal waarschijnlijk de valse claims naar voren brengen die reeds zijn opgemaakt, om ervoor te zorgen dat Joodse steden, dorpen, buurten en huizen achter de wapenstilstandslijnen van 1949 illegaal zullen zijn en een bedreiging vormen voor de wereldvrede.

De verklaring van het Kwartet zal ook het wrede handelen van Israël benoemen vanwege het rechtmatige vernietigen van illegale bouwprojecten van de EU in Judea, Samaria en Jeruzalem. De EU houdt zich bezig met de illegale bouw ten einde de rechtsstaat Israël te ondermijnen en de IDF te verzwakken.

Rond dezelfde tijd dat Obama zijn nieuwste aanval op Israël heeft gepland, wordt van Frankrijk verwacht dat het een zogenaamde vredesconferentie bijeenroept. Het doel van deze conferentie is het opnieuw opstarten van het frauduleuze vredesproces dat de Palestijnen al bijna 16 jaar geleden hebben vermoord en er nooit mee hebben ingestemd om het te reanimeren.

Het romantische aspect van de Franse conferentie, waar geen Palestijnse of Israëlische diplomaten bij aanwezig zullen zijn, is dat de Fransen, behalve de misleidende krantenkoppen die verwijzen naar hun vredespijp-ceremonie als zijnde een vredesconferentie, geen enkele inspanning doen om te verbergen dat het enige doel van hun initiatief is om Israël te veroordelen.

Het doel van de conferentie is een diplomatieke dekmantel voor de Franse regering zodat het een staat erkent met de naam Palestina. Zoals de Franse minister van Buitenlandse Zaken, Laurent Fabius, de conferentie in januari aankondigde, toen hij zei dat of de conferentie wel of niet tot vrede zal leiden, Frankrijk zal "Palestina" erkennen. En om het gewoon duidelijk te maken, dit "Palestina" dat Frankrijk voornemens is te erkennen, zal worden gevestigd in land dat door Israël wordt gecontroleerd en waarover Israël een geldige claim van soevereiniteit heeft.

In het licht van de naderende internationale aanval bedachten de leiders en politici aan de linkerkant dat Israël moest handelen. Premier Benjamin Netanyahu, zo stellen zij, moet deelnemen aan de Conferentie van Parijs, en hij moet een initiatief aankondigen om Judea en Samaria te ontruimen, en niet langer toe te staan dat Joden hun juridische recht uitoefenen om huizen in deze gebieden en in Jeruzalem te bouwen.

Als Israël dat initiatief niet neemt, zo gaat de redenering, zal de internationale gemeenschap deze aan ons opleggen.

Ze zien dat we serieus zijn over het willen van vrede. Ze zullen stoppen met te geloven dat we tegen vrede zijn.

En ze zullen zelfs opmerken dat de reden dat er geen vrede is hier, is omdat de Palestijnen het Israëlische recht om te bestaan weigeren, en niet omdat Israël bezig is hen te onderdrukken.

Er zijn twee fundamentele problemen met deze benadering.

Ten eerste is het verkeerd.

En ten tweede is het contraproductief.

Israël zit vandaag nog steeds in dezelfde positie die het reeds meer dan 16 jaar heeft gehad, sinds de met een Nobel Vredesprijs gelauwerde Yasser Arafat een staat en vrede verwierp, en onder de vlag van de jihad de grootste terroristische oorlog tegen Israël begon die we ooit hadden gezien.

Sinds Arafat wegliep van de onderhandelingstafel in Camp David, waar minister-president Ehud Barak hem toen een staat aanbood met de helft van Jeruzalem, Gaza en 92 procent van Judea en Samaria, is het standpunt van de internationale gemeenschap geweest dat Israël niet groothartig genoeg was geweest, en niet dat de Palestijnen de vrede afwezen.

In 2003 werden we geconfronteerd met de toenemende druk van de VS en heeft premier Ariel Sharon geluisterd naar de stemmen die dreigden dat Israël zichzelf geïsoleerd zou bevinden als het niet zelf een initiatief zou nemen.

De toenmalige president George W. Bush vormde het Kwartet en publiceerde het meest anti-Israël diplomatieke document dat ooit het daglicht heeft gezien in de vorm van de zogenoemde 'routekaart voor vrede'. Sharon nam nota van deze stemmen, die er nu ook op aandringen dat Netanyahu preventief aan de druk moet toegeven.

Sharon kondigde aan dat Israël de Gaza en het noordelijke Samaria ging verlaten en dat hij daartoe onder dwang de 10.000 gezagsgetrouwe burgers uit hun huizen, bedrijven en gemeenschappen zou verwijderen, en daarbij het internationale grensgebied tussen Gaza en Egypte zou ontruimen en tevens elke IDF-soldaat uit deze gebieden.

Sharon en zijn adviseurs waren ervan overtuigd dat de internationale gemeenschap onder de indruk zou zijn van deze vrijmoedigheid. De streepjespakken-diplomaten in Brussel en Washington zouden eindelijk toegeven dat Israël niet het probleem was, maar de Palestijnen.

Ze zouden ons uiteindelijk met rust laten.

Na het uitbrengen van een of twee nieuwsrondes waarin Sharon en zijn media-maatjes zich verbonden om de vreedzame boeren van Gush Katif te demoniseren, bepaalden de westelijke media en de leiders van de internationale gemeenschap met eenparigheid van stemmen over dit hele gebeuren, dat gezien Israëls radicale initiatief, dat ongekend was in de geschiedenis van de volken, Israël nog steeds Gaza "bezet" hield.

Het was ook deze bepaling van de Amerikanen, de Fransen, de VN, de Russen, de EU en CNN, dat Israël juridisch verantwoordelijkheid blijft voor het leven van de inwoners van Gaza. Israël blijft verantwoordelijk voor het voeden, het verstrekken van gratis elektriciteit en gratis medische behandeling, en hen beschermen tegen de Hamas-terroristen, die de mensen van Gaza zelf met overweldigende meerderheid hadden verkozen om over hen te regeren, 10 jaar geleden.

In het licht van deze ervaring is het duidelijk dat de claims van de wijzen van links, dat Netanyahu de voetsporen van Sharon moet volgen, volkomen verkeerd en in feite krankzinnig zijn.

Door het aanbieden van nog meer van zijn land, is het enige wat Israël daarmee bereikt, dat de valse opvatting versterk wordt, dat er iets illegaal is, of moreel verkeerd, aan de Israëlische controle over haar hoofdstad en haar historische kerngebied. En dat is de kern van de zaak.

Het is niet dat Israël geen diplomatieke initiatieven moet gaan gebruiken om zijn internationale positie te verbeteren. Het is gewoon zo dat de linkse weergave van deze diplomatieke zaken juist een achteruitgang geeft.

Israël heeft het nodig om haar diplomatieke positie te versterken, en te stoppen met dit uitzuigspel. Het moet stoppen met de sukkel te spelen.

Links heeft gelijk over één ding: Israël moet een nieuw diplomatiek initiatief aankondigen.

Maar haar initiatief moet gericht zijn op acquisitie, wervend in plaats van zelfvernietigend. Het moet gebaseerd zijn op de werkelijke rechten, niet op mythische misstanden.

Daartoe moet Israël aankondigen dat gezien het feit dat de Palestijnen de grondgedachte van land voor vrede afwijzen, wat staat in de hoofdmap van het reeds lang dode vredesproces, én gezien het ontbreken van enig Palestijns kiesdistrict die deze formule van een tweestatenoplossing ondersteunt, en waaronder een Palestijnse staat in vrede naast de Joodse staat zal leven, Israël niet langer gelooft dat het mogelijk is om Judea en Samaria effectief te regeren via een militaire regering.

Dientengevolge start het een proces om geleidelijk de Israëlische wet te gaan toepassen op deze gebieden, om een behoorlijk bestuur uit te vaardigen onder Israëls liberale gerechtelijke wetboek. Het proces zal beginnen in gebieden die niet onder de rechtstreekse bevoegdheid vallen van de Palestijnse Autoriteit.

Dat wil zeggen dat het nieuwe initiatief het eerst zal worden geïmplementeerd in wat algemeen bekend staat als gebied C.

We kunnen als vanzelfsprekend aannemen dat een dergelijk optreden door Israël universeel zal worden verworpen en veroordeeld door de internationale gemeenschap. Maar op zijn minst zal het iets veranderen aan het verhaal.

Als Israël dit initiatief neemt, kunnen we voor het eerst sinds 1993 stoppen met het toekennen van legitimiteit aan Fatah, de terreurgroep die de PA regeert.

Vorige week erkende zelfs het Canadese Federale Hof dat Fatah een terroristische groepering is. Maar zolang Israël ervoor blijft buigen en hun bestaan blijft oppoetsen en rechtvaardigen richting de Fransen en de Obama-regering, de VN en de EU, zal het duidelijke feit dat de Palestijnen het grote struikelblok voor de vrede zijn, grotendeels buiten het gezichtsveld blijven.

Een Israëlische initiatief om haar wettelijke rechten te claimen op Judea en Samaria, is de enige manier om de moloch van de internationale lynch-menigte te breken. De tijd is aangebroken om te handelen.

Bron: Time for a New Israeli Diplomatic Initiative | Frontpage Mag