Het nieuwe Midden-Oosten

Dus laat Obama Syrië branden. Hij liet toe dat Iran en Hezbollah het land omvormen tot hun kolonie. En hij liet Poetin toe de Middellandse Zee te transformeren tot een Russische zee.

Door Caroline B. Glick - JPOST - 30 september 2016

Een nieuw Syrië is in opkomst. En daarmee presenteren een nieuw Midden-Oosten en een nieuwe wereld zichzelf. Onze nieuwe wereld is niet één die rustiger of stabieler is. Het is een harde plek.

Een nieuw Syrië wordt geboren in het puin van Aleppo.

De oostelijke kant van de stad, die sinds 2012 onder controle staat van de door de VS gesteunde rebellengroepen, wordt naar het stenen tijdperk gebombardeerd door de Russische en Syrische vliegtuigen.

Alle wegen tot ontsnapping zijn geblokkeerd. Een hulpkonvooi van de VN werd gebombardeerd, in strijd met een denkbeeldig staakt-het-vuren.

Medische faciliteiten en personeel zijn het doelwit van Russische en Syrische raketten en vaat-bommen om het overleven onmogelijk te maken.

Het is moeilijk in te schatten hoe lang het beleg van Oost-Aleppo door Rusland, samen de Iraanse en Hezbollah-partners en het Syrische marionetten regime zal duren. Maar het is een uitgemaakte zaak dat Oost-Aleppo zal gaan vallen. En met haar val zal de Russisch-Iraanse Hezbollah-Assad as de controle consolideren over heel het westerse Syrië.

Gedurende vier jaren speelden de Iraniërs, Hezbollah en Bashar Assad een kat en muis spel met de opstandige milities.

Een guerrilla-oorlog strijdend met de hulp van de soennitische bevolking, waren de anti-regime milities in staat om te vechten vanuit, en zich te verbergen onder de burgerbevolking. Daarom was het bijna onmogelijk om hen te verslaan.

Toen de Russische president Vladimir Poetin de afspraak maakte om zich aan te sluiten in de strijd, erkenden hij en zijn generaals al snel dat deze manier van vechten zou zorgen voor een eeuwigdurende oorlog. Dus veranderden ze van tactiek. De nieuwe strategie is gericht op het versnellen van de ontvolking en de etnische zuivering van de door de rebellen gecontroleerde gebieden. De massale vluchtelingenstromen vanuit Syrië in het afgelopen jaar zijn een bewijs van het succes van dit barbaarse oorlogsplan. Het idee is om de rebellen te verslaan door de vernietiging van hun opvang door de burgerbevolking.

Sinds de Syrische oorlog zo'n vijf jaar geleden begon, is de helft van de vooroorlogse 23 miljoen tellende bevolking ontheemd.

De Soennieten, die voor de oorlog 75% van de bevolking uitmaakten, zijn bestemd tot dood en ballingschap. Meer dan 4 miljoen overwegend soennitische Syriërs leven in Turkije, Libanon en Jordanië. Meer dan een miljoen mensen zijn Europa binnengekomen. Miljoenen anderen zijn ontheemden in het binnenland. Assad heeft duidelijk gemaakt dat ze nooit meer thuis zullen komen.

Op hetzelfde moment heeft het regime met haar Iraanse en Hezbollah meesters de sjiieten geïmporteerd uit Iran, Irak en daarbuiten. Het proces begon eigenlijk al voordat de oorlog begon. In de aanloop naar de oorlog verplaatsten naar verluidt een half miljoen sjiieten zich naar Syrië vanuit de omliggende landen.

Dit betekent dat ten minste voor zover het dit westelijke Syrië betreft, dat zodra Aleppo wordt vernietigd, en de 250.000 burgers die gevangen zitten in het oostelijk deel van wat ooit de commerciële hoofdstad van Syrië was, uit hun huizen en bezittingen gedwongen zijn, de Russen, Iraniërs, Hezbollah en hun Syrische vijgenblad Assad zullen genieten van een relatieve rust in het gebied dat onder hun controle is.

Door over te gaan tot een strategie van totale oorlog, heeft Poetin ervoor gezorgd ver weg te blijven van het moeras waarvoor president Barack Obama hem waarschuwde dat Syrië zou worden. In plaats daarvan is de oorlog in Syrië een middel geworden om Rusland te transformeren tot een dominante supermacht in het Middellandse Zee gebied ten koste van de VS.

In ruil voor het sparen van de nek van Assad, en het mogelijk maken dat Iran en Hezbollah Syrië controleren, heeft Rusland de capaciteit gekregen om met succes de macht van de VS aan te vechten. Vorige maand bracht Poetin een akkoord met Assad naar de Doema ter ratificatie. De overeenkomst gaf vergunning - inderdaad: uitgenodigd - aan Rusland voor het opzetten van een permanente luchtmachtbasis in Khmeimim, naast de burger-luchthaven in Latakia.

Russische politici, media en veiligheidsexperts hebben opgeschept dat de basis in staat zou zijn om de macht van de Amerikaanse Zesde Vloot te controleren en voor de eerste keer de zuidelijke flank van de NAVO uit te dagen in het Middellandse Zee gebied. De Russen hebben ook besloten om hun marine-station in Tartus te veranderen in iets dat in de buurt komt van een volledige marinebasis.

Met Ruslands recente toenadering tot de Turkse president Recip Erdogan, is het toekomstige vermogen van de NAVO in het geding om de Russische macht te controleren via de Incirlik Air Base.

Zelfs het vermogen van Israël om de VS toegang te geven tot haar vliegbases is niet langer gewaarborgd. Rusland heeft lucht mogelijkheden ingezet naar Syrië, dat de regionale superioriteit in de lucht van Israël heeft geannuleerd.

Onder deze omstandigheden kan Israël, in een hypothetische Rusland-Amerika-confrontatie, onwillig zijn om een Russische vergelding te riskeren door een besluit om aan de VS toe te staan ​​haar vliegbases tegen Rusland te gebruiken.

Amerika's verlies van de controle over het oostelijke deel van de Middellandse Zee is een door hen zelf veroorzaakte ramp.

Gedurende vier jaar, terwijl Poetin aan de zijlijn stond en zich beveiligde tegen verlies, deed Obama niets. Terwijl Iran en Hezbollah enorme financiële en militaire middelen besteedden om hun marionet Assad aan de macht te houden, verkwiste de regering-Obama kans na kans om het regime ten val te brengen en ging het voor het regionale Iraanse imperium.

Vanwege zijn weigering om actie te ondernemen toen hij een dergelijke actie gemakkelijk had kunnen hebben genomen, draagt Obama deels de verantwoordelijkheid voor wat Syrië is geworden. Deze situatie is des te ergerlijker, omdat de harde waarheid is dat het niet zo moeilijk voor de VS was geweest om een ​​Iran-Hezbollah-as te verslaan. Het feit dat, zelfs zonder de hulp van de VS, de anti-regime krachten stand wisten te houden, vier jaar lang, is iets wat laat zien hoe zwak de uitdaging van Iran en de Hezbollah eigenlijk was.

Rusland ging alleen naar Syrië toen Poetin er absoluut van overtuigd was dat Obama niets zou doen om hem te stoppen als hij Amerika als de belangrijkste wereldwijde macht in de regio ging verdrijven.

Zoals Michael Ledeen eerder deze week in herinnering bracht, koos Obama ervoor om aan de zijlijn te staan in Syrië, want hij wilde vrienden worden met Iran. Obama begon zijn geheime hofmakerij van de mullahs al voordat hij acht jaar geleden officieel aantrad.

Nadat de oorlog uitbrak in Syrië, halverwege zijn eerste termijn, en in de volgende jaren, vertelden de Russen en de Iraniërs de geobsedeerde Amerikaanse president dat als hij acties ondernam tegen Assad, die werden gedicteerd door de strategische rationaliteit, hij geen nucleaire deal zou krijgen, en geen toenadering tot Teheran.

Dus liet Obama Syrië branden. Hij liet Iran en Hezbollah toe het land te transformeren tot hun kolonie. En hij liet Poetin toe om de Middellandse Zee te transformeren tot een Russisch water. Obama maakte de etnische zuivering mogelijk van de soennitische meerderheid in Syrië, wat op zijn beurt de vluchtelingencrisis vergrootte, wat niet alleen het gezicht veranderde van het Midden-Oosten, maar ook van Europa.

En zo blijkt dat om de deal met Iran te bereiken, Obama gewillig de Amerikaanse controle van de Middellandse Zee opofferde. Maar dit is niet het begin van een nieuw tijdperk van regionale gematigdheid en stabiliteit, zoals een toegevende Obama voorzag. Het heeft de Amerikaanse geloofwaardigheid verzwakt tegenover de afgewezen soennitische bondgenoten. Het heeft de strategische positie van Israël ondermijnd, de enige stabiele en betrouwbare regionale bondgenoot van de VS. Het heeft financieel en strategisch de leidende opkomst aangewakkerd van Iran in de regio. En het heeft de ontwikkeling van een nucleair arsenaal van Iran makkelijk gemaakt.

Verre van te veroorzaken dat Iran gematigder zou worden, heeft de nucleaire deal het regime nog verder laten radicaliseren.

Woensdag schreef Ray Takeyh in The Washington Post dat de Opperste Leider, Ali Khamenei, nu Ibrahim Raisi in het zadel helpt om hem op te volgen, een fanaat die maakt dat zelfs Khamenei nog gematigd lijkt.

Op maandagavond werden de Israëlische straaljagers die over Syrië vlogen, voor het eerst beschoten door Syrisch luchtafweergeschut.

Luchtmacht bronnen vertelden aan de media dat de vliegtuigen nooit in gevaar waren geweest en er werd pas geschoten nadat de vliegtuigen naar Israël waren teruggekeerd en bezig waren met de landing.

Het feit dat er niemand gewond raakte is natuurlijk geruststellend.

Maar het feit dat Rusland deze vliegtuigen tot doel maakt, geeft duidelijk aan dat Poetin besloten heeft om Israël een zeer duidelijk en dreigend bericht te sturen.

Hij is nu de beschermer van de Iran-Hezbollah-kolonie aan onze noordelijke grens. Als Israël besluit om doelen preventief aan te vallen die behoren tot deze kolonie, zal Rusland niet blijven toekijken. En met een VS die niet langer goed gepositioneerd is om de Russische macht te bevechten in de regio, zal Israël zelf te maken krijgen met Rusland.

Om deze uitdaging aan te gaan, moet Israël verder kijken dan de traditionele afhankelijkheid van een luchtmacht.

Er zijn twee delen in deze uitdaging. Het eerste deel is Iran.

Voor zover het Israël betreft, is het probleem met de Russisch-Iraanse overname van Syrië niet Poetin.

Poetin is niet inherent vijandig tegenover Israël, zoals zijn Russische voorgangers waren. Hij is een opportunist. Obama gaf hem de gelegenheid om samen met Iran een Russische dominantie in het Midden-Oosten te krijgen en hij nam die. Israël wordt bedreigd door de alliantie, omdat het wordt bedreigd door Iran, niet door Poetin. Om een bedreiging van de alliantie te neutraliseren voor de eigen veiligheid, moet Israel de macht van Iran afbreken, en het moet de eigen macht benadrukken.

Om deze doelen te bereiken, moet Israel opereren in twee volledig gescheiden arena's. Naar Iran toe, om het te verzwakken, moet Israël zijn biljardstok van de Iraanse Revolutionaire Garde wegnemen, en de in het verleden succesvolle militaire banden met de Koerden van Irak in de jaren 1960 en 1970 herstellen.

Israel moet militaire trainers over de grenzen plaatsen om te werken met andere anti-Iraanse troepen. Het doel van deze samenwerking moet zijn om het regime te destabiliseren, met als doel het omverwerpen ervan. Dit kan enige tijd duren. Maar het moet worden gedaan. De enige manier om de dreiging te neutraliseren die uitgaat van dit nieuwe Syrië is de aard te veranderen van het Iraanse regime die het controleert.

Wat Rusland betreft heeft Israël het nodig te demonstreren dat het zelf een macht is die Poetin zal respecteren, en niet als een gedegradeerde marionet van Washington.

Daartoe moet Israël beginnen met een snelle uitbreiding van haar civiele aanwezigheid langs de oostelijke grens met Syrië en Jordanië. Als de Russische luchtmachtbasis in Syrië Israëls superioriteit en afhankelijkheid op de luchtmacht ondermijnt, moet Israël laten zien dat het niet zal toelaten te worden verdreven van het eigen grondgebied of om daar op enigerlei wijze te worden bedreigd. Door een verdubbeling van de Israëlische bevolking op de Golanhoogte binnen vijf jaar, en een sterke uitbreiding van de bevolking in de Jordaanvallei, zal Israël twee doelen bereiken in een keer. Zij zal haar onafhankelijkheid tonen ten opzichte van de VS, zonder nadelige gevolgen vanwege Amerikaanse strategische belangen. En het zal de oostgrens versterken tegen uitgebreide strategische dreigingen van zowel de Golan-hoogvlakte als het nieuwe Jordanië met zijn uitbarstende bevolking van Syrische en Iraakse vluchtelingen.

Het is ironisch dat het nieuwe Midden-Oosten in beeld komt als Shimon Peres, de mislukte visionair van een op fantasie gebaseerd nieuw Midden-Oosten, te ruste is gelegd. Maar om te overleven in het echte nieuwe Midden-Oosten moet Israël samen met Peres zijn overtuiging begraven dat vrede wordt gebouwd op het sussen van vijanden. De wereld waarin wij leven heeft een plaats voor dromers.

Maar dromen, losgeslagen van de werkelijkheid, leiden naar Aleppo, niet naar vrede.

www.CarolineGlick.com

Bron: Column One: The New Middle East - Opinion - Jerusalem Post