IDF generaals proberen al twintig jaar lang om Netanyahu te verslaan

8 juni 2016 - door Giulio Meotti

Israëli's zijn grootse soldaten uit noodzaak, niet vanwege hun militarisme. De voormalige chef-staf, de archeoloog Yigal Yadin, zei: "In Israël is een burger een soldaat met een verlof van elf maanden."

Sommigen hebben Israël het "moderne Sparta" genoemd. Anderen, minder aardig: "Het kleine Midden-Oosten-Pruisen."

Vanwege de geografische ligging en de moorddadige bedoelingen van de vijanden, kan Israël zich niet een uitputtingsoorlog veroorloven, het moet altijd direct winnen. Het heeft een leger nodig dat hand in hand gaat met de politieke leiding.

Premier Benjamin Netanyahu benoemde defensie Minister Avigdor Lieberman, een burger, in plaats van Moshe "Bogie" Ya'alon als de laatste daad van oorlog tussen Netanyahu en de militaire leiders en de inlichtingendienst", volgens Ronen Bergman, schrijver in de NYT.

Het laatste hoofdstuk in deze oorlog begon nadat Elor Azaria, een Israëlische sergeant, een gewonde Palestijnse terrorist in Hebron doodschoot. Het leger veroordeelde de moord en de soldaat, terwijl Netanyahu Azaria's vader belde om morele steun te bieden. De Israëlische generaals zagen het telefoongesprek als een uitdaging aan hun gezag. De plaatsvervangend chef-staf, generaal Yair Golan, koos een van de meest gevoelige tijdstippen uit op de Israëlische kalender, de Holocaust Memorial Day, voor een tegenaanval, en suggereerde een gelijkenis tussen Israël en Duitsland in de jaren '30. Vervolgens verdedigde de Minister van Defensie, Moshe Ya'alon, zelf een voormalige leger chef-staf, de generaal. Zelfs Haaretz vroeg zich af of "Ya'alon de nieuwe Ariel Sharon zou worden".

In Netanyahu's kijk op de top van het leger is de leger-elite onderdeel van een "leidinggevend blok", dat hij al vele malen versloeg. In de aanloop naar de verkiezingen van 1999 verzamelde zich een grote groep voormalige generaals rond de figuur van Ehud Barak om te orkestreren wat de geschiedenis is ingegaan als de "democratische"staatsgreep" tegen Netanyahu, die "schuldig" was aan het geven van orders aan de generaals die "de plaat wijzigden" betreffende de Palestijnse Arabieren. (Een paar dagen geleden verscheen Ehud Barak opnieuw op televisie om Israël te waarschuwen tegen "fascisme").

In 1997 was de belangrijkste tegenstander van Netanyahu voor het leiderschap van de Likoed een militaire man, Yitzhak Mordechai. En Bibi werd uitgedaagd door zijn voormalige chef-staf Amnon Lipkin-Shahak, die later de overwinning aan Barak gaf door de oprichting van een kleine centristische partij die stemmen weghaalde van Netanyahu. Een andere voormalige chef-staf van het Israëlische leger, Dan Halutz, trad toe tot de oppositiepartij Kadima, terwijl generaal Amram Mitzna in de race was voor het Labor-leiderschap, nadat hij Netanyahu neerzette als "gevaarlijk voor Israël".

Vandaag is het de Linkse droom dat twee voormalige generaals, Gabi Ashkenazi en Benny Gantz, Netanyahu politiek zullen onttronen.

Er is zelfs een wet, speciaal gemaakt voor de generaals en gesteund door Links, die er uitdrukkelijk in voorziet dat generaals de periode zagen verminderen van drie jaar tot zes maanden voordat een officier van het IDF een positie kon krijgen in de politiek.

En terwijl Netanyahu naar Washington vloog voor het aan de kaak stellen van de nucleaire deal tussen de VS en Iran, stelde een groep, genaamd "Bevelhebbers voor de veiligheid van Israël", samengesteld uit 180 voormalig generaals en voormalige ambtenaren, met inbegrip van drie voormalige hoofden van de Mossad, de Minister-president aan de kaak. "Het is de slechtste manager die ik ooit heb gehad," zei (wijlen) Meir Dagan, de voormalige directeur van de Mossad, van Netanyahu. Dagan heeft openlijk campagne gevoerd tegen de Minister-president. Later bleek dat hij in het geheim met de regering van de VS bezig is geweest om te verhinderen dat Israël een aanval op Iran zou doen.

Netanyahu is in strijd met de generaals over veel zaken: van voorstellen tot verlaging van beperkende voorwaarden voor Palestijnse Arabieren (de minister-president is er tegen) tot aan beschuldigingen dat de President van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, aanzet tot terrorisme (de Shin Bet zegt juist dat hij helpt het te bestrijden), en Netanyahu's voorstel tot uitzetting van families van terroristen (de geheime dienst maakt bezwaar tegen de maatregel).

Zowel de Shin Bet als de Mossad verzetten zich ook tegen de militaire campagne tegen Hamas in Gaza in 2014. Yuval Diskin, het voormalig hoofd van de veiligheidsdiensten, is tegenwoordig een van de meest welsprekende tegenstanders van Netanyahu. Diskin zei "dat Netanyahu een bedreiging vormt voor het land". Er is kwaad bloed tussen de hoofden van de Shin Bet en Netanyahu sinds de moord op Yitzhak Rabin in 1995. Carmi Gillon, die op dat moment het bevel had over diensten en Rabin niet kon beschermen, verklaarde dat Netanyahu indirect verantwoordelijk was voor de moord op de Minister-president.

Meir Dagan orkestreerde een van de meest indrukwekkende openbare campagnes over het ontwapenen van Teheran. Op een dag ergens in 2010, gaf Netanyahu, samen met Minister van Defensie, Ehud Barak, het leger de order: niveau "P+", wat betekent "klaar" om de Iraanse nucleaire installaties aan te vallen. Een lek in het kantoor van leden van de regering zou later aangeven dat de aanval was verijdeld door de oppositie van de hoofden van de veiligheidsdiensten, met inbegrip van Diskin. Barak bevestigde het verslag op de Israëlische televisie: "Op het moment van de waarheid was het antwoord dat ze het niet konden doen," riep Barak. Het leger en de geheime diensten vergaven Netanyahu nooit, die hen eruit liet zien als watjes.

De laatste zes van de geheime dienst-chefs zijn ook allemaal politiek bezig geweest tegen Netanyahu. Beginnend met Yaakov Peri, die het bevel had over de Shin Bet van 1988 tot 1995 (nu zit Peri in de Yair Lapid partij).

Voor de Obama-regering, die er nooit een geheim van heeft gemaakt Netanyahu te haten, is het veiligheids-echelon in Israël een alternatieve regering. Dit is de lering die kan worden getrokken uit een artikel dat gepubliceerd werd door Buitenlandse Zaken, door David Makovsky, een lid van het onderhandelingsteam van de Minister van Buitenlandse Zaken, John Kerry, tijdens zijn mislukte vredesproces. Makovsky definieerde de IDF-top als "hoedster van de democratische waarden" en "de stabilisator in Israëlisch-Palestijnse arena".

In juni 1967 verwachtte de toenmalige premier Levi Eshkol Amerikaanse steun voor wat tot "de Zesdaagse Oorlog" zou uitgroeien, terwijl de Arabische legers massaal aan de grenzen van Israël stonden, en het hoogste top van de IDF zei dat in oorlog gaan minder gevaarlijk was dan het niet te doen. Terwijl het land ten dodo opgeschreven was in een zenuwslopend wachten, probeerde generaal-majoor Ariel Sharon zijn superieur Yitzhak Rabin te overtuigen om een staatsgreep te regisseren. Maar in die dagen waren de rollen omgedraaid: de politici waren de duiven en de generaals waren de haviken. Vandaag lijken de generaals gedoodverfde pacifisten. Ook is het gevoel van de mensen omgekeerd: toen werden de generaals beschouwd als onaantastbare witte ridders. Vandaag de dag worden ze met achterdocht bekeken en beschuldigd van het hebben van duidelijke politieke doelstellingen en ontrouw aan de door hen gekozen premier.

Het beleid van de generaals van een eenzijdige terugtrekking en een dialoog met een pistool op Israëls hoofd gericht, heeft bewezen een ramp-recept te zijn voor de Joodse staat.

Bron: The IDF generals' twenty-year long attempt to defeat Netanyahu - Op-Eds - Arutz Sheva