Artikel

Er broeit een conflict over de vorm van de internationale orde. Het centreert zich rond een idee — een Bijbels idee — lang betwijfeld door de politieke elites.

De Verdragen van Westfalen gaven een nieuw Protestantse opbouw van het Westen. Hoewel de vestiging ervan niet officieel werd aanvaard door de katholieke kerk onder Paus Innocentius X, die het "niks, nietig, ongeldig, onrechtvaardige, onrechtvaardig, vervloekten, verdorven, zinloos en verstoken van betekenis noemde voor aller tijden" — in de praktijk het opnieuw opbouwen van het hele politieke bestel ruwweg langs de lijnen die waren opgericht door de Engelse en Nederlandse protestanten in de vorige eeuw. Onder deze protestantse opbouw werd het politieke, religieuze en culturele leven van Europa herbouwd op twee beginselen.

Een legitieme regering als beschermer van het volk. Eerstens, de koning of de heerser, als hij de natie gaat regeren door recht, moet zich wijden aan de bescherming van zijn mensen in hun leven, familie en eigendom, ten behoeve van rechtvaardigheid in de rechtbank en het onderhouden van de Sabbat en de publieke erkenning van de ene God — ongeveer, zoals de bijbelse Tien Geboden, gegeven bij de Sinai, welke Luther en Calvijn beschouwden als een natuurlijke wet die bekend kon zijn bij alle mensen. Deze voorschriften werden gezien als het verstrekken van de minimale vereisten voor een leven van persoonlijke vrijheid en waardigheid voor iedereen. Een regering die deze dingen niet kan beschermen in zijn meest elementaire verplichtingen tot het welzijn van de mensen, zou hebben gefaald en zou moeten worden vervangen.

Het recht op nationale zelfbeschikking. Ten tweede zouden de naties die samenhangend zijn en sterk genoeg om hun politieke onafhankelijkheid veilig te stellen voortaan worden beschouwd als de bezitters van, wat later werd genoemd het recht op zelfbeschikking, waarbij het recht werd bedoeld om zelf te regeren onder hun eigen nationale grondwetten en kerken, zonder inmenging van buitenlandse mogendheden. Dus terwijl het werd aanvaard dat er natuurlijke minimumeisen zijn voor het handhaven van een beschaafde samenleving, en dat deze, in overeenstemming met het eerste beginsel, bindend zijn voor alle regeringen, was het niet te verwachten dat alle naties het eens waren in hun gedachten, wetten, of manier van leven. Zelfs de meest optimistische toespraken van de Bijbelse profeten erkennen dat de diversiteit van de naties een permanent kenmerk van de mensheid was, en dat verschillen zouden ontstaan in de manier waarop beschaafde volkeren zouden volharden in de basisvereisten voor vrijheid en waardigheid.

In het kader van het Europa van de 17e-eeuw betekende dit dat sommige naties monarchieën zouden zijn, terwijl andere republieken waren. Het betekende dat verschillende landen verschillende vormen van nationale godsdienst hadden, evenals ze verschillende bepalingen hadden voor de bescherming van de minderheidsreligies. Het betekende ook dat verschillende landen verschillende graden van persoonlijke vrijheid kenden, wat zich op verschillende gebieden zou manifesteren. De Nederlandse Republiek, bijvoorbeeld, kon een uitzonderlijke mate van persoonlijke vrijheid van meningsuiting bieden, met als gevolg dat de wetenschap, handel en het publicatieproces natuurlijk uit Amsterdam vloeide naar andere landen, die meer sceptisch waren over de waarde van die openheid. Wat dit mogelijk gemaakt heeft, was niet een doctrine is in het opsommen van een lijst van "universele rechten. Eerder "de oude gewoonten en voorrechten" van het Nederlandse volk zelf, waarvan werd gezegd dat ze verantwoordelijk waren voor 's lands bijzondere aandacht voor intellectuele en godsdienstige vrijheid.

De twee beginselen van de protestantse opbouw waren niet geheel nieuw. Het idee dat een heerser moest zijn als de beschermer van zijn volk, heeft bestaan in verschillende vormen in de geschiedenis van het christendom. Al in de 12e eeuw, zoals de Katholieke politieke theoretici Honorius van Augsburg en John van Salisbury dit expliciet verwoorden, rustend op de afhankelijkheid van de Mozaïsche wet in Deuteronomium en de beschrijvingen van de Israëlitische koninkrijken in de boeken van Samuel en Koningen. Maar het tweede beginsel — het toelaten dat elke natie kon voor zichzelf bepalen wat een legitieme heerser, een legitieme kerk, en passende wetten en vrijheden waren — bracht de christelijke wereld voor de eerste keer in dialoog met de bijbelse visie van een orde van onafhankelijke naties. En het was dit beginsel dat de wereld vrijheid gaf.

Het morele minimum van de Tien Geboden en het bijbelse ideaal voor nationale vrijheid zijn ontworpen om elkaar te versterken. In de ogen van de profeten van Israël is een natie, wiens heersers hun volk zullen beschermen en de uitoefening verzorgen het welzijn van de staat, in staat een buitengewone mate van interne loyaliteit, trots en samenhang te brengen in het aangezicht van ontbering. Interne broederschap en rechtvaardigheid, zoals de profeten geloofden, is de noodzakelijke voorwaarde voor een nationale levensduur en vermogen tot het weerstaan van de buitenlandse aantasting.

Maar nu, op hetzelfde moment, leven de twee Bijbelse principes in spanning met elkaar. Aan de ene kant betekent het idee dat er natuurlijke normen zijn die hoger zijn dan het dictaat van een bepaalde regering in de legitimiteit, dat naties niet maar kunnen doen wat ze willen doen; ze staan altijd onder het voorbehoud van de beslissing door God en de mens, en dit maakt noodzakelijk dat een regering voorwaardelijk is. Aan de andere kant, het beginsel van nationale vrijheid versterkt en beschermt de unieke instellingen, de tradities, de wetten, en de idealen van een bepaalde natie tegen de bewering dat zij moeten worden gekanteld in naam van de doctrines die wordt bevorderd door de voorstanders van een universele kerk of rijk. Terwijl het bestaan van een moreel minimum wordt erkend, is het interpreteren hoe dit minimum zal worden uitgedrukt, een recht dat elke onafhankelijke natie nemen mag, elke benadering van de kwestie vanuit een uniek perspectief geworteld in de eigen historische omstandigheden, ervaring en inzicht.

Door een diversiteit van constitutionele en religieuze wetten toe te staan, verstrekt de protestantse orde de nationale "laboratoria" voor het ontwikkelen en testen van de instellingen en de vrijheden die we nu met de Westerse wereld associëren.

De spanningen die inherent zijn aan het behoud van beide beginselen van de protestantse opbouw deelde een unieke dynamiek aan de volkeren van Europa mee, en heeft een storm van slapende energieën vrijgemaakt en een overweldigende mate van experiment en vernieuwing bevorderd in regering en theologie, economie en wetenschap. Door een diversiteit van constitutionele en religieuze regelingen toe te staan binnen de verschillende landen, heeft de protestantse orde ook voorzien in nationale laboratoria voor het ontwikkelen en testen van de instellingen en de vrijheden die we nu met de westerse wereld associëren. En de wedstrijd tussen rivaliserende nationale vooruitzichten ging veel verder dan de politieke theorie en theologie. Engelse empirische wetenschap werd aangewakkerd door de verontwaardiging over de deductieve aard van de Cartesische methode — die de Fransen op hun beurt dachten wat de enige echt "rationele" manier was voor verdere wetenschap. Duitse filosofie bloeide ook op in de overtuiging dat het Brits empirisme een grote ramp was, en het idealisme van Immanuel Kant ons allen zou redden.

Hetzelfde kan gezegd worden van vrijwel elk gebied, met inbegrip van kunst en cultuur, waarin de Europese beschaving belangrijke vooruitgang boekte. In elk geval, de rivaliserende verwezenlijkingen en standpunten erkend op dat moment als duidelijk nationaal van aard zijnde, werden voorgesteld als het beste voor de mensheid als geheel — anderen aansporend om te imiteren wat zij zagen als een succes, zelfs als ze tot hernieuwde inspanningen werden aangezet voor de wederopbouw van benaderingen die intelligenter waren dan waar ze vroeger voor vochten.

Niets hiervan is om te beweren dat het na-Westfaalse Europa een soort van idylle was. De christelijke nationale staten moesten voortdurend hun toevlucht nemen tot oorlog over gebieden en handel, een gewoonte die niet anders dan onze kan treffen als een bereidheid om het onnodige bloedvergieten te accepteren. Deze staten — met inbegrip van Groot-Brittannië en de Verenigde Staten — die ook lang onredelijke regelingen en instellingen gehandhaafd hebben, en een verscheidenheid aan belemmeringen hebben geplaatst voor de deelname van Joden aan nationale leven. Bovendien, zelfs toen de Engelsen, Nederlanders en Fransen op het Westfaalse beginsel van nationale onafhankelijkheid en zelfbeschikking binnen de Europese context hebben aangedrongen, waren ze allemaal ook klaar om redenen te bedenken voor het handhaven van de koloniale rijken op basis van de verovering en de onderwerping van vreemde volkeren in Azië, Afrika en Amerika. En men kan gemakkelijk aan de lijst van praktijken uit die periode toevoegen, dat we het verwerpelijk zouden moeten vinden.

Toch blijft bij al haar duidelijk tekortkomingen het argument sterk voor de internationale orde die in Europa geïntroduceerd werd in vroege moderniteit. Als een orde op basis van het beginsel van nationale vrijheid, gaf het een ongekend gunstige politieke en religieuze vorm aan de westelijke naties: een formule die een goede basis heeft geboden voor een eventuele sanering van veel van haar tekortkomingen. In tijden dat het protestantse beginsel van nationale vrijheid een einde maakte aan de Europese overzeese rijken. En door zo te doen, bracht het de oprichting van de nieuwe nationale staten over de hele wereld, waaronder de Verenigde Staten van Amerika en, misschien wel het belangrijkste en opmerkelijkste van alles, een herstelde Joodse staat Israël.

Nationalisme en de toekomst van de Westerse vrijheid