Aanpassing van het morele kompas, deel 2

24 mei 2016 - door Vic Rosenthal

Dit geldt nog meer voor Israël. Een natiestaat wiens morele code is gebaseerd op het idee dat alle mensen broeders zijn, zal niet overleven in het Midden-Oosten. Het moet functioneren volgens de meer tribalistische morele principes, waarbij het welzijn van eigen cultuur en mensen prioriteit moet hebben boven die van anderen.

Wat zijn de praktische implicaties van een dergelijke wijziging in onze morele beginselen?

Het geval van Elor Azaria vormt een uitgangspunt. Azaria's doodschieten van een reeds 'geneutraliseerde' Palestijnse terrorist. Dit was een schending van de permanente opdrachten zoals verwoord in de code van de IDF-ethiek, die expliciet nadelige gevolgen verbiedt voor krijgsgevangenen.

In zijn verdediging betoogde Azaria dat hij geloofde dat de terrorist een zelfmoordvest zou hebben gedragen. Maar de militaire aanklager, de Minister van Defensiem, en andere ambtenaren, hebben hem blijkbaar niet geloofd.

Toen hij werd aangeklaagd wegens doodslag, waren er grote demonstraties in verschillende delen van het land met de vraag om hem vrij te laten. Ik vermoed dat veel van de deelnemers hem niet geloofden, maar toch sterk voelden dat hij zich in ieder geval niet schuldig had gemaakt aan een misdaad. Ik denk dat ze dachten aan zoiets als dit:

Hier is een 19 jarige soldaat die wij hebben belast met de bescherming van ons, en wiens taak hem tot een doelwit maakte te allen tijde, zelfs wanneer hij op een bus wacht. We sturen hem in de strijd naar plaatsen als Gaza of Libanon waar onze tactiek is om alles te doen wat mogelijk is om te voorkomen dat er burgerslachtoffers vallen, en dat plaatst hem in een groot risico om zelf een slachtoffer te worden.

Palestijnse terroristen hebben willekeurig Joden vermoord in onze straten, en één heeft er net gestoken en probeerde zijn collega soldaat te vermoorden. De terrorist ontvangt medische behandeling en worden opgesloten in een veilige en relatief comfortabele gevangenis met andere terroristen, totdat hij wordt vrijgelaten in ruil voor een gijzelaar, of omdat de PLO de Amerikaanse president wijs maakt dat bevrijden van terroristen tot 'vredes'onderhandelingen zullen leiden.

Ondertussen blijven onze soldaten doelwit en moeten opereren onder beperkingen die ingesteld zijn ter bescherming van terroristen.

Misschien dat Azaria de orders geschonden heeft. Maar in een bredere zin was, wat hij deed niet verkeerd. De positie waarin we onze soldaten plaatsen, klopt niet.

Dit is een perfect voorbeeld van het spanningsveld tussen de zorg voor de 'ander' – in dit geval een dodelijke vijand – die is ingebouwd in wat ik noem het 'Europese universalistische moraal', en de eigen behoefte om onszelf te beschermen. Er zijn verschillende asymmetrieën hier: Palestijnse terroristen zijn niet gebonden aan het gehoorzamen van regels ter bescherming van de burgers of de gevangenen; inderdaad, ze zoeken liever zachte doelen op, indien mogelijk. Wanneer zij gevangen zijn, worden ze goed behandeld en vaak vrijgelaten om hun activiteiten voort te zetten. Ze handelen volgens een genocidale ideologie waarin iedere Jood een doelwit is voor moord, terwijl onze soldaten zich moeten gedragen als politieagenten en een 'verdachte' 'aanhouden' die "rechten" heeft welke moeten worden beschermd.

In dit geval wordt niet alleen de schutter, Azaria, aangeklaagd voor een misdaad, maar verschillende IDF-officieren op de plek werden berispt voor het niet geven van een snelle medische zorg voor de gewonde terrorist.

Het is niet alleen het leger. De missie-verklaring van Magen David Adom, de Israëlische organisatie verbonden met het internationale Rode Kruis, verlangt dat er zorg moet worden gegeven aan "een ieder in nood, met het vermijden van discriminatie op basis van nationaliteit, religie, geslacht, leeftijd, klasse, politieke overtuiging of ideologie." Dit wordt consequent geïnterpreteerd als dat er zorg moet worden gegeven in een volgorde op basis van de ernst van het letsel, ongeacht of de patiënt een terrorist is of zijn slachtoffer. Een zwaargewonde terrorist, met andere woorden, zal naar verwachting het eerst worden behandeld! Of dit in werkelijke situaties gebeurt, is een andere kwestie, het is een moreel conflict dat inherent is aan de poging tot illustratie van een universalistische moraal tegenover een tribale regio als het Midden-Oosten.

De psychologische gevolgen van onze Europesche-stijl van 'fair-zijn' tegenover onze tribale vijanden is ook contraproductief. Zij zien ons 'fair-zijn' als zwakte en profiteren daar maximaal van. Het maakt niet dat ze ons bewonderen, of een vrede wensen. Integendeel, het genereert minachting en moedigt hen aan te blijven doorgaan met gewelddadige tactieken gebruiken.

Wat geldt voor onze regels voor oorlogsvoering en contra-terrorisme, geldt ook voor onze publieke diplomatie en op andere gebieden. Onze leiders drukken een begrip uit voor de vermeende Palestijnse behoefte aan een staat en een verlangen om met hen aan tafel te zitten en te onderhandelen over een vredesdeal, terwijl de Arabieren kaarten laten verschijnen waarop Israël verdwenen is en hun kinderen opvoeden om boven alles het martelaarschap lief te hebben. Wij bieden chirurgie aan in onze beste ziekenhuizen voor de familieleden van de leiders van Hamas en de PLO, terwijl ze hun mensen aanmoedigen om een mes te nemen en een Jood neer te steken.

De universalistische aanpak van het conflict is te zoeken naar technische oplossingen. Hamas kan niet stoppen met het afvuren van raketten op ons? Ontwikkel dan een manier om de raketten neer te halen, maar om het even, doe hen geen kwaad. Geen andere keuze dan te bombarderen van Hamas doelen? Ontwikkel een manier om de burgers te waarschuwen (en overigens ook de Hamas-strijders). De PLO heeft onmogelijk eisen, ontworpen voor het vernietigen van onze staat? Probeer dan om compromissen te sluiten. Arabieren steken de Joden neer in de straten? Probeer ze te arresteren; en schiet ze alleen dood als een laatste redmiddel.

Een van de gevolgen van deze universalistische moraal is dat niemand als een vijand in de traditionele zin kan bestaan. Als iemand zou worden beschouwd als een vijand, dan zouden dat wel de leiders van Hamas en de PLO zijn; waar onze artsen het leven redden van hun familieleden. In deze weergave hebben zelfs terroristen nog rechten, en de mensen van Gaza en de Arabieren van Judea en Samaria mogen niet collectief gestraft worden voor het doen van hun leiders. Immers, iedereen is een individu, en iedereen heeft mensenrechten.

Israëli's hebben deze Europese aanpak overgenomen en zelfs nog meer. Vanwege ons (historisch ongepaste) schuldcomplex richting de Palestijnen zouden we kunnen zeggen: "Iedereen heeft mensenrechten, maar vooral de Palestijnen."

Maar wat als we ons morele systeem in het conflict gaan uitlijnen naar het tribale?

Dit is oorlog en de Palestijnen zijn de vijand. Wie spreekt er zodanig in het Israël van vandaag?

Wanneer we geconfronteerd worden met een terrorist, moeten we schieten om hem te doden, net zoals in een vuurgevecht in Bint Jubail. De terrorist die door Sgt. Azaria waarschijnlijk werd doodgeschoten, had in de eerste plaats al niet meer moeten leven. Nee, we moeten niet schieten op krijgsgevangenen, maar we hoeven geen medische behandeling te verlenen aan vijandelijke gewonden, ten minste niet totdat allen die van ons zijn, zijn opgevangen. Niet-geüniformeerde terroristische agenten zijn onwettige soldaten, en kunnen worden berecht voor moord of terrorisme als ze het overleven. Onnodig te zeggen dat er een optie moet zijn voor het toepassen van de doodstraf in deze gevallen, en die moet royaal worden toegepast.

U geeft geen water, elektriciteit, voedsel en cement aan een vijandige bevolking, vooral niet aan een die geen wens heeft om haar leiderschap omver te werpen. En de Palestijnen, zowel in Gaza als in Judea/Samaria hebben zich gedefinieerd als een vijand, door hun keuze van leiders, door wat ze leren in hun scholen, en wat ze zeggen in hun officiële en sociale media, en in de steun van de bevolking en hun enthousiaste deelname aan de terreur tegen Joden.

Collectieve straf? Natuurlijk moeten zij collectief gestraft worden, omdat hun schuld als agressor ook collectief is.

Als wordt vastgesteld dat hij geen goede reden had de gewonde terrorist te vrezen, heeft Sgt. Azaria een doorlopende opdracht geschonden en moet worden bestraft omdat hij dit gedaan heeft. Maar zijn straf zou minimaal moeten zijn. Wij zetten hem in een onhoudbare situatie en verwachten van hem om zich te gedragen als, sorry van de aanhaling, Jezus Christus.

Een Palestijnse terrorist die probeerde een Jood te vermoorden eindigde dood. Het is oorlog. Dingen gebeuren er in een oorlog. Stap er overheen.

Bron: Adjusting the Moral Compass, Part II | Abu Yehuda