Het misplaatste vertrouwen van de IDF in de Palestijnse Autoriteit

Een nieuwe grote bedreiging binnen Israëlische gemeenschap gaat een nieuwe fase in.

Door Caroline Glick - 3 februari 2016

Amjad Sacari deed geen moeite om zijn gevoelens en intenties ten aanzien van Israël te verbergen. Deze soldaat in de Palestijnse veiligheidstroepen vulde zijn Facebook-pagina met lofzangen voor Saddam Hoessein. Afgelopen weekend publiceerde hij twee berichten waarin hij zijn aanstaande plan aangeeft om een ​​terroristische aanslag uit te voeren.

Met andere woorden, als de PA-strijdkrachten die hij diende, serieus waren geweest om te voorkomen dat hun leden terreuraanslagen zouden uitvoeren, dan hadden ze dat gemakkelijk kunnen voorkomen door Sakari te verhinderen naar een Israëlische controlepost te rijden tussen Ramallah en Beit El op zondagochtend, en het vuur te openen en drie soldaten te verwonden - waarvan één kritisch. Sakari werd gedood gedurende zijn aanval. Hij was het derde lid van de door de VS gesteunde PA-veiligheidstroepen, die zich bezighouden met terrorisme in de afgelopen twee maanden.

Op 3 december opende Mazen Ariba, een agent in de door de VS gesteunde Preventive Security Forces van de PA, het vuur op Israëliërs in de Hizma-controlepost ten noorden van Jeruzalem. Ariba verwondde twee Israëli's - waarvan een kritisch - voordat hij werd doodgeschoten.

Ariba was de neef van PLO-secretaris-generaal Saeb Erekat. Erekat deed een publieke condoleance naar het huis van de Ariba's. Ariba werd postuum geprezen als een held.

Twee weken geleden arresteerde de Shin Bet een agent van de door de VS gesteunde inlichtingendienst van de PA, Ala'a Barkawi. Hij was lid van een drie-man tellende terroristische cel die een aanval met een schietpartij tegen Israëlische strijdkrachten uitvoerde in Tulkarm, eerder vorige maand.

Zondagavond eiste premier Binyamin Netanyahu dat de PA-president Mahmoud Abbas het terrorisme zou veroordelen dat wordt uitgevoerd door troepen die onder zijn bevel staan. Abbas verwierp de vraag van Netanyahu en in plaats daarvan verdubbelde hij zijn steun voor het terrorisme.

Volgens Channel 2 eiste Abbas in door de VS bemiddelde besprekingen tussen de twee leiders, dat de Israëliërs Sakari's lichaam zouden overhandigen.

De relatie van de IDF met de Palestijnse veiligheidstroepen wordt meer en meer een bron van zorg. De inmiddels vijf maanden oude Palestijnse terreurcampagne is een nieuwe fase ingegaan met directe aanvallen binnen de Israëlische gemeenschappen die een nieuwe en steeds grotere bedreiging vormen.

Hoewel veel commandanten in het veld in Judea en Samaria weinig illusies hebben over de levensvatbaarheid van hun samenwerking met de door de VS getrainde Palestijnse tegenhangers op langere termijn, blijken echter de senior IDF-commandanten hun grootste voorstanders en verdedigers te zijn. Na de moorden op Dafna Meir en Shlomit Krigman eind vorige week benadrukten de hogere commandanten van de IDF nog maar eens dat Israël niets moet doen wat de PA-veiligheidsdiensten zou schaden.

Sakari's aanval kan hun enthousiasme niet temperen.

In een radio-interview op maandagochtend meldde minister van Defensie Moshe Ya'alon dat Palestijnse strijdkrachten ongeveer twintig procent van de terreurplannen verijdelden. Doordat Ya'alon dit zo verkondigde, de dag nadat een Palestijnse veiligheidsagent drie IDF-soldaten neerschoot, maakte hij heel duidelijk dat de IDF niets zal veranderen in haar samenwerkende houding jegens hen.

Van hun kant hebben hoge IDF-commandanten, vrijwel onmiddellijk nadat bekend werd dat Sakari diende in de PA-strijdkrachten, zich ten doel gesteld om de schade onder controle te houden. Sakari, zo vertelden zij de verslaggevers, was maar een marginale figuur in een indrukwekkend apparaat. Hij wilde niet dienen in een van de zeven bataljons die werden getraind door het Amerikaanse leger in Jordanië, en die ingezet worden binnen de Palestijnse bevolkingscentra. Zijn acties, zo zeiden ze, waren niet indicatief voor een breder fenomeen binnen de PA-veiligheidstroepen.

Zowel Ya'alon als zijn bevelhebbers vertelden ongetwijfeld de waarheid. Maar dat wil niet zeggen dat alles goed zit met de PA-veiligheidstroepen.

Sakari diende als chauffeur voor de PA-procureur-generaal Ahmed Hanoun. Als zodanig mag hij een onbelangrijk lid zijn geweest van de eenheid, maar had hij zeker toegang tot enkele van de meest vooraanstaande leden van de PA. Maar als veiligheidsagenten waren Ariba en Barkawi leden van de kern van deze strijdkrachten.

Maar in de uiteindelijke analyse is dit, naast de kwestie of Ariba en Barkawi en Sakari al dan niet belangrijke agenten waren, niet het punt. Het grootste probleem met de Palestijnse veiligheidsdiensten is hun eigen natuur. Ze zijn inherent vijandig tegenover Israël en voorstander van terrorisme.

De PA-strijdkrachten worden gecommandeerd door de terroristen van Fatah en andere gelieerde PLO-terreurgroepen. De tienduizenden mensen die onder de wapenen zijn in deze strijdkrachten, worden aangeworven uit deze terroristische groeperingen.

De Palestijnse Autoriteit die zij dienen, ondersteunt zelf het terrorisme. Op praktisch niveau, zoals de onderminister van Buitenlandse Zaken, Tzipi Hotovely, in een opiniestuk schreef vorige week in de Wall Street Journal, besteedt de PA 16 procent van zijn donor-gefinancierde jaarlijkse begroting aan het betalen van salarissen aan terroristen die gevangen zitten in Israëlische gevangenissen en aan bezoldiging van hun families. Bovendien zijn de helden van de PA allemaal terroristen. Hun media en schoolsysteem zet dagelijks de Palestijnen aan om de wapens op te nemen tegen Israëli's om ze te vermoorden. Murad Adais, die Dafna Meir vermoordde in haar huis in Otniel twee weken geleden, vertelde de onderzoekers dat hij had besloten om Joden te vermoorden na het bekijken van de media-uitzendingen van de PA over brandstichting.

Door te vertrouwen op de samenwerking op veiligheidsgebied die zij ontvangen van de PA, verwarren onze militaire leiders wat inkomt en wat uitgaat. Dat wil zeggen dat ze ervan uitgaan dat, omdat zij medewerking krijgen van deze strijdkrachten, deze krachten inherent vriendelijk zijn. Maar nogmaals, het omgekeerde is het geval.

De PA werkt vandaag samen met de IDF om twee redenen. Ten eerste omdat op dit moment Abbas gelooft dat hij meer te winnen heeft bij een samenwerking met Israël dan hij te winnen heeft van Hamas. Ten tweede bestuurt Abbas momenteel het grootste deel van zijn troepen.

Beide variabelen gaan waarschijnlijk veranderen, en Israël kan niets doen om het constant te houden.

In het verleden oordeelden zowel Abbas als zijn voorganger Yasser Arafat op verschillende punten dat ze beter af waren om samen te werken met Hamas tegen Israël, dan met Israël tegen Hamas. Hun beslissingen in 1996 en 2000-2007, en met tussenpozen sindsdien, hebben weinig te maken met de positie die Israël had. Inderdaad, hun verschuivingen van Israël naar Hamas traden vaker op op momenten dat Israël het meeste deed om hen te steunen.

Zo geldt ook voor de controle van Abbas over zijn strijdkrachten, dit kan zomaar veranderen. Jarenlang hebben Palestijnse bronnen erop gewezen dat deze strijdkrachten geen intrinsieke trouw voor Abbas voelen. Ze blijven bij Abbas omdat hij hen betaalt.

Ideologisch zijn deze mannen die onder de wapenen zijn, vrije geesten. Niets van wat zij geloven is een barrière voor het verschuiven van hun loyaliteit naar Hamas. Of nog duidelijker, alle Amerikaanse financiële overboekingen naar de PA-veiligheidstroepen zullen deze door de VS getrainde Palestijnse strijdkrachten niet laten stoppen met het heimelijke werk als Hamas-, Fatah- of Hezbollah-terroristen. Ze hebben het gedaan in het verleden en ze zullen het opnieuw doen.

Het behulpzame en noodzakelijkerwijs tijdelijke karakter van de samenwerking van de Palestijnse veiligheidsdiensten met de IDF zegt ons drie dingen:

Ten eerste, de IDF moet de huidige contra-terreurstrategie, die is gebaseerd op de veronderstelling dat we kunnen vertrouwen op de PA-veiligheidsdiensten, afsluiten. Het Centrale Commando moet rampenplannen ontwikkelen voor het neutraliseren van deze strijdkrachten. Deze noodplannen hoeven niet openbaar te worden gemaakt. Maar voor zover de aspecten van zulke plannen rustig kunnen worden uitgevoerd, moeten zij zo snel mogelijk worden uitgevoerd.

Ten tweede moeten de IDF-commandanten stoppen met het prijzen van deze vijandige strijdkrachten. Op een bepaald punt in de niet zo verre toekomst zal het voor de IDF nodig zijn om deze krachten te bestrijden. Als die dag komt, zal dit enthousiaste toejuichen van de IDF over hun goede samenwerking met deze terreur ondersteunende troepen terugslaan naar ons en ons achtervolgen. Hoe zullen we in staat zijn om aan onze bondgenoten uit te leggen waarom onze acties nodig zijn, als wij deze vijandige krachten zo hebben geprezen?
Dit brengt ons bij het laatste punt dat we nodig hebben om te erkennen betreffende deze Palestijnse strijdkrachten. Het was een belangrijke strategische bunder van Israël om het besluit te ondersteunen dat de VS hen zou trainen. Door het ondersteunen van deze Amerikaanse opleiding heeft Israël de VS een stimulans gegeven om het vijandige karakter van deze strijdkrachten te ontkennen.

Nog erger dan te garanderen dat de VS niet bereid zal zijn te accepteren dat met de opleiding van deze strijdkrachten hun militairen een terreurleger opbouwden, is de dreiging die deze strijdkrachten vormen. Vandaag zijn zeven door de VS getrainde Palestijnse gevechtsbataljons dicht bij de grote stedelijke centra van Israël opgesteld. Hun gevechtsbekwaamheid overtreft ver alles wat Israël tot nu toe heeft gedaan in de campagnes tegen Palestijnse terreuraanvallen.

Terwijl IDF-commandanten door de jaren heen hebben gewaarschuwd vanwege de Amerikaanse training die deze terreur ondersteunende anti-Israëlische strijdkrachten hebben ontvangen, kunnen ze kleine Israëlische gemeenschappen overspoelen. Ze kunnen ook massa-terreuraanvallen uitvoeren in de grotere gemeenschappen, aan beide zijden van de wapenstilstandslijnen.

Naar aanleiding van de aanval door Sakari op maandagochtend sloot de IDF de Ramallah-doorgang af voor niet-ingezetenen om de stad te betreden. Deze stap werd voor het eerst aangekondigd door de Palestijnse veiligheidstroepen. Dus heeft de IDF deze stap duidelijk gecoördineerd voor deze uit te voeren.

Het is goed en wel dat de Palestijnen blijven samenwerken met de IDF, voor zover dat gaat. Maar Sakari's aanval moet dienen als een 'wake-up call'. Het defensie-establishment moet stoppen met te vertrouwen op en het prijzen van deze samenwerking.

Want het zal eindigen. En als we niet voorbereid zijn, zal het einde heel slecht zijn voor Israël, en voor de IDF.

Bron: The IDF's Misplaced Trust in the Palestinian Authority | Frontpage Mag