Artikel

Na de Tweede Wereldoorlog en de gruwelen van het nazisme en stalinisme is het een centraal principe van westerse democratieën geweest dat je mensen kunt aanklagen, maar niet over ideeën en adviezen. Europa staat nu toe dat deze "rechten" van mensenrechtengroepen en islamisten in gevaar komen door het gebruiken van rechtbanken om de grenzen van onze vrijheid van meningsuiting in te perken, precies zoals in de Sovjet-Unie gebeurde met hun schijnprocessen. "Het militante anti-racisme zal voor de 21e eeuw worden wat het communisme was voor de 20e eeuw," zo voorspelde de prominente Franse filosoof Alain Finkielkraut.

Een jaar geleden, schreef Christoph Biró, een gerespecteerd columnist en redacteur van de grootste Oostenrijkse krant, de Kronen Zeitung, een artikel over "jonge mannen, testosteron-gevulde Syriërs, die zeer agressieve seksuele aanvallen uitvoeren" (ook bij het massale seksuele geweld van de Oudejaarsavond in Keulen, Hamburg en andere steden). Het artikel leidde tot veel controverse en werd ontvangen met een groot aantal klachten en protesten. Biró moest vier weken met verlof vanwege deze aanvallen en heeft later (onder druk) toegegeven dat hij "zijn gevoel voor proportie had verloren." Openbare aanklagers in Graz beschuldigden onlangs Biró van "haat-taal" na een klacht door een zogenaamde mensenrechtenorganisatie, SOS Mitmensch. De zaak zal worden beslist in de rechtbank.

Journalisten, schrijvers en intellectuelen in heel Europa staken hun rechterhand op voor een rechter om te vertellen de waarheid en niets dan de waarheid - alsof dat niet iets was wat ze allemaal al deden en waarvoor zij nu worden vervolgd. Het is een alarmerende maar zeer gemeenschappelijke visie vandaag, waar "haat-taal" is uitgegroeid tot een politiek wapen om u aan te klagen wanneer men het niet met u eens is.

Het is echter niet het recht van een democratie om te kibbelen over de inhoud van artikelen of cartoons. In het westen betaalden we een hoge prijs voor de vrijheid van lezen en schrijven. Het is niet aan degenen die regeren, om bepaalde rechten te verlenen van gedachten en meningsuiting, die toebehoort tot het vrije initiatief in de democratieën. Het recht op onze eigen mening is duur betaald, maar als het niet wordt uitgeoefend, zal het snel verdwijnen.

Een grotesk nieuw juridisch front is onlangs geopend in Parijs. De Franse filosoof Pascal Bruckner opende zijn proces, waar hij zich verdedigde met een citaat van Jean-Paul Sartre: 'De kanonnen zijn geladen met woorden.' Bruckner, een van de beroemdste essayisten van Frankrijk, staat terecht omdat hij zich heeft uitgesproken tegen de "medewerkers [collaborators] van de Charlie Hebdo moordenaars".

"Ik noem de namen: de organisaties 'De Indivisibles' van Rokhaya Diallo en 'The Indigenous of the Republic', de rapper Nekfeu die 'een vreugdevuur wilde voor die honden' (Charlie Hebdo), al degenen die de ideologie van het doden van de twaalf journalisten hebben gerechtvaardigd".

Talloze getuigen getuigden in de verdediging van Bruckner: de redacteur van Charlie Hebdo, "Riss"; de politieke wetenschapper Laurent Bouvet; de voormalige voorzitter van "Neither Whores nor Submissives," Sihem Habchi; en de filosoof, Luc Ferry. Bruckner gebruikte de term "collaborateur" voor "kranten die de liquidatie van de Résistance en de Joden rechtvaardigden" tijdens de Tweede Wereldoorlog. Sihem Habchi sprak over het gevaar van een "groen fascisme", het islamisme.

Bruckners vonnis zal worden uitgesproken op 17 januari. De belangrijke en moedige Riposte Laïque gaf als commentaar: "Bruckner bracht zijn stem uit vóór de 17e Kamer [rechtbank], te vaak een graafmachine om de vrijheid van meningsuiting te begraven."

Deze politieke processen over de islam begonnen in 2002, toen een rechtbank in Parijs een klacht tegen Michel Houellebecq overwoog, die in de roman Platforme de islam "de stomste godsdienst" noemde. De schrijver, Fernando Arrabal, werd gearresteerd voor godslastering in 1967 in het Spanje van Franco, en werd door Houellebecq opgeroepen om te getuigen in de rechtbank. "Wat een vreugde om in een proces te zijn voor het misdrijf van meningsuiting," zei Arrabal in Parijs. Met de namen van "Zaragoza, Valladolid, Santander", noemde de toneelschrijver een aantal Spaanse steden. "Dit is de lijst van de gevangenissen waar ik heb gezeten voor hetzelfde misdrijf als Houellebecq."

Wijlen Italiaanse schrijfster Oriana Fallaci was ook aangeklaagd voor haar boek, La Rage et l'Orgueil ("de woede en de trots"). De Franse krant Libération noemde haar "de vrouw die de islam belastert." Het satirische weekblad Charlie Hebdo, en de editor, Philippe Val, die zich hebben gericht tegen de islamitische organisaties, werden later ook gedwongen om voor de rechtbank te verschijnen.

Het doodvonnis tegen Salman Rushdie in 1989 door de Iraanse opperste leider Ayatollah Khomeini leek onwerkelijk. Het Westen nam het niet serieus. Sindsdien echter heeft deze fatwa zich geassimileerd in een dergelijke mate dat de hedendaagse bedreigingen voor de vrije meningsuiting nu uit onszelf komt. Het is nu het westen dat de schrijvers en journalisten aanklaagt.

Het is bijna onmogelijk om een lijst te maken van alle journalisten en schrijvers die zich hebben moeten verdedigen in de rechtszaal vanwege hun ideeën over de islam. De schrijver van de Frans-Algerijnse 'Boualem Sansal', de auteur van de roman "2084", citeerde uit een interview met Libération: "We zijn ons bewust van het gevaar, maar we weten niet hoe te handelen uit angst om te worden beschuldigd van anti-immigranten te zijn, anti-islam, anti-Afrika... Democratie is als de muis die zal worden opgeslokt door de slang." En zal worden omgezet in "een samenleving die fluistert".

Journalisten worden nu vervolgd, zelfs als ze vragen stellen over de islam tijdens een radio-debat. Daarom fluisteren de meeste schrijvers en journalisten vandaag alleen nog maar over de gevolgen van massale migratie in Europa, over de rol van de islam in het terrorisme, over de oorlog tegen de democratieën en over de sultans in een offensief tegen de vrijheid van meningsuiting.

De Rode Brigades, de communistische terreurgroep die Italië heeft verwoest in de jaren 1970, bedacht een slogan: "Val één persoon aan, om honderd op te voeden." Als je iemand aanvalt, krijg je een collectieve intimidatie. Dit is precies het effect van deze politieke processen over de islam. Het debat zal zich snel afsluiten.

In Nederland is het proces tegen Geert Wilders voor de "misdaden" van het "aanzetten tot discriminatie en belediging van een minderheidsgroep" afgesloten. De dappere Nederlandse politicus had zijn aanhangers gevraagd of ze "minder Marokkanen" in het land wilden. Met Wilders' veroordeling criminaliseerde de rechtbank de vrijheid van meningsuiting voor de eerste keer in de Nederlandse geschiedenis. (Wilders was vijf jaar geleden vrijgesproken in een vergelijkbaar proces).

In Frankrijk moest Ivan Rioufol, een van de meest gerespecteerde columnisten van de krant Le Figaro, zich verdedigen in de rechtbank tegen het "Collective Against Islamophobia". De schrijver Renaud Camus, die de theorie van de "geweldige vervanging" heeft uiteengezet, welke inhoudt dat Frankrijk wordt gekoloniseerd door islamitische immigranten met hulp van de reguliere politici, en hij werd berecht voor "haatdragende taal". Marine Le Pen moest ook verschijnen in de rechtbank. In Duitsland was er een geval van Jan Böhmermann, een komiek die de Turkse President Recep Tayyip Erdogan op televisie bespotte. Duitse rechters berechtten vervolgens Lutz Bachmann, de oprichter van 'Pegida, een "anti-islamitische beweging. In Canada was essayist en journalist Mark Steyn aangeklaagd voor "flagrante islamofobie" door een "Human Rights Tribunal" (en later gezuiverd). Lars Hedegaard, de Voorzitter van de Danish Free Press Society, werd ook belast met "haat-taal" (en later vrijgesproken) voor opmerkingen met kritiek op de islam.

Het is van fundamenteel belang dat deze schrijvers en journalisten worden vrijgesproken. Maar het doel van deze processen is niet het vinden van de waarheid; het is om het publiek te intimideren en het beperken van de vrijheid van meningsuiting aangaande de islam. Dit zijn "opnieuw" de zuiveringen om ze te op te voeden. Helaas, zoals wij uit het proces Wilders zien, slagen ze maar al te vaak.

Na de Russische invasie van Tsjecho-Slowakije in 1968 verdwenen de romans van Milan Kundera uit de boekhandels en bibliotheken. De intelligentsia was in steriliteit en isolatie. Bioscopen en theaters boden alleen de voorstellingen aan uit de Sovjet-Unie. Radio, kranten en televisie verspreidden slechts alleen de propaganda. De Russen beloonden de bureaucraten die de schrijvers en journalisten onderdrukten, en de rebellen bestraften. Degenen die zich uitspraken moesten vaak werken als ongeschoolde arbeiders. Praag, rusteloos en fascinerend, werd stil en fluisterde.

Giulio Meotti, culturele redacteur voor Il Foglio, is een Italiaanse journalist en auteur.

Critici van de islam staat te terecht in Europa: Wilders veroordeeld