DEEL EEN - DE LAATSTE KEIZER, DE ISLAMITISCHE ANTICHRIST EN DE LAATSTE KRUISTOCHT VAN HET VATICAAN

5 mei 2016 - door SkyWatch redacteur

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7

(Noot Editor: in de komende paar weken zal een korte online-serie worden geplaatst in de aanloop naar de laatste bijdrage van Tom Horn en Cris Putnam met betrekking tot hun 4 jaar durende onderzoek naar het Vaticaan, de profetie over laatste paus, de geheimen van de berg Graham, het lucifer-instrument, en een dreigende oorlog waarvan paus Franciscus & de mystici geloven dat die zal resulteren in de komst van de laatste Romeinse keizer uit oude katholieke profetieën.)

Na de uitgave van hun eerste drie internationale bestsellers - Petrus Romanus, Exo-Vaticana en Op het Pad van de Onsterfelijken - werden Thomas Horn en Cris Putnam overspoeld met aanvragen voor interviews op radio, televisie en in de gedrukte media-kanalen over de hele wereld. Toen ze nauwkeurig het aftreden voorspelden van paus Benedictus XVI, een volledig jaar van tevoren, zelfs met het nauwkeurig benoemen van de tijd wanneer hij zou aftreden, gaven dit schokgolven over de hele wereld, ook over dringende kwesties als waarom het Vaticaan een geavanceerde telescoop opstelde bovenop de berg Graham in Arizona, waar de Jezuïeten toegeven dat ze "iets" volgen dat de aarde nadert.

Nadat de auteurs een tweede rapport hadden gepubliceerd in Exo-Vaticana, kwam de hoogste astronoom van de paus in de ether in een poging om de rol uit te leggen die hij en andere kerkelijke astronomen spelen met betrekking tot het LUCIFER instrument, evenals de door hen ontwikkelde leer over buitenaards leven en de gevolgen die dit wellicht binnenkort zal hebben op de aardse religies (het christendom in het bijzonder).

Vervolgens hebben de auteurs Horn en Putnam in hun derde boek met camera's en veldonderzoekers hun meest verbijsterende ontdekking vastgelegd: de berg Graham is een "portaal" — de indianen die het Vaticaan en de NASA bestreden, vertelden hen dit — als een gateway naar een andere dimensie. En zoals het Vaticaan wel weet, en de auteurs ontdekten, is dit niet het enige. Zelfs toen hadden ze nog geen idee van welk niveau de geheimen waren die door het Vaticaan werden afgeschermd, tot nu...

IN HET LAATSTE BERICHT VAN HET 4-JARIG ONDERZOEK ZULLEN DE AUTEURS DIT ONTHULLEN:

Tom Horns grootste voorspelling tot nu toe (en dit zal de grondslagen van de wereld doen schudden!)

De massavernietigingswapens die door ISIS worden gebruikt, en hoe dit zal leiden tot een apocalyps

Petrus Romanus, Albert Pike, de Islamitische Staat en het komende Armageddon

Paus Franciscus wordt de Vernietiger (of zal er een ander zijn?)

De laatste Kruistocht Agenda, verborgen in het volle zicht

De profetie van de "laatste Romeinse keizer" in de Vaticaan gewelven

De profetie van de Cumaeanse Sibyl over de Moslim Mahdi

Reuzen, een verborgen Vaticaan-poort en de komende strijd om de kosmische berg

Waarom veel christenen, moslims en Joden de "Laatste Keizer" als Messias accepteren

Voorbereiding door de occulte Elite voor hun visioen van de laatste Romeinse keizer

---

DEEL 1 — HET BEGON IN DE NACHT DAT TOM HORN STIERF, EN VOOR GOD VERSCHEEN

(Uittreksel uit het vierde en laatste boek...)

Vele jaren geleden stierf ik, Tom Horn, en werd wakker in de hemel. Peinzend over mijn omgeving, vroeg ik mij af waar ik was, waar ik vandaan kwam, hoe lang ik hier was geweest en waarom ik geen herinneringen had van mijn komst hier... waar dit hier ook was.

Op dat moment wist ik dat dit geen droom was; het was te levendig om iets minder dan echt te zijn. In feite voelde het echter aan dan alle vorige realiteit waarvan ik ooit had geweten.

Ik was me nauwelijks bewust van deze bovennatuurlijke achtergrond, toen ik abrupt mezelf bevond ergens staande voor een spectaculaire pijler van licht (of was het een troon?). Het was zo helder, zo intens en doordringend — glinsterend met levendige stromen van zilver en blauw en goud, uitgaande van de meest onverklaarbare, nog steeds inspirerende aanwezigheid — zodat ik mijn ogen nauwelijks open kon houden of mijn gezicht richting de uitstraling houden.

En ik riep iets dringend uit, wat ik mogelijk niet kon begrijpen: "Alstublieft, Heer, laat mij het niet vergeten. Alstublieft, laat mij het niet vergeten! HET IS TE GEWELDIG!"

Hoeveel tijd ik in deze surrealistische plaats heb doorgebracht, welke ik daarnet gewoon had waargenomen, dat zo diep mijn verlangen beïnvloede om het te onthouden. En wat was het waar ik over sprak? Waarom was ik zo wanhopig om me iets te herinneren waarvan ik uiteraard vreesde om het te vergeten? En hoe had ik geweten dat ik stond voor het aangezicht des Heren?

Hangend daar als een marionet aan draden, zo was ik me op de een of andere manier bewust dat "herinneringen" van die enkele momenten dat het buiten mijn vermogen was om ze weer op te roepen, terug in mijn gedachten. (Maar waren de "momenten" of "tijd" wel een factor in deze plaats?) Wat zich aan mij geopenbaard had, was al weg, een hongerige leegte achterlatend in de plaats van wat een grote openbaring was geweest.

Maar ik had iets geweten... daarvan was ik zeker. Een openbaarmaking van groot belang drong binnenin mijn kennis door als een grote, vibrerende klok, en waarschuwde het diepst van mijn ziel met een zekerheid dat alle kennis ik had vastgehouden in mijn eindige hersenen... geen uitnodiging van mijn kant was. Het was niet mijn idee geweest. Dat was heel duidelijk. Het was een waarheid die geëlektrificeerd werd in mijn diepste bewustzijn... iets over de toekomst. De gegevens waren er, ik had ze gevisualiseerd, ik had het gezien, waarna het onmiddellijk werd geblokkeerd om nog eens te worden benaderd; mij was verteld dat ik me de details niet zou herinneren.

Maar waarom? Wat zou dan het doel daarin zijn?

Iets anders is ook gebeurd. Ergens wist ik dat zich een soort van rol was ontrold met het gezicht op scènes in een verre toekomst, een hiernamaals, een tijd vooruit — mijn komende tijd — wat zich afspeelde op wat leek een zilverkleurig perkament. Het was duidelijk en geloofwaardig geweest, aangezien het was alsof ik naar een film keek, met rijke afbeeldingen van een bestemming, of van een mogelijke toekomst, waar buitengewone en wonderbaarlijke dingen plaatsvonden. Een filmisch overbrengen van een persoonlijke bestemming. Het "potentiële bestaan" dat in mijn onderbewustzijn of ziel was geladen. En vervolgens, om de een of andere reden, verliet het mijn verstand net zo snel als het er was verschenen.

Was een soort openbaring verzegeld in mij? Iets dat bestemd zou zijn voor een later tijdstip?

Mijn gedachten maalden, en ik begon het te herhalen: "Heer, alstublieft, laat me het niet vergeten," maar ik stopte kort daarop, en juist dan sprak een diepe, nog steeds, kleine stem tegen mij: "U zult het zich niet herinneren... en het is tijd voor u om nu terug te gaan."

Ik hoorde een donderslag en bevond mezelf naar achteren vallend, snel zweefvliegend, alsof ik uit het raam van een vliegtuig was geduwd, of losgelaten door de hemelse handen die me hadden vastgehouden, mijn armen en benen zweefden op en neer in een wolkenloze hemel.

Terwijl ik viel, staarde ik in verbazing omhoog. De schittering die net voor mij was geweest, verplaatste zich snel weg in de verte, en ik was niet bang. Een hoge fluittoon begon in mijn oren te dringen en ik dacht: het moet de lucht zijn die me omhoog hield toen ik naar de aarde daalde. Even later merkte ik iets vreemdst op: het dak van mijn huis was letterlijk om me heen gehuld toen ik er moeiteloos doorheen ging en vervolgens voelde alsof ik landde in mijn slaapkamer met een plof op mijn matras...

Ik ging meteen rechtop zitten, nam wanhopig, sidderend, een diepe ademteug en dan langzaam uitblazend, realiseerde ik mij dat er iets buitengewoons had plaatsgevonden. Waar ik was geweest, wat ik had gezien, en nu ik terug was in de zogenaamde echte wereld, en dit materiaal, de inhoud ervan, in het aardse rondom mij, voelde ik meteen dat het veel minder authentiek is dan die andere plaats waar ik was. Het was zoals deze cosmos, deze dimensie, dit rijk dat iedereen "leven" noemt, het was slechts een wereldlijke en triviale matrix van bestaan waartoe ik was geacht om naar te terug te keren na het proeven van het prachtige verschijnsel van een echt, superieur gebied.

Het was het midden in de nacht en ik zat daar voor een paar seconden, nog in een schok, en probeerde te bepalen wat er gebeurd was.

Ik voelde mijn borst branden... en toen hoorde ik iets.

Snikken. Rechts naast me. Mijn jonge vrouw, Nita, met haar hoofd in haar handen.

Toen mijn ogen zich aan de duisternis hadden aangepast, zag ik haar, geïsoleerd en starend. Ze keek alsof ze wanhopig gehuild had, en bracht een onbekende expressie over, die ik op de een of andere manier al begreep — we hadden allebei iets meegemaakt dat veel ongewoner was dan we ons ooit op hadden kunnen voorbereiden.

"Nita," zei ik zachtjes: "wat is er aan de hand? Waarom huil je?"

Het duurde een tijdje voor ze zichzelf bij elkaar raapte, maar zodra ze dat deed, beschreef ze aangedaan hoe ze wakker was geworden en mij dood had gevonden. Ik had geen pols, geen adem, en geen hartslag, ik voelde koud aan - en niet alleen voor een paar seconden, ik was in die toestand voor ongeveer een kwartier, zo schatte ze - en ze had naar mij geschreeuwd om wakker te worden, op mijn borst geslagen, en iets als reanimatie geprobeerd.

We hadden in die dagen geen telefoon, en het was midden in de nacht. Nita was onzeker wat te doen en was bezig om te proberen mij uit bed te trekken, naar buiten, naar de auto, om me naar het ziekenhuis te brengen... toen ik me omhoog rukte, diep ademhaalde en haar aankeek.

Voor de lezer, ongeacht hoe ongelooflijk het verhaal hierboven ook lijkt, het is echt met me gebeurd, al een lange tijd geleden. Later, en daarna begreep ik waarom God mijn vrouw had toegestaan wakker te worden en mij in deze toestand te vinden. Zonder haar ooggetuigeverslag in die nacht, zouden de onzekerheden over de bovennatuurlijke ervaring ongetwijfeld in mijn geest zijn gekropen door de jaren heen. Dat ik dood was geweest gedurende een aanzienlijke periode — niet meer ademde en daarom geen zuurstof kreeg, en toch geen schade aan mijn hersenen ervaren heb (hoewel ik denk dat sommigen vast anders beweren) — ook dat getuigde van de bovennatuurlijke zaken bij die gebeurtenis.

Maar waarom zou God mij iets tonen, en mij vervolgens niet toestaan om het te onthouden? Wat zou de reden hiervan zijn? Ik kan u zeggen dat dit de vraag was die mij bezighield in de dagen onmiddellijk na het incident, en in mijn jeugdige naïviteit en ongeduld ging ik aan het zoeken naar het antwoord op dat mysterie, maar op de verkeerde manier. Ik leerde als gevolg ervan een waardevolle en bijbelse les. In feite is die vroege fout de reden dat de meeste mensen nog nooit van dit verhaal hebben gehoord, tot nu.

Een paar dagen na mijn dood en de terugkeer van de "overkant" vertelde ik de dominee van onze plaatselijke kerk dat ik een belangrijke vraag aan hem te vragen had. In privé vertelde ik mijn verhaal en peilde hem voor de potentiële betekenis. "Waarom zou God iemand iets tonen en dan vertellen dat ik mij dat visioen niet zou herinneren?" Ik had het serieus onderzocht. Zijn antwoord was schokkend voor een eerlijke en oprechte christelijke jongeman. Kortom, hij dacht dat ik waarschijnlijk te veel gekruid voedsel had gegeten, of misschien per ongeluk was vergiftigd en daarom waanvoorstellingen had, of een levendige droom.

Nee, geen grap. Dat was zijn reactie.

Natuurlijk, ik was nog niet vertrouwd zijn met waarschuwingen als: "Geef het heilige niet aan de honden, en werp uw parels niet voor de zwijnen, opdat die ze niet op enig moment met hun poten vertrappen..." (Matteüs 7:6). Begrijp me goed dat ik niet zeg dat mijn voorganger een hond was, maar dat dit een les was, die ik niet snel zal vergeten over het Heilige en de heilige dingen te delen met mensen die geen soortgelijke bovennatuurlijke ervaringen hebben gehad, en daarom niet kunnen waarderen en begrijpen wat de bovenaardse betekenis is. In feite hield ik behalve mijn naaste vrienden en familie, vanaf die dag het gebeuren (en wat ik snel zou begrijpen als de meetbare gevolgen ervan) als een geheim tussen hen en mij. En toen, een paar jaar geleden, na het delen van mijn verhaal met de bekende tv-persoonlijkheid Sid Roth — die in tegenstelling tot sommige dienaren, wel gelooft in het wonderbaarlijke — vroeg hij me het verhaal te herhalen op zijn bijzondere programma It’s Supernatural. Ik was het met hem eens dat het tijd was om minstens een deel van die geschiedenis te vertellen. Echter, toen dacht de legendarische radio-omroeper Paul Harvey erover na: Wat is de rest van het verhaal?

Na de teleurstellende ervaring met de weinig-enthousiaste reactie van mijn voorganger op mijn vraag waarom God iemand een visioen zou geven en hem dan niet toestaan het zich te herinneren, worstelde ik met wat de zin was van wat duidelijk van een buitengewoon incident was geweest in mijn en Nita's leven. Ik bad dagelijks, op zoek naar het te begrijpen, en het was gedurende diezelfde periode (God had ongetwijfeld deze timing in controle vanaf het allereerste begin) dat ik 'toevallig' het volgende las bij het lezen van de Bijbel van kaft tot kaft voor de eerste keer in mijn leven. Ik kwam in het boek Job, en het was tijdens deze overdenkingen dat op een dag mijn oog plotseling viel op Job 33:15-17. En het woord van God kwam dramatisch tot leven in wat sommige charismatischen onmiddellijk 'rhema' zouden kunnen noemen: een tijd waarin de Schrift zich van inkt op papier tot het de levende woord van God wordt. De tekst die onmiddellijk de dynamische waarheid overgebracht van wat er met me gebeurde in die noodlottige nacht. Lees:

In een droom, in een visioen in de nacht, als een diepe slaap op de mensen valt, in sluimering op het bed, dan openbaart Hij de oren van mensen, verzegelt hun instructie [binnen hen], dat Hij de mens kan trekken van zijn doel, en verbergen de trots van de mens. (nadruk van mij)

Hoewel ik een zeer jonge en onervaren gelovige was, is het duidelijk wat deze tekst voor mij te zeggen had. Zoals de apostel Paulus, die niet kon vertellen of "het in het lichaam gebeurde, weet ik niet; of buiten het lichaam, ik weet het niet; God weet het – dat zo iemand tot in de derde hemel werd opgenomen" (2 Kor. 12:2). God had mij op die gedenkwaardige avond opgenomen naar een hemelse plaats en "de instructies verzegelde" in mij. Deze richting zou daar zijn en zou ik nodig hebben tijdens het leven, zoals een routekaart die de Heilige Geest zou "opwekken" wanneer ik op verschillende tijdstippen het nodig had, als begeleiding of informatie. Toch kon ik deze details niet in de tijd onthouden; anders zou ik worden weggetrokken van mijn "eigen doel" en mij in "trots" verheffen volgens dit oudste boek in de Bijbel - Job.

Met andere woorden, als ik als jonge gelovige de bediening had gezien waartoe God mij en Nita later aan zou laten deelnemen — in het pastoraat in grote kerken en in het bezit van een christelijke uitgeverij en een bijzondere televisie-bediening, tot aan het spreken tijdens de grote conferenties als een succesvolle auteur, of een van de andere mogelijkheden waar Hij ons toestemming voor zou te geven om mee verbonden te zijn — ik zou zeer waarschijnlijk twee enorme fouten hebben gemaakt : Ten eerste, ik zou me onmiddellijk hebben gericht op deze bedieningen en zijn begonnen te werken in een richting waardoor het allemaal al zou gebeuren, maar zonder het voordeel van de strijd, de beproeving, de tegenslagen, de zijwegen en de ervaringen die nodig zijn voor het "juiste kruiden" en (hopelijk) gekwalificeerd om er uiteindelijk in te werken (dus God "trok mij weg van mijn doel"); en ten tweede, ik zou zijn verleid door trots, hoger denkend van mezelf dan ik als een jongeman zou moeten, als ik mezelf zou laten voorstaan in de spraakmakende bedieningen. En dus verborg God in zijn welwillendheid de "trots" van mij, door deze openbaringen te "verzegelen" tot op de daartoe geschikte tijdstippen.

Wordt vervolgd: Deel 2 - De versnelling

Bron: PART ONE — THE FINAL ROMAN EMPEROR, THE ISLAMIC ANTICHRIST, AND THE VATICAN’S LAST CRUSADE » SkyWatchTV