De Joodse claim op "Palestina" ten opzichte van de tweestatenoplossing

Het joods-christelijke Westen en de islam vertegenwoordigen wat Harvard professor in de politieke wetenschappen, Samuel Huntington, noemt een "botsing der beschavingen".

Gepubliceerd: 14 juni 2016 - door Prof. Paul Eidelberg

Het moslim-geloofwaardigheidsprobleem

Alvorens de Joodse claim op "Palestina" te bespreken, laten we de geloofwaardigheid van de moslims bezien die dit land als hun eigendom opeisen.

We beginnen met een verklaring van professor Efraim Karsh, de oprichter en emeritus hoogleraar Midden-Oosten en de Middellandse Zee Studies aan het King's College in Londen.

Sinds 2013 heeft Karsh ook gediend als senior research associate aan het Begin-Sadat Centrum voor Strategische Studies aan de Bar-Ilan University. Over de kwestie Palestina citeert hij de eminente Arabisch-Amerikaanse historicus Philip Hitti die in 1946 de gemeenschappelijke Arabische visie beschreef:

"Er bestaat niet zoiets als Palestina in de geschiedenis, absoluut niet. "Palestina was er nooit", gezien als een aparte entiteit die recht heeft op een nationale zelfbeschikking, maar het is een integraal onderdeel van een regionale Arabische orde.

De Arabische aanspraak op Palestina is een hoax. De hoax en het sinistere Arabische toe-eigenen van de naam "Palestijnen" worden uitvoerig besproken in het monumentale werk van Howard Treuren, De juridische grondslagen en grenzen van Israël onder Internationaal Recht (Jeruzalem Mazo Publishers, 2008), sectie vier. Hfst. 16-18.

De Arabische hoax is bedoeld om de aanspraken van Joodse volk op hun voorouderlijk geboorteland te ontkrachten. De hoax is een typisch voorbeeld van een Arabische-mythe van het maken van cultuur, een beleefde manier om te verwijzen naar de Arabische neiging te zoeken naar uitvluchten. Midden-Oosten expert Professor Y. Harkabi zegt in Arabische houdingen richting Israël (Keter Publishers, 1972): "Het gebruik van de leugen" en het "verstoren van de waarheid" zijn typisch in het Arabische politieke leven. "Politicologen, sociologen en historici, zo merkt hij op, "lijken een terughoudenheid te hebben om dit aspect in hun analyse van de Arabische wereld te vermelden" (p. 337).

Harkabi gaat zelfs zo ver om te zeggen dat leugenachtigheid een "tweede natuur" is van de Arabieren, en dat men het zo kan beschouwen: "valsheid als een uiting van de [Arabische] volksaard." Hij citeert de bevrijde Arabische socioloog Sonia Hamady: "Liegen is een wijdverspreide gewoonte onder de Arabieren; ze hebben een laag idee van de waarheid "(p. 348).

Beschaving

Arabische socioloog Sonia Hamady: "Liegen is een wijdverbreide gewoonte onder de Arabieren, en ze hebben een laag idee van de waarheid" (p 348.).

Diverse schrijvers schilderen een somberder beeld. Wetenschappers uit diverse landen zeggen dat moslims geneigd zijn tot geweld en verkrachting, precies wat er gebeurt vandaag met de invasie van de islamitische migranten in Europa. Het is een lelijke waarheid, maar geweld en verkrachting zijn inheems in de islamitische cultuur, wat suggereert dat de islam diepgewortelde moordlustige neigingen heeft. Er is een groot deel aan bewijs ter ondersteuning van deze schijnbaar extreme, maar zeker niet "racistische" conclusie, al was het maar omwille van de 1,5 miljard moslims op de planeet aarde, waarvan sommige geleerden schatten dat maar liefst 50 procent van de islamitische bevolking de Jihad steunt - die is uitgegroeid tot een eufemisme voor moord!

Deze hoge schatting, zelfs indien gehalveerd, is aannemelijk gemaakt door het Centrum voor de Studie van de politieke islam. Volgens het Centrum in het 21 februari 2007 nummer van FrontPageMagazine hebben moslims ongeveer 270 miljoen mensen afgeslacht sinds de komst van Mohammed! Een dergelijke slachting wordt aangemoedigd door de oorlogszucht in de heilige geschriften van de islam. Het doden van "ongelovigen" in de naam van Allah schijnt voor de islam de meest opvallende religieuze noodzakelijkheid te zijn.

Religieus geanimeerde moord kan worden herleid tot de oorsprong van de islam tot in het zevende eeuwse heidendom en liefde voor bloedvergieten. Dit is "necrophelia", ingekapseld in vers soera 9:111 van de Koran, die de moslim verheerlijkt die "doodt en gedood wordt voor Allah."

De moordlustige neiging van de islam is waarschijnlijk de belangrijkste reden dat de in Syrië-geboren psychiater Wafa Sultan, die nu in Amerika woont, de islam niet beschouwt als een beschaving. De filosofische Lee Harris is het daarmee eens.

Harris, die het cultureel relativisme van de westerse academische wereld verwerpt, omschrijft de beschaving als het hebben van vier voorwaarden: (1) een stabiele sociale orde, (2) de medewerking van individuen in hun eigen belang, (3) het vermogen om te tolereren of een praatje te maken met je buren, en (4) een afkeer van geweld. Aan het voorgaande zou ik willen toevoegen als (5) respect voor de waarachtigheid, welke kwaliteit wordt uitgesloten door de islamitische leer van taqiyya, die bedrog en huichelarij beschouwt als een deugd. Islam ontbeert dus de voorwaarden voor een beschaving. De inzichten van Dr. Wafa Sultan bevestigen deze conclusie.

Nu dient te worden opgemerkt dat de vier vereisten van beschaving, opgesomd door Harris, in overeenstemming zijn met het klassieke liberalisme, volgens welke men vrienden kan zijn ondanks hun verschillen. Dit beginsel, dat het eens is met de moderne, en vijandig is tot het pre-moderne christendom, is altijd duidelijk geweest in de bijtende maar vriendelijke debatten tussen de rabbijnen van de Talmoed.

Ik noem dit het koppelen van jodendom en christendom om daarmee aan te geven dat het joods-christelijke Westen en de islam iets vertegenwoordigen wat de Harvard professor in de politieke wetenschappen, Samuel Huntington, noemt een "botsing der beschavingen."

Het gewelddadige vredesproces

Echter, in schril contrast ontkende de Israëlische premier Benjamin Netanyahu voor persoonlijke redenen het bestaan ​​van deze clash in een toespraak die hij op een gezamenlijke zitting gaf in het Amerikaanse Congres op 10 juli 1996. Natuurlijk levert zijn 'politiek correcte' houding hem enige rechtvaardiging op voor zijn aanhoudende, maar vergeefse vredesonderhandelingen met de Palestijnse Autoriteit (PA), dat een consortium is van islamitische terroristische groeperingen die zich genesteld hebben in het Midden-Oosten.

Maar nu moet het duidelijk zijn voor een nuchtere waarnemer dat een echte en blijvende vrede tussen de islamitische PA en Israël, psychologisch, politiek en cultureel onmogelijk is. Ongetwijfeld zal dit bijtende bericht geen serieuze aandacht krijgen bij wetenschappers die zich zorgen maken over een ambtsperiode, of bij de New York Times in de worsteling om internet te overleven

Geen wonder dat de toevallige waarnemers verbijsterd zijn door het niet aflatende geweld in het Midden-Oosten "vredesproces" ondanks de beroemde handdruk op het Witte Huis gazon, waar Yitzhak Rabin de met bloed besmeurde handen schudde van Yasser Arafat onder applaus van drie voormalige Amerikaanse presidenten. Die gebeurtenis vond plaats op 13 april 1993. Het markeerde die historische Israël-Palestijnse Oslo-overeenkomst; en hoewel het heeft geresulteerd in duizenden Joodse slachtoffers, wordt deze overeenkomst meedogenloos geëerd door Benjamin Netanyahu en Israël, alsof hij of zijn land lijden aan een mishandelde vrouw-syndroom!

Syndroom of obsessie, Oslo mag niet de morele en juridische dimensies verbergen van dit meedogenloze en wrede conflict waarin geen vrede in het vooruitzicht ligt. Het is juist het woord 'vrede' dat het verduistert en het conflict verlengt.

Door van de Palestijnen en Israëli's te plaatsen als 'partners' in het nastreven van vrede, is Netanyahu schuldig aan morele obscurantisme. Hij heeft het feit verduisterd dat, terwijl Israël een democratie is, de Palestijnse Autoriteit een militaire dictatuur is. Hij heeft daarom het jodendom, een religie die vrede verheft, geplaatst op hetzelfde niveau als de islam, een religie die oorlog verheft. Met andere woorden, het jodendom, dat gebaseerd is op het primaat van de rede en overtuiging en verheven door een liefde voor de waarheid, is dus geestelijk gelijkwaardig gemaakt aan de islam, een religie gebaseerd op het primaat van geweld en dwang aangevuld met taqiyya, de de islamitische kunst van bedrog en huichelarij.

Netanyahu, die niet gek is, bevordert niettemin deze morele gelijkwaardigheid nu ongebreideld in het Westen, en hij heeft dit gedaan in "een partnerschap" met de Janus-kop Palestijnen die verslaafd zijn aan moreel absolutisme, waardoor het ons laat afvragen welke van de "vrede partners" nu de meest cynische is!

Goed en kwaad zijn dus op de kop gezet in het Midden-Oosten. Netanyahu weet niet hoe om te gaan met deze chaotische wereld. Hij begrijpt niet dat het "vredesproces", dat hij noodzakelijk en goed acht, van zijn kant een voortdurende praktische onverschilligheid is voor het kwaad van de vijanden van Israël. En dit is nog niet alles.

Na het instellen van beveiliging als zijn hoogste doel, houden de alledaagse dingen zijn geest bezig. Natuurlijk, dit is het waar de gewone politiek over gaat.

Hij kan niet denken aan manieren en middelen om een ​​verhevener doel te bereiken. Stelt zijn zicht daarop te laag in, dan lijkt het erop dat hij niet anders kan dan een verzoenend gedrag ten toon spreiden ten opzichte van de vijand als goed en gerechtvaardigd, in de zoektocht naar een verleidelijke facade van "vrede". Het ontbreekt hem simpelweg of hij verbergt heel goed, de morele verontwaardiging die iemand voelt als hij beseft dat er met je is gespeeld door een sluwe en gewetenloze vijand, en een verontwaardiging zou je laten zien dat je verzoenende gedrag geen goed heeft geproduceerd, maar kwaad, geen vrede, maar een voortzetting van het conflict. Netanyahu is dus zonder het te weten in de val gelopen waarvoor Jesaja ons waarschuwt: "Wee hen die het kwade goed en het goede kwaad noemen"

Hij kan hebben geholpen met het effenen van een weg die leidt (God verhoede het) naar calamiteit. De ramp werd versterkt door een goede vriend van Israël, de Verenigde Staten, wiens president, Barack Obama, een morele relativist is, intellectueel en emotioneel ongevoelig voor het kwaad. Het was dus niet psychologisch afschuwelijk voor deze president om een "tolerante" kernwapenovereenkomst te sluiten met een genocidaal soort regime als Iran, waarvan de mullahs vrolijk het gif uitspuwen: "Dood aan Amerika!" Inderdaad, een nucleaire overeenkomst die het nucleaire Non-proliferatie verdrag schendt van 1970, zal Irans inzet bespoedigen naar nucleaire ballistische raketten, net wat de mullahs nodig hebben in de vervulling van hun satanische vervloeking.

De voormalige Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad vermoordde duizenden Iraanse kinderen door ze over landmijnen te laten lopen voordat zijn legers naar Irak marcheerden. Omgang met de duivel onder de vlag van de vrede is suïcidaal.

Als de apocalyptische moslims van Iran de nucleaire ballistische raketten ontwikkelen (of al hebben), zal de islamitische liefde voor de dood, of necrofilie, deze raketten gebruiken in het bereiken van het paradijs. De voormalige Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad vermoordde duizenden Iraanse kinderen door ze over landmijnen te laten lopen voor zijn legers naar Irak marcheerden. Omgang met de duivel onder de vlag van de vrede is suïcidaal.

[Vertaler: Ik meen dat hier een fout optreedt; het was Khomeini die dit liet doen in de oorlog tussen Iran en Irak onder Saddam Hoessein.]

Het juridische probleem met de tweestatenoplossing

Dat is het eindresultaat van Netanyahu's omgang met de moslims van de Palestijnse Autoriteit en het vrijlaten van veel terroristen. Maar laten we beginnen op het juridisch vlak. Het is een schending van het internationaal recht, inderdaad, van het Handvest van de Verenigde Naties, om terroristen vrij te laten. Niet alleen is het terrorisme gepleegd door de PA via al-Fatah en Hamas, wat is verboden door het VN-Handvest. Het Handvest verplicht alle VN-leden, waaronder Israël, om deze daders te straffen. Zie Releasing Terrorists for "Peace

Niettemin heeft premier Netanyahu in strijd is met het Handvest (1) vaker terroristen vrijgelaten, en (2) Joods land afgestaan in strijd met internationale verdragen zoals de Balfour-verklaring van 1917, San Remo Vrede Resolutie van 1920, en het Anglo-Amerikaanse Verdrag van 1925, die nog steeds gelden. Alvorens verder te gaan moeten we ingaan op San Remo.

Op 24-25 april 2010 werd een aantal seminars gehouden door woordvoerders van de Verenigde Staten en Canada in het herdenken van het Verdrag van San Remo. De seminars werden gevolgd door een ceremonie, gehouden in hetzelfde huis als waar de ondertekening van het San Remo verdrag plaats vond in 1920. Het evenement trok politici uit heel Europa, de VS en Canada. Knesset-lid en vice-voorzitter Danny Danon heeft het bijgewoond en groeten uit Jeruzalem afgeleverd.

Aan het einde van het evenement, bevestigde de conferentie de San Remo resolutie, waarin de Balfour-verklaring is opgenomen en de kaart hervormd werd van het moderne Midden-Oosten, zoals werd overeengekomen door de opdrachtgever, Allied Powers (Groot-Brittannië, Frankrijk, Italië, Japan, en de Verenigde Staten als waarnemer), en zoals later unaniem werd goedgekeurd door de Volkenbond. De resolutie blijft onherroepelijk en is bindend tot op deze dag:

Uitsluitend bekeken in het kader van het internationaal recht is deze San Remo resolutie, zoals opgemerkt door advocaat Howard Grief, "in principe het oprichtingsdocument van de staat Israël [met] de erkenning van de exclusieve nationale joodse rechten op het Land van Israël in het kader van internationaal recht" [p. 9] volgens de historische band van het Joodse volk met het grondgebied, voorheen bekend als Palestina;

De San Remo Resolutie legde het Joodse wettelijke recht vast om zich overal te vestigen in westelijk Palestina, een 10.000 vierkante mijl gebied tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee. Op 24 juli 1922, hebben eenenvijftig landen - de hele Volkenbond - unaniem bevestigd de historische band van het Joodse volk met Palestina als hun redenen voor het reconstrueren van hun nationaal tehuis in dat land.

Elke poging om het recht van het Joodse volk naar Palestina-Eretz-Israël ontkennen, en hen de toegang tot en de controle over het aangewezen gebied voor het Joodse volk door de Volkenbond te ontkennen, is een ernstige schending van het internationaal recht.

Bovendien:

● Als er een historische band was voor de Arabieren met Palestina, is dit in 1920 verworpen door de Hoge Raad van de San Remo Conferentie, die onder het gezag van de Volkenbond, het geval berechtte na uitgebreide verklaringen door de Arabieren. San Remo heeft besloten om in de vorm van een bindend internationaal verdrag, het land van Palestina toe te kennen aan alleen het Joodse volk.

● De Verenigde Naties hebben ingestemd met het standpunt van de Volkenbond. Zodra San Remo werd goedgekeurd, hadden Groot-Brittannië, met het "Mandaat," de Bond en de VN geen enkel recht om de voorwaarden van deze verdragen te variëren. Ze werd daarmee Res Judicata, het beginsel dat een zaak, in het algemeen, niet mag worden gereproduceerd als het eenmaal is beoordeeld op zijn verdiensten.

● Elke poging om het recht van het Joodse volk naar Palestina-Eretz-Israël te ontkennen, en hen toegang tot en controle over de aangewezen gebied voor het Joodse volk door de Volkenbond te ontzeggen, is een ernstige schending van het internationaal recht.

Conclusies

● De Algemene Vergadering van de VN heeft geen macht om grenzen te veranderen. Daarom zijn de besluiten of adviezen te verwaarlozen vanuit een juridisch perspectief.

● De VN is niet bevoegd om een ​​bestaand geldig internationaal verdrag, dat de Volkenbond, zijn voorganger, heeft goedgekeurd (Res Judicata) en van de Volkenbond had geërfd (het verlenen aan Israël van het land tussen de Middellandse Zee tot aan de Jordaan) te variëren

● De VN is niet bevoegd om nieuwe overeenkomsten te sluiten die in strijd zijn met de bestaande geldige internationale overeenkomsten of verdragen die zij van zijn voorganger, de Volkenbond heeft geërfd.

Overzicht:

De San Remo resolutie, waarin opgenomen de Balfour-verklaring van 1917 en artikel 22 van het convenant van de Volkenbond, is de basis waarop het Mandaat voor Palestina werd geconstrueerd. Terwijl de beslissing in San Remo het Palestijnse Mandaat de facto heeft gecreëerd, heeft het mandaat-document dat door Groot-Brittannië is ondertekend als verplicht, en door de Volkenbond de juré gemaakt. Het werd dus een bindend verdrag in het internationale recht.

Hieruit volgt dat de "tweestatenoplossing" voor het Israëlisch-Palestijnse conflict, wat door premier Benjamin Netanyahu is goedgekeurd op 14 juni 2009 aan de Bar-Ilan Universiteit, duidelijk in strijd is met de San Remo resolutie en als nietig moet worden beschouwd.

Bron: The Jewish claim to “Palestine” versus the two-state solution - Op-Eds - Arutz Sheva