ISRAËLS ANTI-ISRAËL ELITES EN HUN HAAT VAN DE ISRAËLI 'S

De echt zieke samenleving is die van de linkerkant.

10 mei 2016 - Daniel Greenfield

Vorig jaar stelde de Israëlische President Rivlin Israël aan de kaak als een "zieke maatschappij" en beschuldigde de Joden ervan te zijn "vergeten fatsoenlijke mensen te zijn". Nu beschuldigde Majoor-Generaal Yair Golan, plaatsvervangend stafchef in het leger, Israël ervan te lijken op nazi-Duitsland in een toespraak aan de vooravond van Holocaust Remembrance Day.

Israël is een zieke maatschappij, slechts in die mate dat net als een vis, de hoofden van mensen als Rivlin en Golan rot zijn. Het is een ziekte die uitstraalt op de leden van de politieke elite, wiens opvattingen fundamenteel in strijd zijn met die van het volk. De haat die Rivlin en Golan, de begunstigden van voorrechten en bescherming, voor gewone Israëliërs voelen is onverbiddelijk in zijn lelijkheid.

De Joodse staat is fundamenteel verdeeld in twee groepen, het volk en haar leiders. Israëls bevolking wordt gedefinieerd door een gevarieerde mix van Midden-Oostelijke en Russische Joodse vluchtelingen, samen met grote aantallen orthodoxe Joden. Deze groepen hebben de neiging meer conservatieve standpunten te hebben en hun invloed maakt het erg moeilijk voor links om verkiezingen te winnen op een manier waarop dat ooit gebruikelijk was.

In plaats van een aanpassing aan Israëls veranderende bevolkingssamenstelling, hebben de elites haat uitgegoten. Van Dudu Topaz tot aan Yair Garbuz, het lijkt dat een Labor-bijeenkomst niet voorbij kan gaan zonder laster die gericht is op de Midden-Oosten Joden. Bij de verkiezingen van vorig jaar schetterde Garbuz: "Hoe is dit handjevol een zwijgende meerderheid geworden?"

Er was niets rustigs bij. Maar binnen de linkse zeepbel van macht en privileges openbaart zich dat de meerderheid van de Israëli's veel meer verschillende standpunten heeft dan geweest is, diep traumatisch en schokkend. Premier Netanyahu is bezig met zijn derde termijn, maar de elite, een staat geworteld in de staat, is niet bereid om te worden verdreven door louter democratische verkiezingen. En de Diepere Staat regelt de leidinggevende functies in de regering, van het leger tot de rechterlijke macht, en niet te vergeten die van de academische wereld, non-profit-organisaties en de culturele.

Het is al sinds een lange tijd dat deze elite optimistisch was. In plaats daarvan is haar retoriek verdeeld en vervelend; het wordt gekenmerkt door paranoïde vermoedens over de gewone Israëli's die hen hebben verlaten. Vijandige opmerkingen, zoals die door Rivlin en Golan, uiten een ondemocratische afkeer richting de gemiddelde Israëliër.

De meerderheid van de Joodse bevolking in Israël bestaat nu uit vluchtelingen uit het Midden-Oosten. Dit is een bevolking met fundamenteel verschillende standpunten als het gaat om terugvechten tegen de islamitische superioriteitszin, waar zij en hun voorouders onder leefden en uiteindelijk voor vluchtten. Het heeft geen schuldgevoel over de dood van terroristen. Het treurt niet over de jihadisten van de Nakba, die op weg zijn naar de grens in de verwachting dat de Joden in Israël een definitieve Holocaust kunnen krijgen door toedoen van de vijf binnenvallende islamitische legers, en niet te vergeten de strijdkrachten van de Moslimbroederschap. In plaats daarvan voelt het een morele trots.

Israëls politieke elite is, net als hun westelijke tegenhangers, alleen trots op zijn schande. Ze weten dat Israël een zieke maatschappij is en dat Joden vreselijke mensen zijn. En ze weten dat dit hen superieur maakt tegenover het tuig, de kakkerlakken, zwarten, parasieten, prostituees en andere toegenegen schandvlekken, waaruit de rest van het land bestaat. Zoals vele liberale elites zijn ze trots op hun minachting voor de gewone mensen.

Het is niet moeilijk om retoriek te vinden voor Israëls gelijkenis met die van nazi-Duitsland. Maar het komt vanuit de leden van deze zieke maatschappij van de elite, die zijn vergeten om Joden te zijn, om nog maar te zwijgen van mensen te zijn. Een niet atypisch voorbeeld van die dwaasheid was de mede-oprichter van Peace Now, Yigal Tumarkin, die zei: "Als ik de zwart gekleurde orthodoxe Joden zie met hun kinderen die ze paaien, begrijp ik de Holocaust." En: "Mijn ware bijdrage zou zijn als ik een machine-geweer pakte, in plaats van pen en potlood en hen doodde."

Tumarkin was oorspronkelijk Peter Heinrich Hellberg, en had familieleden die in de Nazi SS hebben gediend.

Maar dat is niet het soort retoriek waarover Israëls elites zitten te tobben. In plaats daarvan zijn ze woedend dat d Midden-Oosten Joodse kinderen en jongeren uit gezinnen van de arbeidersklasse denken dat islamitische terroristen moeten worden doodgeschoten in plaats van verwend. En terwijl hun dochters protesteren tegen Israëlische soldaten, tussen het studeren voor filosofie door aan Hebreeuws Universiteit, gaan die vreselijke Joodse tieners daadwerkelijk in het leger dienen.

En dat maakt hen nog meer dan een bedreiging voor de amateur artiesten en acteurs, de romanschrijvers, wiens boeken alleen bestaan om vertaald te worden, de generaals die geen belang hebben bij het winnen van de oorlogen, de spionnen-bazen en mensenrechten activisten die spionage doen voor de EU, de juristen die hun eigen wetten maken, de fronsende journalisten die nachtelijke vonnissen brengen over het avondnieuws, en heel de rest van de afzakkende bende van goed met elkaar verbonden zijnden, maar volledig losgekoppeld van hun eigen land. En die er trots op zijn.

Twee populaties van Israël's, die bestaan uit twee verschillende werelden. Haar leiders willen worden als Europa, terwijl de mensen gewoon Israël willen worden. De eersten met het handboek waarin het islamitisch terrorisme een moreel en een filosofische probleem is. De laatsten die leven in een werkelijkheid waarin een mes vast komt te zitten in je rug als een dagelijkse bedreiging.

De elites denken aan de gewone Israëli's die enkel willen leven in hun eigen land zonder te worden neergeschoten, neergestoken, gebombardeerd, onder spervuur van stenen of gedwongen worden om naar de bomschuilplaatsen te lopen als nazi's. Ondertussen zien de gewone Israëli's de elites die hen leert vanaf presidentiële forums en prestigieuze kolommen, alsof ze een ondemocratische kartel zijn dat misbruik maakt van de voorrechten die zij met hun achternamen verdienden

Israël is niet ziek. Maar de elites zijn het. Israël is niet ondemocratisch of fascistisch geworden. Maar de elites zijn ondemocratische en totalitair. Hun beschuldigingen van fascisme maskeren hun toevallige bereidheid om te censureren, te onderdrukken en afwijkende meningen te laten zwijgen. Zoals alle onderdrukkende systemen haaks staan tegenover de mensen waarover zij heersen, en een totalitair spel spelen dat ze gedoemd zijn te verliezen. En ze weten het.

Hun bitterheid en haat is een erkenning dat hun droom van het regelen van alles wat op hun weg ligt, stervende is. Ze hebben geen weg meer naar de overwinning. Hen staat niets te wachten, behalve vergetelheid.

Links heeft gereageerd op deze openbaring door letterlijk te proberen Israël te vernietigen. Toen de redacteur van Israëls linkse krant Haaretz bij de Minister van Buitenlandse Zaken van de Verenigde Staten aandrong op "verkrachting" van Israël, was het een flagrante uiting van de destructieve agenda van Links voor de Joodse staat. President Rivlin zag de Haaretz redacteur niet als een teken van een "zieke maatschappij". In plaats daarvan prees hij hem, zeggende dat "het een genoegen was om zijn vriend te worden". Echt ziek gedrag van dit soort wordt beschouwd als normatief onder de Israëlische anti-Israël elites.

Wat hen beledigd zijn niet de oproepen tot geweld tegen Joden, of de vernietiging van de Joodse staat door leden van hun eigen klasse. In plaats daarvan zijn ze zorgvuldig afgestemd op het aan de kaak stellen van zelfs de geringste suggestie voor een krachtig optreden tegen de islamitische terroristen door leden van de lagere klassen in het land. Een oproep voor een massamoord op Joden van het Midden-Oosten of op de orthodoxe Joden door een gerespecteerde acteur in Neve Tzedek treft men met een wrange glimlach. Maar een paar Mizrahi voetbalfans die schreeuwen dat het tijd is om terug te vechten tegen het islamitisch terrorisme, na de laatste wrede gruweldaad, dát doet het "democratische" alarm afgaan in de redactiekantoren in het hele land.

Dit is een verhaal van twee klassen en twee werkelijkheden. Het is een fundamentele kloof tussen de mensenrechten-hipsters en de arbeidersklasse-tieners wier grootouders een weinig beter waren dan slaven in Jemen. Het is een scheiding tussen een elite wiens ouderlijke banden hen beveiligen voor een zwakte in de economie, en de werkende mannen en vrouwen die hun hele leven zware arbeid doen. Deze verdeling kan niet eeuwig doorgaan.

Premier Begin had de kracht van links al gebroken door hun arrogante privileges te ontnemen. Maar islamitisch terrorisme versnelt de ineenstorting van de Diepe Staat van Israëls rechthebbende elites die de kant van de terroristen hebben gekozen, boven die van hun Israëlische slachtoffers. De gewone Israëliërs die Rivlin ziet als "ziek", en die Golan benoemt als nazi's, zullen degenen zijn die hun toekomst bepalen.

Bron: Israel’s Anti-Israel Elites and Their Hatred of Israelis | Frontpage Mag