HET EINDE VAN MAHMOUD ABBAS

Het einde van een tijdperk in de Palestijns-Israëlische betrekkingen nadert.

30 augustus 2016 - door Caroline Glick

Oorspronkelijk gepubliceerd door de Jerusalem Post.

Leuk of niet, de dag nadert waarop de Palestijnse Autoriteit zoals we die hebben gekend gedurende de afgelopen 22 jaar, zal ophouden te bestaan.

PA-leider Mahmoud Abbas heeft met zijn door de VS opgeleide Palestijnse veiligheidstroepen de controle verloren over de Palestijnse steden in Judea en Samaria. Zijn EU- en VS-gefinancierde bureaucratieën hebben ongeveer alle controle verloren aan de lokale bestuurders van Hamas. En zelfs zijn Fatah-milities hebben zich tegen hem gekeerd.

Deskundigen in Palestijnse zaken zoals Pinchas Inbari van het Jeruzalem Center for Public Affairs en Khaled Abu Toameh van het Gatestone Institute hebben de laatste weken in detail gemeld over de opstand van Fatah-milities en tribale leiders tegen Abbas' PA.

In Nablus zijn de terroristische Fatah-cellen in openlijke opstand tegen de PA-veiligheidstroepen gekomen. Sinds 18 augustus waren Fatah-cellen herhaaldelijk met de PA-krachten in dodelijke vuurgevechten, en volgens Inbari is de stad nu in een staat van "totale anarchie".

In Hebron hebben tribale leiders, een min of meer een slapend tribaal bondgenootschap, gedurende de afgelopen twintig jaar, een middel nieuw leven ingeblazen om de PA te omzeilen, die hen niet langer vertegenwoordigt. Hun eerste grote actie tot nu toe was het sturen van een delegatie tribale leiders om Koning Abdullah van Jordanië te ontmoeten.

Zelfs in Ramallah, de zetel van Abbas' macht, is de PA terrein aan het verliezen aan de door de EU gefinancierde NGO's die streven naar het beperken van de economische controle van de PA over de groepen en hun activiteiten.

Al deze gevechten en manoeuvres vinden plaats tegen de achtergrond van de komende gemeenteraadsverkiezingen van de PA, gepland voor 8 oktober.

Van Hamas wordt alom verwacht dat het de controle zal bereiken over het grootste deel van de lokale regeringen in Judea en Samaria. De komende overname van Hamas van deze gemeenten speelt waarschijnlijk een rol in de jurisprudentie van de terroristische cellen van Fatah om het gezag van de PA te verwerpen. Van veel van die cellen kan worden verwacht dat ze hun trouw overdragen aan Hamas, zodra de terreurgroep de verkiezingen wint.

Aangezien voor zijn Fatah-partij een verkiezingsnederlaag gaat opdoemen, vragen meer en meer PA functionarissen zich af waarom Abbas de toenemende anarchie in de Palestijnse steden niet gaat gebruiken als reden om de verkiezingen te annuleren. Abbas lijkt in te calculeren dat Israël erin zal stappen, zoals het herhaaldelijk gedaan heeft in de afgelopen 20 jaar, om zo de verkiezingen voor hem te annuleren.

De media die Abbas controleert, staan vol met samenzweringstheorieën, waarvan bodemlijn is dat Israël de verkiezingen niet zal annuleren voor Abbas, omdat het samenspant met Hamas en andere "verraders" om de PA te ondermijnen.

Hoewel Israël natuurlijk met niemand samenspant, klopt het dat de regering blijkbaar eindelijk haar geduld met Abbas heeft verloren en op zoek is om hem te passeren.

Herhaaldelijke boze aanklachten door de regeringsleiders naar Abbas voor zijn leidende rol in het aanzetten tot geweld tegen de Israëli's en zijn internationale stappen voor de de-legitimisering van Israël, en zijn weigeren om te onderhandelen over wat dan ook met haar leiders, en zijn radicalisering van de Palestijnse samenleving, zijn uiteindelijk vertaald in beleid.

De recente aankondiging van Minister van Defensie Avigdor Liberman dat Israël met een wortel-en-stam aanpak zich niet richt naar de PA, maar richting de Palestijnen zelf, en verder ontwikkelingsprojecten zal starten in gebieden waar het terrorismeniveau laag is, en een harde lijn zal innemen tegen gebieden waar terroristische cellen het meest actief zijn, heeft schokgolven veroorzaakt in de paleizen van Abbas.

22 jaar lang heeft Israël alleen maar toegegeven aan de Palestijnse en Westerse eisen, en toegestemd om alleen te spreken met PA-functionarissen of Palestijnse burgers die door de PA geautoriseerd waren om te spreken met de Israëliërs. Het besluit van Liberman om Israëls handelen te baseren op het gedrag van de Palestijnen zelf, in plaats van te handelen overeenkomstig de richtlijnen van de PA, en dat samen met zijn besluit om rechtstreeks te spreken met Palestijnse zakenlieden e.a., markeert het einde van Israëls aanvaarding van deze praktijk.

Zonder twijfel is Israëls bereidheid om Abbas te laten vallen, gedeeltelijk vanwege het feit dat de bredere Arabische wereld een toegenomen onverschilligheid, zo niet een walging heeft ten aanzien van de Palestijnen. Zoals MEMRI heeft gedocumenteerd, registreren de Arabische media een groeiend ongeduld met de PA-woordvoerders. Arabische commentatoren bekritiseerden de PA-functionarissen heel hard, die erop blijven aandringen dat hun conflict met Israël de meest dringende kwestie is op de agenda van de pan-Arabische wereld.

Het uiteenvallen van Syrië, Irak, Jemen en Libië en de opkomst van Iran als een dodelijke bedreiging, samen met het toenemende belang van Israël als een bondgenoot van de soennitische Arabische regimes, hebben gemaakt dat ze de Palestijnse zaak bekijken als ronduit beledigend voor grote delen van de Arabische wereld.

Onderdeel van Israëls bereidheid om Abbas te laten vallen, is ook te danken aan een onvermijdelijkheid. Nadat Hamas de verkiezingen wint en de controle neemt over de lokale overheden, zal Abbas' verzwakte positie onhoudbaar zijn geworden. Zoals dat reeds gebeurt in steden en dorpen in alle gebieden, zullen de Fatah-cellen hun trouw overbrengen naar Hamas. Het gebied zal worden gebalkaniseerd, en nog verder radicaliseren.

De confrontatie tussen Israël en de Palestijnen in het Hamas-gecontroleerde gebied in Judea en Samaria is dan onvermijdelijk.

Bovendien kan dit proces wellicht al snel gaan gebeuren. Net als de volledige overname door Hamas van Gaza van de Fatah-strijdkrachten, wat schijnbaar gebeurde in één nacht in juni 2007, zo zal het inbeslagnemen van een controle over Judea en Samaria gebeuren in een oogwenk.

Veel Westerlingen, Israëlische linksisten en PA-functionarissen hopen dat er een deus ex machina [onverwachte redding] uit de hemel zal vallen op het laatste moment met een annulering van de verkiezingen.

Maar zelfs als dat gebeurt, is er de onderliggende realiteit waarin Abbas snel alle schijn van controle verliest over de gebeurtenissen in Judea en Samaria, en dat zal niet worden teruggedraaid. Abbas heeft de Palestijnen aangezet tot het punt waarop ze niet alleen Israël verwerpen, maar ook Abbas en de PA.

Vorige week werden de resultaten vrijgegeven van een gezamenlijke enquête van het linkse Israëlische Democratische Instituut en het Palestijnse Centrum voor Politiek Peilings Onderzoek met betrekking tot de niveaus van ondersteuning voor een tweestatenoplossing.

Een generatie lang werd ons door wereldleiders verteld dat "iedereen die iemand is" weet dat de enige manier om de Palestijnen te verzoenen met de Israëli's, is: een onafhankelijke Palestijnse staat in Judea, Samaria en delen van Jeruzalem, evenals Gaza, ruwweg langs de 1949-wapenstilstandslijnen, met landruil tussen de partijen, met voortdurende Israëlische controle over een klein percentage van het land in ruil voor Palestijnse controle over land dat Israël sinds haar oprichting onder controle heeft.

Dezelfde formule dat "iedereen die iemands is" het erover eens is dat ervan wordt uitgegaan dat de Palestijnse staat gedemilitariseerd zal zijn en dat Israël rond een honderdduizend Palestijnen accepteert die in 1949 werden verdreven als burgers, als een teken van aanvaarding van de Palestijnse vraag om het zogenaamde "recht op terugkeer" voor de afstammelingen van Arabieren die Israël in 1948-1949 verlieten.

De opiniepeiling toonde aan dat dit plan een 'nonstarter' is voor de meerderheid van de Palestijnen en Israëliërs. Slechts 46 procent van de Israëli's aanvaarden de formule en slechts 39% van de Palestijnen doen dit.

De PA zelf heeft de formule van een tweestatenoplossing in Camp David verworpen, 16 jaar geleden.

Het fictieve vredesproces op basis van het mislukte beleidsmodel is sindsdien gehandhaafd om twee redenen. Ten eerste omdat de achtereenvolgende Israëlische regeringen geïntimideerd zijn door de opeenvolgende Amerikaanse regeringen om dit geloof te handhaven ondanks het duidelijke falen.

Ten tweede heeft Abbas gebouwd aan het beveiligen en onderhouden van zijn corrupte dictatuur over de Palestijnse samenleving, vanwege de Westerse obsessie voor de tweestatenformule.

Deze praktijk heeft hem toegestaan om te dienen tot aan het 11e jaar van zijn ambtstermijn van vijf jaar. Hierdoor is het mogelijk dat Abbas' zonen en zijn trawanten fortuinen konden opbouwen over de ruggen van de Palestijnen waarvan veronderstelt werd dat ze die dienden.

Nu Abbas' bewind eindigt, verliest het Westen hun man in Ramallah. De Hamas-opvolgers van Abbas zullen níet volkomen afhankelijk zijn van de westerse donoren - hoewel tot hun schande - de Europeanen zullen hen naar alle waarschijnlijkheid met contant geld overstromen en hun zijde kiezen tegen Israël.

Zestien jaar na de mislukte top in Camp David is de fictie van een tweestatenoplossing ongeveer verbrijzeld, en dat voor eens en altijd. De enige relevante vraag vandaag is: wat denkt Israël nu te doen?

Bron: The End of Mahmoud Abbas | Frontpage Mag