Hoe de eenzame wolven te stoppen

3 januari 2016 - door Vic Rosenthal

Terwijl ik dit schrijf, is de man die twee jonge Joodse mannen vermoordde op de Dizengoff Street in Tel Aviv, en mogelijk ook een Arabische taxichauffeur, nog steeds op vrije voeten is.

Terwijl de politie zegt dat deze aanval niet helemaal past in het profiel van het Arabische terrorisme, waarmee we helaas maar al te vertrouwd zijn geworden in de afgelopen maanden, dacht ik na over hoe deze golf van moorddadig eenzame-wolf-terrorisme, die steeds heviger over ons heen komt sinds begin oktober, is te stoppen.

Meestal zijn de daders jonge mensen (tieners en vroege jaren twintig) uit Oost-Jeruzalem of Judea/Samaria, mannelijk en vrouwelijk, die handelen uit woede in reactie op waargenomen Israëlische acties. Rechtvaardigingen voor terrorisme zijn bijvoorbeeld beledigingen van de islam, zoals de vermeende poging de status-quo op de Tempelberg te veranderen, of de beweerde 'executies' van Arabieren door Israëlische soldaten of politie. Een bericht op de sociale media kan al een aansporing zijn voor een actie van een terrorist, en hij of zij zal een mes uit de keukenla pakken en eropuit gaan om een Jood dood te steken. In veel gevallen proberen ze niet te ontsnappen, ze zijn bereid om te sterven als martelaar.

Dit gebeurt tegen de achtergrond van het educatieve systeem van de Palestijnse autoriteit, die de Arabische kinderen sinds de Oslo-akkoorden (gesloten in 1993) heeft geïndoctrineerd om te geloven dat Joden kwaadaardig zijn, minderwaardige wezens, en dat zij die hen vermoorden helden zijn, gevierd als voorbeeld voor de Palestijns-Arabische jeugd. In veel gevallen leert hun religieuze opvoeding hen — en dat geloven zij letterlijk — dat martelaren naar het paradijs gaan, waar ze alle geneugten van het vlees zullen krijgen die hen hier in deze repressieve Arabische maatschappij worden geweigerd.

Deze aanvallen zijn zeer moeilijk te stoppen, omdat ze meestal niet in directe opdracht zijn van een terroristische groep, en worden uitgevoerd met een minimum aan planning en voorbereiding. De daders zijn meestal niet bekend bij de veiligheidstroepen. Soms zijn er waarschuwingstekenen, zoals een persoon die zeer religieus wordt, en de interesse verliest in alles wat niet is verbonden met de islam, of zelfs afscheid neemt van familieleden.

Slechts enkele van de tientallen terroristen die de laatste paar maanden zijn opgevallen, zijn Arabische burgers van het pre-1967 Israël, zoals deze schutter van Tel Aviv, die uit de regio Wadi Ara kwam. Israëlische Arabieren zijn gewoonlijk beter opgeleid - niet door de PA - en geloven minder makkelijk de meer dan schandalige verhalen in de sociale media. Zij kunnen ook meerdere ontmoetingen met Joden gehad hebben, en zelfs als ze een gevoel van enige haat jegens hen hebben, dan zien ze hen tenminste als menselijke wezens. Ze hebben meer geïnvesteerd in hun carrière en in studies dan de Arabieren uit de gebieden.

Wat interessant is in deze zaak, is dat de identiteit van de schutter bekend werd, nadat zijn vader de veiligheidsvideo's van de aanval zag, die op grote schaal bekendheid kregen, en zijn zoon herkende. Het wapen is eigendom van de vader, een vrijwillige politieagent en bewaker, die hij thuis in een kluis opgeborgen hield. Na het zien van de video en zag dat zijn semi-automatische wapen ontbrak, informeerde hij de politie.

Ik zal niet speculeren over de motieven van de vader. Hij zei dat hij wilde dat zijn zoon gevangen zou worden voordat hij nog iemand anders zou doden. Cynici zullen zeggen dat hij zich realiseerde dat zijn zoon zou worden herkend van de video in ieder geval, en dat hij de informatie verstrekte die de politie zou kunnen helpen om hem levend te vangen, of dat hij zelfs wilde vermijden dat zijn familiehuis zal worden gesloopt.

De familiesituatie is dramatisch. Naast de pijn van het overgeven van zijn eigen zoon aan de politie, kan de vader zijn baan verliezen, omdat hij toegestaan heeft dat zijn wapen werd meegenomen. Maar het is niet de eerste keer dat een terreurverdachte door de familieleden werd overgegeven. Zo was in het geval van de moord op Rabbijn Ya'akov Litman en zijn zoon Netanel in november de identiteit van de moordenaar niet bekend, totdat zijn familie de politie op de hoogte stelde.

Geen van deze beide gevallen was een typische eenzame-wolf-aanval. De moordenaar van Litman was lid van de Islamitische Jihad, en de schutter in Tel Aviv lijkt zijn aanval te hebben gepland en zijn ontsnapping was nauwkeuriger dan de meeste andere – hij wilde niet gepakt worden. Maar de band met de familie maakt dat ik denk dat er misschien een aanpak is die met sommige van deze terreuraanslagen kan werken om ze te stoppen.

Ik weet zeker dat sommigen zullen zeggen dat het immoreel is. Maar begrijp wel dat ten minste 27 Israëli's sinds 1 oktober in terroristische aanslagen zijn vermoord, en nog veel meer die ernstig gewond werden. Een nog groter aantal Arabieren is gedood tijdens het proberen om Joden te doden. Dit maar door te laten gaan, kan gewoon niet worden toegestaan. Het kan niet van Israëli's worden verwacht dat ze tijdens hun wandeling door hun buurten met een doelwit op hun rug lopen.

In de traditionele Arabische maatschappij is de familie-hiërarchie zeer sterk. Soms, zoals in het geval van de zogenaamde "eer-moorden", als een vrouw wordt vermoord door leden van de familie omdat ze verdacht wordt de familie te hebben onteerd door ongepaste seksuele betrekkingen, of zelfs omdat ze een familie-beslissing niet accepteert over met wie ze zal trouwen, leidt dat op zich al tot een ware tragedie.

Ik stel voor dat de manier om dit 'eenzame-wolf-terrorisme' te stoppen, is: het de moeite waard te maken voor de familie om het in de kiem te smoren. Dit kan worden bereikt door het collectief straffen van de families van de terroristen. Boetes, huizensloop, en uitzetting van de directe familie. Zelfs grotere uitgebreide families moet daarvoor worden gebruikt. Het moet heel duidelijk worden gemaakt wat de gevolgen zullen zijn wanneer een familielid zich met terrorisme bezighoudt, en de straf moet snel en zeker zijn.

Ik hoor de "mensenrechten"-NGO's dit betwisten, omdat collectieve afstraffen het internationale recht schendt, onrechtvaardig en immoreel zou zijn, enzovoort. Maar terroristische moorden hebben ook al die dingen in zich, en het besluit om deel te nemen wordt genomen door de terrorist, en niet door de veiligheidskrachten. De verantwoordelijkheid voor wat er met de familie gebeurt ligt dus bij de terrorist.

Traditionele terrorismebestrijdingsmethoden hebben een harde tijd in het stoppen van het volstrekt willekeurige terrorisme. Maar zelfs 'eenzame wolven' hebben familie.

Bron: How to stop the lone wolves | Abu Yehuda