Syrië en de reële demografische bedreiging

Door Caroline Glick 9 februari 2016

Het is onmogelijk je voor te stellen dat een Palestijnse staat aan de westelijke kant van de rivier de Jordaan de vluchtelingenstromen uit het oosten zou kunnen blokkeren.

Afgelopen week was het 17 jaar geleden dat de Jordaanse koning Abdullah werd gekroond, na de dood van zijn vader, koning Hussein.

Abdullahs troonsbestijging in de monarchie was onverwacht. Zijn oom Hassan was de kroonprins van zijn vader, met een lange staat van dienst, en er werd verwacht dat hij de troon zou erven. Hussein maakte deze verandering in opvolging op zijn sterfbed.

Vandaag de dag is het moeilijk te geloven dat Abdullah de macht zou hebben om te beslissen wie hem zou opvolgen.

Al generaties lang is een Palestijnse meerderheid de grootste bedreiging geweest voor Jordanië. Hoewel de schattingen van de omvang van de Palestijnse bevolking van Jordanië sterk variëren, stellen sommigen het op iets meer dan 50 procent, en andere schattingen beweren dat de Palestijnen tot 70% uitmaken van de totale bevolking. Al de geloofwaardige demografische studies zijn het erover eens dat de meeste Jordaniërs Palestijnen zijn.

Het was in de afgelopen tien jaar of zo te wijten aan de angst voor zijn Palestijnse burgers, dat Abdullah trachtte hen het burgerschap te ontnemen. Rond 2004 begon Abdullah de Palestijnen uit de Jordaanse strijdkrachten te gooien. Hij ook begon met het annuleren van hun burgerschap.

Volgens een rapport van 2010 door Human Rights Watch heeft het koninkrijk tussen 2004 en 2008 het staatsburgerschap van enkele duizenden Palestijnse Jordaniërs herroepen en honderdduizenden liepen het risico hun burgerschap in een willekeurig proces te verliezen.

Vandaag de dag zijn er de zorgen dat de Palestijnen hun rechten als een meerderheid kunnen doen gelden en zo een bedreiging zijn voor het koninkrijk wat een weg baant voor nog grotere angst. De demografische veranderingen in Jordanië in de afgelopen jaren zijn zo groot, dat de Palestijnen de minste van Abdullah's zorgen moeten zijn geweest. Inderdaad is het verre van duidelijk of ze nog steeds de meerderheid uitmaken van de mensen in Jordanië.

Sinds de door de VS geleide invasie in Irak in 2003, zijn er tussen de 750.000 en een miljoen Irakezen Jordanië binnen gekomen. De huidige gegevens zijn niet duidelijk over hoeveel van die Irakezen vandaag nog in Jordanië verblijven.

Maar ongeacht hun aantal, ze worden nu overschaduwd door de Syriërs.

Vandaag staat de officiële telling van de VN van Syrische vluchtelingen op 635.000. Dat officiële cijfer is waarschijnlijk minder dan de helft van het werkelijke aantal Syriërs in Jordanië, dat wordt geraamd tussen de 1,1 miljoen en 1,6 miljoen - of ongeveer 13% van de bevolking.

Om een ​​gevoel te krijgen van hoe groot de veranderingen in de bevolking zijn geweest is het de moeite waard om te kijken naar de historische gegevens.

Volgens de Wereldbank bedroeg de bevolking van Jordanië 5.290.000 in 2004. In 2013 was het 6.460.000.

In 2015 was het 9.530.000. Die massale toestroom heeft de publieke middelen van Jordanië op het breekpunt gebracht.

Volgens Koning Abdullah ging een kwart van de begroting van het koninkrijk vorig jaar naar de ondersteuning van vluchtelingen. Volgens een 2014 rapport van het Duitse Konrad Adenauer Siftung, overtreffen de totale kosten van de Syrische aanwezigheid in Jordanië verre de economische voordelen van ongeveer $ 2 miljard dollar.

Een verslag van Chatham House over de Syrische vluchtelingen in Jordanië waarschuwde dat in de komende jaren, de Syrische vluchtelingenstroom een ​​diepgaande invloed zal hebben op de stabiliteit van het koninkrijk. Tot 2013 was de voornaamste zorg van het regime de radicalisering van de Beduin-stammen, wat voor een groot deel te wijten is aan de opkomst van Al-Qaeda en de Islamitische Staat (ISIS of IS) onder de Beduin-stammen in de Sinaï, die de Moslim Broederschap aan de macht bracht in Egypte.

Hoewel deze bezorgdheid blijft heersen vandaag, wordt ze overschaduwd door de destabiliserende invloed van de Syrische vluchtelingen in het noorden van het land. Volgens het Chatham House-rapport van september 2015, lijkt er maar weinig maatschappelijk draagvlak te zijn voor een verandering van het regime in Jordanië. "Maar als de economische situatie niet verbetert in het hele land, en wrok tegen de vluchtelingen de brandstof blijft, en andere nationale grieven, dan kunnen de protesten tegen het regeringsbeleid escaleren in de komende vijf tot tien jaar."

In Libanon gaat de vluchtelingencrisis nog dieper. Sinds het begin van de oorlog in Syrië, zijn er al meer dan een miljoen Syriërs Libanon binnen gekomen als vluchtelingen.

Vandaag de dag maken ​​ze 25% uit van de bevolking in Libanon. Driekwart van de vluchtelingen zijn soennieten. Hun aanwezigheid in Libanon heeft het demografisch evenwicht tussen soennieten, sjiieten en christenen geheel verstoord. Hoewel Hezbollah in Syrië duizenden troepen heeft ingezet om te voorkomen dat het door Iran gesteunde regime van Assad gaat vallen voor de soennitische oppositie, hebben de soennitische vluchtelingen in Libanon gevochten tegen de Hezbollah krachten in het hele land.

Veel van deze soennieten zijn aangesloten bij salafistische groepen zoals IS en al-Qaida, die samenging met Jabhat al-Nusra.

Het is verre van duidelijk wat de gevolgen zijn van de vluchtelingenstromen op de middellange en korte termijn voor Jordanië of voor Libanon. Maar er kan geen twijfel over bestaan ​​dat ze diepe en langdurige gevolgen zullen hebben.

Jordanië noch Libanon hebben een duidelijke verbindende nationale ethos. Voordat de Syriërs over de grens begonnen te stromen, maakten de heersende Hashemieten ongeveer 20% uit van de totale bevolking. De ruggengraat van het regime was de Beduin stammen, die, zoals gezegd, een proces van radicalisering ondergaan hebben in de afgelopen jaren.

De betrekkingen van Jordanië met Israël zijn al negatief beïnvloed door deze radicalisering. Toen Koning Abdullah Walid Obeidat benoemde om te dienen als ambassadeur in Israël in 2012, heeft zijn stam - de grootste in Jordanië - hem verstoten. Experts op het gebied van Jordanië hebben gewaarschuwd dat het optreden van de stam al aangeeft dat de betrekkingen tussen het regime en de stammen op een historisch dieptepunt zijn gekomen. Hoewel ook eerdere ambassadeursbenoemingen werden bekritiseerd, was de reactie van de Obeidat stam op de benoeming van hun zoon in Israël ongekend. Volgens Chatham House is het, gezien de huidige sociale instabiliteit in het koninkrijk, onduidelijk of Abdullahs regime de gas-deal met Israël wel zal kunnen uitvoeren.

Zowel Israël als de VS zien het voortbestaan ​​van de Hasjemitische monarchie als een belangrijk nationaal belang. En beide zijn duidelijk over de jaren dat zij hun krachten zullen inzetten om het Hasjemitische regime te verdedigen tegen de islamitische krachten die in de afgelopen jaren toegezegd hebben om het omver te werpen. In 2014 bijvoorbeeld hield de regering-Obama een vertrouwelijke briefing in de Senaat met betrekking tot de bedreigingen voor de overleving van het regime. Een senator die de briefing bijwoonde, vertelde The Daily Beast: "Jordanië zou een volledige aanval van ISIS niet kunnen tegenstaan op zichzelf," en zou Israël en de VS vragen om het te verdedigen.

Op hetzelfde moment is het moeilijk om te geloven dat de bedreigingen voor het regime, met name de demografische dreiging die uitgaat van een massale overdracht van de bevolking vanuit Syrië naar Jordanië, zullen verdwijnen in de nabije toekomst. Inderdaad zal het toetreden van Rusland in de oorlog aan de kant van het door Iran gesteunde regime van Assad er waarschijnlijk toe leiden dat het aantal Syriërs zal stijgen die hun toevlucht nemen tot de buurlanden. Hetzelfde geldt voor Libanon.

De demografische veranderingen die Jordanië en Libanon momenteel ondergaan, vereisen van Israël dat we onze regionale positie en strategische opties opnieuw beoordelen voor het behoud en verdediging van het land in de komende jaren. Dit is met name het geval voor alles met betrekking tot de demografische dreigingsanalyses.

Helaas, ondanks de ineenstorting van Syrië en Irak, en ondanks de toenemende bedreigingen voor Egypte, Jordanië en Libanon, zal het grootste deel van de Israëlische analisten zich in hun visie op de opties voor Israël in de toekomst, in het bijzonder in relatie tot de Palestijnen - blijven baseren op een regionale kaart die niet langer relevant is.

Zondag onderschreef Labor het plan van de partijleider Isaac Herzog om zich unilateraal terug te trekken uit een groot deel van Judea en Samaria. Gezien de verandering van de regionale bevolking is het idee dat Israël meer land zou moeten overdragen langs de oostelijke flank aan een chronisch instabiele en vijandige Palestijnse Autoriteit op zijn zwakst gezegd, roekeloos. In al hun zwakheid zijn zowel de Jordaanse als de Libanese regimes veel sterker dan de PA. Maar ze zijn niet in staat geweest om de vluchtelingenstromen over hun grenzen te stoppen.

Het is onmogelijk zich een Palestijnse staat voor te stellen aan de westelijke kant van de rivier de Jordaan die de vluchtelingenstromen zou kunnen blokkeren uit het oosten, in het bijzonder wanneer de Palestijnen een vrije immigratie eisen van de miljoenen etnische Palestijnen uit Jordanië, Syrië en Libanon.

Uit de demografische transformatie van Jordanië en Libanon in de afgelopen jaren blijkt dat de grootste demografische bedreiging voor de overige landen in de regio niet de natuurlijke groei is, maar veroorzaakt wordt door de vluchtelingen uit landen die zijn ingestort. De integratie van de Palestijnen in Israël is veel minder gevaarlijk op de lange termijn voor de overlevingskansen van Israël dan de instroom van miljoenen vluchtelingen uit de buurlanden in een Palestijnse staat aan de westelijke kant van de rivier de Jordaan.

In de hoop de Syriërs tegen te houden die zijn ontheemd door de oorlog in hun land en die hun toevlucht naar Europa willen nemen, hielden de westerse landen vorige week een donorconferentie voor Syrië in Londen.

Als spreker op deze conferentie waarschuwde koning Abdullah dat Jordanië op een "kookpunt" staat, en vertelde het Westen dat ze moeten overeenkomen $ 1.6 miljard te doneren in de komende drie jaar, voordat de "dam barst".

Helaas is de dam al lek. En als Israël ook niet wil worden overstroomd, is de tijd gekomen om te gaan begrijpen dat het oude denken over demografie - net zo als ongeveer al het andere - niet langer relevant is.

Bron: Our World: Syria and the real demographic threat - Opinion - Jerusalem Post