Bevrijding van ons Jeruzalem

door Daniel Greenfield - 5 juni 2016

Toen het Jordaanse Arabische legioen de helft van Jeruzalem had veroverd en het etnisch gereinigd van de Joodse bevolking en de stad annexeerde, was de enige entiteit die de annexatie erkende het Verenigd Koninkrijk, dat de officieren en de opleiding had geleverd, en de verovering mogelijk had gemaakt. Officieren als kolonel Bill Newman, majoor Geoffrey Lockett en majoor Bob Slade, onder Glubb Pasha, beter bekend als generaal John Bagot Glubb, wiens zoon zich later bekeerde tot de islam - zij zijn Jeruzalem binnengevallen en namen de moslimtroepen onder hun commando en zo werd de verdeling en de etnische zuivering van Jeruzalem mogelijk gemaakt.

Sindsdien zijn de annexatie en de etnische zuiveringen uitgegroeid tot een internationaal mandaat. Het zou ondenkbaar zijn dat de internationale gemeenschap een etnisch gezuiverde groep aan de kaak zou stellen die een poging tot volkenmoord overleefde vanwege het terugkeren naar hun eigen stad. Het is echter standaard beleid bij het State Department en het Ministerie van Buitenlandse Zaken van Amerika, om Joden aan de kaak te stellen die wonen in delen van Jeruzalem die etnisch waren gezuiverd door de moslims, als zijnde "kolonisten" die wonen in "nederzettingen", en hen dan beschrijven als een "obstakel voor de vrede". Vrede wordt dan de stand van zaken waarbij de etnische zuivering onbetwist verder gaat.

De beschrijving van Joodse huizen in Jeruzalem, een van 's werelds oudste steden, een stad die alle drie godsdiensten in de regio bevat met Joden en een Joodse geschiedenis, te associëren als "nederzettingen" is een triomf van vervormde taal waar Orwell zijn hoed voor zou moeten afnemen. Hoe kan men "nederzettingen" hebben in een stad die ouder is dan Londen of Washington DC? Om dit te begrijpen zou u eens moeten vragen in Londen en Washington D.C., waar de diplomaten aandringen dat meer rondes van Israëlische compromissen vrede zou brengen.

Ze zeggen dat er drie religies zijn in Jeruzalem, maar er zijn er eigenlijk vier. De vierde religie is de ware religie van vrede, die erop staat dat er vrede zijn zal als de Joden uit Judea en Samaria weg zijn, verdreven uit hun huizen in Jeruzalem, en gemaakt tot zwervers en bedelaars, door ze nogmaals te hebben verdreven. Vreemd genoeg, de naam van deze godsdienst is niet eens de islam - het is diplomatie.

Diplomatie zegt dat de 1948-grenzen, ingesteld door de Arabische landen met de invasie van Israël, de uiteindelijke grenzen moeten worden en dat, toen Israël een verdeelde stad herenigde in 1967, dit een daad van agressie was, terwijl, toen zeven Arabische legers Israël in 1948 binnenvielen, het een legitieme manier was om de permanente grenzen vast te stellen. Toen Jordanië Oost-Jeruzalem etnisch gereinigd had, stelde dat een standaard die de Israëli's verplicht zijn om te volgen tot op deze dag door weg te blijven uit Oost-Jeruzalem. Het terugdraaien van die etnische zuiveringen brengt de vrede in gevaar.

Vicepresident Biden was zo boos dat de gemeente Jeruzalem gedeeltelijk de bouw van sommige gebouwen had goedgekeurd in de stad tijdens zijn bezoek, dat hij in een legendarische woede ontstak. Hillary Clinton kwam bij MSNBC vertellen aan Andrea Mitchell, dat "het beledigend was. En het was niet alleen beledigend voor de Vice-President die dat niet verdiende." David Axelrod bladerde door zijn synoniemenlijst en bracht in het ochtendprogramma naar voren en noemde het "hoon" en "belediging." Twee voor de prijs van één.

De hoofdartikelen in de kranten hebben de Israëlische regering aan de kaak gesteld voor deze ernstige belediging van de Obama-regering. "Israëls provocatie", gilde de Chicago Tribune vetgedrukt, en beschreef het als een "diplomatieke bom" die afging in Biden's gezicht. The Atlantic, die graag in de actie komt met metaforen, beschreef Israël dat het Biden een klap in het gezicht had gegeven. Een horde andere columnisten sprong op en verbeeldde dat de Israëli's de arme Vice-President schopten en vernederden en door zijn hoofd in het toilet te duwen.

Joe Biden was het slachtoffer van de Joden, of de Joden waren het slachtoffer van Joe Biden, het is allemaal een kwestie van perspectief. De regering van Hitler was heel boos toen ze de Joodse atleten zagen in de wedstrijden van de Olympische Winterspelen van 1936 in München. Wanneer je mensen etnisch zuivert, worden zij geacht om blijvend etnisch gezuiverd te blijven. Het is smakeloos om hen te zien opdagen en gouden medailles te winnen op de Olympische Spelen of hen te zien bij het herbouwen van hun afgebroken synagogen. Het is beledigend voor de etnische schoonmakers en hun handlangers.

Dat klinkt als een harde beschuldiging, maar het klopt helemaal en is onmiskenbaar.

Wanneer moslims zich naar een Joodse stad verplaatsen, komt die arme Joe niet huilen dat hij is gebombardeerd met een diplomatieke belediging en met een Menorah is geslagen. Wanneer moslimlanden de moslimhuisvesting in Israël financieren, dan zijn er geen boze verklaringen van Clinton en geen verwijt van een synoniemenlijst van David Axelrod. Moslim-huisvesting in Jeruzalem of waar dan ook in Israël is geen probleem. Alleen als het Joodse behuizing is. Het probleem is niet Israël. Als dat zo was, dan zouden de Arabieren met Israëlische burgerschap heel luid te keer gaan tegen Biden. Het zijn alleen de Joden die het probleem zijn.

Het hele vredesproces is echt een langdurende oplossing voor de laatste fase van het Joodse probleem. Het probleem is zoals zoveel met diplomaten, dat er Joden wonen in plaatsen die de moslims willen. Er woonden Joden in Gaza vóór 1948, maar ze werden er verdreven, ze kwamen terug en vervolgens werden zij weer verdreven door hun eigen regering met inachtneming van de internationale eisen. Nu Hamas als enige in Gaza woont, is het er net zo rustig en aangenaam zonder de Joden als nazi-Duitsland.

Maar er zijn nog Joden op de Westoever, en daar moeten ze zich ook nog van ontdoen. Zodra er genoeg Joden verdreven zijn, dan zal er vrede zijn. Dat is niet een alinea uit Mein Kampf, en niet enkel een waanzinnige preek van de Palestijnse Autoriteit voor de televisie - het is de consensus van de internationale gemeenschap. Deze consensus zegt dat de enige reden dat er nog steeds geen vrede is, is omdat er nog niet genoeg Joden zijn verdreven uit hun huizen. De etnische zuivering voor de vrede is nog niet ver genoeg gegaan.

Er zal vrede zijn wanneer alle Joden verdwenen zijn. Dat is zeker niet te ontkennen. Kijk maar naar Gaza of Egypte of Irak of Afghanistan, die in totaal van twee joden heeft, beiden in hun jaren zeventig. Of Pakistan, Saoedi-Arabië en Syrië waar vrede heerst nu de Joden verdwenen zijn. Sommigen zullen zeggen dat het geweld zich alleen lijkt te versterken, proportioneel met het aantal moslims, maar we weten allemaal dat zou een racistisch iets zijn om te zeggen. Aan de andere kant is suggereren dat geweld toeneemt met het aantal Joden die leven op land dat de moslims willen, gewoon diplomatie. Een feit van gezond verstand, dat iedereen die bekend is met het buitenlands beleid weet dat dit waar is.

Hoe zullen we weten wanneer de moslims al het land hebben gekregen dat ze willen? Wanneer het geweld stopt. Iedereen weet dat de overeenkomsten niets betekenen. Het maakt niet uit hoeveel stukjes papier er zijn ondertekend, de bommen en raketten barsten nog steeds uiteen; die de mensen echt doden, niet de zogenaamde die de Vice-Presidenten van de streek maken. De enige manier om een afspraak te bereiken, is blindelings en in het donker te overhandigen perceel na perceel van het land, totdat de explosies stoppen of de moslims hun oorspronkelijke doel bereiken van de Joden in de zee te duwen.

Dat is het mooie van diplomatie als je een diplomaat bent, is het een vreselijk iets wanneer je iemand anders zonder een veilige uitweg uit het land wilt hebben, en de diplomatie faalt. En diplomatie in de regio mislukt altijd. Camp David en elke overeenkomst die Israël heeft ondertekend met de islamitische landen is niet waard het papier waarop ze zijn geschreven. Het enige vredesverdrag dat telt is gemaakt door tanks en geweren. Het is gemaakt door de Israëlische vliegtuigen in het Egyptische luchtruim en Israëlische soldaten die de grens over lopen. Het is gemaakt door Joodse landbouwers en veeboeren, hun schapen en hun velden, met geweren die ze dragen over hun rug. De enige vrede die iets waard is, is de rust van de soldaten en kolonisten.

In 1966 was Jeruzalem een stad die doormidden was gedeeld, gedeeld door prikkeldraad en door de kogels van de islamitische sluipschutters. Diplomatie heeft het niet herenigd. Israëls diplomatie heeft het nagestreefd bijna tot aan het bittere einde, totdat het begreep dat het helemaal geen andere keuze had dan de strijd. Israël begeeft zich niet in de strijd, haar leiders deden hun best om het conflict te voorkomen, door aan de internationale gemeenschap te vragen om in te grijpen en te voorkomen dat Egypte in oorlog ging. Het teruglezen van de krantenkoppen van de afgelopen vijf jaar over Israël en Iran, geeft je een gevoel van de moed en vastberadenheid van de Israëlische leiders van die dag.

Toen Israël in oorlog ging, wilden haar leiders niet Jeruzalem bevrijden, ze wilden dat Jordanië uit de oorlog zou blijven. Zelfs toen Jordanië de oorlog in ging, wilde ze de stad niet bevrijden. Goddelijke voorzienigheid en moslim-vijandigheid dwong hen om Jeruzalem te bevrijden en dwong hen om het te houden. Nu sommigen van hen het terug willen geven, een nieuw offer aan de bloeddorstige godheid van diplomatie wiens altaar al overstroomt met bloed en brandoffers.

Als we Yom Yerushalayim, Jeruzalemdag, herinneren, is het belangrijk te onthouden dat de stad verenigd is en vrij, omdat de diplomatie is mislukt. De grootste triomf van deze moderne staat gebeurde alleen omdat diplomatie heeft bewezen hopeloos en nutteloos te zijn in het afschrikken van de islamitische genocidale ambities. Was Israël bezweken onder de internationale druk en was Nasser zo subtiel geweest als Sadat, dan zou de Zesdaagse oorlog hebben geleken op de Yom Kippoeroorlog met de 1948-grenzen - en Israël had zeer waarschijnlijk thans niet meer bestaan.

Nu de Joden de grote triomf op de Jeruzalemdag gedenken, zijn de etnische schoonmakers en hun medeplichtigen druk op zoek naar manieren om de Joden uit Jeruzalem te verdrijven, uit de steden en de dorpen. Dit gaat niet over de Arabische inwoners van Jeruzalem, die hebben herhaaldelijk beweerd dat zij willen blijven en deel uitmaken van Israël. Het gaat niet om vrede, die kwam niet voort uit een vorige ronde van concessies, en zal ook niet komen uit deze. Het gaat om het oplossen van het Joodse probleem.

Zolang de Joden zich laten definiëren als het probleem, zullen er veel van die oplossingen komen. En de oplossingen omvatten steevast iets om wat te doen met de Joden. Alleen spreekt het als vanzelf dat als de Joden het probleem zijn, de oplossing vervolgens is het te verplaatsen, of hen weg te werken. Er is minder wrijving in de vaststelling dat de Joden het probleem zijn dan bij de vaststelling dat de moslims het probleem zijn. De getallen alleen al betekenen dat het inderdaad zo is.

Jeruzalemdag is een herinnering aan wat het echte probleem is en wat de echte oplossing is. Moslimbezetting van Israël is het probleem. De islamisering van Jeruzalem is het probleem. Islamitisch geweld ter ondersteuning van de islamitische bezetting van Israël en overal elders is het probleem. Israël is de oplossing. Alleen wanneer wij ons bevrijden van de leugens, als we ophouden te geloven dat wij het probleem zijn en erkennen dat wij de oplossing zijn. Eerder zal de bevrijding die begon in 1967 niet compleet zijn.

Alleen dan zullen wij ons Jeruzalem bevrijd hebben. Het Jeruzalem van de ziel. Het is de plicht van ons allemaal om dat kleine Jeruzalem binnenin te bevrijden. De heilige stad die in ons allemaal leeft. Voor de reiniging van het vuil van zijn gouden poorten, het wegwassen van het vuil van de stenen, en de invallers verdrijven die knagen aan ons hart, totdat we trots kunnen zien op een stralende stad. En dan om anderen te helpen in het bevrijden van hun eigen Jerusalems. Alleen dan zullen wij echt vrij zijn.

Bron: Sultan Knish