Waarom de BDS-beweging een toekomstige Palestijnse staat vernietigt

door Fred Maroun - 14 april 2016

Vanaf het moment van de onafhankelijkheidsverklaring van Israël is een van de belangrijkste Arabische tactieken geweest om de achilleshiel van de Joden te misbruiken – hun hoogontwikkelde cultuur, die de waarden van leven respecteert en steunt, evenals hun steun voor de mensenrechten.

Aangezien ik van Arabische afkomst ben, ben ik reeds lang bekend met de Arabische stereotypen van het westen en Israël - namelijk dat ze zwak zijn omdat ze zorg voor het leven van hun eigen mensen hebben, en omdat ze enthousiast zijn voor het respecteren van de rechten van de mens, ook van hun vijanden. Van Golda Meïr wordt gemeld dat ze gezegd heeft: "We kunnen de Arabieren vergeven dat ze onze kinderen doden. We kunnen hen niet vergeven ons te dwingen hun kinderen te doden."

Israël heeft tot nu toe steeds voldaan aan deze Arabische stereotiep - zoals die van de "klop op de deur" in Gaza om de bewoners te waarschuwen een gebouw te verlaten omdat het werd gebruikt voor militaire doeleinden, voordat zij doelwit zouden worden. Maar in gesprekken met Zionisten lijkt het erop dat deze houding verandert. Terwijl Joden altijd het leven waarderen, wordt hun vastberadenheid om de vijandelijke slachtoffers te minimaliseren en hun mensenrechten te respecteren tegen bijna elke prijs toch ontrafelt. En het zijn de Palestijnen die waarschijnlijk de prijs gaan betalen.

Tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog heeft de Arabische zijde gegarandeerd dat er geen enkele Jood aan de Arabische kant van de 1949 wapenstilstandslijnen kon blijven, maar een groot aantal Arabieren mocht van de Joden wel aan de Israëlische kant blijven. Vandaag vormen die Arabieren 20% van de Israëlische bevolking.

Israëls eerbiediging van de rechten van de mens ten aanzien van Arabieren die in Israël wonen, is door Arabieren tégen Israël gebruikt. Het idee van Joden aan de Arabische kant wordt gedemoniseerd en elke "normalisatie" met Joden wordt agressief ontmoedigd

Daarentegen hebben Arabieren die in Israël wonen, consequent gekozen voor de Arabische parlementariërs, zelfs als die anti-zionistisch zijn en openlijk de Palestijnse terroristen steunen. Als Israël deze politici uit de Knesset verdrijft - zoals een wetsvoorstel dit nu doet - wordt het door het westen beschuldigd van ondemocratisch te zijn. Maar als men hen niet zou verdrijven, zal dit door de Arabieren worden gezien als zwak.

Tijdens de Zesdaagse oorlog van juni 1967 - een defensieve oorlog, waarin Israël werd aangevallen door Arabische legers incl. Jordanië en Egypte, en hen versloeg - trok Israël grote stroken Arabisch land binnen, inclusief het Sinaï-schiereiland, de Westelijke Jordaanoever en Gaza. Israël bood onmiddellijk aan om land terug te geven in ruil voor erkenning en vrede. Minder dan drie maanden later, op 1 september 1967, kwam het antwoord terug in de vorm van de beroemde "Drie amendementen" van de Khartoem-conferentie: geen vrede met Israël, geen erkenning, geen onderhandelingen.

Israël had toen kunnen handelen naar de Arabische regels, en alle Arabieren uit het land dat door hen bezet werd, hebben kunnen deporteren, maar dat deed het niet. Juist omdat Israël de rechten van de mens van de Arabieren respecteerde, en ondanks haar eigen eigenbelang gaf Israël aan de Palestijnen een platform om te streven naar de vernietiging van Israël.

De hedendaagse Boycot, Desinvestering en Sancties beweging (BDS) blijft dezelfde hypocriete dubbele moraal hanteren, in een doorzichtige poging om Israël te laten uitsterven. Hun leiders hebben in niet mis te verstane bewoordingen verklaard, dat zij niet geïnteresseerd zijn in een tweestatenoplossing. Ze willen een Arabische eenheidsstaat ter vervanging van Israël. Ze rekenen op de veronderstelling dat Israël vroeg of laat zal worden gedwongen om de Westelijke Jordaanoever te annexeren en het Israëlische burgerschap te geven aan al haar bewoners. Hierna zal de vernietiging van Israël als een Joodse staat gewoon een kwestie van tijd zijn, zo denken zij.

Het dominante sentiment aan de zionistische zijde is vandaag dat de oplossing die de meeste Joden sinds de jaren 1940 hebben aanvaard als ethisch - de tweestatenoplossing - gewoon niet werkt. De overgrote meerderheid van de Zionisten geeft de schuld hiervan aan de niet aflatende Arabische weigering een dergelijke oplossing te aanvaarden, en aan het feit dat, in welke onderhandelingen die ooit plaatsvonden, de Palestijnen nooit met iets van een redelijke tegenbod kwamen. Zelfs de President van de Palestijnse Autoriteit, Mahmoud Abbas, zogenaamd de meest gematigde leider van de Palestijnen, heeft nooit een tweestatenoplossing aanvaard, tenzij daarin een Palestijns "recht op terugkeer" was opgenomen, wat zou resulteren in een volledig Arabische staat naast een Arabische meerderheidsstaat - slechts een andere manier waarop de Joodse staat zou uitsterven.

Met Israël met de rug tegen de muur zal het vroeg of laat moet kiezen tussen het opgeven van de Joodse staat, en het verlagen van de normen van de rechten van de mens voor de Palestijnen. Het lijkt steeds duidelijker dat de Israëliërs niet voor het eerste zullen kiezen. In hun plaats zou ik dat ook niet doen. Een teken is een wetsvoorstel voor de uitzetting van de families van terroristen. Een ander voorbeeld is een wetsvoorstel voor een royement voor Knessetleden die openlijk terroristen steunen.

De Amerikaanse mensenrechtenadvocaat Alan Dershowitz heeft herhaaldelijk gewaarschuwd dat de BDS-beweging het vooruitzicht van een overeengekomen tweestatenoplossing zal vernietigen, doordat de Palestijnse leiders geloven dat ze geen compromissen hoeven te sluiten. Dershowitz heeft niet aangedurfd te noemen wat er zou gebeuren als de BDS-beweging op zijn huidige spoor blijft. Maar hij heeft zojuist de algemene en duidelijke voorspelling gedaan, dat dit zal leiden tot "meer oorlogen, meer dood en meer lijden."

Als deze Arabische-BDS tactiek blijft, kan Israël zich gaan bewegen naar de rechter zijde van de huidige minister-president, Benjamin Netanyahu, en een regering kiezen waarvoor de eerbiediging van de rechten van de Palestijnse mens een lagere prioriteit heeft. Een dergelijke regering zou veel minder terughoudend zijn dan Netanyahu, met name wat betreft de uitbreiding van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en tevens met het reageren met overweldigende kracht op terroristische aanslagen, wat het leven van de Palestijnen veel moeilijker zal maken en serieus nadelige gevolgen zal hebben voor de dromen over een Palestijnse staat.

• De Joden in Israël zullen niet gewillig zelfmoord plegen. Tot nu toe weigerden ze elke keer besluiten die tegen de mensenrechten waren, te accepteren. Die besluiten waren niet fataal voor Israël. Een eenstaatoplossing met gelijke rechten voor iedereen zou echter fataal zijn voor Israël, maar de meeste Joden in Israël zullen daarmee niet verder gaan.
• Israël kan zien hoe de rest van het Midden-Oosten ongestraft bezig is met etnische zuiveringen, van de etnische zuivering van Joden tot aan de etnische zuivering van de christenen, en alle andere groepen er tussenin. Ze zien ook dat het westen er geen serieuze actie tegen onderneemt.
• Israëli's weten dat de Arabieren de Palestijnen verkeerd hebben behandeld gedurende bijna 70 jaar. Dus zullen de Arabische Staten het niet riskeren om verder nog oorlogen te voeren tegen Israël omwille van de Palestijnen, die ze toch verachten (ervan uitgaande dat de verdeelde Arabieren zelfs maar een levensvatbare coalitie tegen Israël kunnen vormen).
• Een van de factoren die momenteel Israëls rechts nog tegenhoudt, is het risico van een verlies van westerse steun. Echter, met de groeiende BDS-beweging kan Israël goed aanvoelen dat het hoe dan ook de steun van het westen heeft verloren, en dat er niets meer valt te verliezen.

Al bijna 70 jaar hebben de Arabieren een zeer gevaarlijk spel gespeeld, en rekenden op Joodse terughoudendheid om zo elke nederlaag in een gedeeltelijke overwinning om te zetten. Overwegende dat door de geschiedenis heen zij die de oorlogen verliezen - vooral in oorlogen die zijzelf zijn begonnen - gedwongen worden te leven volgens de regels van de winnaar, hebben de Arabieren geweigerd om te leven volgens de regels van Israël en hebben zij zelfs consequent de gemiddelde tweestatenoplossingen afgewezen die voor beide zijden redelijk zouden zijn geweest. We kunnen nu alleen maar hopen dat zij, net zoals Egypte en Jordanië, binnenkort gaan beslissen om in vrede met een buurman te leven, die tot nu veel beter bleek te zijn in de manier waarop zij omgaat met Palestijnen dan de Palestijnen met hun eigen "Arabische broeders" - immers dat zou niet zo slecht zijn, na alles. We kunnen alleen maar hopen dat Palestijnse leiders zullen beginnen met een cultuur van vrede te bevorderen in plaats van een cultuur van haat.

Fred Maroun is een linkse Canadees van Arabische afkomst, heeft opinie-artikelen geschreven voor New Canadian Media en andere nieuwskanalen. Van 1961 tot 1984 woonde Maroun in Libanon.

© 2016 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden.

Bron: Why the BDS Movement is Destroying a Future Palestinian State