Artikel

Toen vader Gabriel Naddaf, een Grieks-orthodoxe priester in Nazareth in Israël, zijn campagne lanceerde om de Israëlische christenen ervan te overtuigen zich aan te melden bij de Israel Defense Force (IDF), ontstak hij onbewust een storm tussen de tegenovergestelde krachten binnen en rond Israëls christelijke en islamitische gemeenschappen.

Zijn beslissing werd geboren uit liefde en respect voor zijn geboorteland -- gecombineerd met zijn erkenning van het Jodendom en Israël als de bakermat van het christendom -- en is misschien het decor voor de langverwachte hereniging in Israël tussen de hedendaagse christenen en Joden.

Op korte termijn heeft vader Naddafs besluit de christelijke gemeenschap gepolariseerd, waarvan een groot deel zich aan de kant van het Arabisch-Palestijnse verhaal heeft geschaard -- een verhaal dat is ontworpen door de krachten achter Yasser Arafat in de jaren 1960 -- en aangepast ten behoeve van de vernietiging van Israël als een Joodse natie.

Op de lange termijn echter zou het kunnen zijn dat vader Naddafs besluit een gelegenheid is die het makkelijker maakt voor christenen om zich te richten op de waarde van Israël als belangrijkste vriend en partner. Naddafs tocht heeft het potentieel om het model te zijn van de manier waarop de Israëlische christenen gerelateerd zijn aan elkaar, naar hun vaderland en hun joodse buren.

Misschien door de aankondiging van zijn steun voor Israël en door de stoutmoedige erkenning dat het christendom zijn wortels heeft in het jodendom, nam Naddaf een kleine stap in de richting van de ontkoppeling van hedendaagse Israëlische christenen uit hun huidige misplaatste identiteit van zichzelf als "Arabieren", als "Palestijnen", om een soort vijfde colonne binnen Israël te zijn.

"Naddaf wil een nieuwe identiteit uitbeelden en een aparte gemeenschap zijn. Hij is van mening dat hij in de komende jaren 50.000 Arabisch sprekende christenen in Israël bij elkaar kan krijgen, die zich zullen aansluiten bij het Joodse volk en Israël. De eerste stap in de werkzaamheden op weg naar die nieuwe identiteit, zo zei hij, was "het verbreken van de angst" die de gemeenschap heeft aangegrepen. Hij vergeleek de Arabisch-sprekende christenen in Israël, als een minderheid van de minderheid, met de Joden in de Diaspora: van goed gehalte, goede banen, weinig problemen. "Christelijke Arabieren zijn gijzelaars," zei hij, eraan toevoegend: "De enige keer dat ze zich vrij voelen om zich te identificeren als christenen, is wanneer ze me hekelen."

Hoe de christenen in de regio zich begonnen te identificeren als Arabieren is een complexe puzzel; want de christelijke geschiedenis van 30 na Chr. tot het beleg van Jeruzalem in 637 na Chr. was helemaal niet Arabisch, maar Joods en Romeins.

Vroeg christelijk antisemitisme blijkt al spoedig in de tweede eeuw na Chr., en heeft zeker een grote rol gespeeld bij het afscheiden van de christenen van hun Joodse wortels. Een andere splijtzwam was de zevende eeuwse invasie van de regio door de Arabische islamitische legers, die de regio omgevormd hebben tot een islamitisch kolonialistisch bolwerk waar christenen grotendeels leven als dhimmi's (tweede klasse, "gedulde" burgers die een vernederende reeks van wetgevingen moesten volgen en bescherming kopen) tot aan de ineenstorting van het Ottomaanse Rijk in 1916 en het einde van de Eerste Wereldoorlog.

Vader Gabriel Naddaf staat nu in de voorhoede van wat de ene kant ziet als een hoopvolle eenheidsbeweging, en wat anderen luid afkeuren en zien als een politiek complot voor het verdelen van de Arabisch-Palestijnse politieke zaak.

Hoofdstuk één van dit verhaal begon toen vader Gabriel Naddaf, een nieuw benoemde priester van de Grieks-orthodoxe kerk, begon met te pleiten voor het idee dat het tijd voor de christenen was om hun vaderland Israël te omarmen, en hun Joodse wortels. Op dat moment verwierp de Patriarch van de Grieks-orthodoxe kerk, Iranaeus' idee als te controversieel.

Mitch Ginsberg wijst er in een artikel op hoe uniek en buitengewoon Naddafs beslissing is:

"Een Arabisch sprekende christelijke geestelijke, vader Gabriel Naddaf, een Grieks-orthodoxe priester, heeft het ondenkbare gedaan: hij heeft een oproep gedaan naar de christelijke Arabische burgers van Israël om hun Arabische identiteit te heroverwegen en zichzelf te beschouwen als inheemse christenen, van Griekse en Aramese oorsprong, onlosmakelijk verbonden met het Joodse volk en het Oude Testament, en die band te versterken door in het Israëlische leger te gaan."

Hoofdstuk twee lanceert de 'remake' van een identiteit. Het begint in 2007 toen een lid van de Maronitische Christelijke Kerk uit de noordelijke Israëlische stad van Jish (Gush Halav), de (reserve) kapitein van het IDF, Shadi Khalloul, een toenmalig aanstaand lid van de Knesset (MK), Yariv Levin, ontmoette. Uit die ontmoeting kwam een nieuwe term vanuit een oude sage: Arameeërs. Het werd ook de oorzaak van interesse voor Levin, die werd gekozen als Knessetlid in 2009, en die begonnen was om te pleiten namens de Israëlisch-Arameeërs.

Arameeërs zijn volgens de historici een verloren beschaving van Semitische oorsprong. De Aramese taal -- soortgelijk aan het Hebreeuws --- was een gemeenschappelijke taal in de handel in een grote strook van het Midden-Oosten tijdens de Tweede Tempelperiode. Jezus en zijn apostelen spraken de Aramese taal, die, ten minste tot voor kort, nog steeds in steden werd gesproken in heel Syrië -- lang nadat haar etnische afkomst was verdwenen.

De term "Aramees" is nog niet opgevangen door de nieuwsmedia die de christenen in het Midden-Oosten blijft aanduiden met de term van "christelijke Arabieren" -- een verwarrende term, gedeeltelijk omdat "christenen", uit veel verschillende stromingen van het christendom, in dezelfde handige pot van "islamitische Arabieren" zijn gegooid.

Typisch, en om redenen waarover alleen kan worden gespeculeerd, hebben de Katholieke en Oosters-Orthodoxe confessionele stromingen zich aangesloten bij de Palestijns-Arabische en islamitisch politieke religieuze agenda's. Ook zijn sommige protestantse denominaties, die zich bij de Palestijnse Arabieren hebben aangesloten, toegetreden tot het koor tegen Israël.

Vader Naddaf's ideeën druisen in tegen enkele christelijke theologieën van vandaag, die minder religieus gemotiveerd lijken te zijn, en eerder politiek. Christelijk "Palestinianisme" bijvoorbeeld is een manipulatieve en foutieve theologie die Jezus koppelt aan de Palestijns Arabische politieke zaak.

Het is niet al te verrassend dat de Palestijnse Autoriteit (PA) op deze trein is gesprongen onder de vermelding van het "Palestijnse Jezus" verhaal als een strijdkreet voor hun zaak, en het te verbinden aan een radicale islamitische vervangingstheologie in de archeologie en geschiedenis, en ook het christendom zou ontkennen.

"In antwoord op herhaalde verklaringen van ambtenaren van de Palestijnse Autoriteit (PA) dat Jezus een Palestijn is, heeft de Israëlische christelijke leider, vader Gabriel Naddaf, deze claims aan de kaak gesteld." Vanwege welke autoriteit claimt President Abbas dat Jezus een Palestijn was?' Naddaf schreef: "De Bijbel zegt dat Hij werd geboren in de Joodse stad van Bethlehem, uit Joodse ouders, in de stad van Nazareth, en op de 8e dag als Jood is besneden en opgedragen in de Joodse tempel door zijn ouders volgens de Mozaïsche wet.'"

Hoofdstuk drie geeft vader Naddafs gevoel van bestemming aan voor christenen die hand in hand gaan met Israël als een Joodse staat. Op een dag kwam Naddaf tot het besef dat hij zich helemaal niet had geïdentificeerd met de toevoeging "Arabisch christen" en dat dit noch voor hem noch voor zijn volgelingen als Grieks-Orthodoxen geldt. "We hebben een gemeenschappelijk lot in dit land [Israël], want wat er gebeurt met de Joden hier, zal ook met ons gebeuren," beweerde hij in een recente verklaring.

Sinds die vroege dagen heeft hij gewerkt om zichzelf voortdurend te onderscheiden van dit "Arabische" label dat door de media aan hem is gekoppeld, door de religieuze traditie, maar ook door de Israëlische regering, totdat deze onlangs formeel de Aramese minderheid heeft erkend als een officiële "minderheid", en om in aanmerking te komen voor verstrekkingen van de Israëlische regering.

Naddaf begon als eerste rustig te werken om christelijke jongeren aan te werven voor het IDF. In 2014 meldde de Jerusalem Post dat het IDF, die geen christenen of moslims aanwierf om te dienen, begonnen was om officiële aanmeldingen te verzenden naar christelijke jongeren met de militaire leeftijd, met de uitnodiging om zich vrijwillig aan te melden voor dienst. Een onopvallende start, nu meer dan 100 christelijke jongeren per jaar zich aanmelden voor vrijwilligerswerk, en Naddaf gelooft dat het getal snel zal toenemen. Door het IDF zullen christenen in staat zijn om het assimileren in de Israëlische samenleving gemakkelijker te maken.

Echter, het leven is voor een visionair nooit gemakkelijk. Volgens Ginsburg in zijn artikel van 2014 in Times of Israel:

"Hij weet dat zijn leven in gevaar is. Hij is een verrader genoemd. Zijn autobanden zijn doorgesneden; bloedige vodden achtergelaten buiten zijn flatgebouw. Hij wordt regelmatig bedreigd via de telefoon en, vorig jaar werd zijn zoon aangevallen buiten zijn huis door een jongere die zwaaide met een ijzeren staaf."

Nieuwsberichten maken niet duidelijk wie de aanvallers zijn, maar een reclamebord in de buurt van zijn kerk in Nazareth, dat werd opgesteld nadat zijn zoon werd aangevallen, laat daar weinig twijfel over bestaan:

De Israëlische regering is helaas traag in het vervolgen van de daders van deze aanslagen. Er zijn blijkbaar weinig sporen. Maar Naddaf heeft zich verbonden met deze weg, zelfs zo dat andere vrienden en bondgenoten in verband met bedreigingen door de religieuze hiërarchie en anderen, hem hebben verlaten.

Vele theologen, zowel de Joodse als de christelijke, identificeren Israël als het centrum van Gods wereld -- Gods "oogappel", zo zegt Zacharia 2:8. Maar er zijn veel christenen voor wie de Bijbel een minder "gezaghebbend" historisch document is, en meer een boek van poëzie of inspiratie. Er zijn ook christelijke groepen (sommigen zeggen zelfs een meerderheid) die de "vervangingstheologieën volgen," die Israël helemaal hebben afgeschreven. Deze wijdverbreide maar onjuiste versie van het christendom heeft de verbondsbeloften die God gemaakt heeft met Israël overgedragen naar de Christelijke Kerk.

In dezelfde geest zegt een gemeenschappelijk islamitisch verhaal dat de islam zowel het christendom als het jodendom vervangt. Er zijn velen in de moslimwereld die met opzet de geschiedenis van het Midden-Oosten herschrijven; en die over het geheel genomen hebben gezworen om de naam van Israël en de Joden uit te wissen. In sommige kringen hebben ze deze twee groepen met elkaar verbonden. Zoals we dat onlangs zagen in Nigeria, Syrië en Irak, nadat de Joden het doel waren, werden de christenen het volgende doel: "Eerst de zaterdag-mensen, dan de zondag-mensen," gaat het gezegde in het Midden-Oosten.

Vader Naddaf daarentegen wil een leiderschap verstrekken door het verenigen van christenen en Joden. Een snel toenemend aantal christenen ziet hem als mogelijkheden biedend en een geweldige toekomst op te bouwen.

Susan Warner is een DN Senior Fellow van Gatestone Institute en mede-oprichter van een christelijke groep, Olive Tree Ministeries in Wilmington, DE, Verenigde Staten. Ze schrijft en onderwijst over Israël en het Midden-Oosten al meer dan 15 jaar. Neem contact met haar op: israelolivetree@yahoo.com.

Vader Naddaf: Baken van licht voor de christenen in Israël